ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Υπάρχουν οι σωκρατικοί διάλογοι, λογοτεχνικό
είδος φιλοσοφικής γραφής που εγκαινίασε ο Πλάτων, δημιούργησε σχολή και
βρήκε πολλούς μιμητές, οι περισσότεροι των οποίων βυθίστηκαν στη λήθη.
Στην τραγωδία ο διάλογος ονομάζεται και αγών. Υπάρχουν οι διάλογοι
«αρχών», υπάρχουν και οι διάλογοι κωφών. Υπάρχουν και οι διάλογοι από
μηδενική βάση, άλλοι που εμφανίζονται ως ειλικρινείς για να μην
παρεξηγούνται οι συνομιλητές. Υπάρχουν διάλογοι κορυφής και διάλογοι
βάσης. Υπάρχουν και οι διάλογοι που στην πραγματικότητα είναι παράλληλοι
μονόλογοι. Υπάρχει και ο διάλογος με την Ιστορία, ο διάλογος με τον
Θεό, ο διάλογος με τον ψυχαναλυτή σου και ο διάλογος με τον εαυτό σου.
Υπάρχει και ο διάλογος με τους «κοινωνικούς εταίρους», ο διάλογος για
την παιδεία, ο διάλογος για το ασφαλιστικό και ο διάλογος με τους
αγρότες στα μπλόκα.
«Η θέση είναι διάλογος, διάλογος, διάλογος, και αυτή είναι η πολιτική διαφορά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις», δήλωσε η κ. Γεροβασίλη χθες. Ας παρακάμψουμε την έμφαση της επανάληψης, η οποία, αποκομμένη από συμφραζόμενα, μετεωρίζεται κάπου ανάμεσα στην έμμονη ιδέα και στη νεύρωση. Η πολιτική παιδεία της αριστεράς είναι παιδεία διαλόγου. Διάλογοι στο ντουμάνι των αμφιθεάτρων που τραβάνε έως το πρωί, διάλογοι επί της διαδικασίας, κοινώς διάλογοι επί του διαλόγου. Διάλογοι που κάποτε ξεκινούσαν από το τελευταίο επεισόδιο στα σινοσοβιετικά σύνορα, περνούσαν από τον απόπλου κάποιου πλοίου του Εκτου Στόλου από το λιμάνι της Νεάπολης, έκαναν μια βόλτα μέχρι τη Λατινική Αμερική και κατέληγαν να αποφασίσουν την κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών. Ο διάλογος, αν είσαι σοβαρός αριστερός, δεν τελειώνει ποτέ, ώσπου ο συνομιλητής σου να πειστεί πως έχεις δίκιο.
Αυτήν την πολιτική παιδεία του αμφιθεάτρου και της κομματικής οργάνωσης προσπαθεί να μεταφράσει η αριστερά σε κυβερνητική πολιτική. Πάλι καλά. Διότι ιστορικά για την αριστερά ο διάλογος κρατάει έως τη στιγμή που θα αποδείξει πως έχει δίκιο, κοινώς θα καταλάβει την εξουσία, και θα επιβάλει τον δικό της μονόλογο. Μπορούν να διορίζουν ανενόχλητοι συγγενείς, φίλους και συνοδοιπόρους, όμως το ακροατήριο γυρνάει την πλάτη του στον μονόλογό τους. Οπότε το καλούν και πάλι στο αμφιθέατρο. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο; Για να τον κάνουν τι;
Η χώρα δεν αντέχει άλλον διάλογο. Η χώρα χρειάζεται αποφάσεις. Κι όταν του ξέφυγε του κ. Τσίπρα εκείνο το περί «δικτατορίας», που μας αποκάλυψε η πρώην πρόεδρος της Βουλής, αυτό εννοούσε. Για την παιδεία του, η οποία περιορίζεται στο ντουμάνι των αμφιθεάτρων, η μόνη εναλλακτική στον διάλογο, αυτόν που δεν καταλήγει πουθενά, είναι η δικτατορία. Παραγνωρίζει, βέβαια, ότι ο διάλογος για να γίνει προϋποθέτει λόγο, πολιτικό λόγο, κοινώς αποφάσεις. Ο διάλογος που ζητούν είναι το υποκατάστατο για την απουσία πολιτικής που προσφέρουν.
Μην ξεχνάτε ότι το σωτήριον 2016 έχει ήδη κλείσει έναν μήνα και ακόμη δεν έγιναν εκλογές. Πώς θα πιάσουμε τις επιδόσεις του 2015, με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και το ένα τουλάχιστον δημοψήφισμα; Μην τους παρεξηγείτε. Δεν είναι ότι δεν τολμούν να πάρουν την παραμικρή απόφαση. Απλώς είναι υπέρ του διαλόγου.
«Η θέση είναι διάλογος, διάλογος, διάλογος, και αυτή είναι η πολιτική διαφορά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις», δήλωσε η κ. Γεροβασίλη χθες. Ας παρακάμψουμε την έμφαση της επανάληψης, η οποία, αποκομμένη από συμφραζόμενα, μετεωρίζεται κάπου ανάμεσα στην έμμονη ιδέα και στη νεύρωση. Η πολιτική παιδεία της αριστεράς είναι παιδεία διαλόγου. Διάλογοι στο ντουμάνι των αμφιθεάτρων που τραβάνε έως το πρωί, διάλογοι επί της διαδικασίας, κοινώς διάλογοι επί του διαλόγου. Διάλογοι που κάποτε ξεκινούσαν από το τελευταίο επεισόδιο στα σινοσοβιετικά σύνορα, περνούσαν από τον απόπλου κάποιου πλοίου του Εκτου Στόλου από το λιμάνι της Νεάπολης, έκαναν μια βόλτα μέχρι τη Λατινική Αμερική και κατέληγαν να αποφασίσουν την κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών. Ο διάλογος, αν είσαι σοβαρός αριστερός, δεν τελειώνει ποτέ, ώσπου ο συνομιλητής σου να πειστεί πως έχεις δίκιο.
Αυτήν την πολιτική παιδεία του αμφιθεάτρου και της κομματικής οργάνωσης προσπαθεί να μεταφράσει η αριστερά σε κυβερνητική πολιτική. Πάλι καλά. Διότι ιστορικά για την αριστερά ο διάλογος κρατάει έως τη στιγμή που θα αποδείξει πως έχει δίκιο, κοινώς θα καταλάβει την εξουσία, και θα επιβάλει τον δικό της μονόλογο. Μπορούν να διορίζουν ανενόχλητοι συγγενείς, φίλους και συνοδοιπόρους, όμως το ακροατήριο γυρνάει την πλάτη του στον μονόλογό τους. Οπότε το καλούν και πάλι στο αμφιθέατρο. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο; Για να τον κάνουν τι;
Η χώρα δεν αντέχει άλλον διάλογο. Η χώρα χρειάζεται αποφάσεις. Κι όταν του ξέφυγε του κ. Τσίπρα εκείνο το περί «δικτατορίας», που μας αποκάλυψε η πρώην πρόεδρος της Βουλής, αυτό εννοούσε. Για την παιδεία του, η οποία περιορίζεται στο ντουμάνι των αμφιθεάτρων, η μόνη εναλλακτική στον διάλογο, αυτόν που δεν καταλήγει πουθενά, είναι η δικτατορία. Παραγνωρίζει, βέβαια, ότι ο διάλογος για να γίνει προϋποθέτει λόγο, πολιτικό λόγο, κοινώς αποφάσεις. Ο διάλογος που ζητούν είναι το υποκατάστατο για την απουσία πολιτικής που προσφέρουν.
Μην ξεχνάτε ότι το σωτήριον 2016 έχει ήδη κλείσει έναν μήνα και ακόμη δεν έγιναν εκλογές. Πώς θα πιάσουμε τις επιδόσεις του 2015, με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις και το ένα τουλάχιστον δημοψήφισμα; Μην τους παρεξηγείτε. Δεν είναι ότι δεν τολμούν να πάρουν την παραμικρή απόφαση. Απλώς είναι υπέρ του διαλόγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου