Ο δογματισμός των κουτών

Μανόλης Δημελλάς
Ο Νικόλας έχει ξεπεράσει τα ογδόντα, μα τον μπαγάσα, δεν του φαίνεται καθόλου. Βλέπεις, έχει ρουφήξει το μεδούλι της ζωής με το κουταλάκι, και σήμερα όσο αποφεύγει τις μεγάλες διαδρομές που δεν αντέχουν τα τριμμένα κόκκαλα, άλλο τόσο διαλέγει να ξεφεύγει και να πετάει με τα ταξίδια του μυαλού του.
Όμως, δε θέλει να έχει καμιά σχέση με το νερό, προς Θεού, φωνάζει, όχι στα αληθινά ή θαλασσινά όνειρα. Αφού μια γριά άγνωστη μάγισσα, κάποτε διάβασε στο παιδικό του χέρι, ότι θα πάει από πνιγμό, από έναν τέτοιο βίαιο θάνατο. Κι από τότε το έδεσε σφιχτό κόμπο πάνω στα χρόνια του, δεν υπάρχει στιγμή που αυτή η ιστορία να μην έχει ρόλο, μικρό ή μεγάλο μέσα στη ζωή του.
Κάπως έτσι, παρόμοια με τον κυρ Νίκο, στεκόμαστε όλοι, μόνο που δεν παίρνουμε χαμπάρι πόσο φορτωμένοι είμαστε από στερεότυπα και σχήματα, που οδηγούν σε εμμονές και αχόρταγους καθημερινούς δογματισμούς.
Πώς να αντικρίσεις το γείτονα; Όταν μπαϊλντισμένος με το σύστημα, πιστεύει ότι κανένας δεν θέλει να «παίξει» μαζί του. Νιώθει σαν απομονωμένο μίασμα, αναζητά θέση και ξαφνικά βρίσκει ένα σπασμένο κύκλο, το γυρνά, και σου λέει με μισόλογα «εγώ είμαι αντισυστημικός Χρυσαυγίτης».
Δεν είναι οργανωμένος, ίσως του κάνουν κάποια «διαφώτιση», μερικοί επί πληρωμή φωστήρες, όσο για εφημερίδα και βιβλία, ευρώ δεν του περισσεύαν ποτέ. Μέσα στο διαδίκτυο κολυμπά και πνίγεται από πληροφορίες, από τρολιές, που μοιάζουν με λιοντάρια και διαρκώς πολλαπλασιάζονται, δαγκώνουν και αρκεί μόνο ένα κοίταγμα, για να τελειώσουν πάνω σου. Και η τηλεόραση, όλο και πιο φτηνή διασκέδαση, δεν αρκεί για να διδάξει ιστορία.
Δεν επιχειρώ να βγάλω λάδι και να αθωώσω κανέναν. Η σκιά των τριών νεκρών παραμένει, και αλλάζει μέγεθος ανάλογα με τη χρονική στιγμή και το φως που πέφτει πάνω τους.
Οι εγκληματίες, λοιπόν, παραμένουν εγκληματίες και κρίνονται από τη Δικαιοσύνη. Όσο για τους επαγγελματίες πολιτικούς της Χρυσής Αυγής, που δηλώνουν αντισυστημικοί, ενώ και αυτοί ευλόγησαν και ψήφισαν το νομοσχέδιο για την πώληση των νησίδων και των βραχονησίδων, επίσης ψήφισαν την τροπολογία για τη διαγραφή των χρεών των ΠΑΕ, και καταψήφισαν τη συνέχιση των ερευνών για τη λίστα Λαγκάρντ. Έπειτα γαβγίζουν για κάθαρση.
Κάποιοι σίγουρα θα σκαρφιστούν χίλιες αιτίες να ανατρέψουν γνώμες και απόψεις, έτσι για να βγουν από πάνω.
Όμως το ζήτημα δεν είναι όλοι αυτοί που έχουν «επαγγελματικούς λόγους», για τη «σωτηρία της πατρίδας». Δεν είναι το θέμα οι σημαιοφόροι της Χρυσής Αυγής.
Πολύ πριν τις τελευταίες εκλογές, μιλούσαμε για έναν κόσμο πλανεμένο, για απογοητευμένους πολίτες, που ακόμη και η τόσο πρόσφατη ιστορία του φασισμού και του ναζισμού σαν να πέρασε ξόφαλτσα από κάποιον άλλο πλανήτη, και να μην την άκουσαν ποτέ. Φαίνεται πως πρέπει να ελπίζουμε μόνο σε βιωματικές εμπειρίες, και οι άτιμες δεν διδάσκονται.
Η τελευταία άνοδος, και ειδικά στους τόπους όπου η ανεργία σπάει κόκκαλα, και η εργατιά ξεχωρίζει από απόσταση, έσπρωξε σε τρίτη δύναμη και έβγαλε ακόμη μια φορά στον αφρό την εθνικιστική (όπως θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται, ενώ θα της ταίριαζε πολύ καλύτερα ο ορισμός ενός μεταμοντέρνου Εθνικοσοσιαλισμού) Χρυσή Αυγή.
Το θέμα δεν είναι να πετάξουμε στα βράχια τους πολίτες, εκείνους που τους διάλεξαν. Και έτσι να χτίσουμε δικούς μας τοίχους και να κυκλώσουμε μέσα σε στερεότυπα τους διπλανούς μας. Στο τέλος εμείς θα επιβεβαιώσουμε κάθε πικραμένο έγκλειστο, και θα προβάλει με περισσότερο πάθος το θεάρεστο έργο του.
Οι περισσότεροι ψηφοφόροι τους, απογοητευμένοι και πικραμένοι, δεν είναι σαν τους «επαγγελματίες» που οδηγούν αυτό το «κόμμα».
Όσο κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά γεννάμε στερεότυπα, όσο απομονώνουμε πολλές φορές ακόμη και από φόβο, με λεκτικούς φράχτες, τους διπλανούς μας, εμείς θα τους σπρώχνουμε σαν πρόβατα, στους λύκους που ντυμένα με μανδύα των παρθένων απολιτίκ, θα τραβούν όλο και σε πιο μαύρα χρόνια.
Σε έναν καθρέφτη μπορούμε να μετρήσουμε το μπόι μας, και να δούμε ότι παραμένουμε θηλαστικά, που ψάχνουν στοργή και χάδι, εκεί πάνω πατούν, ας τους ξεσκεπάσουμε.