Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Τατσόπουλου και Διαμαντόπουλου

Σπύρος Γκουτζάνης

Αν η δημόσια εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διαμεσολαβείται από τον αναρχικό βουλευτή Διαμαντόπουλο και τον Πέτρο -“έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα”-Τατσόπουλο τότε η ΝΔ του κ. Σαμαρά μπορεί ακόμη να ελπίζει.

Το να λες ότι είσαι αναρχικός Βουλευτής χωρίς να έχεις το νοητικό εργαλείο και την γνωστική επάρκεια για να αντιληφθείς το παράδοξο δεν δείχνει ιδιαίτερη ευφυία. Τα σκετσάκια ως παπά-σούρας εμπίπτουν στην κακουγουστιά ως έκφραση βλακείας.

Από τη άλλη το να καρφώνεις δημόσια ότι στο κόμμα σου υπάρχουν άνθρωποι που συμπαθούν την τρομοκρατία χωρίς να αντιλαμβάνεσαι τον πολιτικό αντίκτυπο μάλλον δικαιώνει τον Διαμαντόπουλο -με όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του- που λέει ότι είσαι “ή μαλάκας ή προβοκάτορας”. Το να παραιτείσαι γιατί σε χαρακτήρισε έτσι ο “σύντροφός σου” βουλευτής και να μεγεθύνεις το θέμα επειδή σου την έπεσαν στο τουίτερ επιβεβαιώνει και τους δύο χαρακτηρισμούς.

Κανονικά ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να τους διαγράψει και τους δύο για λόγους βλακείας και αισθητικής -ενίοτε ισχύει η ρήση του Χαρίλαου Φλωράκη ότι τα σκόρδα όσο τα αραιώνεις τόσο χοντραίνουν. Η πολιτική για την Αριστερά και πολύ περισσότερο στην συγκυρία της κρίσης που διανύουμε είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αδκούν συγγραφείς που τους έχει στερέψει η έμπνευση και “αναρχικοί βουλευτές”.  Άμα αρχίζουν και κάνουν κεραμιδαριό το μαγαζί βουλευτές για προσωπικούς λόγους άντε μετά ο Λαφαζάνης να προσπαθεί να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σοβαρό κόμμα που επεξεργάζεται θέσεις για να διαχειριστεί την δύσκολη κατάσταση που θα παραλάβει σύντομα γιατί προβλέπει και πρόωρες εκλογές.

Αν ήταν δύο μεμονωμένες περιπτώσεις στο όριο του γραφικού δεν θα είχαν και μεγάλη σημασία. Είναι πολύ πιο σημαντικό ότι ο ΣΥΡΙΖA ακόμη και τώρα δεν έχει σαφή ταυτότητα και ο αρχηγός δεν μπορεί να μαζέψει το κόμμα του τέσσερις μήνες πριν τις κρίσιμες ευρωεκλογές. Οι θέσεις που ψήφισε το συνέδριο είναι σε πολύ πιο αριστερή και ριζοσπαστική κατεύθυνση απο τον δημόσιο λόγο που εκφέρουν τα βασικά ηγετικά στελέχη και προσλαμβάνεται ως “σοσιαλδημοκρατικοποίηση”. Φυσικά ως μεγάλο πια και πολυσυλλεκτικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εκφράσει διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες με αντίστοιχη πολιτική εκπροσώπηση εντός του. Υπάρχει όμως ένα όριο, δεν μπορεί να υιοθετεί θέσεις αλληλοαναιρούμενες, και να καταργεί και να μην καταργεί το Μνημόνιο. Ορθώς δεν πήγε ο κ. Τσίπρας στο πανηγύρι της ελληνικής προεδρίας αλλά προς τι όλες οι συναντήσεις του στο πρόσφατο παρελθόν με τους γερμανούς και κοινοτικούς παράγοντες; Αν είναι μεγάλο κόμμα δεν μπορεί να έχει σαν κύρια θέματα της πολιτικής του τα δικαιώματα των μειονοτήτων από τους γκαίυ και τους μετανάστες, μέχρι τους σκοπιανούς και τους μουσουλμάνους. Δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα, ο κόσμος της Αριστεράς και ένα τμήμα της κοινωνίας έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ ,η προηγούμενη ευκαιρία της Αριστεράς ήταν πριν από εξήντα χρόνια, επόμενη δεν θα υπάρξει.