Μαρία

Δημήτρης Δανίκας

Η μικρή Μαρία λοιπόν. Η ιστορία της προκάλεσε επικών διαστάσεων υποκρισία. Πρώτα από το ρετιρέ της πολιτικής εξουσίας.

Με την προσταγή του πρωθυπουργού για θαλπωρή και προστασία του «ξανθού αγγέλου». Έπειτα από τα Media. Ελληνικά και ξένα. Ύστερα από εκατομμύρια θεατών. Οι δακρυγόνες αδένες στάζουν δάκρυα καυτά. Και έτσι ο καθένας εξ ημών και υμών άρχισε να γράφει στο μυαλό του παραλλαγή του Όλιβερ Τουίστ.

Προσπερνώ τον διάτρητο, ρακένδυτο, ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό. Όπου ο καθένας με λαδωμένους, δημόσιους ποντικούς μπορεί να γίνει κάτοχος δύο ίσως και τριών ταυτοτήτων. Καθώς και να μπορεί να ανοίγει δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε οικογενειακές μερίδες σε οποιοδήποτε γεωγραφικό σημείο αυτής της Μπανανίας. Προσπερνώ το γεγονός ότι ο καθένας με λαδωμένους ποντικούς δημόσιους λειτουργούς, μπορεί να αποκτά ληξιαρχική πράξη γέννησης παιδιού. Και μάλιστα να γεννάει η τάχα μου μητέρα από ένα παιδί κάθε τρεις μήνες όπως η κουνέλα. Προσπερώ την ντροπή. Που μας κατατάσσει κάπου μεταξύ Ζιμπάμπουε και Παπούα. Ίσως και πιο κάτω. Και τέλος προσπερνώ το αυτονόητο συμπέρασμα. Ότι αυτό και μόνο το περιστατικό όχι απλώς εκθέτει το γαλαζοπράσινο κράτος των τελευταίων σαράντα ετών. Αλλά από πάνω δικαιώνει πλήρως την Μέρκελ και την Τρόικα. Που στους διαδρόμους σχολιάζουν με ειρωνία και χλευασμό τον «ρεμπεσκέ», τον «ευρωλυγούρη», τον «υποταγμένο ραγιά Ρωμιό»

Όμως αγαπητέ μου όχι μία αλλά εκατομμύρια Μαρίες. Κακοποιούνται, πένονται, ζητιανεύουν, «εξαφανίζονται», απαγάγονται, καταστρέφονται, και σε κάτεργα εργασίας μοχθούν και αργοπεθαίνουν! Ποιος ενδιαφέρεται; Μα φυσικά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα ζάπλουτων μαικήνων. Που εξαγοράζουν τις ενοχές τους προσφέροντας ένα πιάτο ζεστή σούπα σε μερικές χιλιάδες μωρά. Αυτός ο κόσμος που ζούμε, που ανεχόμαστε, που συντηρούμε, που λειτουργούμε, που αδιαφορούμε

Όμως αγαπητέ μου-εσένα το λέω με τα κροκοδείλια δάκρυα στα μάτια-όχι μία αλλά χιλιάδες Μαρίες . Κακοποιούνται εν Ελλάδι. Πένονται, ζητιανεύουν, ξεροσταλιάζουν και αργοπεθαίνουν. Το παρόν αυτών των μικρών βλαστών ο εφιάλτης αφαγίας, ανέχειας, μαυρίλας. Το μέλλον τους στην καλύτερη περίπτωση να καταλήξουν γκαρσόνια και στην χειρότερη άσε καλύτερα. Η ανθρωπιστική κρίση έπληξε και συνεχώς πλήττει νήπια, έφηβους και νέους. Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Παιδιά αναλώσιμα ενός συστήματος βαρβαρότητας και ασυγκράτητου νεοφιλευθερισμού.

Και που σαι. Άσε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Όλους τους πολιτικούς. Αυτοί ως πρωταθλητές φιλοτομαρισμού κάνουν άριστα την δουλειά τους. Εσύ να μου πεις τι κάνεις. Γιατί έτσι που το πας η ιστορία της μικρής Μαρίας θα καταλήξει σενάριο μελοδραματικής ταινίας με πρωταγωνιστή έναν σημερινό Βασιλάκη Καΐλα. Γιατί η συνείδησή μας σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Τη μια στιγμή, από τον καναπέ να σφουγγίζεις τα μάτια σου για τον Γολγοθά της μικρής Μαρίας. Και την άλλη, στην πραγματική καθημερινότητα να πορεύεσαι με το γνωστό «ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να πεθάνουν»!