Βασ. Αναστασόπουλος
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, υποσχόταν να κάνει την Ελλάδα... «Δανία του νότου». Δεν τα κατάφερε, ωστόσο, και έτσι μείναμε με την απορία για το πώς θα ήταν σήμερα η χώρα, εάν τα σχέδια του πρώην πρωθυπουργού είχαν ευοδωθεί.
Αντίθετα, από τη σκοπιά της μείωσης του μισθολογικού κόστους και της αφαίμαξης των εισοδημάτων των φορολογουμένων, οι άρχοντες που διαφεντεύουν τις τύχες των ανθρώπων του τόπου αυτού, κατάφεραν να μας φέρουν πιο κοντά στους Βαλκάνιους φίλους μας από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Μέχρι εκεί όμως, έφτασαν οι όποιες ομοιότητες, καθώς οι ηγήτορές μας δεν θέλησαν, φυσικά, να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα και να ακολουθήσουν το πρόσφατο παράδειγμα της βουλγαρικής κυβέρνησης, που παραιτήθηκε σύσσωμη, έπειτα από τις πρωτοφανείς σκηνές βίας που σημάδεψαν τις διαδηλώσεις εκατομμυρίων πολιτών κατά της άγριας λιτότητας στη γειτονική χώρα.
Εφόσον λοιπόν το «μοντέλο» διακυβέρνησης που έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες για τον τόπο αυτό, δεν είναι ούτε της Δανίας μήτε της Βουλγαρίας, θα τολμούσε κανείς να πει ότι η «φιλοσοφία» τους, εσχάτως -τουλάχιστον στο επικοινωνιακό πεδίο-, ομοιάζει περισσότερο με εκείνη των ηγετών της Βορείου Κορέας. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, εξάλλου, όπως αυτό της Πιονγκγιάνγκ, θα ταίριαζε η εικόνα ενός κρατικού καναλιού που μεταδίδει, επί σχεδόν ένα ολόκληρο 24ωρο, την άφιξη στη χώρα ενός ξένου ηγέτη και τις κοινές δηλώσεις του με αξιωματούχους της τοπικής κυβέρνησης.
Ατυχώς, αυτό συνέβη στην Ελλάδα, κατά την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ, που, παρά την απεργία της περασμένης Τρίτης στα ΜΜΕ, καλύφθηκε εκτενώς από τη δημόσια τηλεόραση. Είδαμε έτσι το αεροσκάφος που μετέφερε τον Γάλλο πρόεδρο στην Αθήνα, να προσγειώνεται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» επτά-οκτώ φορές -και επειδή η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, παρακολουθήσαμε περίπου άλλες τόσες τα πλάνα και τις δηλώσεις από τις συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια του κυβερνητικού μηχανισμού να πείσει για την αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας του στο εξωτερικό.
Εάν αυτό το γεγονός από μόνο του δεν συνιστά αποδεικτικό στοιχείο για τη «βορειοκορεατοποίηση» (αδόκιμος ο όρος, κατά το «βουλγαροποίηση») της χώρας, μια ματιά στη Βουλή των Ελλήνων, όπου οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου υποκαθιστούν το κοινοβουλευτικό έργο και οι υπουργοί της κυβέρνησης δεν καταδέχονται καν να απαντήσουν σε ερωτήσεις των βουλευτών, θα ήταν ίσως διαφωτιστική. Σε περίπτωση που ούτε αυτό είναι αρκετό, τότε η επαπειλούμενη κατάργηση των απεργιών δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστική των βορειοκορεατικού τύπου μεθόδων εξουσίας.
Αλλά, είπαμε: εκεί έχουν κομμουνισμό και δικτατορία. Εδώ, ευτυχώς, έχουμε ακόμα δημοκρατία...
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, υποσχόταν να κάνει την Ελλάδα... «Δανία του νότου». Δεν τα κατάφερε, ωστόσο, και έτσι μείναμε με την απορία για το πώς θα ήταν σήμερα η χώρα, εάν τα σχέδια του πρώην πρωθυπουργού είχαν ευοδωθεί.
Αντίθετα, από τη σκοπιά της μείωσης του μισθολογικού κόστους και της αφαίμαξης των εισοδημάτων των φορολογουμένων, οι άρχοντες που διαφεντεύουν τις τύχες των ανθρώπων του τόπου αυτού, κατάφεραν να μας φέρουν πιο κοντά στους Βαλκάνιους φίλους μας από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Μέχρι εκεί όμως, έφτασαν οι όποιες ομοιότητες, καθώς οι ηγήτορές μας δεν θέλησαν, φυσικά, να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα και να ακολουθήσουν το πρόσφατο παράδειγμα της βουλγαρικής κυβέρνησης, που παραιτήθηκε σύσσωμη, έπειτα από τις πρωτοφανείς σκηνές βίας που σημάδεψαν τις διαδηλώσεις εκατομμυρίων πολιτών κατά της άγριας λιτότητας στη γειτονική χώρα.
Εφόσον λοιπόν το «μοντέλο» διακυβέρνησης που έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες για τον τόπο αυτό, δεν είναι ούτε της Δανίας μήτε της Βουλγαρίας, θα τολμούσε κανείς να πει ότι η «φιλοσοφία» τους, εσχάτως -τουλάχιστον στο επικοινωνιακό πεδίο-, ομοιάζει περισσότερο με εκείνη των ηγετών της Βορείου Κορέας. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, εξάλλου, όπως αυτό της Πιονγκγιάνγκ, θα ταίριαζε η εικόνα ενός κρατικού καναλιού που μεταδίδει, επί σχεδόν ένα ολόκληρο 24ωρο, την άφιξη στη χώρα ενός ξένου ηγέτη και τις κοινές δηλώσεις του με αξιωματούχους της τοπικής κυβέρνησης.
Ατυχώς, αυτό συνέβη στην Ελλάδα, κατά την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ, που, παρά την απεργία της περασμένης Τρίτης στα ΜΜΕ, καλύφθηκε εκτενώς από τη δημόσια τηλεόραση. Είδαμε έτσι το αεροσκάφος που μετέφερε τον Γάλλο πρόεδρο στην Αθήνα, να προσγειώνεται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» επτά-οκτώ φορές -και επειδή η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, παρακολουθήσαμε περίπου άλλες τόσες τα πλάνα και τις δηλώσεις από τις συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια του κυβερνητικού μηχανισμού να πείσει για την αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας του στο εξωτερικό.
Εάν αυτό το γεγονός από μόνο του δεν συνιστά αποδεικτικό στοιχείο για τη «βορειοκορεατοποίηση» (αδόκιμος ο όρος, κατά το «βουλγαροποίηση») της χώρας, μια ματιά στη Βουλή των Ελλήνων, όπου οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου υποκαθιστούν το κοινοβουλευτικό έργο και οι υπουργοί της κυβέρνησης δεν καταδέχονται καν να απαντήσουν σε ερωτήσεις των βουλευτών, θα ήταν ίσως διαφωτιστική. Σε περίπτωση που ούτε αυτό είναι αρκετό, τότε η επαπειλούμενη κατάργηση των απεργιών δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστική των βορειοκορεατικού τύπου μεθόδων εξουσίας.
Αλλά, είπαμε: εκεί έχουν κομμουνισμό και δικτατορία. Εδώ, ευτυχώς, έχουμε ακόμα δημοκρατία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου