Θρήνος

Δημήτρης Δανίκας

Ο λόγος για όλους εμάς. Που θρηνούμε. Που αναρωτιόμαστε.

Ποια η τέλεια παράταξη και ποιο το τέλειο κόμμα; Ποιος νοιάζεται για την κατάντια μας; Ποιος θα εκπληρώσει τα όνειρά μας; Και ποιος ο ηγήτωρ ενός φωτεινού μέλλοντός μας; Πες μου ποιος;

Τα βάζουμε κάτω και συλλογιζόμαστε. Ο Σαμαράς είναι συστημικός και ταξικός εχθρός. Με τους καρχαρίες, αντίπαλος των φτωχών. Όμως είναι εγγύηση σταθερότητας. Η Μέρκελ τον γουστάρει και τον στηρίζει. Τι να κάνω; Αν τον ψηφίσω, πηγαίνω κόντρα στα συμφέροντά μου. Αν δεν τον ψηφίσω, μπορεί να χρεοκοπήσω. Τι να κάνω;

Τα βάζουμε κάτω και συλλογιζόμαστε. Ο Τσίπρας λέει πως είναι διαφορετικός και φιλικός με τους φτωχούς και τον σκληρά εργαζόμενο λαό. Όμως οι καρχαρίες δεν τον θέλουν. Επομένως έτσι και τον ψηφίσω μπορεί τη χώρα στον γκρεμό να στείλω. Αν δεν τον ψηφίσω, πάλι στα ίδια θα μείνω. Τι να κάνω;

Τα βάζουμε κάτω και συλλογιζόμαστε. Ο Κουτσούμπας σταθερά και ακλόνητα στο πλευρό των εργατών. Όμως έτσι και αλλάξει το καθεστώς θα φύγουμε από το euro. Θα καταλήξουμε Αλβανία του Χότζα, Βουλγαρία του Ζίβκοφ και Βόρεια Κορέα του Κιμ Γιονγκ Ουν. Επομένως, ουρές για ένα καρβέλι ψωμί. Επομένως, μιζέρια και μονοκομματική δημοκτατορία. Αν όμως δεν τον ψηφίσω, τότε ποιος θα υπερασπιστεί τα στοιχειώδη του φτωχού; Θεέ μου, τι να κάνω;

Τα βάζουμε κάτω και συλλογιζόμαστε. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι άφθαρτος και γοητευτικός. Άσε που το κόμμα του είναι φρέσκο με ονοματολόγιο καινούριο και με λόγο απλό. Κανονικό. Όμως δεν καταλαβαίνω ποιανού τα συμφέροντα εκφράζει. Γιατί δεν μπορεί να είναι την ίδια στιγμή και με τον εργαζόμενο και το αφεντικό. Άσε το άλλο. Μπας και η εμβόλιμη και αιφνίδια παρουσία του είναι χρηματοδοτημένη από κάποιον ζάπλουτο χορηγό; Να ροκανίσει ψηφουλάκια από τον Τσίπρα και στο τέλος να στηρίξει σαν δεκανίκι τον Αντώνη και τον Βαγγέλα; Όμως μέσα στο αδιέξοδό μου είναι μια κάποια λύση. Θεέ μου, βοήθα με. Τι να κάνω;

Τα βάζουμε κάτω και συλλογιζόμαστε. Ο Ηλίας Κασιδιάρης είναι τουλάχιστον ακροδεξιός. Σαν ελληνική ρεπλίκα χιτλερίσκου. Όμως ο θυμός του με εκφράζει. Όμως τα λόγια του αποτυπώνουν τη δική μου οργή. Πράγματι. Μερικές φορές θέλω να τους κρεμάσω. Μερικές φορές έτσι μου ’ρχεται το «μπουρδέλο τη Βουλή να κάψω». Μετά και πιο ψύχραιμα το ξανασκέφτομαι και αναθεωρώ. Να «κάψω» για να φέρω ποιον; Θεέ μου, τι να κάνω;

Ο ένας είναι συστημικός. Ο άλλος είναι διαφορετικός, αλλά με αυτόν ρισκάρω. Ο τρίτος είναι αληθινός, αλλά με τίποτα δεν θέλω «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ο τέταρτος φρέσκος, αλλά πονηρός. Και ο πέμπτος οργισμένος σαν εμένα αλλά με τον φασισμό. Θεούλη μου, φώτισε εμένα τον πάναγνο αμνό!

ΥΓ.: Να σου πω κάτι; Κατά βάθος βολεύεσαι με το αδιέξοδό σου. Ο ένας σου μυρίζει, ο άλλος σου βρομάει, ο τρίτος δεν σου πάει. Εσύ, εγώ, εμείς οι ατελείς αναζητούμε το τέλειο κόμμα και τον τέλειο αρχηγό. Όλοι αυτοί καθρεφτάκια του εαυτού μας και της κοινωνίας μας. Πάντα υπόλογοι αυτοί. Και πάντα αθώοι, ανιδιοτελείς εμείς. Η «αυτογνωσία» λέξη εχθρική. Η μαζική πολιτική λαλακία συνήθεια καθημερινή. Αυτή η αιτία της κρίσης. Αυτή και η ουσιώδης, όμως αόρατη, χρεοκοπία ελληνική!