Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Η ΣΠΑΡΤΗ

           Ξέρετε για ποιο δρόμο μιλάω;; Ξέρετε, μιλάω για το δρόμο που έκαναν οι πολεμιστές της Σπάρτης. Α! μήπως δε θυμάστε την ιστορία; 

Θα σας την θυμίσω εγώ αλλά με δικά μου λόγια.

          Στην αρχαία Ελλάδα οι Σπαρτιάτες ήταν μαχητές, ήταν πολεμιστές. Από τη στιγμή που  γεννιόταν ένα αγόρι στην Σπάρτη έπρεπε να αγωνιστεί. Το έπαιρναν από την αγκαλιά της μητέρας του. Ένας σκληρός άνθρωπός το έπαιρνε από την αγκαλιά της μαμάς του για να το πάει μια βόλτα. Το αγόρι έπρεπε να κάνει την πρώτη του βόλτα. Έτσι ο άνθρωπος περπατούσε σε έναν δρόμο, περπατούσε , περπατούσε , περπατούσε... Με προορισμό τον  «Καιάδα». Μα τι θα έκαναν εκεί;; Το αγόρι δεν έκανε τίποτα. Ο άνθρωπος που το πήγαινε βόλτα όμως είχε μια αποστολή. Η αποστολή του ήταν…….να διαπιστώσει μέσα σε λίγα βήματα εάν το μωρό, εάν το αγόρι είχε κάποιο σωματικό ελάττωμα.

Εάν λοιπόν, ο άνθρωπος διαπίστωνε κάποιο ελάττωμα πετούσε το παιδί στον «Καιάδα». Εάν δεν εντόπιζε κάποιο ελάττωμα επέστρεφε το αγόρι στην οικογένεια του.

Στην Ελλάδα του 2013 η ιστορία επαναλαμβάνεται….

Στην Ελλάδα του 2013 όπου όλα τα παιδιά έχουν δικαιώματα. Στην Ελλάδα του 2013 όπου όλα τα παιδιά έχουν ίδια δικαιώματα στην εκπαίδευση. Στην Ελλάδα του 2013 όπου όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο παιχνίδι. Στην Ελλάδα του 2013 όπου όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να έχουν φίλους. Ναι, στην Ελλάδα που ζούμε όλοι μας. Στην Ελλάδα που ζούμε όλοι μας όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μάθηση.

Η μήπως όχι;;; Εάν αναρωτιέστε ακόμη. Θα σας βοηθήσω …..

Στην Ελλάδα του 2013 ΔΕΝ πηγαίνουν όλα τα παιδιά κάθε μέρα στο σχολείο. Πηγαίνει το παιδί μας, πηγαίνουν τα παιδιά του γείτονα, πηγαίνουν τα παιδιά των φίλων μας άλλα μόνο γιατί έχουν το προνόμιο και την τύχη να μην χρειάζονται «παράλληλη στήριξη».

Μα τι συμβαίνει τελικά με αυτές τις «παράλληλες στηρίξεις» ;  Ε, μωρέ, θα μου πεις τώρα που να ξέρω εγώ….

Ναι, μπορεί να μην ξέρω εγώ, μπορεί να μην ξέρεις εσύ ή ο διπλανός σου. Κάποιοι γονείς ξέρουν όμως. Ξέρουν ότι το παιδί τους δεν μπορεί να πάει στο σχολείο γιατί δεν υπάρχει ο δάσκαλός που θα βοηθήσει το παιδί τους. Ή ξέρουν ότι το παιδί τους μπορεί να πάει μόνο 2 μέρες της εβδομάδας στο σχολείο γιατί ο δάσκαλός θα είναι στο σχολείο τις δυο μέρες από τις 5.

          Τι θα γίνει τελικά με τα παιδιά που δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο;; Ποιός είναι ο αρμόδιος για να απαντήσει;;; Οι αιρετοί του ΚΥΣΠΕ μας είπαν ότι όσο θα υπάρχει το ΕΣΠΑ κάτι θα γίνεται, κουτσά ή στραβά. Μετά;

Θα μπορεί το υπουργείο να βρει μια λύση;

«Δεν ξέρουμε». Είπαν.

Αλλά πρόσθεσαν ότι και εκεί που γίνονται οι παράλληλες στηρίξεις υπάρχουν προβλήματα.

Εμείς, κύριοι αιρετοί, τι πρέπει να κάνουμε; Απλά να σημειώνουμε ότι υπάρχουν προβλήματα; Ποιος θα λύσει τα προβλήματα;

Ποιος πρέπει να κάτσει να σκεφτεί μια λύση ;;

Αλλά ξέχασα…… ο «Καιάδας» μάλλον είναι πιο εύκολος !!!

Αντωνίου Βιβή (Δασκάλα Ειδικής Αγωγής)

Ενημέρωση

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Έγινε χθες η ενημέρωση από τους αιρετούς του ΚΥΣΠΕ στην αίθουσα εκδηλώσεων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς. Συγχαρητήρια στο Δ.Σ. του Συλλόγου για την πρωτοβουλία του να καλέσει και τους δύο αιρετούς για να μας ενημερώσουν. Η άμεση ενημέρωση πάντα χρήσιμη και ουσιαστική.

• Τα θέματα για τα οποία μας ενημέρωσαν οι δύο αιρετοί ήταν πολλά. Ενδεικτικά σας αναφέρω: Αποσπάσεις, μεταθέσεις, διορισμοί (;), βαθμολογική (μη) εξέλιξη, μετατάξεις, αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας και αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, οργανικές θέσεις (δεν ψηφίστηκε τελικά), ωράριο εκπαιδευτικών, ΕΑΕΠ, αναπληρωτές, παρουσιολόγιο εκπαιδευτικών.

Τα σημεία στα οποία εστίασαν στις ομιλίες τους και οι δύο αιρετοί του ΚΥΣΠΕ ήταν:

•  Στην πλήρη ανικανότητα του Υπουργείου να διαχειριστεί και να επιλύσει ακόμα και τα πιο απλά ζητήματα.

• Στην ενότητα του κλάδου η οποία είναι επιβεβλημένη για να καταφέρουμε, αν όχι να κερδίσουμε, τουλάχιστον να περισώσουμε κάποια πράγματα.
• Στην αξιολόγηση η οποία θα μας κάνει να ξεχάσουμε το παιδαγωγικό και δημοκρατικό σχολείο.

Στην τοποθέτησή μου συμφώνησα με τις εισηγήσεις των αιρετών του ΚΥΣΠΕ. Εξάλλου, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, είναι τόσο προφανή αυτά που γίνονται και επιδιώκει η πολιτική ηγεσία της χώρας που δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς.

• Τόνισα ότι τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο ενότητα ακούμε και ενότητα δεν βλέπουμε. Το γιατί και ποιοι ευθύνονται, ο καθένας έχει την κρίση του και μπορεί να έχει τη δική του άποψη.
• Επανέλαβα για μια ακόμη φορά ότι ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι προσφορά και όχι να εξαργυρώνεται με προσωπικό όφελος. Ακόμα και αν υπάρχουν κάποια προνόμια αυτά δε θα πρέπει να είναι σε βαθμό που να προκαλούν.

Γαπκιάδης Γεώργιος

Τάσος Λειβαδίτης: "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος"

Γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 και ήταν Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής. Είχε 4 μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο (Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, 10 Φεβρουαρίου 1955) τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.

Πραθέτουμε το ποίημα που ξεχωρίζουμε και θεωρούμε οτι αποτελεί μια κορυφαία στιγμή δημιουργίας του

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ΄τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις

πολιτείες

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη

ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου

Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,

να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου

Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,

για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και

για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή

και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,

τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου

θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .

Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα

θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο

απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν

τα μαλλιά σου

δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος

Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό

γράμμα στη μάνα σου

Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :

Ειρήνη

σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό

να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια

σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει

εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που

τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

ΘΕΜΑ: «Αποσπάσεις Εκπαιδευτικών Α/θμιας Εκπ/σης από ΠΥΣΠΕ ΣΕ ΠΥΣΠΕ»

Ανακοινώθηκαν σήμερα αποσπάσεις εκπαιδευτικών Α/θμιας Εκπ/σης από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ οι οποίες ανήκουν στις κατά προτεραιότητα αποσπάσεις. Στην Καστοριά έρχονται:

• Θεοδοσίου Ελισσαίος (ΠΕ70)
• Ψάλτου Αικατερίνη (ΠΕ70)

Ενημέρωση

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
στις τελευταίες συνεδριάσεις του Υπηρεσιακού Συμβουλίου Καστοριάς τα θέματα που συζητήθηκαν ήταν:

Προσωρινές τοποθετήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών
Αγγελή Βασιλική-Παρασκευή: Ολοήμερο 2ο Ν/Γ Άργους Ορεστικού.
Κατσιούλη Ανδρομάχη: Ολοήμερο Ν/Γ Πολυκάρπης.

Προσωρινές τοποθετήσεις εκπαιδευτικών β/θμιας εκπαίδευσης
Κουγιουμτζή Ευδοκία (ΠΕ05): 3ο Δ.Σ. Άργους Ορεστικού.
Τώνια Σεβαστή (ΠΕ05): Δ.Σ. Κορησού.
Μακρίδου Δέσποινα (ΠΕ07): 9ο Δ.Σ. Καστοριάς.

Διαθέσεις εκπαιδευτικών ειδικοτήτων που ήρθαν με μετάταξη για συμπλήρωση του υποχρεωτικού τους ωραρίου
Κουγιουμτζή Ευδοκία (ΠΕ05): Δισπηλιό (4), 1ο, 2ο, 4ο, Άργους (από 2 ώρες), Πολυκάρπη (4), Τοιχιό (2).
Τώνια Σεβαστή (ΠΕ05): 9ο Καστοριάς (4), 4ο Καστοριάς (2),  5ο Καστοριάς (4), Μαυροχώρι (4), Χιλιόδεντρο (2).
Τσιάγγου Μαρία (ΠΕ05): 1ο Καστοριάς (2), 7ο Καστοριάς (4), 6ο Καστοριάς (2), 9ο Καστοριάς (2), 3ο Άργους (2), Κολοκυνθού (2), 1ο Μανιάκων (2).
Μακρίδου Δέσποινα (ΠΕ07): 2ο Καστοριάς (4), 3ο Καστοριάς (4), 1ο Μανιάκων (4), 2ο Μανιάκων (4).
Τσιωνά Ιορδάνα (ΠΕ07): 5ο Καστοριά (4), 6ο Καστοριάς (2), Χιλιοδέντρου (2).
Δάφας Σπυρίδωνας (ΠΕ08): Δ.Σ. Μεσοποταμίας (14).

Τροποποίηση διαθέσεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών
Ταγάρη Πασχαλίνα του 1ου Καστοριάς στο Τοιχιό.
Σικοβάρη Βαρβάρα του 4ου Καστοριάς παραμένει στο 4ο (όλες τις ημέρες).
Κατσιούλη Ανδρομάχη του ολοήμερου Ν/Γ Πολυκάρπης στο ολοήμερο Ν/Γ Χιλιοδέντρου.

Διαθέσεις εκπαιδευτικών Μουσικής
Ζερβομανωλάκη Αγγελική, 6 ώρες στο 6ο Δ.Σ. Καστοριάς.
Δημητροπούλου Παναγιώτα, 6 ώρες στο Δ.Σ. Κωσταραζίου και 6 ώρες στο Δ.Σ. Μαυροχωρίου. 

Τοποθετήσεις εκπαιδευτικών ειδικοτήτων που ήρθαν με μετάταξη
Μπαρούφα Μαρία (ΠΕ06): Δ.Σ. Νεστορίου
Αϊβανούλης Φίλιππος (ΠΕ19): 5ο Δ.Σ. Καστοριάς
Μήλιος Δαμιανός (ΠΕ20): ολοήμερο Δ.Σ. Νεστορίου

Διαθέσεις εκπαιδευτικών ειδικοτήτων που ήρθαν με μετάταξη για συμπλήρωση του υποχρεωτικού τους ωραρίου.
Μπαρούφα Μαρία (ΠΕ06): ολοήμερο Δ.Σ. Νεστορίου (2), 7ο Καστοριάς (3), ολοήμερο Χιλιοδέντρου (2).
Αϊβανούλης Φίλιππος (ΠΕ19): ολοήμερο 50 Δ.Σ. Καστοριάς (4)
Μήλιος Αθανάσιος (ΠΕ20): ολοήμερο Τοιχιού (6), ολοήμερο Πολυκάρπης (6), ολοήμερα 1ο-2ο Μανιάκων (8).

Τα παιδιά νίκησαν τον ρατσισμό

Τα παιδιά του 20ου δημοτικού σχολείου του Δήμου της Αθήνας έδωσαν το δικού τους αντιρατσιστικο μήνυμα.

Μαθητές από την Αθήνα έστειλαν το δικό τους μήνυμα στον ρατσισμό που διέπει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία και τον δημόσιο λόγο, αγκαλιάζοντας το σημαιοφόρο του σχολείο τους, ο οποίος είναι μαύρος.

Μια κίνηση  η οποία απαντάει σε όλη την φιλολογία η οποία δεσπόζει  στα τηλεοπτικά παράθυρα πάντα λίγες μέρες πριν τις παρελάσεις για το αν πρέπει να κρατάνε την σημαία οι αριστούχοι μαθητές που δεν έχουν ελληνική καταγωγή.

Ας αγωνιστούμε για τα παιδιά του αύριο – όχι για την πάρτη μας…

Γράφει: Αργύρης Κωστάκης 

 

Δεν περνάει, δυστυχώς, ούτε μία ημέρα που να μη συναντήσω ανθρώπους οι οποίοι «έχουν παραδώσει τα όπλα», «έχουν πετάξει λευκή πετσέτα». Αυτό με λυπεί αφάνταστα γιατί ορισμένοι απ αυτούς, όντως, δεν έχουν καμία ελπίδα και τα έχουν χάσει όλα στη ζωή τους. Όμως, περισσότερο λυπάμαι γι αυτούς που δεν αγωνίζονται ενώ έχουν ελπίδα. Όπως έλεγαν οι παλιοί, «οι στερήσεις είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι».
Θυμάμαι τον πόνο στα μάτια του πατέρα μου όταν μου περιέγραφε ότι στη ναζιστική κατοχή, στο Μεταξουργείο όπου γεννήθηκε, περπατούσε 18 χρονών παιδί μόλις 40 κιλά από την πείνα και τις κακουχίες. Έβλεπε το κάρο του δήμου να μαζεύει δεκάδες πτώματα από τους δρόμους, ανάμεσά τους, κάποια στιγμή, κι ένα από τα αδέλφια του. Υπήρχαν εβδομάδες που έβρισκε κάτι να φάει μόλις τρεις ή τέσσερις φορές. Και σήμερα υπάρχουν κάποιοι ανόητοι (και πολιτικοί, αλλά και πολίτες) που μιλούν και διαδηλώνουν με κουρελοπανό που γράφουν τη λέξη «κατοχή». Αυτή είναι η απόλυτη ύβρις στους ανθρώπους που πέθαναν με φριχτό τρόπο στην πραγματική κατοχή. Είναι βαριά, ασήκωτη λέξη η κατοχή.
Το γνωρίζω καλά πια. Σε αυτή τη χώρα πολλοί απεχθάνονται τη δημοκρατική αντιπαράθεση απόψεων και προτιμούν τα ουρλιαχτά και τους προπηλακισμούς, όπως πρόσφατα οι συνδικαλιστές στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, που επιτέθηκαν στους συναδέλφους τους εργαζομένους οι οποίοι έκαναν τη δουλειά τους. Πήγαν να ελέγξουν ποιοί γιατροί λουφάρουν από τις εφημερίες. Θρασύτητα, κομματικός φανατισμός και αδίστακτες επιθέσεις είναι το ίδιον μιας Ελλάδας που πεθάνει και αντιστέκεται. Μιας φασιστικής νοοτροπίας που δεν λυγίζει. Τι σημασία έχει το κόμμα; Ο φασισμός της ψυχής είναι ένας, δεν έχει κομματική ταυτότητα.

Ένα εξαιρετικό κείμενο του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα στην εφημερίδα «τα Νέα» αποτελεί την επιτομή της ορθής σκέψης και πολιτικά ψύχραιμης ματιάς. Δεν είχα την τιμή να τον γνωρίσω, όμως του εκφράζω το σεβασμό μου για τη γενναιότητα να γράψει «όπως τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ βρήκαν στέγη σε εκείνον το νέο πατέρα που τους υπόσχεται κατάργηση του Μνημονίου και εκδρομή στη Ντίσνευλαντ, έτσι και τα πιο βίαια και πρωτόγονα βρίσκουν στέγη στο νέο πατέρα που υπόσχεται τιμή, ασφάλεια και περηφάνεια».
Αλλά επειδή ο «δρόμος» της σκέψης με οδήγησε αλλού, οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι δεν συμβιβάζονται αλλά αγωνίζονται όρθιοι και έντιμα, όσα λίγα κι αν έχουν, ή ελάχιστα μέχρι το τέλος. Θέλω να θυμίσω το περίφημο περιστατικό με τον Ισραηλινό βιολιστή Ιτζάκ Πέρλμαν ο οποίος χρειαζόταν πατερίτσες για να ανεβαίνει στη σκηνή επειδή είχε πολιομυελίτιδα.
Σε ένα κοντσέρτο που έδινε στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης λίγο μετά την αρχή του έσπασε από το βιολί μια χορδή. Το κοινό σκέφτηκε πως θα σταματούσε για να αλλάξει χορδή, αλλά συνέχισε να παίζει. Ήταν μια σχεδόν ακατόρθωτη πρόκληση να παίξει με τρεις από τις χορδές που απέμειναν μια παρτιτούρα η οποία ήταν ήδη δύσκολη και για τις τέσσερις. Κατάφερε, όμως, να ξεπεράσει το εμπόδιο. Τελειώνοντας δέχτηκε ένα τεράστιο χειροκρότημα. Ο Πέρλμαν σκούπισε τον ιδρώτα του ύψωσε το δοξάρι ώστε το κοινό να ησυχάσει και είπε «μερικές φορές η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να εξακριβώνει τι μπορεί να κάνει με ό,τι του απομένει»…
Ας συνεχίσουμε κι εμείς με αξιοπρέπεια με ό,τι μας απέμεινε και ας αγωνιστούμε για τα παιδιά του αύριο και όχι για την πάρτη μας…

 

Η έρημος των διανοουμένων

Αρθρογράφος: 

Γιώργος Καββαδίας

Η ΕΡΗΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Σε περιόδους κρίσης δίνεται η δυνατότητα να ξεχωρίζει «η ήρα από το στάρι», να γίνεται πιο καθαρός ο ρόλος των διανοουμένων απομυθοποιώντας τον μύθο περί «σιωπής» τους. Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι διανοούμενοι - όσο δύσκολα και αν ορίζονται ως ανομοιογενής κοινωνική κατηγορία - δε σιωπούν. Αντίθετα πολυμιλούν, αρθρογραφούν, υπογράφουν διακηρύξεις, «στολίζουν» τα ψηφοδέλτια των κομμάτων εξουσίας.

Οι περισσότεροι πασχίζουν να «δικαιώσουν» τη σχέση υποταγής και εξάρτησης με την εξουσία και τους μηχανισμούς της. Λειτουργούν ως υπάλληλοι, «οργανικοί» κήρυκες του λόγου και των ιδεών της κυρίαρχης τάξης, χειροκροτητές ενός σαθρού πολιτικού συστήματος, «υμνούνε της πατρίδας το χαμό». Στοιχίζονται με την εξουσία προβάλλοντας το δόγμα «όλοι μαζί τα φάγαμε» στην κατεύθυνση της συλλογικής ενοχοποίησης στηλιτεύοντας συλλήβδην τους εργαζόμενους ως διεφθαρμένους, ενώ ταυτόχρονα αλαζονικά εχθρεύονται τις κινητοποιήσεις τους και  τους κοινωνικούς αγώνες. 

Στρώνουν με την πένα τους και από τα «ψηλά τα παραθύρια» της τηλεόρασης το μονόδρομο της πολιτικής που οδηγεί στα αδιέξοδα της ανεργίας, της φτώχειας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Ταυτόχρονα κηρύσσουν υποκριτικά το «τέλος της εποχής των Μνημονίων», ενώ στη διάρκειά της, όχι μόνο δεν ψέλλισσαν έστω και μια αντιμνημονιακή λέξη, αλλά εκστόμιζαν άπειρες λέξεις και ύμνους για τη «σωτηρία της πατρίδος» από τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Έτσι μετατρέπουν τη σκέψη τους σε εμπόρευμα που το πουλούν με τους όρους της αγοράς απολαμβάνοντας χρήματα, δημοσιότητα και αξιώματα

Υπάρχουν, όμως, και οι περιθωριοποιημένοι από την εξουσία διανοούμενοι, οι εξόριστοι από την πλειονότητα των ΜΜΕ, που με τη γνώση και την κριτική σκέψη θέτουν υπό αμφισβήτηση τις κυρίαρχες ιδέες λειτουργώντας ως «κριτική συνείδηση» της κοινωνίας. Είναι αυτοί που υφίστανται το λεκτικό λιντσάρισμα και την ψυχολογική βία, όταν αντικρούουν τη δογματική βεβαιότητα για το μονόδρομο των Μνημονίων και της κυρίαρχης πολιτικής. Γιατί οι διανοούμενοι έχουν χρέος να διαφυλάξουν τα πνευματικά και κοινωνικά αγαθά αντιστεκόμενοι σε κάθε σύστημα αδικίας και εκμετάλλευσης. Οφείλουν να λένε «τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη» αποκαλύπτοντας την αλήθεια και αφυπνίζοντας συνειδήσεις. Πολύ περισσότερο χρέος τους είναι όχι μόνο να στοχάζονται, αλλά να δρουν υπέρ των αδικημένων και καταπιεσμένων. Και στο σημείο αυτό η συμβολή τους είναι καθοριστική όχι μόνο για να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά για να τον αλλάξουμε.

*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» και άρθρογραφος στο «ΕΘΝΟΣ»