Η πτώση των ειδώλων

Οι παλαιότεροι θυμούνται ακόμη τις αναμεταδόσεις από τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις του στίβου στη δεκαετία του '70 και τα ρίγη συγκίνησης που προκαλούσαν οι αναμετρήσεις του «φτερωτού γιατρού» με τον σοβιετικό Βαλερί Μπορζώφ.

Στη μνήμη των πιτσιρικάδων εκείνης της εποχής έμειναν βαθιά χαραγμένες. Γι' αυτούς ο «γιατρός» υπήρξε είδωλο και πρότυπο.

Δωδεκάχρονα παιδιά συναγωνίζονταν τότε στο κατοστάρι, ήθελαν να του μοιάσουν, πολλοί μπήκαν στους στίβους εξαιτίας του.

Και όχι αδίκως. Μέγας ο μύθος που τον συνόδευε για το ήθος, την πειθαρχία και την ένταση της προσπάθειας που κάθε φορά κατέβαλε.

Μέχρι που την Τετάρτη ο μύθος κατέρρευσε.

Μεσήλικες τώρα πια οι πιτσιρικάδες του '70 έζησαν την πτώση εκείνου του πρώτου - καταγεγραμμένου στην παιδική και εφηβική μνήμη - ειδώλου.

Ο «φτερωτός γιατρός» δεν φαινόταν πως θα γινόταν άλλος. Και δεν είναι ο μόνος. Η πτώση των ειδώλων θα συνεχισθεί.

Η κρίση τούτη, είπαμε είναι εθνική, έχει πολλά να αποκαλύψει ακόμη. Είμαστε ακόμη στην αρχή.

ΤΟ ΒΗΜΑ

Η δημοκρατία και οι μεταρρυθμίσεις

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ο μεγάλος Βρετανός μαθηματικός και φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσελ μπορούσε πολλές φορές να γίνει κυνικός. «Αν κάποιος σου προσφέρει Δημοκρατία και ένας άλλος ένα σακί σιτάρι, σε ποιο επίπεδο πείνας θα προτιμήσεις το σιτάρι από το δικαίωμα ψήφου;», είχε ρωτήσει κάποτε ένα συνομιλητή του. Αντιστοίχως ένας Ράσελ της εποχής μας θα μπορούσε να ρωτήσει όσους εξεπλάγησαν από τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, «αν κάποιος σου προσφέρει μεταρρυθμίσεις και ο άλλος φοροαπαλλαγές (έστω «μαϊμού», σαν τα διαφημιστικά που έστειλε ο κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι) σε ποιο επίπεδο φτώχειας θα προτιμήσεις το “πέντε και στο χέρι” από τις μακροχρόνιες λύσεις;».
Αν και η δημοκρατία έχει γίνει πλέον αυταξία για τις δυτικές κοινωνίες, η επικράτησή της δεν οφείλεται μόνο σε ηθικούς λόγους, δηλαδή στο γεγονός ότι είναι πιο ελεύθερο και πιο ανθρώπινο σύστημα. Κυριάρχησε επειδή μακροχρονίως είναι πιο παραγωγικό σύστημα. Είχε πολλές προκλήσεις και πολλούς αντιπάλους οι οποίοι επιχείρησαν διαφορετικά μοντέλα πολιτικής οργάνωσης. Οι αντίπαλες, όμως, στη Δημοκρατία ιδεολογίες δεν ηττήθηκαν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, ηττήθηκαν στα εργοστάσια, στις πραγματικές παραγωγικές δομές. Οπως έλεγε και ο Κάρολος Μαρξ, η οικονομία είναι το οικοδόμημα και οι ιδεολογίες το εποικοδόμημα. Καλώς ή κακώς, αν η σοβιετική οικονομία αποδεικνυόταν πιο παραγωγική από την καπιταλιστική, η γη θα ήταν κόκκινη και ανελεύθερη.
Βραχυχρονίως, όμως, η Δημοκρατία δείχνει να χωλαίνει. Οι διαδικασίες καθυστερούν τις λύσεις των προβλημάτων· οι λύσεις, επειδή είναι προϊόν συμβιβασμού διαφορετικών απόψεων και συμφερόντων, δεν ικανοποιούν πλήρως κανένα. Ετσι, οι λαϊκιστές κάθε απόχρωσης, αν και δεν τολμούν να αμφισβητήσουν το τυπικό της Δημοκρατίας –όπως είπαμε, έχει γίνει αυταξία στις κοινωνίες μας– αμφισβητούν λόγω και έργω την ουσία της.
Με τις μεταρρυθμίσεις τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Μπορεί μακροπρόθεσμα –όπως απέδειξε η εμπειρία της Σουηδίας, της Φινλανδίας, της Γερμανίας κ.ά.– να προσφέρουν περισσότερα από όσα υπόσχονται να κάνουν άμεσα οι λαϊκιστές, αλλά δεν αποτελούν αυταξία για τις κοινωνίες μας. Αντιθέτως, είναι συκοφαντημένες· κάποιες φορές δικαίως, διότι πολλάκις χρησιμοποιήθηκαν ως όχημα αναδιανομής του πλούτου παρά ως μέσον αύξησής του.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, οι μεταρρυθμίσεις είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Οι χώρες δεν έχουν καν την πολυτέλεια να μείνουν φτωχές και απομονωμένες, όπως ήταν κάποτε η κομμουνιστική Αλβανία. Είναι εκ των πραγμάτων ανοιχτές στον διεθνή ανταγωνισμό και οι μεταρρυθμίσεις γίνονται όλο και περισσότερο όρος επιβίωσής τους. Σε ένα κόσμο που η τεχνολογία κάνει περισσότερο διασυνδεδεμένο, οι χώρες πρέπει να επιτυγχάνουν τα βέλτιστα παραγωγικά αποτελέσματα. Ούτε ο παραγωγικός ευρωπαϊκός Βορράς μπορεί να νιώθει ασφαλής στο νέο περιβάλλον. Η Δύση σωρεύει χρέη και η Κίνα πλεονάσματα, τα οποία αργά ή γρήγορα θα γίνουν εξαγορές δυτικών περιουσιακών στοιχείων.
Αν στη σημερινή συγκυρία είναι δύσκολο να εξηγήσει κάποιος γιατί η επιβίωση ενός έθνους δεν εξαρτάται από το γένος, μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολο είναι να εξηγηθεί η αξία των μεταρρυθμίσεων. Σε αυτό το κενό ανθούν τα φαινόμενα Γκρίλο ή τα πιο ιλουστρασιόν τύπου Μπερλουσκόνι.

Δημοκρατία και αγορές

Του Αλέξη Παπαχελά

Αυτός ο ιδιότυπος πόλεμος ανάμεσα στη δημοκρατία και τις... αγορές δεν θα τελειώσει εύκολα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκβασή του. Οι αγορές μιλούν τη δική τους σκληρή γλώσσα. Απειλούν να σταματήσουν να δανείζουν την Ευρώπη. Χωρίς δανεικά, όμως, ή άλλως ομόλογα, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τη Γηραιά Ήπειρο να διατηρήσει το βιοτικό επίπεδο και το κοινωνικό κράτος που τη χαρακτήριζαν μετά τον Πόλεμο. Οι αγορές ωθούν, λοιπόν, τον πλούτο προς την Ανατολή, εκεί που οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι σε πολύ χαμηλότερα στάνταρντς και η δημοκρατία δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που απαιτούν σήμερα, ειδικά από τη Νότια Ευρώπη, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο. Κανένας λαός δεν δέχεται να έλθουν τα πάνω κάτω στη ζωή του και να χάσει μεγάλο μέρος του εισοδήματός του χωρίς να αντιδράσει βίαια. Η ευρωπαϊκή ελίτ, στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, πίστεψε πως η μετάβαση σε μια πιο ανταγωνιστική και μαζεμένη Ευρώπη θα ήταν μια πολιτικά διαχειρίσιμη υπόθεση. Ενδεχομένως αυτό να ίσχυε σε ορισμένες χώρες του Βορρά, που έχουν συνηθίσει στις έννοιες του κοινωνικού συμβολαίου και αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη καρτερικότητα δύσκολες καταστάσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδας, και τώρα της Ιταλίας, αποδεικνύεται όμως ότι μεταρρυθμίσεις και σκληρές περικοπές δεν συμβαδίζουν εύκολα. Η λιτότητα ξυπνάει τα ένστικτα της αντίδρασης σε κάθε τι που αλλάζει το στάτους κβο, οδηγεί στα άκρα και πριμοδοτεί την αντισυστημική συμπεριφορά της κοινωνίας. Πώς θα βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο; Δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Η κρίση πλαταίνει και βαθαίνει τα μεγάλα πολιτισμικά και πολιτικά ρήγματα της Ευρώπης. Οι αγορές μάλλον αποκλείεται να βάλουν νερό στο κρασί τους και να μειώσουν τις απαιτήσεις τους. Ο κίνδυνος να εισέλθουμε σε ένα σπιράλ αστάθειας και παρατεταμένης κρίσης είναι εμφανής, καθώς οι αγορές θα ανεβάζουν τα spreads και οι πολίτες θα ψηφίζουν διάφορους Γκρίλο… Τα όρια και οι αντοχές της δημοκρατίας θα δοκιμασθούν πολύ σκληρά. Και μια και το έφερε η κουβέντα, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια πολύ ρηχή τηλεοπτική δημοκρατία που κρύβει πολλά στο παρασκήνιο. Κάτι που ξεχνούν όσοι αποθεώνουν σήμερα τον Μπερλουσκόνι, ενώ χθες τον εμφάνιζαν ως προϊόν της σήψης και της απόλυτης διαπλοκής...

3η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΠΥΣΠΕ Ν. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΑΝ

1.    Επικύρωση πρακτικού προηγούμενης συνεδρίασης.

2.    Διάθεση εκπαιδευτικού για συμπλήρωση υποχρεωτικού ωραρίου.

Πρασσάς Βασίλειος, του Δ.Σ. Κωσταραζίου,  6 ώρες στο Δ.Σ. Κορησού, από 25-2-2013.

3.    Εξέταση ενστάσεων εκπαιδευτικών που υπέβαλαν αίτηση μετάθεσης.

Λάιου Αγλαΐα, ένσταση ως προς τη μοριοδότηση προϋπηρεσίας στον Ε.Ο.Π. (απορρίφθηκε η ένσταση γιατί ούτε από το ΦΕΚ ούτε από το καταστατικό ίδρυσης προκύπτει  ότι είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Ο ν. 2413/1996 κατατάσσει τον Ε.Ο.Π. σε δημοσίου δικαίου νομικό πρόσωπο και ως εκ τούτου μόνο από το 1996 και μετά μοριοδοτείται η προϋπηρεσία)

 

ΣΧΟΛΙΟ:  Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γραμματέα του ΠΥΣΠΕ κ. Τοκατλίδη Ευάγγελο. Είναι άψογος στα καθήκοντά του και προσωπικά με βοηθάει πολύ με τις ενημερώσεις που μας παρέχει.

Η κρίση θρέφει λαϊκιστές

Καρακούσης Αντώνης

Είναι κοινώς παραδεκτό ότι σε περιόδους οικονομικών κρίσεων οι κοινωνίες κλείνονται, περιχαρακώνονται, γίνονται εσωστρεφείς, συντηρητικοποιούνται και τελικώς υποκύπτουν στους λαϊκιστές, στους εθνικιστές και φορές στους φασίστες.

 

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα ποπουλίστικα κινήματα δοξάσθηκαν σε καιρούς οικονομικής βύθισης και υψηλής ανεργίας.

 

Στη Γερμανία του μεσοπολέμου και της μεγάλης κρίσης ανήλθε στην εξουσία ο Χίτλερ, στην Ιταλία επικράτησε ο Μουσολίνι,αλλά και αργότερα η μεταπολεμική Γαλλία βίωσε το λαϊκιστικό κίνημα του Πουζαντισμού και η Λατινική Αμερική κατακυριεύτηκε από τη γοητεία του Περονισμού, ενός κράματος λαϊκισμού, εθνικισμού και προσωπολατρίας, τα βάρη του οποίου ακόμη την καταδιώκουν. Και τούτη η μεγάλη οικονομική κρίση τα αντίστοιχα φέρνει.

 

Στην Ελλάδα της κρίσης γιγαντώθηκαν από το πουθενά σχήματα κατά βάση λαϊκιστικά, που λένε αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος, χωρίς επεξεργασίες, χωρίς δέσμευση πραγματική, παίζοντας μόνο με τα συναισθήματα των πολλών ανθρώπων, που θέλουν από κάπου να πιαστούν.

 

Έτσι κέρδισαν περίζηλη θέση στο Κοινοβούλιο οι έχοντες νεοναζιστικές ρίζες και χουντική προέλευση χρυσαυγίτες. Του σχοινιού και του παλουκιού οι περισσότεροι, ξεπλύθηκαν υψώνοντας σημαίες ξενοφοβίας και λάβαρα εθνικοφροσύνης.

 

Με εύκολα λόγια έπιασαν στασίδι επίσης οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και μια σύμπραξη μικρών ομάδων της Αριστεράς, που μέχρι πρότινος ίσα που κέρδιζε λίγες θέσεις στο Κοινοβούλιο, έφτασε να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία.

 

Στην Ιταλία ένας ξοφλημένος τύπος σαν τον Μπερλουσκόνι αναστήθηκε χάρις στον ατέλειωτο λαϊκισμό που τον διακρίνει και ένας κωμικός με επιθετικό λόγο ξεπήδησε από το πουθενά, κερδίζοντας το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων.

 

Τα ίδια θα ακολουθήσουν κι αλλού. Παντού στην Ευρώπη της κρίσης θα αναδεικνύονται εκδοχές της ευκολίας και του λαϊκισμού.

 

Όσο η κεντρική ευρωπαϊκή πολιτική δεν αλλάζει, όσο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους πολίτες, τόσο οι κοινωνίες θα αντιδρούν και θα αναδεικνύουν ότι να 'ναι.

Μέχρι να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη αλλαγής και εντέλει να επικρατήσει. Όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα.

"ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ"!

Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν ή δεν ...θυμούνται ή θέλουν να ξεχάσουμε! Ο Κ. Μητσοτάκης υπήρξε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αλλά και πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Ο δισεκατομμυριουχος ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΥΝΙΚΟΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Αμετανόητος και σκληρός μέχρι το τέλος ο Μητσοτάκης. Ζήτησε και πάλι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, τους οποίους για να μην ξεχνιόμαστε κατά κύριο λόγο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διόρισαν αλλά και οι δικές του κυβερνήσεις... δεν πήγαν πίσω. Με την ίδια κυνική γλώσσα που μιλούσε επί χρόνια, με την ίδια γλώσσα μιλάει και τώρα.
Περισσότερα εδώ

Tο προνόμιο των αποτυχημένων του «παραδείγματος»

Του Χρήστου Γιανναρά

Πολιτική «Δεξιά» δεν είχαμε ποτέ στην Eλλάδα, επομένως ούτε και πολιτική «Aριστερά». Δεν υπήρχαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, τα ρεαλιστικά δεδομένα για τέτοια γεννήματα: Oύτε βαριά βιομηχανία που να προϋποθέτει «συσσώρευση κεφαλαίου» ως αναγκαία συνθήκη της παραγωγής ούτε «προλεταριάτο» ως διαμορφωμένη και πάγια κοινωνική «τάξη».
Eίχαμε περιστασιακές και περιπτωτικές «δεξιές» ή «αριστερές» συμπεριφορές. Eισαγόμενες, μεταπρατικές. Tις βαφτίζαμε με αυτά τα δάνεια από τη Δύση ονόματα, για να μας δίνουν την ψευδαίσθηση «εξευρωπαϊσμού» μας. Yπεραναπλήρωση μειονεξίας, ξιπασιά. Tο ψυχολογικό σύμπλεγμα του Kοραή, η θεωρία του για «μετακένωση» της ελληνικότητας από τη Δύση (τη μόνη κιβωτό) στους αφελληνισμένους «Γραικούς» του βαλκανικού Nότου, επιβλήθηκε σαν κυρίαρχη ιδεολογία στο ελλαδικό κρατίδιο.
Παιδαριώδες επίπεδο: Για να γίνουμε κι εμείς «Eυρωπαίοι», έπρεπε να έχουμε να επιδείξουμε (και αν όχι, να δημιουργήσουμε ή να φαντασιωθούμε) «πάλη των τάξεων», επομένως απρόσωπο «μεγάλο κεφάλαιο» και εξαθλιωμένο από την εκμετάλλευση «προλεταριάτο». Mέχρι σήμερα η κυρία Παπαρήγα, γραφικά, σχεδόν χαριτωμένα εξωπραγματική, μιλάει μόνο για «εργαζόμενους» (αφού εργάτες, όπως τους προϋποθέτει ο Mαρξισμός της, δεν υπάρχουν) και εννοεί τα «ρετιρέ» της δημοσιοϋπαλληλικής μισθοδοσίας – τεχνικούς της ΔEH και του OTE, μηχανοδηγούς του OΣE και του «Mετρό» με μισθούς αρεοπαγιτών ή και πολλαπλάσιους.
Aπό γεννησιμιού του μεταπρατικό το ελληνώνυμο κρατίδιο (που όταν ιδρύθηκε άφηνε έξω από τα σύνορά του τα τέσσερα πέμπτα των ελληνικών πληθυσμών εκείνης της εποχής) βάλθηκε να πιθηκίζει τα «φώτα» της Δύσης. Aφού ο «πολιτισμός», η «πρόοδος» ήταν μόνο στην «Eσπερία», ο δρόμος που απέμενε για να εξωραϊστεί η «Ψωροκώσταινα» στα μάτια του ταπεινωμένου επί αιώνες Eλλαδίτη ήταν η μίμηση, η παθητική αντιγραφή, ο μεταπρατισμός. O αιγυπτιώτης Eλληνισμός, ο μικρασιατικός, ο ποντιακός, της Mαύρης Θάλασσας, είχαν οργανικά προσλάβει όποια από τα επιτεύγματα της Δύσης ικανοποιούσαν ανάγκες των Eλλήνων, χωρίς την αλλοτρίωση του ξιπασμένου. H ξιπασιά του Kοραϊσμού στον ελλαδικό χώρο επέβαλλε την πρόσληψη της Δύσης ως αυταξίας – όχι για να υπηρετηθούν ανάγκες, αλλά για να παρηγορηθεί η μειονεξία.
Πολυκατοικίες ή Δύση; Tριτοκοσμική απομίμησή τους και στο Eλλαδέξ, ισοπεδωτική εξομοίωση του οικιστικού ιστού από άκρη σε άκρη της χώρας – η έκπαγλη και σοφή αρχιτεκτονική, η αιγαιοπελαγίτικη, η καστοριανή, η πηλιορείτικη, η αρκαδική, εξαλείφθηκαν. Aντιεξουσιαστικά κινήματα στη Δύση; Ψυχανώμαλες καρικατούρες απομίμησης και εδώ, υπάνθρωπου πρωτογονισμού. Aντικληρικαλισμός στη Δύση; Xλεύη και μυκτηρισμοί για οποιοδήποτε σέβας του «ιερού», από τους «προοδευτικούς» της καριέρας, στα χώματα που γέννησαν αυτό το σέβας. H οργάνωση του κράτους, οι θεσμοί, η παιδεία, οι Tέχνες, κάθε πτυχή του συλλογικού βίου, κοπιάρισμα και μαϊμουδισμός, δίχως αιδώ ή λύπην. Aποτύπωσε ο Eλύτης τον «εκσυγχρονιστικό» εκβαρβαρισμό μας στο κείμενο - παρακαταθήκη που έχει τίτλο: «Tα δημόσια και τα ιδιωτικά».
Στο πεδίο της πολιτικής το ελληνώνυμο κρατίδιο, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα, είχε την ειλικρίνεια να ονοματίζει απροσχημάτιστα την ξιπασιά του: Tα πρώτα κόμματα που σχηματίστηκαν ήταν το «Aγγλικόν», το «Γαλλικόν», το «Pωσικόν». Aργότερα προτιμήθηκε να δηλώνουν οι ονομασίες συντελεσμένο εξευρωπαϊσμό: ότι έχουμε κι εμείς κόμματα «δεξιά», «συντηρητικά», «φιλελεύθερα» ή «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «κομμουνιστικά». Yιοθετήσαμε και την κενολογία των παραλλαγών: «κεντροδεξιά», «κεντροαριστερά». Σκέτη κωμωδία, αφού κανένα από αυτά τα σφετερισμένα ονόματα δεν είχε ποτέ πραγματικό πολιτικό - κοινωνικό αντίκρισμα στην ελλαδική κοινωνία. Πρόσφατα αποκτήσαμε και κόμμα «εθνοκεντρικό», υποτίθεται, με ιδεολογία και πρακτικές Nεοναζισμού. Eίμαστε η χώρα του πιο προηγμένου πολιτικού «δήθεν».
Φυσικά και έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο, που μάλλον σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος του Eλληνισμού. Δεν υπάρχει πια κανένα, μα απολύτως κανένα στοιχείο της ζωής μας που να σώζει ελληνική ιδιαιτερότητα. Oχι φολκορική γραφικότητα, αυτή που πουλάμε στον χύδην τουρισμό, αλλά ετερότητα ιεράρχησης των αναγκών και νοηματοδότησης του βίου, ετερότητα γλώσσας, νοο-τροπίας, τρόπου της πολιτικής, της οικονομίας, της κρατικής οργάνωσης. Tο κάθε τι στην κρατική μας συλλογικότητα είναι δάνειο, μίμηση, εισαγόμενο, όλα, μα όλα, έχουν τον χαρακτήρα των πολυκατοικιών μας: τη σφραγίδα της τριτοκοσμικής διεθνικής ομοιομορφοποίησης.
Ψάχνουμε σήμερα, μέσα στο λόφο του αδιεξόδου, να εντοπίσουμε τα αίτια που οδήγησαν στην καταστροφή της ζωής μας. Aνήμποροι θεατές στο ψυχολογικό μαρτύριο της ανεργίας των παιδιών μας. Mε την ανασφάλεια, ατσαλένια δαγκάνα στο στέρνο μας. Kάθε επαφή με την ελληνώνυμη συλλογικότητα, έναυσμα έκρηξης πανικού, οργής, σιχασιάς. Περιμένουμε κάθε μέρα ποιον επιπλέον βασανισμό θα μας επιβάλουν οι επαγγελματίες της πολιτικής κακουργίας, οι τιποτένιοι που μας δυναστεύουν.
Ψάχνουμε τα αίτια. Στα τυφλά. Δίχως την παιδεία και την πληροφόρηση που θα μας οδηγούσε σε ρεαλιστική αυτογνωσία: Mήπως ο ρεαλισμός θα δικαιολογούσε δύο και μόνο κόμματα στην Eλλάδα σήμερα; Tο ένα να εξηγεί, συγκεκριμένα, χειροπιαστά, γιατί, διακόσια χρόνια τώρα, δεν κατορθώνουμε τον εκδυτικισμό μας, ενώ τόσο πολύ τον θέλουμε, τον εκθειάζουμε, τον προσπαθούμε. Ποιες πρακτικές, ποια μέτρα θα μεταμορφώσουν τη σισύφεια προσπάθειά μας σε οριστική κατάκτηση – να γίνουμε επιτέλους κι εμείς έστω ένα Bέλγιο, μια Oλλανδία, με άψογη την αποτελεσματικότητα του ατομοκεντρικού «παραδείγματος», άψογη κατασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων, άψογο ορθολογισμό απρόσωπης κρατικής μηχανής, τσεκουράτη εξάλειψη της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους, της ανομίας, της γραφειοκρατίας.
Kαι το δεύτερο κόμμα να κομίζει πρόταση εναλλακτική, με τεκμηριωμένο ρεαλισμό πολιτικής εφαρμογής: Nα ξανακερδίσουμε, βήμα-βήμα, το ξεχωριστό που μπορούμε να εισφέρουμε στην κοινή ανθρώπινη πορεία: H ελληνικότητα ήταν και παραμένει το εναλλακτικό πολιτισμικό «παράδειγμα» απέναντι στο παγκοσμιοποιημένο (μονοδρομικό σήμερα) Δυτικό. Eκείνο σκόπευε πάντοτε και σκοπεύει στον ατομοκεντρισμό της κατασφάλισης «δικαιωμάτων», η ελληνικότητα αντέτασσε την κοινωνία των σχέσεων. Eκείνο θεμελιώνει τη συλλογικότητα στο «συμβόλαιο» με στόχο τη χρησιμότητα, η ελληνικότητα στο «κοινόν άθλημα» της «πολιτικής αρετής» με στόχο το «αθανατίζειν». Aυτονομώντας η Δύση την οικονομία και την εξουσία από την «κοινωνία» των αναγκών, είναι αδύνατο πια να ανταποκριθεί στις ανθρώπινες ανάγκες, οι λαοί βασανίζονται, εξεγείρονται, το «παράδειγμα» ολοφάνερα τρίζει.
Mια χώρα μικρή και αποτυχημένη στο «παράδειγμα» που καταρρέει θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει ταπεινά την αναζήτηση της εναλλακτικής πολιτικής αντιπρότασης. Tην Iστορία τη γράφουν οι λίγοι.

Εγκληματικό λάθος

Του Αλέξη Παπαχελά

Υπάρχει ένα έργο που το έχω δει να ανεβαίνει πολλές φορές, με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Εχει να κάνει με το πώς η εκάστοτε αντιπολίτευση εγκλωβίζεται σε ακραίες θέσεις ή καταγγελίες για διάφορες υποθέσεις, κάνοντας ζημιά και στη χώρα αλλά και στη δυνατότητά της να κυβερνήσει όταν έρθει στην εξουσία. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία μας έχει πολλά τέτοια παραδείγματα.
Το ΠΑΣΟΚ, φερ’ ειπείν, είχε εγκλωβισθεί στην υπόθεση της κινεζικής επένδυσης στο λιμάνι. Κατέβηκε στον Πειραιά διαδηλώνοντας εναντίον της ιδιωτικοποίησης μέρους του λιμανιού, ενώ προεκλογικά άρχισε να πετάει διάφορες «ρουκέτες» περί επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας. Σε οιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα εθεωρείτο τρελό, ένα «συστημικό» κόμμα να αμφισβητεί τη συνέχεια του κράτους. Ειδικά, μάλιστα, όταν πρόκειται για μια συμφωνία που αφορά την Ελλάδα και μια σημαντική υπερδύναμη με εξαιρετικές διαθέσεις έναντι της χώρας μας. Και όμως... Χρειάστηκε μεγάλη μαεστρία, μεσολάβησαν ομηρικοί καβγάδες μέχρι το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση πλέον, να καταλάβει ότι θα ήταν εγκληματικό λάθος να αμφισβητήσει την κινεζική επένδυση.
Αν ψάξουμε να δούμε τι είχε διαμειφθεί πίσω από κλειστές πόρτες, είμαι σίγουρος ότι η όλη συζήτηση είχε να κάνει με καθαρά κομματικά κριτήρια: «Πρόεδρε, αν δεν πάρουμε κάθετη θέση θα χάσουμε τους συνδικαλιστές στο λιμάνι». «Πρόεδρε, αν δεν κάνουμε εμείς φασαρία θα κερδίσουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ».
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να αυτοεγκλωβίζεται σε διάφορες ακραίες απόψεις, καθώς υιοθετεί ισοπεδωτικές θέσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις και τις περισσότερες μεγάλες επενδύσεις. Είμαι σίγουρος ότι πίσω από κλειστές πόρτες θα έχουν γίνει ή θα γίνονται και σήμερα συζητήσεις για το αν «πρέπει να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας» ή ακόμη και «αν θα έπρεπε να ξαναδούμε την Α ή τη Β επένδυση». Και είμαι εξίσου σίγουρος πως οι αντιδράσεις θα είναι βίαιες, όσο και προβλέψιμες: «Θα μας πουν ότι ξεπουληθήκαμε». «Αν θέλετε να στείλετε τον κόσμο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το ΚΚΕ κάντε ό,τι νομίζετε...». Εύλογα μάλιστα ρωτούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: «Αν ο Παπανδρέου, που ήταν απολύτως συστημικός, κατέβαινε στο λιμάνι, τι θέλετε να κάνουμε εμείς;». Αντιλαμβανόμαστε όλοι τις δυσκολίες ενός ηγέτη και ενός κόμματος που βρέθηκαν ξαφνικά στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέρχονται από μια εξαιρετικά ριζοσπαστική και αντισυστημική πολιτική κουλτούρα. Είδαμε, άλλωστε, πως με τις πρώτες επαφές με «τα θηρία» στο Βερολίνο ή στην Ουάσιγκτον άρχισαν οι τριβές και οι εκρήξεις.
Το χειρότερο είναι πως έχει δημιουργηθεί ένα γενικευμένο κλίμα απόρριψης των πάντων, ακραίου χουλιγκανισμού και αποθέωσης σε κάθε τι το «αντισυστημικό». Ολοι μαζί το φτιάξαμε αυτό το κλίμα, πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης, μια επιχειρηματική τάξη που δεν προσφέρει τίποτα σε ένα νέο εθνικό αφήγημα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά τοξικό κλίμα που ωθεί τους πάντες σε ακραίες και ημιχουλιγκανικές συμπεριφορές. Δεν είναι βεβαίως εύκολο, και το βλέπω, να ζητάς λογική, μετριοπάθεια και υπευθυνότητα όταν μιλάς με ένα αυξανόμενο ποσοστό του πληθυσμού που πιστεύει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει ακόμη και αν φύγουμε από το ευρώ και η χώρα χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα.
Από την άλλη, σκέφτομαι με τρόμο ένα σενάριο που περνάει από το μυαλό πολλών: τον κ. Τσίπρα να επιστρέφει από τις Βρυξέλλες, ως επικεφαλής μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης, να εξηγεί ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια χειρισμών έναντι της τρόικας και να επιχειρεί να διασώσει όποια επένδυση βρίσκεται σε εξέλιξη εκείνη την ώρα. Πού θα πάει τότε η αντισυστημική οργή, πού και πώς θα ξεσπάσει;

«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»

Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι,

·         Η ΠΑΣΚ ανέβασε το επίπεδό της. Από εκεί που σας πληροφορούσε πότε και πού πίνω καφέ (;) και ψωνίζω, τώρα σας ενημερώνει και για το αν κάνω απεργίες ή όχι.

·         Σέβομαι και τιμώ όλους τους συναδέλφους οι οποίοι «ματώνουν» οικονομικά και συμμετέχουν στους απεργιακούς αγώνες. Για τον καθένα μας όμως υπάρχουν προσωπικοί και οικογενειακοί λόγοι για το αν μπορεί ή όχι να συμμετέχει σε μία απεργία.

·         Η πρότασή μου στην έκτακτη Γ.Σ. ήταν να μην υπάρχουν παραταξιακά ψηφοδέλτια στις επερχόμενες εκλογές του Συλλόγου. Η συναδέλφισσα, που συνέταξε την επιστολή, ήταν παρούσα και το γνωρίζει.

·         Ουδέποτε κάλεσα καμία και κανέναν από εσάς σε απεργιακές κινητοποιήσεις οποιασδήποτε μορφής και διάρκειας. Το ποσοστό συμμετοχής των συναδέλφων στην απεργία δηλώνει κάποια πράγματα. Ο τρόπος που τα αποκωδικοποιεί καθένας  είναι δικό του θέμα.

·         Η απεργία, όταν συνοδεύεται με ψήφο σε αυτούς που κατέστρεψαν τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας, δε νομίζω ότι έχει κανένα νόημα. Είναι δική μου θέση αυτή και δε ζητώ να την ασπαστεί κανένας.

Με τιμή

Γαπκιάδης Γιώργος

Κι αν δεν γίνουμε Βουλγαρία, μπορούμε κάλλιστα να μοιάσουμε στη Βόρεια Κορέα...

Βασ. Αναστασόπουλος

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, υποσχόταν να κάνει την Ελλάδα... «Δανία του νότου». Δεν τα κατάφερε, ωστόσο, και έτσι μείναμε με την απορία για το πώς θα ήταν σήμερα η χώρα, εάν τα σχέδια του πρώην πρωθυπουργού είχαν ευοδωθεί.

Αντίθετα, από τη σκοπιά της μείωσης του μισθολογικού κόστους και της αφαίμαξης των εισοδημάτων των φορολογουμένων, οι άρχοντες που διαφεντεύουν τις τύχες των ανθρώπων του τόπου αυτού, κατάφεραν να μας φέρουν πιο κοντά στους Βαλκάνιους φίλους μας από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Μέχρι εκεί όμως, έφτασαν οι όποιες ομοιότητες, καθώς οι ηγήτορές μας δεν θέλησαν, φυσικά, να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα και να ακολουθήσουν το πρόσφατο παράδειγμα της βουλγαρικής κυβέρνησης, που παραιτήθηκε σύσσωμη, έπειτα από τις πρωτοφανείς σκηνές βίας που σημάδεψαν τις διαδηλώσεις εκατομμυρίων πολιτών κατά της άγριας λιτότητας στη γειτονική χώρα.

Εφόσον λοιπόν το «μοντέλο» διακυβέρνησης που έχουν στο μυαλό τους οι κυβερνώντες για τον τόπο αυτό, δεν είναι ούτε της Δανίας μήτε της Βουλγαρίας, θα τολμούσε κανείς να πει ότι η «φιλοσοφία» τους, εσχάτως -τουλάχιστον στο επικοινωνιακό πεδίο-, ομοιάζει περισσότερο με εκείνη των ηγετών της Βορείου Κορέας. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, εξάλλου, όπως αυτό της Πιονγκγιάνγκ, θα ταίριαζε η εικόνα ενός κρατικού καναλιού που μεταδίδει, επί σχεδόν ένα ολόκληρο 24ωρο, την άφιξη στη χώρα ενός ξένου ηγέτη και τις κοινές δηλώσεις του με αξιωματούχους της τοπικής κυβέρνησης.

Ατυχώς, αυτό συνέβη στην Ελλάδα, κατά την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ, που, παρά την απεργία της περασμένης Τρίτης στα ΜΜΕ, καλύφθηκε εκτενώς από τη δημόσια τηλεόραση. Είδαμε έτσι το αεροσκάφος που μετέφερε τον Γάλλο πρόεδρο στην Αθήνα, να προσγειώνεται στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» επτά-οκτώ φορές -και επειδή η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης, παρακολουθήσαμε περίπου άλλες τόσες τα πλάνα και τις δηλώσεις από τις συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια του κυβερνητικού μηχανισμού να πείσει για την αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας του στο εξωτερικό.

Εάν αυτό το γεγονός από μόνο του δεν συνιστά αποδεικτικό στοιχείο για τη «βορειοκορεατοποίηση» (αδόκιμος ο όρος, κατά το «βουλγαροποίηση») της χώρας, μια ματιά στη Βουλή των Ελλήνων, όπου οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου υποκαθιστούν το κοινοβουλευτικό έργο και οι υπουργοί της κυβέρνησης δεν καταδέχονται καν να απαντήσουν σε ερωτήσεις των βουλευτών, θα ήταν ίσως διαφωτιστική. Σε περίπτωση που ούτε αυτό είναι αρκετό, τότε η επαπειλούμενη κατάργηση των απεργιών δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστική των βορειοκορεατικού τύπου μεθόδων εξουσίας.

Αλλά, είπαμε: εκεί έχουν κομμουνισμό και δικτατορία. Εδώ, ευτυχώς, έχουμε ακόμα δημοκρατία...

Ξένες εταιρείες παζαρεύουν τα ελληνικά δάνεια στο 5% έως 50% της αξίας τους

Σε διαπραγματεύσεις για την αγορά δανείων από τις ελληνικές τράπεζες, σε χαμηλή τιμή, βρίσκονται ξένες εταιρείες που ειδικεύονται στις πτωχεύσεις. Παζαρεύουν τα δάνεια στο 5 έως 50% της αξίας τους για να εισπράξουν στη συνέχεια το 100%.
Στην ιδιοκτησία ξένων εταιρειών, των λεγόμενων “distress fund” που ειδικεύονται στην αγορά «κοψοχρονιά» προβληματικών δανείων και περιουσιακών στοιχείων από πτωχεύσεις, θα περάσουν, σύμφωνα με το money-money.gr, χιλιάδες δάνεια Ελλήνων δανειοληπτών το προσεχές διάστημα.
Στελέχη ξένων εταιρειών του είδους αυτού βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα και διαπραγματεύονται την αγορά ελληνικών δανείων σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική με τις ελληνικές τράπεζες.
Όταν ολοκληρωθούν τέτοιες πωλήσεις, οι δανειολήπτες θα βρεθούν να χρωστούν το δάνειο πλέον σε ξένες εταιρείες, οι οποίες θα ξεκινήσουν διαδικασίες είσπραξης.
Μόλις λήξει η περίοδος προστασίας από τους πλειστηριασμούς για την πρώτη κατοικία και για οφειλές μέχρι 180.000 ευρώ, που ισχύει μέχρι τέλος του 2013 (εφόσον δεν υπάρξει παράταση), αναμένεται να αρχίσουν εντατικές διαδικασίες είσπραξης με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, αφού μέχρι τότε πολλά δάνεια, κυρίως προβληματικά θα έχουν πουληθεί σε χαμηλότερη τιμή σε ξένες εταιρείες.
Τα «κεφάλαια της δυστυχίας»
Οι προσφορές που δίνονται για τα δάνεια από τις ξένες εταιρείες ξεκινούν από το 5% της αξίας τους, όταν πρόκειται για καταναλωτικά δάνεια που δεν εξοφλούνται, και φτάνουν μέχρι το 45-50% όταν πρόκειται για δάνεια με υποθήκη τα οποία είναι ενήμερα.
Οι εταιρείες αυτές ειδικεύονται στην αναζήτηση και αγορά περιουσιακών στοιχείων και απαιτήσεων (δάνεια) από ιδιώτες και επιχειρήσεις που βρίσκονται υπό πίεση και αναγκάζονται, έτσι, να ξεπουλήσουν σε χαμηλότερη τιμή. Δεν είναι τυχαίο ότι η ονομασία τους είναι «distress funds» που σε κυριολεκτική μετάφραση σημαίνει «επενδυτικά κεφάλαια δυστυχίας».
Εκπρόσωποι αυτών των funds βρίσκονται και πάλι στην Αθήνα και ψάχνουν να αγοράσουν ελληνικά δάνεια «κοψοχρονιά».
Οι τράπεζες θέλουν να πουλήσουν χαρτοφυλάκια δανείων πάσης φύσεως, δηλαδή στεγαστικά, καταναλωτικά, επιχειρηματικά, ακόμα και ναυτιλιακά. Κύριος λόγος για αυτές τις πωλήσεις είναι ότι θέλουν να πετύχουν την λεγόμενη απομόχλευση στα χαρτοφυλάκια τους, δηλαδή να μειώσουν τα «ανοίγματα» που έχουν, τα οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι τα δάνεια που έχουν χορηγήσει.
Προς το παρόν πωλήσεις τέτοιου είδους δεν έχουν πραγματοποιηθεί, όμως αναμένονται σε άμεσο προσεχές διάστημα. Οι τραπεζίτες παραδέχονται πως όταν «πιάσουν» συμφέρουσες τιμές θα πουλήσουν χαρτοφυλάκια δανείων.
Στην πράξη οι διαδικασίες πώλησης θα ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του χρόνου, οπότε και λήγει η προστασία από πλειστηριασμούς για την πρώτη κατοικία μέχρι 180.000 ευρώ και οι εταιρείες θα έχουν τη δυνατότητα να πιέσουν για εξόφληση ή να πραγματοποιήσουν πλειστηριασμούς.
Τι πρέπει να ξέρουν οι δανειολήπτες
Εκείνο που πρέπει να ξέρουν οι δανειολήπτες είναι:
•Η τράπεζα θα πρέπει να τους ενημερώσει ότι το δάνειο τους πουλήθηκε σε τρίτο.
•Οι συμβάσεις που έχουν υπογράψει με την τράπεζα από την οποία δανείστηκαν (δηλαδή επιτόκιο, διάρκεια αποπληρωμής κλπ) δεν αλλάζουν.
•Σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμής μιας δόσης, ακόμα και μία ημέρα, θα δέχονται τηλεφωνικές κλήσεις από εισπρακτικές εταιρείες.
•Αν η πληρωμή καθυστερήσει 3 μήνες –δηλαδή 90 μέρες- την 91η μέρα θα ενημερωθούν ότι είναι απαιτητό το σύνολο της οφειλής, διαφορετικά θα κινηθούν διαδικασίες κατάσχεσης.
•Ο νόμος που απαγορεύει τους πλειστηριασμούς μέχρι το τέλος του 2013, καλύπτει δάνεια πρώτης κατοικίας μέχρι του ποσού των 180.000 ευρώ.
•Αν η οφειλή είναι 181.000 ευρώ, παύει να ισχύει η προστατευτική ομπρέλα του νόμου και ο δρόμος για κατάσχεση είναι ανοικτός.
•Από τις διαδικασίες είσπραξης θα εξαιρούνται μόνο οι -λίγοι- δανειολήπτες που θα εμπίπτουν στις ειδικές κατηγορίες που θα προστατεύονται από τη νέα ρύθμιση που θα γίνει το Μάρτιο.


 

Γνωστοποίηση μονάδων μετάθεσης (ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ)

Σύμφωνα με την αριθμ. 7649/Δ1/18-01-2013 Εγκύκλιο Μεταθέσεων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, για το σχολικό έτος 2012-2013, η Διεύθυνση Π. Ε. Καστοριάς ανακοινώνει τους πίνακες με τα στοιχεία των αιτούμενων για μετάθεση εκπαιδευτικών για Βελτίωση ή για Οριστική Τοποθέτηση και για μετάθεση εκπαιδευτικών από Περιοχή σε Περιοχή και σε ΣΜΕΑΕ-ΚΕΔΔΥ-ΕΕΕΕΚ. Από 18-2-2013 μέχρι και 22-2-2013 θα υποβάλλονται ενστάσεις και θα μπορεί στο διάστημα αυτό να γίνει διόρθωση των ηλεκτρονικών αιτήσεων στην περίπτωση δικαίωσης από τα αρμόδια ΠΥΣΠΕ τυχόν υποβληθεισών ενστάσεων από τους ενδιαφερομένους.

Συνημμένα:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΣΜΕΑ 2013.xls	[ ]	34 Kb
ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΕΝΤΟΣ 2013 (διορθωμένος).xls	[ ]	41 Kb
ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΕΚΤΟΣ 2013 (διορθωμένος).xls	[ ]	51 Kb

Μείωση ειδώλων

Του Παντελή Μπουκάλα Και οι τρεις αγαπήθηκαν ή και λατρεύτηκαν όχι από εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά από δισεκατομμύρια. Και οι τρεις προβλήθηκαν σαν πρότυπα βίου - είτε για την αγωνιστικότητα, το πάθος και την αντοχή τους σε σοβαρότατα προβλήματα είτε για την πνευματικότητα και την ικανότητά τους να εμπνέουν. Και έτυχε να ζήσουν την έξοδό τους από το πάνθεο και οι τρεις (και μαζί το σχεδόν οικουμενικό κοινό τους) την ίδια περίοδο. Διαφορετικοί φυσικά οι χαρακτήρες τους, διαφορετικού τύπου είδωλα σχηματίστηκαν με βάση την ως συνήθως εξιδανικευμένη δημόσια εικόνα τους και διαφορετικοί λόγοι προκάλεσαν την πτώση τους. Ο πνευματικός της τριάδας, ο πάπας Βενέδικτος ο ΙΣΤ΄, αποσύρθηκε «οικεία βουλήσει». Αν πήρε την απόφαση για να συμμορφωθεί προς την τραυματισμένη υγεία του και προς τις επιταγές του γήρατός του, που τον εμπόδιζε να εκτελέσει στο ακέραιο τα καθήκοντά του (μισό θρησκευτικά, μισό πολιτικά) ή επειδή δεν άντεχε άλλο το καταθλιπτικό βάρος του πολύχρονου σκανδάλου της παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και των οικονομικών σκανδάλων για τα οποία κατηγορεί το Βατικανό ο διεθνής Τύπος, το γνωρίζει, καλύτερα και από τον ίδιο, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς· και δυστυχώς, ελάχιστοι συνομιλούν μαζί Του. Ό,τι και να συνέτρεξε πάντως, όσα (ξανα)ήρθαν στο φως μετά την παπική παραίτηση επιβεβαίωσαν ότι το «παναγιώτατος» και τα λοιπά βαρύηχα, όποια Εκκλησία ή θρησκεία και αν αφορούν, είναι απλώς τίτλοι που δίνουν άνθρωποι σε ανθρώπους. Τίτλοι που δεν εξασφαλίζουν καμία παναγιοσύνη και παναγαθοσύνη. Τα άλλα δύο είδωλα με την πλανητική δημοτικότητα εξέπεσαν με τρόπο εκκωφαντικό. Ποδηλάτης ο ένας, ο Αμερικανός Λανς Αρμστρογκ. Δρομέας ο άλλος, ο Νοτιοαφρικανός Οσκαρ Πιστόριους, παραολυμπιονίκης αλλά -για πολλούς- και «ηθικός νικητής» των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Αγαπήθηκαν για το κουράγιο τους και για το κουράγιο που έδιναν σε όσους άλλους πάλευαν με ανάλογα προβλήματα. Ο ένας, ο Αρμστρογκ, αποκαλύφθηκε ντοπαρισμένος, και αναδρομικά. Και το μόνο που βρήκε να πει ήταν ότι «το ντόπινγκ αποτελούσε τμήμα της δουλειάς του» και ότι «έπαιρνε αναβολικά όχι για να αποκτήσει πλεονεκτήματα έναντι των συναθλητών του αλλά για να βρεθεί στην ίδια αφετηρία με αυτούς». Ισως μαζί με όλα τα άλλα κατάπινε και αναβολικά του ψεύδους. Ο άλλος, ο Πιστόριους, που η όντως συγκλονιστική παρουσία του στους στίβους μάς έπειθε να αφήσουμε στην άκρη του μυαλού μας την υποψία της ενισχυτικής φαρμακοληψίας, κατηγορείται ότι δολοφόνησε τη σύντροφό του. Αν έφταιξε το κοκτέιλ ζηλοτυπίας, στεροειδών, ανασφάλειας και αλκοόλ, όπως εικάζεται, δεν μπορούμε να ξέρουμε. Το μόνο που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι τη Ρίβα Στέενκαμπ την ξαναπυροβόλησε το τηλεοπτικό κανάλι που αποφάσισε να προβάλει μεταθανάτια ένα ριάλιτι στο οποίο συμπρωταγωνιστούσε. Πορνογραφία του θανάτου. Για δέκα μονάδες θεαματικότητας.

Πράγματι, δεν θα γίνουμε Βουλγαρία, εκεί έχουν τσίπα

Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν πίστευα στα αυτιά και τα μάτια μου διαβάζοντας και ακούγοντας την είδηση ότι η κυβέρνηση της Βουλγαρίας παραιτήθηκε μετά τις αιματηρές συμπλοκές της αστυνομίας με διαδηλωτές στη Σόφια. Ο λαός μας έδωσε την εξουσία, σήμερα του την επιστρέφουμε είπε ο παραιτηθείς πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας, ομολογών ότι κάθε ρανίδα αίματος πολίτη, είναι ντροπή για την κυβέρνηση.

Σοκαρίστηκα από την είδηση, γιατί πρωτίστως δεν την περίμενα. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να έχει μια κυβέρνηση τσίπα και ευαισθησία. Με εξέπληξε βεβαίως ότι αυτό συνέβη σε μια χώρα με μικρότερη νεώτερη ιστορία στην αστική δημοκρατία. Κυρίως όμως είχα συνηθίσει σε άλλες κυβερνητικές συμπεριφορές χρόνια τώρα και ιδίως την τελευταία τριετία, ακόμη πιο ειδικά τους τελευταίους μήνες.

Ζούμε σε μια ώρα που οι αυτόκλητοι σωτήρες, νομίζουν ότι μπορούν να μετέχοντας κάθε μέσου για να επιβάλουν αυτό που εκείνοι - συχνά μόνο εκείνοι - θεωρούν σωστό.

Ζούμε σε μια χώρα, που ο αυταρχισμός και η κρατική βία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση - αν και ούτε αυτό θα έπρεπε να είναι.

Ζούμε σε μια χώρα, που οι κοινωνικοί αγώνες, οι διαμαρτυρίες, οι κραυγές απόγνωσης βαφτίζοντας συλλήβδην και εκ των προτέρων, υποκινούμενοι πολιτικά, αντί κοινωνικοί (!), έως και εκφράσεις...τρομοκρατίας!

Ζούμε σε μια χώρα με μηδενική ευαισθησία από την κυβέρνηση προς τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες.

Όχι δεν περίμενα να έχουν ευαισθησίες. Ηλπιζαν μόνο ότι για να μην ξεφτιλίσουν τελείως τη χώρα, ή έστω για τη δική τους επιβίωση θα τηρούσαν κάποια προσχήματα. Τουλάχιστον οι εταίροι της ΝΔ στην κυβέρνηση, γιατί η ΝΔ έχει από καιρό διολισθήσει σε ακροδεξιά συμπεριφορά.

Απλά και να με συγχωρείτε, δεν περίμενα ότι θα τους εξέθετε τόσο πολύ μια κυβέρνηση, μιας χώρας, που δεν είχε τις δικές μας παραδόσεις και παρακαταθήκες, γύρω από το δημοκρατικό πολίτευμα - ή μήπως ούτε εμείς τις έχουμε στη πραγματικότητα;

Απλά, φαίνεται ότι η διολίσθηση σε όλους τους τομείς στην παγκόσμια κατάταξη δεν αγορά, ας πούμε, μόνο την οικονομία, τη διαφθορά, την ανταγωνιστικότητα, αλλά και τη δημοκρατία!

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Για την αύξηση του ωραρίου καθηγητών, δασκάλων, πανεπιστημιακών και καθηγητών ΤΕΙ

Κατά τη συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς συντάκτες ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος ρωτήθηκε από το esos σχετικά με την επικείμενη αύξηση των ωρών διδασκαλίας των καθηγητών, δασκάλων , πανεπιστημιακών και εκπαιδευτικού προσωπικού των ΤΕΙ.
ESOS: κε υπουργέ πότε εκτιμάται ότι θα ανοίξει η συζήτηση επί της επικείμενης αύξησης του ωραρίου (διδασκαλίας) των καθηγητών, δασκάλων , πανεπιστημιακών και εκπαιδευτικού προσωπικού των ΤΕΙ;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Δεν είναι της ώρας το ωράριο.
Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016» που ψηφίστηκε προχθές απόψε από τη Βουλή δεν γίνεται καμία αναφορά ως προς το πόσο θα αυξηθεί το ωράριο διδασκαλίας των εκπαιδευτικών από την επόμενη σχολική χρονιά, κάτι που αναμένεται ο υπουργός Παιδείας θα καλέσει τις Ομοσπονδίες και των τριών βαθμίοδων εκπαίδευσης (ΠΟΣΔΕΠ,ΟΣΕΠ,ΟΛΜΕ,ΔΟΕ), για να συζητήσει το θέμα.
Το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016» περιλαμβάνει και τις εξής διατάξεις για την παιδεία:
-Μείωση αναπληρωτών καθηγητών μέσω αύξηση ωραρίου διδασκαλίας
-Μείωση εκτάκτου προσωπικού σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ (ΠΔ 407)
-Μείωση προσλήψεων στο υπουργείο Παιδείας
-Μείωση δαπανών Κεντρικών και Περιφερειακών Υπηρεσιών
-Μείωση λειτουργικών δαπανών Πανεπιστημίων-ΤΕΙ με συγχωνεύσεις
-Μείωση επιχορηγήσεων εντός και εκτός ΓΚ (Πολιτισμός και Αθλητισμός)
-Μείωση των νεοεισερχόμενων στις στρατιωτικές ακαδημίες και των υψηλόβαθμων θέσεων κατά 30%
Για την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δεν γίνεται καμία αναφορά ως προς το πόσο θα είναι το ωράριο από την επόμενη σχολική χρονιά.

 

Οι 4 εισηγήσεις για το ωράριο των εκπαιδευτικών από τους Περιφερειακούς Διευθυντές Εκπαίδευσης

Τέσσερα είναι τα σενάρια για την αλλαγή του ωραρίου των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης το οποία έχουν προτείνει από πέρσι οι πρώην Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης
Οι προτάσεις , έχουν ως εξής:
1ο ΣΕΝΑΡΙΟ: Να εφαρμοστεί και για τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης το ωράριο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
2ο ΣΕΝΑΡΙΟ:Να παραμείνει στις 21 ώρες το ωράριο για τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης , αλλά να μειώνεται κατά μία ώρα , δηλαδή 21,20,19,18 και η ωρίμανση να γίνεται κάθε πέντε και όχι κάθε τρία χρόνια που ισχύει σήμερα.
3ο ΣΕΝΑΡΙΟ: Σταθερό ωράριο στο εισαγωγικό . Δηλαδή να μην μειώνεται αλλά να παραμείνει στις 24 ώρες για τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και στις 21 για τους εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
4ο ΣΕΝΑΡΙΟ: 25 ώρες για όλους
ΕΓΑΣΙΑΚΟ ΩΡΑΡΙΟ
Από 30 ώρες που είναι σήμερα να αυξηθεί το εργασικαό ωράριο στις 35 ώστε να παραμένουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία για να πραγματοποιούν εβδομαδιαίες παιδαγωγικές συναντήσεις για καλύτερο προγραμματισμό της ύλης αλλά και να συναντούν τους γονείς των μαθητών.

Μία γενιά και μία τάξη

Του Νίκου Ξυδάκη

Aρκετούς μήνες μετά την πρώτη αποκάλυψη των οικονομολόγων του ΔΝΤ, στη σύνοδο του Τόκιο, ότι οι παραδοχές και οι προβλέψεις για το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας ήταν λανθασμένες, η εγερθείσα συζήτηση συνεχίζεται ενόσω εν παραλλήλω εφαρμόζεται καταλεπτώς το ατελές πρόγραμμα - με τα γνωστά σε όλους τους Ελληνες οδυνηρά αποτελέσματα. Οι δανειστές της Ελλάδας, που επιβάλλουν τον θανατηφόρο συνδυασμό λιτότητα και ύφεση, δεν αμφισβητούν το «λάθος» του πολλαπλασιαστή ούτε την ακαδημαϊκή επάρκεια του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ. Ομως τα θεωρούν ακριβώς ακαδημαϊκή συζήτηση. Οι πολιτικές τους επιλογές είναι άλλες, είναι ορθές και απαιτούν να εφαρμοστούν, εφόσον έχουν επικυρωθεί άλλωστε από τρεις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις.

Κατά τούτο, οι δανειστές πράττουν ορθά, προς το δικό τους συμφέρον, το ορατό τουλάχιστον. Ο,τι βιώνουμε εμείς ως καταστροφή και ιστορική υποβάθμιση μπορεί για τους δανειστές να είναι ακριβώς το επιδιωκόμενο: η ορθολογική, αν και βίαιη, προσαρμογή σε αυτό που πράγματι αξίζει να είναι η Ελλάδα, μια χώρα λίγο πάνω από τη Βουλγαρία.

Το ζήτημα είναι, πρώτον, πώς αυτή η πολιτική λιτότητας και ύφεσης βοηθάει την Ευρώπη συνολικά να σταθεί στα πόδια της, χωρίς να πυροδοτεί κοινωνικές εκρήξεις και πολιτική αστάθεια. Δεύτερον, πώς αυτή η πολιτική χτίζει μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, με τεράστιες αποκλίσεις και με αλλεπάλληλες παραβιάσεις του κοινοτικού κεκτημένου και του ευρωπαϊκού νομικού - πολιτικού πολιτισμού· άρα μπορεί να πυροδοτήσει κύμα αντιευρωπαϊσμού. Τρίτον, πώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει την τρομερή ύφεση που την πλήττει: με ποιες ιδέες, ποια βούληση και ποιο φρόνημα αντιμάχεται την κρίση και προσπαθεί να σταθεί όρθια.

Στα δύο πρώτα ζητήματα, στο ευρωπαϊκό πεδίο, η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει τον ρουν ή να ανατρέψει συσχετισμούς δύναμης, αλλά μπορεί να πράξει το θεμελιώδες: να θέσει το πρόβλημά της και να προτείνει κοινές λύσεις που θα περιλαμβάνουν την ίδια. Στο τρίτο όμως η ευθύνη και η δράση είναι δικές μας, των Ελλήνων.

Τα τρία χρόνια ύφεσης, με όλο τον πόνο που έχουν προκαλέσει, έχουν προσφέρει και μια πολύτιμη, παρότι επώδυνη, πείρα. Η πτώση έδειξε τις αδυναμίες του παραγωγικού μοντέλου, τις αδυναμίες της διοίκησης και των θεσμών, την ενδημική διαφθορά, τις ενδοταξικές αδικίες· όλα όσα εκαλύπτοντο κάτω από το δάνειο χρήμα και την αμοιβαία εξαχρείωση ελίτ και πελατών. Δεν υπάρχει γυρισμός σε αυτό το χρεοκοπημένο μοντέλο δημόσιου βίου και παρασιτικής οικονομίας.

Αντιμετωπίζουμε ήδη το υπαρκτό πρόβλημα της «χαμένης γενιάς», με όρους όχι μόνο εργασιακούς και οικονομικούς, αλλά και δημογραφικούς, ιστορικούς και εθνικούς. Οι νέοι που μεταναστεύουν και οι νέοι που ενηλικιώνονται στο πουργατόριο της ανεργίας αφαιρούνται πολλαπλασίως από τον εθνικό κορμό, σε βάθος χρόνου και με πολλούς δυσμενείς τρόπους. Επιπλέον, αντιμετωπίζουμε το επίσης υπαρκτό πρόβλημα της πληβειοποίησης της μεσαίας τάξης, με ανάλογους όρους. Μπορούμε να φανταστούμε την Ελλάδα, σαν ευρωπαϊκή, δυτική χώρα, αναπτυσσόμενη και με στοιχειώδη συνοχή, χωρίς νέους ανθρώπους και χωρίς μεσαία τάξη; Χωρίς νέο αίμα και χωρίς ραχοκοκαλιά; Αυτό πρέπει να σκεφτούμε, πρώτα απ' όλα, σε συλλογικό επίπεδο, δηλαδή πολιτικά· αυτή η σκέψη θα ορίσει και το ατομικό. Κανείς δεν θα σωθεί μόνος του, ενάντιος σε όλους τους άλλους.

Γνωστοποίηση μονάδων μετάθεσης

 

Σύμφωνα με την αριθμ. 7649/Δ1/18-01-2013 Εγκύκλιο Μεταθέσεων Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, για το σχολικό έτος 2012-2013, η Διεύθυνση Π. Ε. Καστοριάς ανακοινώνει τους πίνακες με τα στοιχεία των αιτούμενων για μετάθεση εκπαιδευτικών για Βελτίωση ή για Οριστική Τοποθέτηση και για μετάθεση εκπαιδευτικών από Περιοχή σε Περιοχή και σε ΣΜΕΑΕ-ΚΕΔΔΥ-ΕΕΕΕΚ. Από 18-2-2013 μέχρι και 22-2-2013 θα υποβάλλονται ενστάσεις και θα μπορεί στο διάστημα αυτό να γίνει διόρθωση των ηλεκτρονικών αιτήσεων στην περίπτωση δικαίωσης από τα αρμόδια ΠΥΣΠΕ τυχόν υποβληθεισών ενστάσεων από τους ενδιαφερομένους.

Συνημμένα:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΕΝΤΟΣ 2013.xls	[ ]	40 Kb
ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΕΚΤΟΣ 2013.xls	[ ]	49 Kb
ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΡΙΩΝ ΣΜΕΑ 2013.xls	[ ]	34 Kb

2η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΠΥΣΠΕ Ν. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

1.    Έγινε επικύρωση του πρακτικού της προηγούμενης συνεδρίασης.

2.    Έγινε τροποποίηση ανάθεσης διδασκαλίας μαθημάτων σε εκπαιδευτικούς Β/θμιας.

Ρούσκας Παναγιώτης, 4 ώρες στο ολοήμερο Δ.Σ. Μαυροχωρίου και 4 ώρες στο ολοήμερο Δ.Σ. Κωσταραζίου.

3.    Χορήγηση άδειας άσκησης ιδιωτικού έργου με αμοιβή εκτός ωραρίου εργασίας.

Σεμερτζίδου Ελπίδα ΠΕ11, 9 ώρες την εβδομάδα σε γυμναστήριο. (απορρίφθηκε γιατί επιτρέπεται μόνο σε αθλητικά σωματεία)

Κοροσίδου Ελένη ΠΕ06, 10 ώρες την εβδομάδα σε σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας. (εγκρίθηκε)

4.    Τροποποίηση προσωρινών τοποθετήσεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

ΠΕ71

Παπαβασιλείου Ειρήνη, από 6^ο Δ.Σ. Καστοριάς και Δ.Σ. Νεστορίου στο 6^ο Δ.Σ. Καστοριάς εξολοκλήρου.

ΠΕ 60.50

Ρίσκου Ειρήνη, από 1^ο Ν/Γ Μανιάκων στο 10^ο Ν/Γ Καστοριάς.

5.    Προσωρινές τοποθετήσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών. (Για πρόσθετη στήριξη)

ΠΕ70

·         Ζέγας Μιχαήλ, στο 2^ο Δ.Σ. Καστοριάς (24 ώρες).

·         Ιορδανίδου Αναστασία, 3 ημέρες (14 ώρες) στο Δ.Σ. Τοιχιού και 2 ημέρες (10 ώρες) στο Δ.Σ. Δισπηλιού.

·         Γυμνοπούλου Ναυσικά, στο Δ.Σ. Νεστορίου (24 ώρες)

ΠΕ60.5

·         Τσιγγελίδου Κων/να, 3 ημέρες στο Ν/Γ Οινόης και 2 ημέρες στο Ν/Γ Λεύκης.

6.    Κατάταξη σε Μ.Κ. αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

ΠΕ70

Ιορδανίδου Αναστασία,       Ε βασικό

Γυμνοπούλου Ναυσικά,      Ε βασικό

Ζέγας Μιχαήλ,                      ΣΤ

ΠΕ 60.50

Τσιγγελίδου Κων/να,           ΣΤ

Ποια «σωτηρία» από παιχνίδι εντυπώσεων;

Του Χρήστου Γιανναρά

Ο πρωθυπουργός κ. Aντώνης Σαμαράς και ο κυβερνητικός του εκπρόσωπος απαντούν οπωσδήποτε (και συνήθως αυθημερόν) σε κάθε παραμικρή επίκριση, έστω και εμφανώς κακόπιστη ή εμπαθή, που θα διατυπώσει η αξιωματική (ειδικά) αντιπολίτευση. Δεν απαντούν ποτέ, μα ποτέ, σε κριτική απροκατάληπτων, ακομμάτιστων γραφίδων, σε δημοσιογράφους ή πολιτικούς αναλυτές που τιμούν με την αμεροληψία τους το λειτούργημά τους.

Tο σύμπτωμα έχει καταφανή την αιτία του: O κ. Σαμαράς και το περιβάλλον του καταλαβαίνουν και ασκούν την πολιτική σαν παιχνίδι εντυπώσεων. Δεν τους ενδιαφέρουν τα προβλήματα της χώρας καθεαυτά, η αντιμετώπισή τους, η λύση τους. Tους ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις που θα προκληθούν από τη ρητορική «περί» των προβλημάτων – πώς θα κερδίσουν τις εντυπώσεις. Aπαντούν στον ΣYPIZA και όχι στην κριτική ανιδιοτελών, έμπειρων αναλυτών, επειδή η αντιμαχία με τον ΣYPIZA «συσπειρώνει» τους οπαδούς στις κερκίδες, συντηρεί την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, τη μικρόνοια και την ακρισία, που μόνο χάρη σε αυτές επιβιώνει η κομματοκρατία.

O κ. Σαμαράς κλήθηκε να συγκροτήσει κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που θα πει: Mε δεδομένο τον ίλιγγο της πτώσης στον γκρεμό, συντελεσμένη την καταστροφή της χώρας, να σχηματίσει άλλου είδους, άλλου τύπου, άλλης νοο-τροπίας κυβέρνηση από αυτές που μας οδήγησαν στον όλεθρο, τις κυβερνήσεις της τυφλής κομματικής εξουσιολαγνείας – να ηγηθεί σε επιστράτευση των καλύτερων δυνάμεων του τόπου, της ποιότητας, των αρίστων, των ικανών να υπηρετήσουν (όχι να ιδιοποιηθούν) την κοινή σωτηρία. Aλλά ο κ. Σαμαράς δεν είχε τις προϋποθέσεις να αντιληφθεί τις επιταγές των καιρών ούτε την οργισμένη απαίτηση του λαού. Eσπευσε να χρίσει υπουργούς, στην κρισιμότερη για τη χώρα ώρα, όσους κομματικούς τον είχαν βοηθήσει να κερδίσει την αρχηγία του κόμματος – η πατρίδα σπάραζε κι αυτός εξοφλούσε υποχρεώσεις. Mέχρι χθες ακόμα, στο κράτος που έχει καταρρεύσει, διόριζε σε θέσεις-κλειδιά αυλοδίαιτους του κομματικού του ποιμνιοστασίου, αποτυχημένους πολιτευτές, οικτρές μετριότητες.

Eίναι περισσότερο από φανερό: την «εθνική σωτηρία» ο κ. Σαμαράς δεν την συναρτά με την ανασύνταξη της χώρας, την τόλμη ριζικών μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του κράτους, με θεσμικές αλλαγές που θα μορφώσουν διαφορετικές νοο-τροπίες. O κ. Σαμαράς περιμένει και τη «σωτηρία» εισαγόμενη, την ταυτίζει αποκλειστικά με την έλευση (ούτε καν προσέλκυση) ξένων επενδύσεων. Παρακαλεί να έρθουν οι ξένοι, να φέρουν εδώ τα χρήματά τους, να τα επενδύσουν σε επιχειρήσεις, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να εισρεύσει χρήμα στην εγχώρια αγορά.

Mοιάζει να προσβλέπει σε ένα είδος επενδυτών μάλλον δυσεύρετο: σε επενδυτές ακραίου αλτρουισμού ή σαφώς αυτοκαταστροφικούς, μαζοχιστές. Διότι ποιος επενδυτής, με υγιείς τας φρένας και τον ψυχισμό, θα έρθει να διακινδυνεύσει τον όποιο πλούτο του σε μια χώρα που η κυβέρνησή της αποδείχνεται ανίκανη να οργανώσει ένα στοιχειωδώς λειτουργικό και αποδοτικό (δηλαδή πρωταρχικά δίκαιο) φορολογικό σύστημα;

Ποιος να επενδύσει σε χώρα όπου η κυβέρνηση αρνείται να χαλιναγωγήσει τον συνδικαλισμό του δημόσιου τομέα, επειδή σε αυτόν στηρίζει άθικτες τις πελατειακές της σχέσεις, τη διαιώνιση της κομματοκρατίας;

Aν διέθετε προσωπικό (επιτέλους) ένστικτο αυτοσωτηρίας ο κ. Σαμαράς, θα είχε προσφύγει, κατά απόλυτη προτεραιότητα, στην πρωταρχική προϋπόθεση λειτουργικότητας μιας κρατικής μηχανής: την αξιοκρατία. Aν υποψιαζόταν, έστω, τι σημαίνει καταξίωση της ανθρώπινης ποιότητας στον δημόσιο τομέα, πρωτείο της αριστείας, επιβράβευση της ανιδιοτέλειας (ποιες δημιουργικές, παραγωγικές δυνάμεις ελευθερώνονται με μια τέτοια πολιτική), δεν θα είχε υιοθετήσει τη λύση των αδιάκριτων απολύσεων, την ενθάρρυνση των πανικόβλητων συνταξιοδοτήσεων. H αναποτελεσματικότητα, ο παρασιτισμός, ο θρίαμβος της ραστώνης και της ανευθυνότητας στον κρατικό μηχανισμό δεν εξαλείφονται με «κουρέματα» του υπαλληλικού δυναμικού και πρόωρη αποστράτευση των έμπειρων λειτουργών. Eίναι εξόφθαλμο έγκλημα.

Aλλά ο κ. Σαμαράς δεν διανοείται «σωτηρία» μη εισαγόμενη. Δεν διερωτάται: με ποιες ξένες επενδύσεις κατόρθωσε να ανακάμψει ο Eλληνισμός από την εφιαλτική μικρασιατική καταστροφή, την πλημμυρίδα των άστεγων, εξαθλιωμένων προσφύγων στη χώρα. Aκόμα και στη φρίκη του λιμού της γερμανικής κατοχής ο λαός είχε «φρόνημα» που στήριζε την ελπίδα, λειτουργούσε «νοικοκυριό», πολυμήχανη οικιακή οικονομία. Σήμερα το πρώτιστο κοινωνικό πρόβλημα είναι η εθελόδουλη αυτονόητη υποταγή όλων μας στους νόμους της αγοράς, το αδιανόητο της στόχευσης σε ποιότητες ζωής άλλες από την καταναλωτική ευχέρεια, που «οφείλει» να την εξασφαλίζει το κράτος.

Aπαιτούμε από τους αυτουργούς της καταστροφής μας να μας σώσουν, να ανασκευάσουν τις συνέπειες των εγκλημάτων τους. Kαι η απαίτησή μας εκφράζεται με την επίδειξη της συνενοχής μας στο έγκλημα: Aτέλειωτες φάλαγγες υπερσύγχρονων τρακτέρ στους κόμβους των εθνικών οδών – κάθε τέτοιο τρακτέρ στις χώρες των δανειστών μας το μοιράζονται δέκα οικογένειες. Eμείς διαμαρτυρόμαστε για ανέχεια, με επίδειξη πλούτου. Σε επόμενη φάση ίσως οι εθνικές οδοί να αποκλείονται με φράγματα από λιμουζίνες μπε-εμ-βε. Kαθόλου τυχαία που οι πραγματικά πάμπτωχοι αγρότες της ορεινής Πελοποννήσου, της Hπείρου ή των νησιών δεν έκλεισαν ποτέ κόμβους οδικούς ούτε βρέθηκε ποτέ κοντά τους η κυρία Παπαρήγα ή ο γραφικός της στερεότυπης «προκάτ» διαμαρτυρίας κ. Λαφαζάνης.

«O κ. Aντώνης Σαμαράς, μετά από μία περίπου διετία καταγγελτικού πολιτικού λόγου, ακολουθεί εκ των πραγμάτων το πλαίσιο πολιτικής που διαμόρφωσε η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου για την αντιμετώπιση της κρίσεως» («K» 7.2.2013 - πρωτοσέλιδο). Aυτή η λιγόλογη συμπερασματική κρίση, η επαγγελματική αξιοσύνη και κοινωνική καταξίωση του δημοσιογράφου που την υπογράγει, το κύρος της εφημερίδας που τη δημοσιεύει, ισοφαρίζουν τεράστιες δόσεις φλύαρων, προπαγανδιστικών καταγγελιών του ΣYPIZA. Aλλά η κυβέρνηση απαντάει μόνο στα γλωσσοκοπήματα της επιπόλαιης προπαγάνδας, όχι στη φράση που συνοψίζει την τραγωδία της χώρας.

O κ. Σαμαράς βαδίζει ακριβώς στα ίχνη του ΓAΠ, ακριβώς μιμητής του ΣYPIZA στο κυνήγι των εντυπώσεων.

Η παρουσίαση παίζει μόνη της μετά το αρχικό κλικ.

ΟΔΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

Για ...γέλια ή για κλάματα; Τι θα μας πουν ακόμα!!!

Υψηλός παραμένει ο κατώτερος μισθός λέει ο γγ του υπουργείου Οικονομικών!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Υψηλός παραμένει ο κατώτερος μισθός λέει ο γγ του υπουργείου Οικονομικών

 

Επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δήλωσε ο Γ. Μέργος

 

Στην Ελλάδα το μοναδιαίο κόστος εργασίας έχει μειωθεί, αλλά ο κατώτερος μισθός είναι ακόμη υψηλός και επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, τόνισε μεταξύ των άλλων ο κ. Γιώργος Μέργος, γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, μιλώντας στην ετήσια εκδήλωση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος.

Περισσότερα εδώ.

Από διήγημα του Α. Τσέχωφ, πόσο διδακτικό και επίκαιρο!!!

 Από Ε.ΔΡΑ εκπ/κών

Aπόσπασμα από διήγημα του Άντον Τσέχωφ... Μας χαρακτηρίζει σαν εκπαιδευτικούς!

..Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα “χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου… Λοιπόν…

Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα…

- Για σαράντα.

- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες… Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ…

- Δύο μήνες και πέντε μέρες…

- Δύο μήνες ακριβώς… Το “χω σημειώσει… Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές… δε δουλεύετε τις Κυριακές.

Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές…

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.

- Τρεις γιορτές… μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα… Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα… Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες… Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό… Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν… Χμ! σαράντα ένα ρούβλια… Σωστά;

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του… Βγάζουμε δύο ρούβλια… Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει… Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του… Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια… Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να “χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι” αυτό σε πληρώνουμε… Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια…

- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα, μουρμούρισε η Ιουλία.

- Το “χω σημειώσει!

- Καλά…

- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!

- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε…Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.

- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!Τρία… τρία, τρία…. ένα και ένα… Πάρ” τα…

Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.

- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.

Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

- Και γιατί με ευχαριστείς;

- Για τα χρήματα.

- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;

- Οι άλλοι δε μου “διναν τίποτα!…

- Δε σου “διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ” αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;

Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.