Τι ξεχνάμε από το 1821

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ "ΒΗΜΑ"

Ο γιορτασμός μιας εθνικής επετείου, έχει ταυτιστεί στη συλλογική μνήμη με τον αγώνα για την ελευθερία και με τον ηρωισμό που επέδειξαν οι πρόγονοι μας. Καλό είναι όμως να θυμόμαστε σε τέτοιες στιγμές εθνικής υπερηφάνειας, ότι σε κάθε αγώνα, σε κάθε μάχη υπάρχουν και στιγμές που παραπέμπουν σε διαχρονικές παθογένειες ,που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να μας ταλαιπωρούν.

Μπορεί να μην το μαθαίνουμε στο σχολείο, αλλά ο αγώνας του '21 είχε και τις μελανές στιγμές του, με τις εσωτερικές έριδες και τις προσωπικές στρατηγικές που οδήγησαν πολλές φορές τον απελευθερωτικό αγώνα σε αδιέξοδο.Με αποτέλεσμα να χρειαστεί η επέμβαση των τότε μεγάλων δυνάμεων αλλά και η ενεργός ανάμειξη τους στην πολιτική ζωή με τις γνωστές παρενέργειες για να κρατηθεί στη ζωή το νεαρό ελληνικό κράτος.

 
Απέχουμε δεκαετίες  από την εποχή αυτή, αλλά οι ίδιες παθογένειες εξακολουθούν να υπάρχουν και να δυσκολεύουν την επιβίωση μιας μικρής χώρας, σε ένα ασταθή και διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Οι πολιτικές έριδες, οι προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις η αδυναμία εθνικής συνεννόησης απέναντι στους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε σήμερα, είναι δυστυχώς μια απτή πραγματικότητα που την βιώνουμε όλοι.

Η οικονομική αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουμε,η αδυναμία εσωτερικής  αλλά και ευρύτερης συνεργασίας με τους εταίρους  που εμείς επιλέξαμε, είναι συνέπεια μιας προβληματικής αντίληψης για τα όρια και τις δυνατότητες μας. Η χώρα, οι πολίτες, η οικονομία ταλαιπωρούνται επί μήνες γιατί το πολιτικό μας σύστημα δεν κατάφερε να συνεννοηθεί για μερικά αυτονόητα δεδομένα. Χρειάστηκε να επισκεφθεί ο πρωθυπουργός το Βερολίνο,για να συνειδητοποιήσουν ορισμένοι, ότι μια μετωπική σύγκρουση με μια ,μας αρέσει η όχι, ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης δεν οδηγεί πουθενά.

Είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι, με πρώτους τους κυβερνώντες, ότι η οριακή κατάσταση που βρισκόμαστε δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η σημερινή Ευρώπη, οι θεσμοί της μπορεί να μη μας αρέσουν, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε μόνοι μας. Ας φροντίσουμε λοιπόν να συμβιώσουμε μαζί τους, να ανασυνταχθούμε ως χώρα και ως οικονομία, για να μπορούμε να διεκδικούμε μετά κάτι καλύτερο.