Ας αυτοαξιολογηθεί το υπουργείο παιδείας

Ας αυτοαξιολογηθεί το υπουργείο παιδείας

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Τελικά ποιος θεωρείται επιτυχημένος υπουργός;

Το ερώτημα επιδέχεται, όπως είναι προφανές, διαφορετικές απαντήσεις.

Τους τελευταίους μήνες, δεν λείπει από την ημερήσια διάταξη του υπουργείου παιδείας η ανεύρεση τρόπων με τους οποίους θα κατορθώσει να πραγματοποιήσει την περίφημη αυτοαξιολόγηση στα σχολεία.

Αυτή τη στιγμή, η κατάσταση στα σχολεία είναι ρευστή καθώς η μεγάλη πλειοψηφία των Συλλόγων, με αποφάσεις τους, δήλωσαν πως δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν στη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης αλλά υπάρχουν και Σύλλογοι που πήραν την ακριβώς αντίθετη απόφαση.

Όμως, αυτό που θα έπρεπε να έχει σημασία για το υπουργείο δεν είναι το πόσοι εκπαιδευτικοί θα συμμετάσχουν, τελικά,  σε κάποια μάδα εργασίας αλλά το πόσοι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης θα βελτιώσει την παρεχόμενη εκπαίδευση.

Στο σημείο αυτό, ο υπουργός και οι συνεργάτες του, έχουν υποστεί ήδη μια μεγάλη πολιτική και ηθική ήττα.

Ακόμη και αν ΟΛΟΙ οι εκπαιδευτικοί μπουν σε κάποια από τις ομάδες(;) εργασίας(;) κάτω από την πίεση και το φόβο μιας αμφισβητούμενης και νομικά διάτρητης υποχρεωτικότητας γνωρίζουν πολύ καλά οι υπεύθυνοι(;) στο υπουργείο της παιδείας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν θέλει την αυτοαξιολόγηση.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με συνδικαλιστικές επιδιώξεις ούτε επειδή βαριούνται οι εκπαιδευτικοί – ναι ακούστηκε κι αυτό -  να συμπληρώνουν τους σχετικούς πίνακες.

Η αντίθεσή μας στην αυτοαξιολόγηση έχει να κάνει:

- με την υποκρισία του όλου εγχειρήματος που δείχνει πως άλλες είναι οι τελικές του επιδιώξεις κι όχι αυτές που μας σερβίρουν σε γυαλιστερή συσκευασία.

Δεν γνωρίζουν στο υπουργείο την οικονομική κατάσταση των σχολείων την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν; Αν ναι, τότε γιατί συζητάνε για οικονομικούς πόρους;  Για να μας πουν να βγούμε στην «πιάτσα» (συγνώμη, αγορά ήθελα να πω) για να βρούμε πόρους; Αν όχι, τότε πρέπει να παραιτηθούν άμεσα γιατί δεν έχουν πάρει χαμπάρι τις συνέπειες της οικονομικής τους πολιτικής, κάτι που τους καθιστά ακατάλληλους αλλά και επικίνδυνους.

Δεν γνωρίζουν στο υπουργείο παιδείας τα προβλήματα λειτουργίας των σχολείων που σχετίζονται με το γεγονός της έλλειψης εκπαιδευτικών και της υπηρέτησης σε δύο τρία και τέσσερα σχολεία; (υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που υπηρετούν σε έξι σχολεία). Αν το γνωρίζουν γιατί ζητάνε να το δουν και γραπτώς στην έκθεση αξιολόγησης; Αν δεν το γνωρίζουν τότε ο υπουργός πρέπει να παραιτηθεί και οι συνεργάτες του να ασχοληθούν με κάτι που να γνωρίζουν καλύτερα. Ας φτιάξουν κάποια ΜΚΟ σε τελική ανάλυση…

- με το γεγονός ότι σε συνδυασμό με την ατομική αξιολόγηση, παρακάμπτεται το Συνταγματικό εμπόδιο και ανοίγει η πίσω πόρτα για διαθεσιμότητες και απολύσεις την ίδια στιγμή που ξοδεύονται χρήματα για να στηριχθεί η όλη διαδικασία της αξιολόγησης και μειώνονται οι δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση.

Το να προχωρήσουν και σε άλλες καταργήσεις ειδικοτήτων, όχι βέβαια ότι αποκλείεται κάτι τέτοιο, είναι λίγο βαρύ μετά και την κατάργηση των τεχνικών ειδικοτήτων. Προτιμούν, οι διαθεσιμότητες και οι απολύσεις να προκύψουν μέσα από μία διαδικασία η οποία, υποτίθεται, πως θα έχει τη σφραγίδα των ίδιων των εκπαιδευτικών, μια διαδικασία με την οποία θα έχουμε βάλει τα χεράκια μας και θα έχουμε βγάλει τα ματάκια μας.

- με το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και εργασιακή εξαθλίωση σε σχέση με όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα.

Αυτό, θα έπρεπε να αναγκάσει κάθε υπεύθυνη πολιτική ηγεσία στο χώρο της εκπαίδευσης, να προχωρήσει σε κινήσεις και αποφάσεις που ανεβάζουν το ηθικό των εκπαιδευτικών και όχι να προβαίνει σε κινήσεις επιβολής, αυταρχισμού και ενίσχυσης του φόβου και της ανασφάλειας. Θα έπρεπε να φροντίσει να βρίσκεται δίπλα στον εκπαιδευτικό και όχι απέναντί του. Θα έπρεπε να τον εμπιστεύεται και όχι να ζητάει να δίνει καθημερινά ραπόρτο πόσες φορές πήγε στην τουαλέτα, πόσες φορές γέλασε και πόσες φορές έβηξε. Θα έπρεπε να νοιάζεται για το πώς θα διώξει το φόβο και την ανασφάλεια από τον εκπαιδευτικό και όχι για το πώς θα τον φοβίσει και θα τον εξουθενώσει, σωματικά και ψυχικά, ακόμη περισσότερο.

Μπορεί ο φοβισμένος, ο εξαθλιωμένος και ο ανασφαλής εκπαιδευτικός να μορφώσει τα παιδιά μας; Όχι! Άρα; Απλά, δεν τους νοιάζει η μόρφωση των παιδιών μας. Δεκτό! Τότε, όμως, δεν πρέπει να ισχυρίζονται το αντίθετο.

Αν οι υπεύθυνοι του υπουργείου θέλουν να προσφέρουν, πραγματικά, καλές υπηρεσίες στην εκπαίδευση και στο χώρο της παιδείας, θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου να παραιτηθούν. Το να υιοθετήσουν μια άλλη λογική για το πώς βλέπουν τα σχολεία είναι μάλλον αδύνατον.

Τα σχολεία δεν είναι, δεν πρέπει να γίνουν και δεν θα γίνουν ούτε επιχειρήσεις, ούτε μαγαζιά, ούτε χώρος πειραμάτων για νέες μορφές εργασιακών σχέσεων και συνθηκών.

Ακόμη και αν τυπικά περάσει η αυτοαξιολόγηση και η αξιολόγηση, επί της ουσίας έχουν ήδη αποτύχει αφού η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν υιοθετεί ούτε τη λογική της, ούτε τον τρόπο που γίνεται αλλά ούτε και τους πραγματικούς της στόχους.