Οι ενοχές των ελίτ

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο ελληνιστής Ρόμπερτ Νοξ έγραψε κάποτε πως μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι κλασικές σπουδές στην Αγγλία ήταν το διαβατήριο όσων ήθελαν να σταδιοδρομήσουν στη δημόσια διοίκηση. Στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, η κατάσταση άλλαξε σταδιακά, με αποτέλεσμα σήμερα η μελέτη του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, όταν δεν αποτελεί καταφύγιο κάποιων εκκεντρικών μυαλών, να χαράζει κάτι δύσβατα μονοπάτια.
Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ εντόπισε το ίδιο ακριβώς φαινόμενο με διαφορετικά λόγια. Είπε πως ως το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα ο κλασικός πολιτισμός άγγιζε τη συλλογική ευαισθησία των Ευρωπαίων. Μετά, έγινε μια υπόθεση που αφορά μόνον ειδικούς μελετητές.
Το φαινόμενο αποδίδεται στη μετατροπή της παιδείας σε μια βιομηχανία στελέχωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Οι ρυθμοί της οικονομικής ανάπτυξης ήταν τέτοιοι που δεν επέτρεπαν στις ελίτ να φορτώνουν τις αποσκευές τους με τις αφαιρετικές της λατινικής ή τις απόψεις των αργόσχολων που κατοικούν στους πλατωνικούς διαλόγους.
Λειτούργησε και ένα ακόμη αντανακλαστικό, εξίσου ουσιαστικό. Η κλασική παιδεία, επειδή ήταν αυτή που γαλούχησε τις ευρωπαϊκές ελίτ, θεωρήθηκε και υπεύθυνη για την πολιτισμική αλαζονεία της Γηραιάς Ηπείρου. Όταν η Ευρώπη εγκατέλειψε τις αποικίες της και προσκάλεσε τους πληθυσμούς τους στο έδαφός της για την οικοδόμηση της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, τη θέση της πολιτισμικής υπεροχής κατέλαβαν οι θεωρίες περί ισοτιμίας των πολιτισμών, ο απόλυτος μεταμοντέρνος σχετικισμός και η αντικατάσταση κάθε αξίας με τον σεβασμό του «άλλου». Ό,τι θύμιζε παρελθόν γεννούσε ενοχές. Η Ελλάδα, η Ρώμη και η Ιερουσαλήμ δεν ήταν οι πρέπουσες αναφορές στο περιβάλλον της πολιτικής ορθότητας. Στη δεκαετία του πενήντα, ο Καμύ αναζητούσε την επικαιρότητα της τραγικής σκέψης. Σήμερα, η μεγάλη πνευματική συζήτηση γίνεται γύρω από τους γάμους των ομοφυλοφίλων.
Η κλασική παιδεία δεν συμμετείχε στην οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης. Όπως δεν συμμετείχε ούτε ο χριστιανισμός ούτε και η μεγάλη ιουδαϊκή παράδοση. Οι ελίτ και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών ήταν τόσο απορροφημένες με την παραγωγή προδιαγραφών και κανόνων για την αλιεία της ρέγγας, ώστε να μην έχουν καιρό να ασχοληθούν με την τύχη του Πλάτωνα, του Δάντη ή του Κάφκα. Ξεχνώντας πως χωρίς αυτούς η ίδια η σημασία της λέξης Ευρώπη θα ήταν απλώς τεχνική. Απ’ την άλλη, η προοδευτική διανόηση ήταν τόσο θαμπωμένη από την προοπτική της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και της ισοτιμίας της θρησκευτικής μουσικής του Μαλί με την Ενάτη του Μπετόβεν, ώστε να καταδικάζει ως αντιδραστική κάθε προσπάθεια υπενθύμισης του κλασικού και «αλαζονικού» ευρωπαϊκού παρελθόντος. Ακόμη και σε μια χώρα όπως η δική μας, για την οποία η σύνδεση με τον αρχαίο πολιτισμό είναι σχεδόν υπαρξιακό ζήτημα, οι «προοδευτικοί» φιλόλογοι απαιτούσαν την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στη μέση εκπαίδευση.
Το 2005 οι υπουργοί Εξωτερικών διέγραψαν από το προσχέδιο του ευρωπαϊκού συντάγματος την αναφορά στον Θουκυδίδη στο προοίμιο και οποιαδήποτε αναφορά στον χριστιανισμό από το ίδιο το κείμενο. Οι σημερινές ευρωπαϊκές δημοκρατίες, απεφάνθησαν, δεν έχουν σχέση με τη δουλοκτητική και σεξιστική δημοκρατία του Περικλή, και με τόσους μουσουλμάνους στο ευρωπαϊκό έδαφος θα ήταν τουλάχιστον άκομψο να αναφερθούν στις χριστιανικές καταβολές της μεγάλης ένωσης. Ακόμη και αν το σχέδιο συντάγματος εγκαταλείφθηκε και κανείς δεν το θυμάται πια, οι αρχές του εδραιώθηκαν. Και όσοι σήμερα αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν η Ευρώπη, το πιο φιλόδοξο μεταπολεμικό πολιτικό εγχείρημα, να στηρίζεται μόνον στις οικονομικές ισορροπίες των μελών της, δεν σκέφτονται ότι αυτή είναι η φυσιολογική κατάληξη της εγκατάλειψης κάθε πολιτισμικής προοπτικής από την οικοδόμησή της.
Ο Μονέ είχε πει ότι, αν ήταν να ξαναρχίσει το εγχείρημα, δεν θα ξεκινούσε από τον άνθρακα και τον χάλυβα, αλλά από τον πολιτισμό. Παραγνωρίζοντας τις αντιστάσεις που θα προέβαλλαν οι «προοδευτικές» ελίτ οι οποίες, εδώ και μισόν αιώνα προσπαθούν να αποδομήσουν τον καμβά της ευρωπαϊκής παράδοσης. Οι ίδιες ελίτ οι οποίες σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στο όνομα της αλληλεγγύης. Οι ίδιες ελίτ οι οποίες καταδικάζουν τον οικονομικό φιλελευθερισμό, ομνύουν όμως στο όνομα του πολιτισμικού φιλελευθερισμού.
Σε πείσμα της Αριστεράς που φωνάζει, μάλλον από συνήθεια, για την Ευρώπη των λαών, η μεγάλη ένωση θα μπορέσει να ξεπεράσει την πρώτη μεγάλη υπαρξιακή κρίση της ιστορίας της μόνον αν αλλάξουν νοοτροπία οι ελίτ της. Και επειδή η αλληλεγγύη στηρίζεται στο αίσθημα της κοινότητας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό, για πολλούς αιώνες, οικοδομήθηκε πάνω στην παραδοχή ότι για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό η γλώσσα της αναφοράς υπήρξε πάντα ο ελληνορωμαϊκός κόσμος.

Σαν σήμερα οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης

«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του - Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση -, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.
Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.
Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.
Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.
Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.
Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.
«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.
Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του, θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.
Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».
Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.
Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ, όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.
Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες. Έτσι στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.
«Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά / να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου/ για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. /Καλημέρα ανθρώποι μου/ Καλημέρα ήλιε/ Καλημέρα Μπελογιάννη» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Κουμούνια

Δημήτρης Δανίκας

Μου είπαν ψέμματα πολλά. Κι εγώ σαν χαΐβάνι τα ρούφηξα μονοκοπανιά.

Δηλαδή

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία θα χάσουμε τα σπίτια μας και την περιουσία μας.

Τώρα μας τα παίρνουν κανονικά κι εμείς εκλιπαρούμε τα γερμανικά αφεντικά να μην φορολογήσουν τουλάχιστον τα αγροτεμάχια τα ξερά.

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία οι μισθοί μας θα κατρακυλήσουν στα φραγκοδίφραγκα τα ελληνικά.

Τώρα, επισήμως, οι μισοί χαμάληδες λαμβάνουν κάπου πεντακόσια και οι άλλοι μισοί ζήτημα είναι αν μισθοδοτούνται κάθε τρεις με έξι μήνες.

Άσε το που σου λένε «μόνο τριακόσια έχει. Θέλεις; Οχι; Ο επόμενος».

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούμια αρπάξουν την εξουσία δεν θα έχει ούτε πολυφωνία, ούτε διαφορετικότητα, ούτε ελευθερία.

Τώρα η γραμμή μόνο μία. Κούρεμα, ξύρισμα και πάλι κούρεμα και πάλι ξύρισμα. Μονόδρομος ο ευρωπαΐκός παράδεισος. Αλλιώτικα γκρεμός και χρεοκοπία.

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία τα αφεντικά δεν θα είναι ελληνικά αλλά κόκκινα, Σοβιετικά και σταλινικά.

Τώρα ο Σαμαράς είναι εντολοδόχος και κλητήρας κανονικός γιατί πραγματικός πρωθυπουργός και αρχηγός κάποιος γάλλος, κάποιος γερμανός και κάποιος υπαλληλίσκος Ολλανδός.

Αυτά λέω στον εαυτό μου, Και αφού πρώτα τον κοιτάξω στον καθρέφτη στην συνέχεια ανοίγω διάπλατα την παλάμη μου, την στρέφω στην ταλαιπωρημένη και υποταγμένη φάτσα μου και φωνάζω δυνατά: Καλά να πάθεις μαλάκα!

Ο άξιος μισθός του αξιολογητή

 

Του Ζαφείρη Ανδρέα

 

 

Το κόστος της Βαλκάνιας εκδοχής του Θωμά ντε Τορκουεμάδα

…ή αλλιώς πόσο θα –μας- κοστίσουν τα μισθά (που δεν υπάρχουν) της «αξιολόγησης»

Την εποχή που ο συγκάτοικος του (ας δούμε το ναζισμό με μια άλλη ματιά) Ι.Κωτούλα, κ. Ελ. Βενιζέλος λύνει το πρόβλημα της ανεργίας με 430 ευρώ μισθό, την περίοδο που το υπουργείο Παιδείας τάζει «υποτροφίες» 300 ευρώ , μέσω των δουλεμπορικών προγραμμάτων «μαθητείας», σε μια Ελλάδα της ανέχειας και της ανεργίας, όταν ακόμη και το Βατικανό εκλέγει ένα Πάπα , «φτωχούλη του Θεού» (..και ολίγον του Βιντέλα), το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζεται για ένα ακόμη μικρό και λιτό party ημετέρων αλλά και αλλοδαπών εμπειρογνωμόνων ( έτσι λέγονται στη διάλεκτο της συγκυβέρνησης οι γκάουλαϊτερ) .

«…εάν πεσών προσ­κυνήσης μοι…»

Ας δούμε με προσοχή το τι προβλέπει , για τις οικονομικές απολαβές των «αρχι-αξιολογητών», το σχέδιο νόμου για την «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε.), της Ανεξάρτητης Αρχής που θα παρακολουθεί, μελετά και αξιολογεί την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής στις δύο πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης, που σε απλά ελληνικά θα εποπτεύει την άξια αξιολόγηση.

Ο Πρόεδρος αυτής της Αρχής, θα αμείβετε με 62.400 ευρώ το χρόνο. Δηλαδή, με 5.200 ευρώ τον μήνα Ο διευθυντής με 37.900 ευρώ τον χρόνο, δηλαδή με 3.158 ευρώ τον μήνα. Για τους 25 επιστημονικούς συνεργάτες προβλέπονται κονδύλια αμοιβής 830.000 ευρώ, δηλαδή, περίπου 2.766 ευρώ τον μήνα για κάθε έναν από αυτούς. Και κονδύλιο μόνο 223.000 € για τις 10 θέσεις διοικητικού προσωπικού. Επίσης και ένα ευτελές ποσό 21.600 € για αποζημιώσεις των μελών του συμβουλίου για τη συμμετοχή στις συνεδριάσεις. Στη χώρα του Ξένιου Δένδια προβλέπεται επιπλέον δαπάνη για έξοδα φιλοξενίας, πρόσκληση καθηγητών Α.Ε.Ι. και επιστημόνων ημεδαπής και αλλοδαπής. Επίσης 10.000 € σαν επίδομα θέσης ευθύνης στον προϊστάμενο διεύθυνσης και 11.400 των προϊσταμένων των δύο τμημάτων που τη συγκροτούν , σύνολο 21.400 €.

Στην παράγραφο στ, ορίζεται ότι θα δίνεται μια ειδική, επιμορφωτική άδεια στο επιστημονικό προσωπικό της Αρχής. Τώρα, γιατί ένα προσωπικό το οποίο είναι ειδικό και έχει διοριστεί γι' αυτό ακριβώς, θα πρέπει να παίρνει και επιπλέον εξάμηνη άδεια επιμόρφωσης , τη στιγμή μάλιστα που έχουν κοπεί οι αντίστοιχες άδειες για όλους τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς, είναι πραγματικά κάτι που μόνο κακεντρεχείς θα παρατηρούσαν.

Το θετικό είναι (για να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα) ότι το Α.ΔΙ.Π.Π.Δ.Ε. θα είναι μια πραγματικά ανεξάρτητη αρχή. Όσο ανεξάρτητη μπορεί να είναι μια αρχή που ορίζεται ο πρόεδρος από τον Υπουργό και που από κει και πέρα αυτός διορίζει το υπόλοιπο συμβούλιο.

« Κατόπιν αιτήσεως του και της Ισαβέλλας, ο πάπας Σίξτος Δ’ εξέδωσε μία βούλα (1η Νοεμβρίου 1478) μέσω της οποίας τους επέτρεπε να ονομάσουν έξι ιερείς, έχοντες δίπλωμα θεολογίας και κανονικού δικαίου, δια να αποτελέσουν ένα ιεροεξεταστικό σώμα προς Εξέταση και τιμωρία των αιρέσεων.»

Όμως το μικρό, λιτό party , δεν σταματάει εδώ. Έχει και συνέχεια. «Παράγραφος 7. Ανά διεύθυνση εκπαίδευσης συγκροτούνται πενταμελείς επιτροπές αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, των σχολικών μονάδων και των υπολοίπων αποκεντρωμένων υπηρεσιών που ασκούν αρμοδιότητες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Τα μέλη αυτών των επιτροπών εγγράφονται σε ειδικό μητρώο, το οποίο ονομάζεται Μητρώο Εμπειρογνωμόνων Αξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου».

Πάλι σε απλά ελληνικά: 58 – 60 επιτροπές στην πρωτοβάθμια και άλλες τόσες στην δευτεροβάθμια, σχεδόν 120 Επιτροπές επί πέντε μέλη ,600 μέλη, που βεβαίως δικαιούνται και μια αποζημίωση. Και εάν δεν καταλάβατε πως θα επιλέγονται τα μέλη των επιτροπών αυτών :στην περίπτωση 7β΄, περιγράφονται προϋποθέσεις εγγραφής σε αυτό το μητρώο, όπου δίνεται η δυνατότητα «… ευρείας συμμετοχής ατόμων αυξημένων προσόντων, αναγνωρισμένου κύρους, ερευνητών εν ενεργεία, συνταξιούχων, αλλοδαπών.»

Ξέραμε τόσα χρόνια στη βαλκανική ενδοχώρα τι σημαίνει το «..αυξημένων προσόντων και αναγνωρισμένου κύρους…» . Το πραγματικά απίστευτο εδώ είναι ότι η κυβέρνηση του μεταναστοφάγου Άδωνη και Φαίλου Κουβέλη , θα προσλάβει(πως;) αλλοδαπούς (από ποιες χώρες;) αξιολογητές , για να «αξιολογήσουν» τον έλληνα εκπαιδευτικό.

Άραγε στην Ουγκάντα, τη δεκαετία του ΄30 (γιατί μεταπολεμικά αποκλείεται) , υπήρχαν αγγλοσάξωνες επιθεωρητές;

«Εμείς θα τους δώσουμε να καταλάβουνε πως είναι αδύνατα και φοβισμένα ανθρωπάκια…Θα μας θαυμάζουνε και θα είναι περήφανοι για μας, που είμαστε τόσο δυνατοί και έξυπνοι, γιατί μπορέσαμε και δαμάσαμε ένα κοπάδι τόσο μεγάλο με εκατομμύρια κεφάλια που θα σκύβουν μπροστά μας. Θα τρέμουνε τον θυμό μας.»

( ο Ιεροεξεταστής στον Χριστό , από τους αδερφούς Καραμαζώφ, του Φ.Ντοστογιέφσκι)

Ο Ζαφείρης Ανδρέας είναι μέλοςο της Γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων

Το δύσκολο σταυροδρόμι

Του Αλέξη Παπαχελά Έχουμε μεγαλώσει με πολλά παραμύθια σε αυτόν τον τόπο, τα οποία βλέπουμε να καταρρέουν ένα ένα. Είχαμε, για παράδειγμα, μάθει πως οι μεγάλες δυνάμεις χωρίζονται σε «εχθρούς της Ελλάδος» και «φιλέλληνες». Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως στην παγκόσμια σκηνή δεν υπάρχουν εχθροί και φίλοι, αλλά απλώς και μόνο συμφέροντα. Πέρασε η εποχή του ρομαντικού φιλελληνισμού, που έκανε Ευρωπαίους διανοούμενους και αριστοκράτες, εθελοντές στον αγώνα της δικής μας ανεξαρτησίας. Οι «μεγάλοι» μετρούν τα συμφέροντά τους και αναλόγως πράττουν. Οι Αμερικανοί γίνονται φίλοι μας όταν ανησυχούν για τη γερμανική εμμονή στη συνταγή λιτότητας. Οι Ρώσοι βάζουν στη ζυγαριά τα συμφέροντά τους με την Τουρκία, τη Γερμανία και όποιον άλλον, και κατόπιν αποφασίζουν. Έχει τεράστια σημασία να εκτιμούμε πάντοτε τη διεθνή συγκυρία με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι το πώς θα θέλαμε ή ευχόμαστε να έχουν τα πράγματα. Η Ελλάδα μεγάλωσε και μεγαλούργησε όποτε συνδύασε τη γενναιότητα με τη σωστή ανάγνωση των διεθνών ισορροπιών. Όποτε παρασυρθήκαμε από λανθασμένες εκτιμήσεις, όπως στην περίπτωση της Σμύρνης, την... πατήσαμε. Κινδυνεύουμε και τώρα να παρασυρθούμε από μια αυτάρεσκη υπερεκτίμηση της ισχύος μας, είτε γιατί κάποιοι μας φούσκωσαν τα μυαλά για τις ποσότητες φυσικού αερίου που κρύβουν οι θάλασσές μας είτε γιατί κάποιοι φαντάζονται ένα γεωπολιτικό μπρα ντε φερ, που δήθεν μας αφορά. Βρισκόμαστε σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Όλοι μας θα θέλαμε να φωνάξουμε ένα «όχι» στην τρόικα και σε όποιον άλλον θεωρούμε υπεύθυνο για τα δεινά μας. Είναι όντως ντροπή για μια χώρα να παραδιοικείται από την τρόικα. Ας κοιταχτούμε όμως καλά στον καθρέφτη και ας αποφασίσουμε αν το σημερινό πολιτικό-συνδικαλιστικό «σύστημα», ανεξαρτήτως ιδεολογιών, είναι ικανό να διοικήσει νοσοκομεία, να διαχειρισθεί τα σκουπίδια ή να βοηθήσει ουσιαστικά την ανάπτυξη. Το συναίσθημα και η κουλτούρα μας έχουν μυθοποιήσει το «όχι». Πρέπει όμως να είμαστε σοβαροί, ψύχραιμοι, αποφασιστικοί. Το «όχι» δεν απαιτεί απλώς κότσια. Επιβάλλει επαγγελματισμό, οργάνωση, σχέδιο, πραγματισμό. Απαιτεί πάνω απ’ όλα μια ηγεσία που έχει ένα απτό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας και τους ανθρώπους για να το εκτελέσουν, όσο επώδυνο και αν είναι. Πού είναι αυτό το σχέδιο, πού είναι αυτοί οι άνθρωποι; Η Κύπρος μάς έδειξε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τι μπορεί να συμβεί στην «τέλεια καταιγίδα», όταν το «όχι» δεν συνοδεύεται από ένα πραγματικό σχέδιο Β και βασίζεται σε λάθος ανάγνωση των διεθνών δεδομένων. Προφανώς, η φωνή της λογικής και του κοινού νου αποτελεί μια οικτρή μειοψηφία αυτές τις ώρες. Οι τελάληδες του λαϊκισμού και του κίβδηλου καταστροφικού πατριωτισμού έχουν πέραση σε έναν λαό που δοκιμάζεται και υποφέρει. Υπόσχονται μαγικές λύσεις, φανταστικές στρατηγικές συμμαχίες, πηγάδια με πετρέλαιο χωρίς πάτο. Από την άλλη, οι πολίτες βλέπουν πια τι γίνεται γύρω τους, πόσο υποφέρουν άλλες χώρες του Νότου, τι τραβάει η Κύπρος. Καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται για μια γιγαντιαία συνωμοσία με στόχο μόνο την Ελλάδα. Θα αντέξουν όμως για πολύ ακόμη χωρίς να βλέπουν δυνατό φως, έστω κάπου στο βάθος;

Αδιέξοδο με μορφή και όνομα

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Σβήνει η νεανική ικμάδα μέσα σε στενόχωρα διαμερίσματα. Η Άννα, στη διπλανή πολυκατοικία, 25 Μαΐων, με σπουδές στα οικονομικά και δύο μεταπτυχιακά, δεν έχει καταφέρει ακόμη να εργαστεί. Βιώνει περιόδους έντονης κινητικότητας, όταν φορά τα καλά της και εξαφανίζεται από τα χαράματα σε επαγγελματικά ραντεβού, για να εξιστορήσει στη συνέχεια από τηλεφώνου (σε συγγενή, σε φίλη;) με φωνή δυνατή, αλλά άχρωμη, ξένη, τις άκαρπες συνομιλίες με υπεύθυνους -«πήγαν 223 για μια θέση»- ή όταν τρέχει ως εθελόντρια σε εμπορικές διοργανώσεις με την ελπίδα της εισόδου στον κόσμο των ανθηρών επιχειρήσεων. Όπως ζει και ημέρες βουβής απόγνωσης, οδυνηρής σιωπής. Σπαταλά ώρες στην αναζήτηση «ευκαιριών» στο Διαδίκτυο, στην αποστολή βιογραφικών, κατάστρωση σχεδίων για ιδεατές επιχειρήσεις, εκπόνηση πρότζεκτ, εξ αποστάσεως μάθηση web design, οικογεωγραφίας, ραπτικής... Αδημονεί, έπειτα απελπίζεται, σταματά η πτήση της έμπνευσής της. Το βλέμμα, πυρετικό, κάνει κύκλους από το καναρίνι της στην απέναντι μονοκατοικία, στον δρόμο, στην πλαϊνή λεμονιά - η μυρωδιά από τα άνθη της τρυπά οδυνηρά την άνοιξή της. Πνίγεται στο κενό που διαδέχθηκε το πολυετές στράγγισμα στα θρανία, σφαδάζει στην αναξιοπρέπεια του «φοιτητικού» χαρτζιλικιού, υποφέρει στη σκέψη του αύριο. «Αν με ρωτήσεις πώς φαντάζομαι τη ζωή μου σε ένα, δύο χρόνια, θα σου πω ότι βλέπω μπροστά μου μόνο ένα μαύρο τοίχο, ένα απόλυτο κενό» συνηθίζει να λέει. Τρέμει τη μετανάστευση. Από όσα ακούει, συγκρατεί τις αποτυχίες, τις ιστορίες για ενθουσιώδεις νέους που «πέταξαν» στη Γερμανία και έγιναν επαίτες για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο της επιστροφής· για πολύμηνες στρωματσάδες σε δωμάτια Ελλήνων στο Λονδίνο, για αμοιβές που αρκούν ίσα για το ενοίκιο. «Θα έχω την τύχη τους» εκτιμά.
Την Άννα δεν την παρηγορεί που τα δικά της χαμένα χρόνια σε πτυχία χωρίς αντίκρισμα και σε άχρηστους τίτλους είναι χαμένα χρόνια και για εκατομμύρια Ευρωπαίων νέων. Δεν ξαλαφρώνει στην ιδέα ότι τα ευρωπαϊκά επιτελεία αναγνωρίζουν τη λάθος επιλογή της λιτότητας, του τέλματος, κυρίως για τον νότο, ότι η Ε.Ε. βλέπει το πρόβλημα, το οποίο της κοστίζει 150 δισ. ευρώ ετησίως, μελετά «εγγυήσεις για τη νεολαία» (πρακτική άσκηση εντός 4 μηνών από την αποφοίτηση ή την απώλεια εργασίας) και προτείνει «τεχνικές» λύσεις, όπως τον δοκιμασμένο γερμανικό συνδυασμό της ακαδημαϊκής παιδείας με πρακτική επαγγελματική εκπαίδευση σε εταιρείες. Δεν την ενδιαφέρει αν από τη δική της κατάσταση επηρεάζεται όλο το φάσμα των ηλικιών, όλη η ανθρώπινη αλυσίδα της παραγωγής και πλήττεται ο κύριος, ο βασικός πυλώνας της οικονομίας· η γνώση αυτή δεν την ανακουφίζει από το βαθύ αίσθημα προσωπικού αδιεξόδου. Γνωρίζει ότι ανήκει στην πάσχουσα γενιά, στη χαμένη γενιά. Ότι έχει εγκλωβιστεί σε ένα ρεύμα που την απομακρύνει μέρα με τη μέρα όλο και μακρύτερα από την ακτή, από την ασφάλεια, από τη δράση, από τη δημιουργία. Ότι, μολονότι κόκκος στην άμμο των θυμάτων ενός συμφωνημένου ολοκαυτώματος, σηκώνει ένα συντριπτικό βάρος, της επιμερίζεται ένα τεράστιο μερίδιο από την εν εξελίξει τραγωδία – η «καμένη» ζωή της.

"ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ"

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

Από σήμερα παύω να έχω κάθε επαφή με την Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών σε επίπεδο ηγετικής ομάδας και λήψης αποφάσεων. Οι λόγοι είναι: Α) Θέλω να προστατέψω τα μέλη της Ανεξάρτητης Κίνησης από την ανάγκη που νιώθουν να απολογούνται για εμένα και τη συμπεριφορά μου. Προσωπικά, πάντως, δε νιώθω ένοχος για τίποτε. Προσπαθώ με συνέπεια και ήθος να τηρήσω όσα σας υποσχέθηκα στις επισκέψεις μου στα σχολεία. Αν κάποιος νιώθει ότι δεν έχω τηρήσει κάποια δέσμευσή μου, το blog είναι στη διάθεσή του για να δημοσιευτεί η άποψή του. Β) Εσχάτως πληροφορήθηκα ότι δεν έχω την αγωνιστικότητα και τη «φλόγα» να βάλω υποψηφιότητα και να σας εκπροσωπήσω στις εκλογές των αντιπροσώπων.

Πριν προχωρήσω, θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου: Είναι αυτονόητο ότι θα συνεχίζω να στηρίζω και να ψηφίζω την Ανεξάρτητη Κίνηση. Παρά τα λάθη μας και τις παραλείψεις μας, νομίζω ότι δεν μπαίνει καν θέμα σύγκρισης με τις κομματικές παρατάξεις. Εννοείται ότι δε θα κατεβώ ξανά υποψήφιος με οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο. Θέση μου είναι ότι έχουμε χρέος να περάσουμε όλοι από τον συνδικαλισμό, όμως μεγαλύτερο χρέος έχουμε να αποσυρόμαστε την κατάλληλη στιγμή και να δίνουμε την ευκαιρία σε νέους συναδέλφους να πάνε ένα –τουλάχιστον- βήμα πιο μπροστά από εμάς.

Πριν δυόμισι περίπου χρόνια ξεκινήσαμε με τον Κώστα τον Παπαδάμο να δημιουργήσουμε την Ανεξάρτητη Κίνηση. Δεν μας άρεσε η ομηρία που έχουν οι κομματικές παρατάξεις από τα κόμματα που εκπροσωπούν και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν. Θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι δε συνάδουν με το ήθος που πρέπει να έχουν οι εκπαιδευτικοί. Ευχαριστώ πολύ τον Κώστα καθώς και όλους εσάς για τη συμπαράστασή σας αυτά τα χρόνια.

Στις προηγούμενες εκλογές του συλλόγου εκλεχτήκαμε από την Ανεξάρτητη Κίνηση η Τάνια η Κορμά και εγώ. Πρότεινα την Τάνια για πρόεδρο εκ μέρους της Ανεξάρτητης Κίνησης.  Η Τάνια δικαίωσε απόλυτα εμένα μα πάνω από όλους δικαίωσε τον εαυτό της. Εργάστηκε σκληρά και πέτυχε πολλά μέσα σε ένα εχθρικό –επιεικώς- περιβάλλον. Κάποιες φορές διαφωνήσαμε ανοικτά στο Δ.Σ. αλλά αυτή πιστεύω ότι είναι η ουσία της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας. Πήρα τη θέση του Ταμία, γιατί κανένας άλλος συνάδελφος δεν την επιθυμούσε και για να λειτουργήσει ο σύλλογος. Παρέλαβα ένα χαρτάκι με κάποια στοιχεία και δεν έγινε ποτέ παράδοση-παραλαβή. Από το βιβλιάριο δεν μπορούσε να γίνει καμία κίνηση, γιατί ήταν σε ονόματα συναδέλφων και όχι στο όνομα του συλλόγου. Βάλαμε τάξη και για πρώτη φορά στην ιστορία του ο σύλλογος κατέθεσε φορολογική δήλωση ως όφειλε τόσα χρόνια να κάνει. Το μόνο που βρήκαν να πούνε είναι ότι άφησα απλήρωτο το λογαριασμό του τηλεφώνου. Πράγματι έτσι έγινε και το έκανα εσκεμμένα γιατί εδώ και κάποια χρόνια ο σύλλογος πληρώνει ένα τηλέφωνο που δεν χρησιμοποιείται ποτέ. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις μου ουδέποτε έγινε αίτηση διακοπής του τηλεφώνου.  Δημιουργήσαμε τη θεατρική ομάδα –στην οποία καλύψαμε ένα μέρος των εξόδων της- καθώς επίσης και την ομάδα χορού τα έξοδα της οποίας πληρώνει εξολοκλήρου ο σύλλογος. Παρά το το γεγονός ότι η συνδρομή έχει μειωθεί κατά δέκα ευρώ, το ταμείο που θα παραδώσει ο κ. Θεοδωρακόπουλος θα έχει διπλάσια χρήματα από αυτά που παραλάβαμε. Επομένως είναι απόλυτα εφικτό να γίνει περαιτέρω μείωση στη συνδρομή των συναδέλφων δεδομένου ότι οι συγκυρίες είναι πολύ δύσκολες.

Στις εκλογές των αιρετών έβαλα υποψηφιότητα, γιατί υπήρχε ασυμβίβαστο στην υποψηφιότητα άλλης συναδέλφου. Αυτό έγινε μετά τη δεύτερη παράταση που είχε δοθεί. Δε με ενδιαφέρουν οι θέσεις και τα αξιώματα. Έχω δηλώσει ότι δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ τα μόρια του αιρετού και θα το κάνω.  Άλλοι υπογράφουν «ο αιρετός σου» και γίνονται διευθυντές με τα μόρια αυτά. Ποτέ δεν υπήρξα αριβίστας και ούτε έχω να κερδίσω κάτι προσωπικό από τον συνδικαλισμό. Το ποιοι και τι κέρδισαν μέσα από τον συνδικαλισμό, είμαστε μικρή κοινωνία και το ξέρετε όλοι.

Στις συζητήσεις που κάναμε με τα παιδιά της ΠΑΣΚ για συνεργασία τούς είπα ότι από αυτή τη συνεργασία θα βγούμε όλοι χαμένοι, γιατί πρεσβεύουμε διαφορετικά πράγματα και δεν πρέπει να γίνει. Στις συζητήσεις με τα παιδιά της Αυτόνομης Παρέμβασης τέθηκε θέμα αλλαγής του τίτλου της παράταξης. Το αρνήθηκα κατηγορηματικά. Έτσι έχω μάθει να λειτουργώ. Πάνω από όλα θέλω να μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια και να μην σας κοροϊδεύω. Παρ΄όλα αυτά προσπαθούσαν συνέχεια να μας εντάξουν σε έναν κομματικό σχηματισμό. Η αλήθεια είναι ότι πονάει πολύ το «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ». 

Μπορεί κάποιοι να φαντάζονται αλλιώς έναν συνδικαλιστή όμως δε θα μπω στον πειρασμό να υποκύψω στις φαντασιώσεις τους. Δε μου αρέσουν οι φανφάρες και τα κούφια λόγια. Συνδικαλισμός είναι ο τρόπος που φερόμαστε καθημερινά και αντιμετωπίζουμε τους συναδέλφους μας και την κοινωνία. Όταν θα υπάρχουν θέματα για τα οποία πρέπει να ενημερωθούν οι συνάδελφοι θα περάσω από τα σχολεία για να έχω άμεση επαφή μαζί σας. Σας υπόσχομαι ότι θα εκπληρώσω στο ακέραιο τα καθήκοντά μου και τις δεσμεύσεις μου απέναντί σας.

Με τιμή

Γαπκιάδης Γιώργος

Η Μπιάφρα της ενημέρωσης

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Μετά τα παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία στις τάξεις βρέθηκε και παιδί «σκελετωμένο... που έπειτα από απουσία πολλών ημερών εμφανίστηκε στο Νηπιαγωγείο σε άθλια κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό, με τρέμουλο σε όλο του το σώμα». Το νέο γαϊτανάκι ξεκίνησε από την (κατά τα άλλα) επαινετή προσπάθεια μιας δασκάλας των Τρικάλων να κινητοποιήσει τους συναδέλφους της για το πραγματικό πρόβλημα της φτώχειας που ταλανίζει πολλές ελληνικές οικογένειες και να τους παροτρύνει να βοηθήσουν όπως μπορούν. Αυτή η επιστολή προκάλεσε μόνο οιμωγές. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το παιδί: Ζει; Τρώει; Πήγε σε κάποιο νοσοκομείο; Ανέλαβε κάποια υπηρεσία πρόνοιας την οικογένεια; Ο Δήμος Τρικκαίων τι έκανε;
Η δημοσιογραφία της συγκινησηθηρίας στάθηκε μόνο στις 30 λέξεις της καταγγελίας. Δεν συγκινήθηκε καν από τις υπόλοιπες 530 λέξεις του κειμένου της δασκάλας που καλούσε τους δασκάλους να οργανωθούν για να βοηθήσουν τις οικογένειες που πένονται. Αναγνώστες και τηλεθεατές δάκρυσαν, η προπαγάνδα της συγκίνησης πέτυχε τον σκοπό της, αλλά όχι και η δημοσιογραφία, που πρώτο στόχο έχει την ενημέρωση.
Δυστυχώς, τα ελληνικά ΜΜΕ διαχρονικά προσφέρουν μεγάλες συγκινήσεις στον ελληνικό λαό. Στη σωστή ενημέρωση απέτυχαν. Το 2003, επί παραδείγματι, για είκοσι δύο μέρες όλοι ήμασταν πεπεισμένοι ότι η Βαγδάτη θα γίνει Στάλινγκραντ. Λογικά δεν έστεκε η εικονική πραγματικότητα που δημιουργήθηκε. Η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή του κόσμου δεν μπορούσε να ηττηθεί σε ανοιχτό πεδίο μάχης (και ουχί αντάρτικο) από τον στρατό του Σαντάμ, ο οποίος, μάλιστα, είχε αποδεκατιστεί 12 χρόνια νωρίτερα. Αλλά τα νέα που μας έφερναν τα ΜΜΕ ήταν μια χαρά κι ακούγοντάς τα ησύχαζαν οι προκαταλήψεις μας. Γι’ αυτό μαζί με τη Βαγδάτη πέσαμε κι εμείς από τα σύννεφα.
Το πρόβλημα, βέβαια με την προπαγάνδα της συγκίνησης, την οποία υπηρετεί η ενημέρωση της συγκινησηθηρίας, δεν είναι μόνον οι εκπλήξεις των πελατών των ΜΜΕ. Δεν είναι, δηλαδή, το γεγονός ότι οι Ελληνες μετά τις απανωτές «νίκες» των Ιρακινών είδαν ξαφνικά το άγαλμα του Σαντάμ να πέφτει. Το πρόβλημα είναι ότι, στη σημερινή κρίση, η καλή ενημέρωση καταλήγει σε ορθά συμπεράσματα έτσι ώστε να υπάρχουν άμεσες δράσεις. Αν δηλαδή υπάρχει κάπου ένα παιδί σκελετωμένο, υπάρχουν τεράστια ελλείμματα κοινωνικής αλληλεγγύης και αβελτηρίας των αρχών. Σύμφωνοι! Το κοινωνικό κράτος δεν είναι στα καλύτερά του, αλλά, τέλος πάντων, ένα πιάτο φαΐ μπορούν ο δήμος ή οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους να προσφέρουν. Δεν θα σωθεί η οικογένεια από τη φτώχεια, αλλά θα σωθεί το παιδί από την ασιτία. Στον βαθμό που ισχύουν τα περί Μπιάφρας στα Τρίκαλα (η δασκάλα μεταφέρει στην επιστολή της εντυπώσεις τρίτων) δεν πρέπει να γίνει κάτι γι’ αυτό το κρούσμα; Δεν πρέπει να ελεγχθούν οι αρμόδιοι της περιοχής γι’ αυτήν τη φρικτή παράλειψη;
Ίσως πάλι οι συγκινησηθήρες να μην ενδιαφέρονται για τη λύση των προβλημάτων ή, έστω, για την απάλυνσή τους στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που έχουμε. Μπορεί το γινάτι τους για το Μνημόνιο να είναι μεγαλύτερο από την αγάπη τους για τον συνάνθρωπο και τα παιδιά για τα οποία κλαίνε. Η δασκάλα των Τρικάλων τουλάχιστον πρότεινε κάτι: «Να δημιουργηθεί μια ομάδα εκπαιδευτικών, η οποία να μπορεί να έρθει σε επαφή με διαφόρους φορείς και οργανισμούς για τη συνεχή βοήθεια αυτών των παιδιών». Οι υπόλοιποι, πέρα από τη συγκίνηση και τις κατάρες για το Μνημόνιο, προτείνουν κάτι; Ή αρκούν τα δάκρυα;

«Mε κυνισμό και αθωότητα»

Του Χρήστου Γιανναρά

Η σωστή διάγνωση της ασθένειας είναι το μισό της θεραπείας. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να ξέρουμε, αν ο εφιάλτης τον οποίο ζει η ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι μια συγκυριακή, εφήμερη κρίση ή η πραγματικότητα μιας ιστορικής παρακμής.
Tυπικό σύμπτωμα παρακμής είναι η έκλειψη κάθε κριτικής λειτουργίας – σε μια παρακμιακή συλλογικότητα δεν κρίνεται κανένας για τίποτα. Yπάρχουν οι θεσμοί κρίσης, ελέγχου, αξιολόγησης. Aλλά δεν λειτουργούν. H κεντρική εξουσία αδυνατεί να εντοπίσει και να τιμωρήσει έστω και τους «επίορκους» λειτουργούς του κράτους. Παρακμή σημαίνει να έχουν πάψει να λειτουργούν, για δεκαετίες, «πειθαρχικά συμβούλια» κρίσης παραπτωμάτων, παρανομιών, αντικοινωνικής συμπεριφοράς των υπαλλήλων του κράτους. Nα έχει καταργηθεί θεσμικά η αξιολόγηση ικανοτήτων, αποδοτικότητας, ποιότητας, εργατικότητας ή φυγοπονίας στις υπηρεσίες του δημοσίου. Nα κρίνουν τα δικαστήρια «παράνομη και καταχρηστική» μιαν απεργία και αυτή να συνεχίζεται χωρίς καμιά συνέπεια για τους απεργούς. Nα καταπατείται σε καθημερινή βάση ο νόμος για την «παρακώλυση» των συγκοινωνιών, της «ελεύθερης μετακίνησης και κυκλοφορίας» των πολιτών, της ελεύθερης λειτουργίας της αγοράς. Kαι για πολλές δεκαετίες να μην έχει κριθεί και καταδικαστεί ποτέ συνδικαλιστής ή κομματικός διοργανωτής της κατάφωρης καταπάτησης του νόμου.
Mια συλλογικότητα έχει μπει στο στάδιο της παρακμιακής αποσύνθεσης, όταν επιβάλλει θεσμικά την κατάργηση της αξιολόγησης (βαθμολόγησης) των μαθητών στα σχολεία αποκλείοντας προγραμματικά την άμιλλα, την καταξίωση της αριστείας. Όταν η «αντιγραφή» στις εξετάσεις είναι καθεστώς, αυτονόητη (ατιμώρητη) πρακτική στα πανεπιστήμια. Όταν εκεί και η εκλογή ή εξέλιξη των καθηγητών είναι συνάρτηση της κομματικής και ιδεολογικής, πειθήνιας στράτευσής τους. Όταν οι ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Eνόπλων Δυνάμεων, των κοινωφελών οργανισμών, οι πρυτανείες των AEI, δεν προκύπτουν από αμερόληπτη κρίση αλλά από κυβερνητική (κομματική) εύνοια. Όταν οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι επικεφαλής επιστημονικών συλλόγων, επαγγελματικών σωματείων, συντεχνιακών επιμελητηρίων και συνδικαλιστικών οργανώσεων εκλέγονται με κριτήριο την κομματική τους ένταξη, όχι την ικανότητα και αξιοσύνη τους. Tότε η παρακμή τεκμαίρεται θανατηφόρα. Δεν υπάρχει μέλλον, ιστορική προοπτική, για μια τέτοια συλλογικότητα.
Tο κράτος είναι οργανωτικός μηχανισμός στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών. Όταν το κράτος λειτουργεί άκριτα, χωρίς κρίση και έλεγχο της επάρκειας και ποιότητας των υπηρεσιών του, η ακρισία μεταδίδεται αναπόφευκτα και σε κάθε πτυχή του συλλογικού βίου. Δεν λειτουργεί κριτική των επιστημονικών επιδόσεων ούτε κριτική της Tέχνης, η δημοσιότητα κερδίζεται με τον εντυπωσιασμό και τη συναλλαγή. Δεν λειτουργεί καν βιβλιοκρισία, οι βιβλιοπαρουσιάσεις είναι μόνο λιβανωτός και άμετρος εκθειασμός, οι εφημερίδες δημοσιεύουν μόνο εγκώμια βιβλίων για να μη στερηθούν τις πληρωμένες διαφημίσεις των Eκδοτών.
Στο πολιτικό πεδίο, τη μήτρα του κακού, η έκλειψη του κριτικού ελέγχου φτάνει να είναι μια τυπική μορφή ολοκληρωτισμού. Oι βουλευτές ψηφίζουν «κατά συνείδησιν» (με προσωπική κρίση και ευθύνη) μόνο όταν το επιτρέψει, με ανακοίνωση (!) ο κομματάρχης. Όποιος διανοηθεί να κρίνει τις αποφάσεις του ή την κομματική «γραμμή», είναι αυτονόητο και κοινά παραδεκτό ότι «θέτει εαυτόν εκτός κόμματος». Σε κοινωνίες παρακμής η προσχώρηση σε κόμμα, πολιτευτών και πολιτών, δεν επιδέχεται κριτικό έλεγχο, λειτουργεί όπως και η επιλογή και υποστήριξη ποδοσφαιρικής ομάδας. Tο περιέγραψε εύστοχα ο Eλύτης: «Kαι τα μεν και τα δε είναι όλα καλά εάν βρίσκονται με το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο» («Tα δημόσια και τα ιδιωτικά»).
Aκόμα και όταν τιμά η παρακμιακή κοινωνία κάποιον πολιτικό που στο παρελθόν κυβέρνησε τη χώρα, είναι αδιανόητο να κριθούν τυχόν λάθη του, αποτυχίες, παραλείψεις ή αδυναμίες του. Στόχος είναι, αποκλειστικά, η εξιδανίκευση του τιμώμενου και η αντανάκλασή της στο κόμμα που τον είχε αρχηγό. Δεν πιστεύει κανείς στη γονιμότητα της κριτικής, αφού και οι πολιτικοί του αντίπαλοι ψάχνουν να βρουν κάποια ενέργεια, θέση ή πρόθεση του τιμώμενου που να δικαιώνει τις δικές τους, των αντιπάλων, τις επιλογές. H πολιτική ασκείται με τους όρους της αυτοδιαφήμισης. Mόνο.

Το αλάθητο του βουλευτή

Χιώτης Βασίλης
Αν αναρωτιόνται ακόμη οι βουλευτές γιατί το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της ανυποληψίας, ας κοιτάξουν τι συνέβη την Τετάρτη στην Βουλή.
Τρεις βουλευτές της Ν.Δ. καταψήφισαν την άρση της ασυλίας του Ηλία Κασιδιάρη για το αδίκημα του προπηλακισμού κατά της Λιάνας Κανέλλη. Κι άλλος ένας (του ΠαΣοΚ) ψήφισε παρών. Από τους τέσσερις εκείνους βουλευτές, μόνον ένας τόλμησε να ψελλίσει ότι έκανε λάθος. Αλλά ακόμη κι εκείνος, δεν τόλμησε να ζητήσει συγνώμη τουλάχιστον από τους ψηφοφόρους του.
 Αντιθέτως ένας από αυτούς τους βουλευτές, προσπάθησε να επενδύσει με ιδεολογικό μανδύα την γκάφα του, λέγοντας ότι ήθελε να δώσει την ευκαιρία στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής να ζητήσει συγνώμη εντός του κοινοβουλίου! Κι άλλος ένας ομολόγησε ότι δεν γνώριζε τι ψήφιζε, επειδή πήγε στην Βουλή την τελευταία στιγμή!
Αλλά έτσι είναι δυστυχώς οι περισσότεροι από τους πολιτικούς μας. Έτσι και πετύχουν κάτι καλό, μας βομβαρδίζουν με μέηλ και τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Έτσι και κάνουν καμιά … «πατάτα», πασχίζουν να μας πείσουν ότι δεν την έκαναν. Και ότι εμείς φταίμε που δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μεγαλείο της σκέψης τους…
Ακόμη κι ο Πάπας έχει πια ομολογήσει ότι δεν διαθέτει το αλάθητο. Ακόμη κι Πάπας έχει ζητήσει συγνώμη. Αλλά όχι οι βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ …
Για αυτό, τα άλλοτε μεγάλα και παραδοσιακά κόμματα δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Γι αυτό οι πολίτες τους γυρίζουν την πλάτη και στρέφονται σε νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Διότι οι πολιτικοί των παραδοσιακών κομμάτων δείχνουν αμετανόητοι. Δείχνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα. Δείχνουν ότι ακόμη και σήμερα μια ανεξήγητη αλαζονεία και την πεποίθησή τους, ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος, είναι απλώς μια παρένθεση που θα κλείσει σύντομα. Κι εξακολουθούν να εκφράζουν την απορία τους στις δεξιώσεις, γιατί εξακολουθεί να ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.
Έλα ντέ!! Γιατί ανεβαίνουν;

Οι συζητήσεις ανακυκλώνονται

Του Άγγελου Στάγκου

Ένα χαρακτηριστικό της καταπληκτικής χώρας στην οποία έχουμε την ευτυχία να ζούμε, χωρίς ποτέ να βαριόμαστε, είναι οι ανακυκλωμένες συζητήσεις επί ιδίων θεμάτων και προβλημάτων. Συζητήσεις που ξεκινούν πάντα από μηδενική βάση, σαν να μην είχαν προηγηθεί άλλες ανάλογες για τα ίδια ακριβώς ζητήματα, και μάλιστα στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, και οι οποίες κάποια στιγμή ολοκληρώνονται δίχως κανένα απολύτως αποτέλεσμα και μετά ξεχνιούνται από τους πάντες. Μέχρις ότου αναβιώσουν με κάποια αφορμή και συνήθως με πρωτοβουλία των δανειστών και των εκπροσώπων τους τελευταία. Γιατί φαίνεται ότι ενώ στην Ελλάδα η συλλογική μνήμη είναι παραδοσιακά κοντή, η δική τους έχει σημαντικά μεγαλύτερη διάρκεια.
Κυριαρχεί αυτές τις ημέρες η συζήτηση περί απολύσεων στο Δημόσιο, επικεντρωμένη όμως στους λεγόμενους «επίορκους», στα πειθαρχικά συμβούλια που δεν λειτουργούν και στις καθυστερήσεις της έκδοσης αποφάσεων από τη Δικαιοσύνη. Μόλις πριν από ένα χρόνο και συγκεκριμένα στις 14 Μαρτίου 2012, δημοσιεύθηκε ο νόμος περί «Πειθαρχικού Δικαίου Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Νομικών Προσώπων» που προέβλεπε την ανασυγκρότηση των πειθαρχικών συμβουλίων χωρίς συμμετοχή συνδικαλιστών, μειωμένη εκπροσώπηση υπαλλήλων και αυξημένη συμμετοχή δικαστικών. Κάτι που έπρεπε να συντελεστεί έως τις 14 Ιουνίου 2012 για να αρχίσουν να λειτουργούν.
Φυσικά, η δημοσιοϋπαλληλία έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τον νέο νόμο και μερικούς μήνες αργότερα, τον Αύγουστο, ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζής αποκάλυψε ότι υπήρχε απροθυμία συμμετοχής στα νέα πειθαρχικά συμβούλια, τα οποία είτε λειτουργούσαν με την παλιά τους σύνθεση είτε δεν λειτουργούσαν καθόλου. Τον ίδιο Αύγουστο, ο Αντ. Σαμαράς ζήτησε επιτάχυνση των διαδικασιών και τελεσίδικες αποφάσεις στις υποθέσεις «επιόρκων», υπολογίζοντας προφανώς ότι ένα μέρος των δεσμεύσεων της κυβέρνησης για απολύσεις στο Δημόσιο μπορούσε να ικανοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο. Οι παραινέσεις και εντολές του πρωθυπουργού κόσμησαν επίσης σόλες παλαιών παπουτσιών και εφτά μήνες αργότερα συζητάμε ακριβώς τα ίδια. Από μηδενική βάση, βέβαια, αλλά με ταυτόσημες διαπιστώσεις για τη λειτουργία του Δημοσίου.
Θα μπορούσε να μπει ένα στοίχημα με πολύ μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας ότι σε ένα χρόνο θα μιλάμε και πάλι για την ανάγκη απομάκρυνσης των «επιόρκων» από το Δημόσιο. Έστω και αν οι πιέσεις θα αυξηθούν, καθώς η ελληνική πλευρά έχει δεσμευθεί να μειώσει τους δημοσίους υπαλλήλους κατά 25.000, όχι έτσι όπως παρουσιάζεται, αλλά μέσω συγχωνεύσεων και κατάργησης οργανισμών και υπηρεσιών, επιλογής των χρήσιμων και μετακίνησής τους όπου χρειάζονται και απαλλαγής από τους αχρείαστους και άχρηστους. Πρόκειται για μία διαδικασία πολύ πιο περίπλοκη, που μάλλον η πολιτική τάξη και η διοίκηση δεν θα μπορεί να διεκπεραιώσει. Άλλωστε, όλοι σχεδόν οι δημόσιοι υπάλληλοι της επικράτειας έχουν «άριστα» φύλλα ποιότητας…
Από την άλλη πλευρά, πολλοί προβλέπουν ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και η υστέρηση των εσόδων θα φτάσει τα 2,5 δισ. Οπότε η κυβέρνηση θα πρέπει ή να καταφύγει σε οριζόντιες περικοπές (που δεν θα περάσουν) ή να προχωρήσει σε απολύσεις στο Δημόσιο (που δεν μπορεί). Εκτός και αν της παρασχεθούν νέες διευκολύνσεις από τους δανειστές (πολύ δύσκολο)!

Σχέδιο ανασυγκρότησης με εθνική συνεννόηση

Του Αλέξη Παπαχελά

Διαβάζουμε και ακούμε συνεχώς διάφορες αερολογίες περί εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Είναι μια ωραία καραμέλα, την οποία πιπιλίζουμε με ευκολία, αλλά επιτέλους ποιος το έχει αυτό το σχέδιο να το δούμε και εμείς όλοι;
Αυτό που συμβαίνει τούτη την ώρα είναι ντροπή για ένα σοβαρό κράτος. Καμία πολιτική δύναμη -καμία όμως- δεν έχει ένα πρακτικό σχέδιο για το τι πρέπει να αλλάξει στη χώρα. Έχουμε αφεθεί στο μικρομάνατζμεντ της τρόικας και της Task Force. Όλος ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με κραυγές και δεν εστιάζεται ποτέ στην πραγματική ουσία των πραγμάτων. Στη Δικαιοσύνη, για παράδειγμα, οι μισοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνουν οι προγραμματισμένες αλλαγές γιατί «συνιστούν μνημονιακές υποχρεώσεις» και οι άλλοι μισοί καταφέρονται εναντίον των αλλαγών επειδή «αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας από την τρόικα». Έτσι όμως δεν πάει πουθενά το πράγμα. Όση προσπάθεια και αν καταβάλλει αυτή η κυβέρνηση -ή και η επόμενη- δεν πρόκειται να αλλάξουν αυτά που κρατούν τον τόπο καθηλωμένο.
Η συζήτηση που πρέπει να αρχίσει πρέπει να απαντά στο ερώτημα: «Ας πούμε ότι αύριο το πρωί είτε διώχναμε την τρόικα είτε έφευγε μόνη της. Τι θα κάναμε, τι θα έπρεπε να αλλάξουμε άμεσα για να γίνουμε ένα σοβαρό κράτος, που μπορεί να υπηρετήσει την ευνομία και την ανάπτυξη; Πώς θα φτιάχναμε τα νοσοκομεία μας, τις εφορίες, τη δημόσια διοίκηση, τη διαχείριση των σκουπιδιών, τα πάντα;».
Η Ελλάδα είναι μια μεγάλη προβληματική επιχείρηση. Όσα λεφτά και να ρίξεις σε αυτήν, δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα, αν δεν την αναδιαρθρώσεις εκ βάθρων και αν δεν έχεις ένα επιχειρησιακό σχέδιο για την ανόρθωσή της. Τώρα είμαστε μια χώρα που έχει γίνει πειραματόζωο. Έχουν μπλέξει άσχημα σε ένα κουβάρι Κομισιόν, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Task Force, Γερμανοί, Ολλανδοί, επίτροποι στις τράπεζες κ.ά. προσπαθώντας να μας... καταλάβουν και να βρουν λύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές ο καθένας έχει τη δική του ατζέντα και πως ακόμη κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Δεν μπορεί όμως να περιμένει κάθε φορά η Ελλάδα να συμφωνήσουν δεκατρείς υπηρεσίες και κυβερνήσεις, όταν η μία θέλει να πουληθεί η ΔΕΠΑ για το μεγαλύτερο δυνατό τίμημα και η άλλη προτάσσει γεωπολιτικά κριτήρια στη λήψη αποφάσεων.
Πρέπει να εκμεταλλευθούμε την τεχνογνωσία των ξένων και τις πολύ καλές μελέτες και διαπιστώσεις που έχουν κάνει. Αν όμως δεν το πάρουμε πάνω μας ως λαός, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απολύτως. Ξέρω ότι αυτό που γράφω είναι ανεδαφικό τη στιγμή που η έννοια της εθνικής συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων ακούγεται περίπου σαν να λες «Καλό Πάσχα» τον Ιούνιο. Δεν υπάρχει, όμως, άλλος τρόπος. Ο τόπος πρέπει να αλλάξει συθέμελα, αλλά με σχέδιο και μεθοδικότητα. Όλα πρέπει να αλλάξουν, με πρώτο το Σύνταγμα, αν θέλουμε να πάμε μπροστά. Μεταρρυθμίσεις με τους δημοσίους υπαλλήλους «στα κάγκελα» και την κοινωνία βαθιά διχασμένη δεν πετυχαίνουν. Ο Ελληνας θα κάνει αυτό που πρέπει, θα δείξει φιλότιμο και πειθαρχία αν πιστέψει ότι οι ηγέτες του ομονοούν σε μερικά βασικά πράγματα. Ο δρόμος για να φύγει η τρόικα περνάει μέσα από τη συνεννόηση σε ένα μίνιμουμ σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Είμαι απόλυτα βέβαιος για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι θα τα καταφέρναμε σε αυτήν την προσπάθεια και θα εκπλήσσαμε τους πάντες, επειδή είμαστε ράτσα προσαρμοστική και επίμονη. Δεύτερον, πως μόλις το πετυχαίναμε, η αντιμετώπιση και των πιο σκληρών δανειστών μας θα άλλαζε θεαματικά και άμεσα.

Κόμματα και λαός της κρίσης

 

Ανδρέας Μπελεγρής

 

Λοιπόν, μία από τις μεταπολιτευτικές πηγές του εθνικού κακού ονομάζεται κομματικός πατριωτισμός. Επί δεκαετίες τα κόμματα που κυβερνούσαν, διαχειρίζονταν το συμφέρον της χώρας μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Συντηρούσαν με ιερατική ευλάβεια τον κομματικό πατριωτισμό των ψηφοφόρων τους δια των πελατειακών σχέσεων και εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη τους με υπερφίαλες αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα. «Εθνάρχης» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «μεγάλος» ο Ανδρέας Παπανδρέου και άλλα τέτοια. Αλλά και οι προεκλογικές προγραμματικές θέσεις τους ποτέ δεν βρίσκονταν πάνω και πέρα από τις εσωκομματικές ισορροπίες ή τους κομματικούς πόθους. Από τα «πράσινα» και «γαλάζια» καφενεία της δεκαετίας του ’80 και το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα», μέχρι τη διαχείριση της ανόδου του Χρηματιστηρίου το 2000 και το «λάδωμα» των πυρόπληκτων το 2007, το προεκλογικό παιχνίδι έπαιρνε χαρακτηριστικά οικονομικού πολέμου με τους κομματικούς στρατούς να ρίχνονται στην μάχη χωρίς πολιτική συνείδηση.

Όπως έχει συμβεί σε όλες τις χώρες, έτσι και στην Ελλάδα, η έλευση του ΔΝΤ επικοινωνιακά διόγκωσε τις παθογένειες ενός συστήματος και ελαχιστοποίησε μέχρι εξαφανίσεως τα προτερήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί το πολιτικό κλίμα, να εξατμιστεί το όποιο ηθικό πλεονέκτημα είχε μείνει σε όσους κυβερνούσαν επί μακρόν και, μετά τα Μνημόνια, να μην συγκρατηθεί στα μάτια των πολιτών το παλιό πολιτικό σύστημα, όπως πρωτίστως εκφραζόταν από το ΠΑΣΟΚ. Επί τρία χρόνια οι υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου έπαιρναν πρωτοφανή μέτρα – κόντρα στις προεκλογικές υποσχέσεις με τις οποίες ουσιαστικά έταζαν ότι το πολιτικό πελατειακό αλισβερίσι θα συνεχιστεί. Παράλληλα αποτέφρωναν εις το πυρ το εξώτερον τη Μεταπολίτευση και τους πρωταγωνιστές της. Δεν καταλάβαιναν ότι με αυτόν τον τρόπο έσκαβαν το δικό τους λάκκο, αφού αφαιρούσαν από τη σχέση τους με τον μεγάλο όγκο των παραδοσιακών ψηφοφόρων το συναίσθημα, το οποίο είναι βασικό εργαλείο άσκησης πολιτικής, ιδίως σε έκτακτες καταστάσεις. Μόλις τελευταία, άρχισαν να αναθεωρούν προσπαθώντας να επαναφέρουν στη συλλογική μνήμη τις προοδευτικές αλλαγές της δεκαετίας του ’80.

Οι ιστορικές παλινωδίες των πρώην μεγάλων κομμάτων, και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, διέψευσαν τις προσδοκίες των πολιτών, ώστε ο κομματικός πατριωτισμός, πλέον, να αποτελεί μια αστεία αξία μέσα στην κοινωνία. Στο εξής, η άνοδος ή η διάλυση όλων των σχηματισμών είναι πολύ πιθανή σε βάθος λίγου χρόνου. Οι ψηφοφόροι θα μετακινούνται ευκολότερα από χώρου εις χώρον, όπως το ίδιο θα κάνουν και διάφορα πολιτικά πρόσωπα.

Όμως τα κόμματα πρέπει να υπάρξουν. Τα περισσότερα από αυτά το 2013 θα περάσουν την εσωτερική βάσανο των συνεδρίων. Η αρχή έγινε με το ΠΑΣΟΚ και θα συνεχιστεί με ΚΚΕ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Πλην ΚΚΕ, τον τελευταίο χρόνο όλοι τους στροβιλίζονται σε μια ξέφρενη δριμύτητα ενός άτυπου αθλητικού αγώνα, ποιος θα πείσει περισσότερο ότι είναι κάποιος άλλος. Είτε θέλουν, είτε έχουν μπει ήδη στην διαδικασία ριζικών εσωτερικών αλλαγών με αποκλεισμούς και προσθήκες, με αναθεώρηση κεφαλαιωδών ή ησσόνων θέσεων, με αγωνία για το μέλλον και ενοχές για το παρελθόν.

Το σημερινό πολιτικό δίπολο, ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές όταν ο Αντώνης Σαμαράς μπήκε στον μνημονιακό δρόμο και από εκεί κάλεσε τους ψηφοφόρους να τον ακολουθήσουν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από την απέναντι όχθη σκαρφάλωνε 22 ποσοστιαίες μονάδες, παίρνοντας ψήφους από παντού και εγκιβωτίζοντας τις περισσότερες προοδευτικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Όμως η καταιγίδα θα κρατήσει για χρόνια και η κάθε επιλογή κομματικής στέγης των ψηφοφόρων θα έχει μια αχλή προσωρινότητας, έως ότου ανατηχθεί σε κάποιον πολιτικό χώρο μια θεμελιακή σχέση μαζί τους. Οι πολίτες, μετά από τόσες θυσίες, ό,τι ακούνε θέλουν και να το βλέπουν. Η εποχή προσφέρεται για θεαματικά εκλογικά σκαμπανεβάσματα και τα συνέδρια για ξεκαθάρισμα λογαριασμών δεν ευνοούν κανέναν.

Έτσι οι σφοδρές πολιτικές εντάσεις ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν διαχέονται μέσα στην κοινωνία και ο κόσμος ούτε ταυτίζεται, ούτε οπαδοποιείται με άξονα τα κόμματα, όπως παλιά. Περισσότερο έχουμε να κάνουμε με έναν κόσμο – θεατή που παρακολουθεί και προσπαθεί να καταλάβει ακόμα ζαλισμένος τι του έχει συμβεί, αντιδρώντας, μέχρι στιγμής, σπασμωδικά. Οι περισσότεροι πολιτικοί πολιτεύονται ακόμα, όπως ξέραμε πριν την κρίση. Είτε απευθύνονται στο θυμικό των ψηφοφόρων, είτε πιστεύουν ότι ο αντίπαλος θα πέσει με την τακτική του ώριμου φρούτου. Αφήνουν όμως έτσι ένα μεγάλο κενό στην επαφή τους με την κοινωνία.

Ο μεν στοχοποιεί τον δε: τα κυβερνητικά κόμματα προσπαθούν να καλύψουν τα κενά που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ να πατήσει πάνω στους ήδη αδύναμους ώμους των κυβερνητικών κομμάτων για να κατισχύσει, σπρώχνοντας έτσι ο ένας τον άλλον προς τον γκρεμό. Όμως, στην ουσία και εκτός του ανταρτοπόλεμου των καταγγελιών και τα επικοινωνιακά ανοίγματα σε τρίτους χώρους, δεν έχει εμφανιστεί κανένα ολοκληρωμένο εναλλακτικό σχέδιο σωτηρίας, από τις επίσημες ηγεσίες, που να εμπνεύσει το λαό και να συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, να αντιμετωπίσει την κοινωνική κατατονία και να αναφλέξει την πραγματική οικονομία. Την ατζέντα εξακολουθούν να την ορίζουν οι δανειστές και ο πληθυσμός δε βλέπει ακόμα διέξοδο. Στην νέα εποχή ο χρόνος πια είναι λίγος, δεν υπάρχει συνθήκη ικανή να αλλάξει την πολιτική μοίρα του «κανένα», που ο όχλος, με την πρώτη ευκαιρία, θα τον παρασέρνει.

Υφυπουργός Παιδείας: Ναι προβλέπονται απολύσεις εκπαιδευτικών

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μπορεί να οδηγήσει σε απολύσεις, παραδέχτηκε εμμέσως στη Βουλή, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο υφυπουργός Παιδείας, Θεόδωρος Παπαθεοδώρου.

Η Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δριτσέλη εξέφρασε την άποψη ότι «παρά τα όσα διατείνεται η κυβέρνηση, θα υπάρξουν απολύσεις, διότι στο άρθρο 95 της τελευταίας έκδοσης του υπαλληλικού κώδικα, προβλέπεται η απόλυση για όσους συγκεντρώνουν δύο αρνητικές κρίσεις».

«Στις παρατηρήσεις που κάνατε θα απαντήσω αμέσως. Από τη μια πλευρά προβλέπονται απολύσεις. Απολύσεις προβλέπονται γενικότερα για το δημόσιο», είπε ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Παπαθεοδώρου.

Ο κ. Παπαθεοδώρου τόνισε ότι η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας (ΑΔΙΠ), όπως λειτουργεί για τα πανεπιστήμια, θα λειτουργεί και για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ότι η κυβέρνηση ξεκινά με την αυτοαξιολόγηση του σχολείου, του εκπαιδευτικού έργου, της εκπαιδευτικής μονάδας, προκειμένου να υπάρχει αντίληψη της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσα στο σχολείο και των εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων.

Ο υφυπουργός Παιδείας υπογράμμισε ότι η αξιολόγηση πρέπει να είναι συνδεδεμένη με το βαθμολόγιο.

Χρόνος για την Παιδεία

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Το σχέδιο «Αθηνά», έτσι όπως εκτυλίσσεται, προβληματίζει και απογοητεύει. Το σχέδιο φιλοδοξεί να εξορθολογίσει το σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με συγχωνεύσεις σχολών και εξοικονόμηση πόρων. Φιλοδοξεί να διορθώσει λάθη του παρελθόντος και με την αποκτηθείσα πείρα να στήσει ένα δίκτυο εκπαίδευσης προσαρμοσμένο στις νέες ανάγκες, εθνικές και ιστορικές. Έτσι θα έπρεπε. Αντ’ αυτού, αποκαλύπτεται σταδιακά προχειρότητα, ελλιπής γνώση της υπάρχουσας κατάστασης, έλλειψη κατανόησης των αντοχών του ελληνικού λαού σήμερα και έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.
Ένα σχεδόν μήνα μετά την αρχική εξαγγελία του, το σχέδιο «Αθηνά», ήδη γεμάτο αδυναμίες και λάθη, έχει γίνει αγνώριστο και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο. Διότι όπως τα προηγούμενα είκοσι χρόνια ξεφύτρωναν αυθαίρετα πανεπιστήμια, ΤΕΙ και τμήματα ανά την επικράτεια, συνολικά διακόσια, με τον ίδιο περίπου τρόπο, το ίδιο πολιτικό σύστημα κλαδεύει τώρα εκατό τμήματα, συναιρώντας τις πιέσεις πολιτευτών με τις πιέσεις για αιματηρές περικοπές δημοσίων δαπανών, ενώ ταυτοχρόνως αγνοεί τις ζωές των φοιτητών και των οικογενειών τους, αλλά και τη στρατηγική εκπαίδευσης σε βάθος χρόνου. Με την ίδια λογική που έσπερναν αλόγιστα, τώρα ξεχερσώνουν αλόγιστα.
Συγχωνεύονται λ.χ. τα τμήματα ξένων φιλολογιών, με μακρά ιστορία, σαν να είναι τμήματα φροντιστηρίου εκμάθησης γλωσσών, και όχι πανεπιστημιακά τμήματα μελέτης πολιτισμών. Συγχωνεύεται το μοναδικό εν Ελλάδι τμήμα εργοθεραπείας ΤΕΙ με το εντελώς άσχετο τμήμα φυσικοθεραπείας. Καταργείται το μοναδικό τμήμα για λαϊκή και παραδοσιακή μουσική στο ΤΕΙ Αρτας, φυτώριο σπουδαίων εκτελεστών και δασκάλων και τροφοδότης του ζώντος πολιτισμού. Είναι πολλά τα παραδείγματα αστοχιών, ενίοτε μοιραίων για ολόκληρους γνωστικούς κλάδους.
Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει χρόνο για την ομαλή ολοκλήρωση του σχεδίου. Ας γίνει σε δύο στάδια. Ας μην περιλάβει όλες τις αλλαγές φέτος στο μηχανογραφικό. Να δοθεί χρόνος προασαρμογής στους χιλιάδες φοιτητές που θα υποστούν την οικονομική αιμορραγία των μετακομίσεων. Να δοθεί χρόνος στην Παιδεία.

Πάτρωνες των επιόρκων

Από την Καθημερινή

Οι συνδικαλιστικοί φορείς, σε αγαστή συνεργασία με ορισμένους πολιτικούς πάτρωνες, συγκάλυπταν επί χρόνια τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους. Τα πειθαρχικά συμβούλια αποφάσιζαν βάσει συντεχνιακών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να μην τιμωρούνται ακόμη και όσοι είχαν αποδεδειγμένα διαπράξει σοβαρά παραπτώματα στη δημόσια υπηρεσία όπου είχαν διοριστεί.
Δυστυχώς και τώρα, ένα μέρος του πολιτικού συστήματος συνεχίζει να αρνείται να συναινέσει στην απόλυση αυτών των επιόρκων υπαλλήλων.
Πρόκειται ασφαλώς για υποκριτική και ανεύθυνη στάση, η οποία προκαλεί τους χιλιάδες ανέργους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι έχασαν τη δουλειά τους χωρίς να φταίνε σε τίποτα, επειδή αυτοί δεν είχαν πάτρωνες-προστάτες.

Όποιος δεν θέλει να μεταρρυθμίσει...

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν κάτι χαρακτηρίζει διαχρονικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι ότι ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκε τα λεφτά μας. Πάντα έβρισκε κάποιες δικαιολογίες για να τα σκορπίσει. Κι αν δεν έβρισκε, τις δημιουργούσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η ανασύσταση της αγροφυλακής από την αλήστου μνήμης και απλόχερη κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή.
Όταν δεν πέρασε η καραμέλα περί «διόρθωσης της αδικίας», με την πρόσληψη 10.000 αγροφυλάκων, υπόσχεση που εκκρεμούσε από την προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1993, η αγροφυλακή βαφτίστηκε «οικολογική αστυνομία» και οι δραγάτες, «οικοαστυνόμοι». Προσελήφθησαν. Διαβάσαμε γι’ αυτούς ενδιαφέροντα ρεπορτάζ τους πρώτους μήνες του 2008 ότι δεν έχουν στολές, γραφεία, αυτοκίνητα κ.ά. Γενικώς, δεν είχαν τίποτε· έτσι κι αλλιώς, ο βασικός στόχος του πολιτικού συστήματος όταν προσλαμβάνει κάποιον είναι να τον πληρώνει, όχι να του παρέχει έργο προς περαίωση. Έτσι, λοιπόν, μετά τα γλαφυρά ρεπορτάζ περί ελλείψεων της αγροφυλακής, την ξεχάσαμε. Κάτι είχε πει το ΠΑΣΟΚ το 2010 ότι θα τους θέσει σε «διαθεσιμότητα», «κινητικότητα» (κι άλλους ευφυείς ορισμούς που ανακαλύπτουμε για να μην εφαρμόσουμε το Μνημόνιο), αλλά έκτοτε δεν ακούστηκε τίποτε. Προφανώς θα μισθοδοτούνται από κάποιον περίεργο κωδικό του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Όχι όλοι! Μερικοί από αυτούς βγήκαν στη σύνταξη ένα χρόνο μετά την... επαναπρόσληψή τους.
Κάπως έτσι λειτουργεί το ελληνικό κράτος. Από περίεργους κωδικούς (τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει) μισθοδοτούνται διάφοροι περίεργοι κλάδοι με τους οποίους κανείς δεν ασχολείται. Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι κάθε υποψήφιος πρωθυπουργός –τα τελευταία 15 χρόνια, τουλάχιστον– υπόσχεται ότι θα «ελέγξει τον προϋπολογισμό γραμμή γραμμή» για να περικόψει τις περιττές σπατάλες. Δεν ξέρουμε σε ποια γραμμή είναι ο τωρινή κυβέρνηση, αλλά και η προηγούμενη δεν πρόκαμε πολλά. Ξέμεινε στις πρώτες γραμμές και αναγκάστηκε να πάει σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αν κρίνουμε από τις μειώσεις και της νυν κυβέρνησης, μάλλον κι αυτή στις πρώτες αράδες κόλλησε και θα ξαναπροχωρήσει (παρά τα όσα υπόσχεται) σε νέες οριζόντιες περικοπές. Όταν δεν κόβεις χειρουργικά, επόμενο είναι να κόβεις με τον μπαλτά.
Το βασικό πρόβλημα και αυτής της κυβέρνησης είναι ότι επειδή δεν θέλει να ζυμώσει όλη μέρα, κοσκινίζει την υπάρχουσα κατάσταση. Προχωράει σε διευθετήσεις, ενώ η κρισιμότητα της οικονομίας απαιτεί τομές. Ενώ όλοι μιλούν για μεταρρυθμίσεις, δεν υπάρχει μεταρρυθμιστική ατζέντα στη χώρα, ούτε από τα αριστερά ούτε από τα δεξιά...
Το πρόβλημα με τις μεταρρυθμίσεις είναι ότι έχουν άμεσο και ορατό πολιτικό κόστος. Πλήττουν συγκεκριμένα μικρά ή μεγάλα κατεστημένα συμφέροντα. Αυτά τα συμφέροντα ελάχιστοι υπουργοί τόλμησαν να ακουμπήσουν. Αντιθέτως, οι οριζόντιες περικοπές, στις οποίες καταλήγουν οι κυβερνήσεις ακριβώς επειδή δεν έκαναν τις μεταρρυθμίσεις, δεν αγγίζουν τους υπουργούς. Εκτός αυτού, δικαιολογούνται πιο εύκολα. Τις φορτώνουν στην κακή τρόικα και στη χειρότερη Μέρκελ κι έχουν κάποια ελπίδα επιβίωσης. Αν μάλιστα βρεθεί Ελλαδίτης πολιτικός με το ταμπεραμέντο του απελθόντος προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, μην εκπλαγείτε όταν θα τον δούμε να δακρύζει στις επόμενες περικοπές...

Ο Μαύρος Καβαλάρης

Μαλούχος Γεώργιος

Πέθανε πάμφτωχος σε ένα δυάρι πάνω σε ένα ράντζο. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, αρνήθηκε να του φέρουν κρεβάτι λέγοντας ότι «τόσοι άνθρωποι μένουν σε παράγκες, εγώ θα έχω κρεβάτι;». Ο αδελφός του, σε μεγάλη ηλικία, χρειάστηκε να δουλέψει και πήγε στου Φιξ παγοπώλης. Τον ρώτησαν αν είχε συγγένεια με τον τρεις φορές πρωθυπουργό της Ελλάδας. Απάντησε «ναι, αλλά μην το πείτε ότι σας το είπα, γιατί θα με αναγκάσει να φύγω»…

Αξίζει να θυμηθεί κανείς τον Νικόλαο Πλαστήρα φέτος που συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από το θάνατό του και, ειδικά σήμερα, ογδόντα χρόνια από το πραξικόπημά του το 1933, ένα από τα πολλά του ελληνικού Μεσοπολέμου. Ηταν μια μορφή που μπορεί να διδάξει πολλά με κυριότερα την ανιδιοτέλεια της προσφοράς στα κοινά, αλλά και, με αφορμή εκείνο το κίνημα, το πώς οι ακραίες πολιτικές συνθήκες μπορούν να οδηγήσουν ακόμα κι έναν τόσο μεγάλο πατριώτη, που είχε προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στην πατρίδα, να κάνει και μεγάλα λάθη.

Ο Πλαστήρας ήταν από τους μεγαλύτερους ήρωες αξιωματικούς των Βαλκανικών Πολέμων, της εμπλοκής της Ελλάδας στον Πρώτο Παγκόσμιο, της Μικρασιατικής Εκστρατείας – έγινε θρύλος ως «Μαύρος Καβαλάρης» όλων αυτών των αγώνων.

Πρωτοστάτησε στην Εθνική Αμυνα του Βενιζέλου στον Διχασμό, ήταν κεντρικός παράγοντας της Επανάστασης του Στρατού και του Στόλου μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κράτησε, με πρωταγωνιστή τον Θεόδωρο Πάγκαλο, όρθια την Ελλάδα μέσα από τη Στρατιά του Εβρου που έδωσε στον Ελευθέριο Βενιζέλο ένα πολύ μεγάλο και αποτελεσματικό όπλο στη Συνθήκη της Λωζάννης.

Στο κοινωνικό πεδίο, ήταν ο άνθρωπος που μοίρασε τη γη των μεγάλων τσιφλικιών στους αγρότες, εφαρμόζοντας μια πραγματικά πρωτοπόρα, επαναστατική κοινωνική πολιτική. Σαν σήμερα, το 1933, ο Πλαστήρας κάνει κίνημα εναντίον του Τσαλδάρη ο οποίος είχε μόλις κερδίσει τις εκλογές: η ιστορία, δεν του συγχώρεσε, και δικαίως, εκείνο το κίνημα. Αποτυγχάνει και διαφεύγει στο εξωτερικό. Από τη Γαλλία, το 1937, ξεκινά τον αγώνα κατά της δικτατορίας Μεταξά.

Επέστρεψε στη μεταπολεμική Ελλάδα και προσπάθησε να αποτρέψει τον Εμφύλιο Πόλεμο. Δεν τα κατάφερε. Επί πρωθυπουργίας του η Ελλάδα έγινε μέλος του ΝΑΤΟ. Εδωσε ψήφο στις γυναίκες, ενώ έκανε πολλά, που λίγοι τα πρόσεξαν, για να επουλώσει τις μετεμφυλιακές πληγές. Το παλάτι δεν συμφωνούσε με την πολιτική της συμφιλίωσης: δεν επέτρεψε κανένα από τα μέτρα που ο Πλαστήρας ήθελε να λάβει, όπως την κατάργηση των στρατοδικείων, την απελευθέρωση των εκτοπισμένων, την κατάργηση της θανατικής ποινής. Παρά τη θέλησή του και τη διακηρυγμένη αντίθεσή του, επί πρωθυπουργίας του εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης. Ηδη πολύ άρρωστος, κατέρρευσε όταν έμαθε την είδηση – είχαν λειτουργήσει άλλοι, εξωθεσμικοί πόλοι εξουσίας…

Σήμερα ουδείς τον θυμάται. Αυτό, δεν είναι φυσικά πρόβλημα για τον ίδιο. Μήπως είναι όμως για τη χώρα;

Μονοξείδιο του άνθρακα από την ατελή καύση

Από τον σΑτΥρΟπΡόΚο

- Θέλουν να μας πεθάνουν με το μονοξείδιο του άνθρακα. Από μαγκάλια, από κανάλια και κυρίως από τα στόματα όσων υπεύθυνων χύνουν κροκοδείλια δάκρυα.

- Το μονοξείδιο του άνθρακα αντικαθιστά το οξυγόνο στο αίμα και έτσι επέρχεται ο θάνατος. Η έλλειψη αυτής της γνώσης ήταν η αιτία του θανάτου των φοιτητών κατά τον Μέγα Τζίμερο.

- Αν είχαν λεφτά για να ανοίξουν το καλοριφέρ, θα χρειάζονταν μαγκάλι ρε μεγάλε;

- Ο πρωθυπουργός Σαμαράς, συγκλονισμένος από το γεγονός δήλωσε πως η κυβέρνηση θα ξεκινήσει προσπάθεια ενημέρωσης των πολιτών για τη σωστή χρήση μαγκαλιών ώστε να μην θρηνήσουμε ξανά θύματα.

- Ο Μπιγκ Βενιζέλος, κάλεσε τους απανταχού χρήστες μαγκαλιού να συσπειρωθούν γύρω από το νέο ΠαΣοΚ που θα τους εξασφαλίσει την ασφαλή χρήση του μαγκαλιού στο μέλλον.

- Ο Φώτης, το υπεύθυνο μουστάκι, δήλωσε πως το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί υπεύθυνα και στη ρίζα του. Απαίτησε, καθαρό κάρβουνο που δεν θα βγάζει μονοξείδιο του άνθρακα.

- Το Στουρναρέικο επιτελείο ανακοίνωσε πως προχωρά στην άμεση φορολόγηση της χρήσης μαγκαλιού με στόχο, τόσο την αύξηση των φορολογικών εσόδων όσο και την μείωση των ατυχημάτων.

- Ο Εθνικός μας Γουρλής παρουσιάζοντας το νέο του βιβλίο, τόνισε πως αν ο σημερινός πρωθυπουργός, στο κόμμα του οποίου βρίσκονται και τα παιδιά του, δεν έριχνε την κυβέρνησή του, δεν θα είχε συμβεί το ατύχημα.

- Η εκπομπή μονοξειδίου του άνθρακα από την ατελή καύση της κυβερνητικής τρόικας είναι ευθέως ανάλογη του χρόνου ύπαρξής της.

- Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας και οι απάνθρωποι κυβερνητικοί σχηματισμοί εκτοξεύοντας αρλούμπες που καταστρέφουν εγκεφάλους. Να αποφεύγετε τους εκτοξευτές-τηλεοράσεις.

- Μετά από τις παραπάνω δηλώσεις η αρμόδια υπηρεσία μέτρησης ρίπων στην ατμόσφαιρα, κατέγραψε απότομη άνοδο επικίνδυνων αιωρούμενων σωματιδίων που προκαλούν το αίσθημα της οργής στους ανθρώπους.

- Τα μόνα ζώα που δεν επηρεάζονται από τα παραπάνω σωματίδια είναι τα λεγόμενα «παχύδερμα».

- Απλά μαθήματα πολιτικής χημείας:

Κυβέρνηση + φτώχια + εξαθλίωση à Μαγκάλι + CO + θάνατος

Αγώνας + ψυχή à Ανατροπή + καλύτερη ζωή

- Ο Μπάμπης ο Φλου, η Όλγα η Ατρόμητη, ο Εισαγγελέας Νίκος, ο Γυαλιστερός Γιάννης και ο Παύλος ο Αριστερός προχώρησαν σε ολονύκτια τηλεοπτική συμπαράσταση θλίψη εισπνέοντας μονοξείδιο.

- Ο «φτερωτός γιατρός-δήμαρχος-φίλος του πρωθυπουργού» πέρασε την πρώτη του νύχτα στις φυλακές Διαβατών με άλλους οχτώ φυλακισμένους. Φρίκη! Η σκέψη των 13 εκατομμυρίων ίσως τον βοήθησε να κοιμηθεί.

- Το υπουργείο παιδείας μετονομάζεται σε «υπουργείο διασποράς εκπαιδευτικών». Στους εκπαιδευτικούς χορηγούνται παπούτσια με ρόδες για εξοικονόμηση χρόνου κατά τις μετακινήσεις.

- Το μπακιρένιο μεσημέρι διοργανώνει μαθήματα για παιδιά. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

- Κυνηγητό και ξυλοδαρμός ανυπεράσπιστων μεταναστών.

- Μίσος, απανθρωπιά, υποκρισία και εξοικείωση με το φόβο και τον πόνο των υπόλοιπων

- Πως με το ένα χέρι να περνάς τη γιαγιά απέναντι στο δρόμο και με το άλλο να μαχαιρώνεις αλλοδαπό.

- Πώς να ξεχωρίζεις τον φτωχό Πακιστανό από τον πλούσιο Καταριανό. Τον πρώτο τον κυνηγάς, τον δεύτερο τον προσκυνάς.

- Τα κρυφά γκάλοπ που φέρνουν το ΠαΣοΚ στο 3% φούντωσαν το πολιτικό πάθος του Βαγγέλη για το υπεύθυνο μουστάκι του Φώτη.

- Όμως, όσο ο Φώτης βλέπει τον Αλέξη να πλησιάζει από τα δεξιά του τόσο απομακρύνεται από το Βαγγέλη και γλυκοκοιτάζει τον Αλέξη. Όπως και να το κάνουμε, ο νέος είναι πιο ωραίος.

- Στην υποχρεωτική ασφάλιση όλων των ακινήτων σκέφτεται να προχωρήσει ο Στουρνάρας και η παρέα του. Έτσι, θα ικανοποιηθούν οι ασφαλιστικές και οι τράπεζες θα τα παραλάβουν καθαρά με τις κατασχέσεις.

- Υποψηφιότητα για τον επόμενο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζον έθεσε από τώρα ο τραγουδιστής δημοτικών τραγουδιών, Αλέκος Κιτσάκης με το τραγούδι : «Μπήκαν τα γίδια στο Μαντρί».

- Με το παραπάνω τραγούδι, μερακλώνει η Μέρκελ, Η Λαγκάρντ, ο Σόιμλε, ο Ρεν και οι τραπεζίτες. Στην ορχήστρα που θα συνοδεύει τον Κιτσάκη, παραδοσιακά παίζει κλαρίνο ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός.

- Τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες χορεύουν φωνάζοντας: «Να καούν τα κάρβουνα»!

Τα παιδιά που δεν αφήνουμε να προκόψουν

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ο Αμερικανός γκουρού των επενδύσεων Γουόρεν Μπάφετ έχει περιουσία που ξεπερνά τα 40 δισ. δολάρια. Τη μισή από αυτή την αφήνει για φιλανθρωπίες. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι κατάφερε τόσο πολλά στη ζωή του διότι του δόθηκε η ευκαιρία να το κάνει. Γεννήθηκε, είπε, στη σωστή χώρα την κατάλληλη στιγμή, δηλαδή στις ΗΠΑ, μια χώρα που δεν φοβάται να αφήσει τους ανθρώπους της να προκόψουν για να προκόβει κι αυτή. 

Δυστυχώς τα Ελληνόπουλα δεν μπορούν να πουν το ίδιο. Γεννιούνται σε λάθος για τα όνειρά τους χώρα, τη λάθος στιγμή. Κάποια από αυτά μπορεί να έχουν και λάθος χρώμα, σε μια κοινωνία που επαίρεται ότι έχει ανοσία στον ρατσισμό.

Μια έρευνα του Economist Intelligence Unit κατέταξε την Ελλάδα 34η σε ό,τι αφορά τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών που θα γεννηθούν φέτος και θα είναι έφηβοι το 2030. Ακόμη και τα παιδιά που γεννιούνται στη Σλοβακία, στην Πολωνία, στην Κόστα Ρίκα θα ζουν στα 18 τους καλύτερα από τα Ελληνόπουλα. Δεν είναι μόνο η κρίση η αιτία. Στην ίδια έρευνα, που έγινε το 1998, η Ελλάδα βρισκόταν πιο ψηλά στην κατάταξη (27η), αλλά είχε περίπου την ίδια βαθμολογία (65/100). Αυτό δείχνει ότι η χώρα μας έμεινε στάσιμη, ενώ οι άλλες διαμόρφωσαν καλύτερες προοπτικές για τους βλαστούς τους και -όπως είναι φυσικό- μάς προσπέρασαν.

Κακά τα ψέματα: στα παιδιά μας εκτός από δυσθεώρητα χρέη, κληροδοτούμε φοβίες, ανασφάλειες και μίσος. Δεν θα τα αφήσουμε να προκόψουν κάνοντας τη δουλειά που επιθυμούν· παντού θα βρουν φράχτες, ακόμη κι αν θέλουν να ανοίξουν ένα απλό μαγαζί. Τώρα θέλουμε να τα χωρίσουμε αναλόγως με το «γένος», σύμφωνα με ένα απροσδιόριστο «ελληνόμετρο» που πήραν κάποιοι φωστήρες της δημόσιας ζωής.

Σ’ αυτά τα παιδιά κληροδοτούμε μια χώρα γεμάτη γραφειοκρατικές παγίδες για κάθε μορφής ανάπτυξη· οικονομική, πολιτική, πολιτισμική. Η χώρα βυθίζεται και οι ταγοί της έχουν ως πρώτο μέλημα πώς θα βάλουν περισσότερα εμπόδια -από τα κλειστά επαγγέλματα, μέχρι τη γραφειοκρατία και μέχρι τα «ελληνόμετρα»- σε όποιον από τη νέα γενιά θέλει να διαφοροποιηθεί και να προκόψει. Συντηρητικοί γραφειοκράτες, στρατιωτικοί, δικαστές, πολιτικοί κ.λπ. παίζουν με τους φόβους του λαού και τη σύγχυση που προκαλεί η κρίση. Θέλουν για ίδιον όφελος να αναπαράγουν αυτούσιο το μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Μπορεί, π.χ., κάποιος νέος να προχωρήσει σε κάποιο κόμμα, αν δεν είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των προηγούμενων; Σε όλα τα πεδία απαγορεύεται να δοκιμασθούν νέες συνταγές, νέες λύσεις. Η χώρα βουλιάζει επειδή οι γενιές της χρεοκοπίας δεν αφήνουν τίποτε το διαφορετικό να ανθήσει.

Ετσι καταλήξαμε μια χώρα που αντί να εξάγει προϊόντα εξάγει τους μελλοντικούς της παραγωγούς. Αντί να επιτρέπει στα πιο δημιουργικά παιδιά της να δημιουργήσουν εδώ, προτιμά να τα στέλνει στα ξένα, όπου έχουν περισσότερες επιλογές και περισσότερη ελευθερία να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Τα Ελληνόπουλα προκόβουν σε κάθε γωνιά της γης, στις χώρες δηλαδή που δεν ελέγχουν το «γένος» και ενθαρρύνουν την πρόοδο. Εδώ, οι γενιές της βολής και της αριστεροδεξιάς συντήρησης, καταφέραμε να κάνουμε την Ελλάδα αγνώριστη. Στο χέρι των νέων Ελλήνων με ανοιχτούς ορίζοντες (αν και τα δύο αυτά πρέπει να είναι ταυτόσημες έννοιες) είναι να μη μας αφήσουν να συνεχίσουμε αυτό το εθνικό έγκλημα...