Ο διχασμός και η αλαζονεία δεν έσωσαν κανένα...

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Θα περίμενε κανείς μετά τις οδυνηρές εμπειρίες ενός χρόνου, λιγότερα πανηγύρια, λιγότερη αλαζονεία και οίηση από την κυβέρνηση Σύριζα - ΑΝΕΛ. Κι όμως αντί για μια στοιχειώδη αυτοκριτική, αντί για μια συγγνώμη για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ο πρωθυπουργός επέλεξε στην ομιλία του να ακολουθήσει την ίδια διχαστική λογική του παρελθόντος, την ίδια πρακτική κατασκευής εχθρών για να μεταθέσει τις ευθύνες του για την κατάσταση που έχει οδηγήσει τη χώρα.

Διαπνεόμενοι από μια βαθιά καθεστωτική αντίληψη ο κ.Τσίπρας και τα στελέχη του, όχι απλώς αρνούνται οποιαδήποτε κριτική, αλλά στοχοποιούν μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφους και πολιτικούς αντιπάλους, για να βρουν άλλοθι για την πολιτική τους να φανατίσουν τους οπαδούς τους και να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μισαλλοδοξίας. Δεν διστάζουν να κατηγορήσουν κοινωνικές ομάδες που εξεγείρονται από τη διάψευση των ελπίδων που οι ίδιοι δημιούργησαν είτε ως ακροδεξιούς, είτε ως υπηρέτες μεγάλων συμφερόντων.

Επιμένουν ακόμα με περισσή αλαζονεία, να αρνούνται κάθε ευθύνη για τα αδιέξοδα που βιώνει η κοινωνία και η οικονομία, να υπερηφανεύονται για την... υπερήφανη διαπραγμάτευση τους και να κατηγορούν τους ευρωπαίους και την αντιπολίτευση για την τραγική ανεπάρκεια που επέδειξαν όλο αυτόν το χρόνο. Εξακολουθούν να διαστρέφουν την πραγματικότητα υποστηρίζοντας ότι δεν επιβάρυναν τον ελληνικό λαό με νέα τεράστια χρέη, ότι για την κατάσταση των ταμείων ευθύνεται το PSI, ότι δεν φέρουν καμιά ευθύνη για την επιβολή των capital control που γονάτισαν την οικονομία.

Αντί για Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων όπως οφείλει και όπως υποσχόταν ο κ.Τσίπρας, επιμένει να χωρίζει τους πολίτες σε δυο κατηγορίες: Τα δικά μας παιδιά, τους οπαδούς μας και τους άλλους που τολμούν να διαμαρτύρονται, να ασκούν κριτική, να διεκδικούν σεβασμό της δημοκρατίας και διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Καμιά κυβέρνηση όμως δεν μακροημέρευσε κατασκευάζοντας εχθρούς και δαιμονοποιώντας πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους. Μετά από έξι σχεδόν χρόνια κρίσης οι πολίτες έχουν και τη μνήμη και την εμπειρία να κρίνουν υποσχέσεις, οράματα,ελπίδες και ηθικά πλεονεκτήματα. Κανένα κυνήγι μαγισσών δεν πρόκειται να πείσει κανένα, ότι οι ευθύνες για αυτό που ζει, αυτό που βλέπει μπροστά του δεν ανήκουν σε αυτόν που κυβερνά, αλλά σε όσους του ασκούν κριτική...

Διάλογος ή μονόλογοι για την παιδεία;

ΛΟΥΛΑΚΑΚΗ-ΜΟΥΡ ΕΙΡΗΝΗ ΑΠΟ ΤΟ  ΒΗΜΑ

Η ρητορική των πρόσφατων συζητήσεων για τα εκπαιδευτικά θέματα κυριεύεται από προσδιορισμούς της απώλειας, του «χαμένου», του «ιδανικού», ή και του «αγέννητου». Όλοι συμφωνούν πώς κάτι χάθηκε, αρνούνται όμως να συμφωνήσουν στο τι είναι αυτό. Στην πραγματικότητα η εκπαίδευση χάνει από την αδυναμία μας να κάνουμε ειλικρινή διάλογο, να συζητήσουμε με κοινούς όρους, να παραδεχθούμε τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά εμπειρικά δεδομένα. Μόλις κανείς στρέψει τον καθρέφτη πάνω στα απτά συμπτώματα της νόσου, αρχίζουν τα περί «ανακάλυψης της πυρίτιδας», τα «μας τα ’παν κι άλλοι» και άλλες παρόμοιες εκφράσεις υπεραπλούστευσης και υποτίμησης της πραγματικότητας, που επώδυνα επαληθεύουν τη σεφερική διάγνωση για την Ελλάδα ως «χώρα των παράλληλων μονολόγων».
Μια συνηθισμένη, αλλά επικίνδυνη φενάκη κρύβεται πίσω από την διαβεβαίωση ότι μπορούμε να διδαχθούμε από την επιτυχημένη εφαρμογή εκπαιδευτικών συστημάτων ξένων χωρών, αφήνοντας κατά μέρος τις δικές μας ιδιαιτερότητες. Ακολουθεί ένα παράδειγμα από μια λίγο παλαιότερη συζήτηση περί ανάγκης μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση.

Τον Φεβρουάριο του 2011, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής, κάλεσε τον Roger Slee, Κοσμήτορα τότε του Institute of Education του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, σε συζήτηση με θέμα: «Το σχολείο αλλάζει;».Ο Slee, που μόλις είχε ολοκληρώσει την συγγραφή του The Irregular School με θέμα την συμπερίληψη ως έμπρακτη εφαρμογή της εκπαίδευσης για τη δημοκρατία, στην προσπάθειά του να απαντήσει στο ερώτημα της συζήτησης και να μεταφέρει την εμπειρία της χώρας του, μας έδωσε μια συμβουλή: «αν ζητάτε ένα μοντέλο να εφαρμόσετε», είπε, «κάνετε λάθος... Χρειάζεται να δώσετε στο εκπαιδευτικό σας σύστημα την υπόσταση της ελληνικής κουλτούρας».

Τι εννοούσε όμως ο Slee με τον όρο «ελληνική κουλτούρα»; Σίγουρα την ελληνική γλώσσα και τα επιτεύγματα του ελληνικού λόγου και της τέχνης, αλλά όχι μόνο αυτά. Πολέμιος των διακρίσεων και των αποκλεισμών, αρχισυντάκτης του Διεθνούς Περιοδικού για την Συμπερίληψη στην Εκπαίδευση, ο Slee βλέπει την κουλτούρα με την ευρύτερη έννοια του χαρακτήρα της συσσωρευμένης εκπαιδευτικής εμπειρίας μιας χώρας. Η οδηγία του είναι να μην αντιγράψουμε ξένα πρότυπα αφήνοντας απέξω την πείρα που έχουμε συσσωρεύσει από το ελληνικό σύστημα. Η εμπειρία αυτή περιέχει τόσο επιτυχίες όσο και λάθη που όλες οι πλευρές πρέπει να παραδεχθούν με ειλικρίνεια. Στην ουσία, ο καλεσμένος ομιλητής μας συμβούλευε να φανούμε πρακτικοί.

Δεν είναι τυχαίο που το είδος της φιλοσοφίας που ταιριάζει στην εκπαίδευση είναι η πρακτική φιλοσοφία, το είδος εκείνο που αρμόζει επίσης στην ηθική και την πολιτική. Η πρακτική φιλοσοφία έχει τις ρίζες της στην αριστοτελική φρόνηση, την πρακτική μορφή σκέψης που οδηγεί την πράξη στοχεύοντας στο καλόν. Στην εποχή μας συνηθίζουμε να θεωρούμε τον σκοπό σαν κάτι ιδεώδες και άρα θεωρητικό, ενώ το μέσον σαν κάτι πρακτικό. Για τον Αριστοτέλη τόσο ο σκοπός όσο και το μέσον είναι αλληλένδετα και καθοδηγούνται από την φρόνηση, δηλαδή, την πρακτική σκέψη. Με το να θεωρούμε τον «σκοπό» σαν κάτι θεωρητικό και το «μέσον» σαν κάτι πρακτικό, αποκόπτουμε την εκπαιδευτική πράξη από την φιλοσοφία στο σημείο που τη χρειαζόμαστε περισσότερο.

Έτσι οι εκπαιδευτικές πολιτικές και οι αποφάσεις παίρνονται σε φιλοσοφικό κενό, και, αντί να ακολουθούν τις απρόσωπες λογικές αρχές που ακολουθεί η φιλοσοφία, όπως η αφοσίωση στην αλήθεια, η αμεροληψία και ο σεβασμός για τα εμπειρικά δεδομένα, διαφθείρονται από παράλογες επιρροές όπως η πολιτική σκοπιμότητα, τα συμφέροντα και οι κατεστημένες εξουσίες. Από αυτόν τον παραλογισμό πηγάζουν και οι παράλληλοι μονόλογοι, όπου η κάθε πλευρά θεωρεί ότι τα δικά της μέτρα ήταν το «χαμένο τρένο» της εκπαίδευσης.

Ας αναστοχαστούμε λοιπόν για λίγο πρακτικά πάνω στα δεδομένα. Ποιος είναι ο χαρακτήρας της ελληνικής εκπαιδευτικής εμπειρίας; Ότι μόνο ο φόβος μας κάνει αποδοτικούς; Πράγματι ο φόβος που προκάλεσε το προεδρικό διάταγμα 152 για την αξιολόγηση ώθησε κάθε εκπαιδευτικό να δηλώσει τρία και τέσσερα προγράμματα (πρότζεκτ) για την ευέλικτη ζώνη. Αυτό όμως αποτελεί ποσοτική και όχι ποιοτική αλλαγή. Βελτίωση για τα μάτια δηλαδή. Δεν εγγυάται ότι τα προγράμματα εκπονήθηκαν με παιδαγωγική ποιότητα. Ίσα - ίσα που η ποσότητα εδώ είναι εχθρός της ποιότητας. Οι πραγματικές αλλαγές είναι συστημικές και όχι επιφανειακές. Για τον λόγο αυτό αντιδρά ο εκπαιδευτικός κόσμος: γιατί χωρίς να αλλάζουν οι δομές γίνονται προσθήκες, όπως οι επεκτάσεις στα αυθαίρετα.

Μια συστημική αλλαγή έχει συνήθως και προληπτικό χαρακτήρα. Τέτοια αλλαγή θα ήταν π.χ.η λογοδοσία για την απόδοση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να ξεκινήσει από τα Παιδαγωγικά Τμήματα όπου εκπαιδεύονται και ασκούνται οι δάσκαλοι. Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί ο εκπαιδευτικός που τέλειωσε πριν πέντε ή επτά χρόνια τις σπουδές του ξέρει θεωρητικά τι είναι η διαφοροποιημένη διδασκαλία, ίσως και να θυμάται τι είναι λειτουργική διδασκαλία της γλώσσας, αλλά δεν δύναται να τα εφαρμόσει στην τάξη του; Καμιά θεωρία δεν θα έπρεπε να διδάσκεται χωρίς να συνδέεται με την σύγχρονη ελληνική τάξη και καμία πρακτική εξάσκηση δεν θα έπρεπε να γίνεται χωρίς να συνδέεται με τις σύγχρονες θεωρίες. Αυτές είναι συμβουλές που ο Hargreaves έχει διατυπώσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ο ίδιος μάλιστα έχει πει ότι δεν γίνεται οι ίδιοι φορείς που εκπαιδεύουν δασκάλους να ηγούνται και των μεταρρυθμίσεων. Γιατί τότε, πού έγκειται η καινοτομία;

Αν η ποσότητα και η ποιότητα της εκπαίδευσης και της εξάσκησης ήταν επαρκής, τότε και ο υποψήφιος εκπαιδευτικός «που δεν ενδιαφέρεται για την δουλειά του» ή «με ψυχολογικά προβλήματα» θα καταλάβαινε από το Πανεπιστήμιο κιόλας, ότι ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφθεί τις επαγγελματικές του επιλογές. Θα έπρεπε μάλιστα αυτή η συνειδητοποίηση να αποτελεί βασικό στόχο της εξάσκησής του. Το ίδιο θα συμβεί σε μια οργανικά δεμένη κοινότητα μάθησης, όπως συμβαίνει να είναι σήμερα κάποια σχολεία: η ίδια η δουλειά και το κλίμα της σχολικής μονάδας θα κάνει τον εκπαιδευτικό ή να βελτιωθεί και να πάρει τη δουλειά του στα σοβαρά, ή να φύγει από το συγκεκριμένο σχολείο.

Είναι όντως πολλά τα νομοσχέδια για την αξιολόγηση που δεν εφαρμόστηκαν. Αλλά όπως λέει και το πάντα επίκαιρο σχόλιο της εφημερίδας Αιών, γραμμένο στα 1873, για την απογοητευτική παρουσία της Ελλάδας στο Εκπαιδευτικό Τμήμα της Έκθεσης της Βιέννης: «της εξουσίας και ουχί του έθνους έργον είναι η οικτρά εικών»...
H κυρία Ειρήνη Λουλακάκη-Μουρ είναι σχολική σύμβουλος 5^ης Περιφέρειας Ν. Δωδεκανήσου

Οι αλήθειες του κ. Γιαννίτση

ΤΣΩΛΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Αυτές τις ημέρες που ολόκληρη η χώρα βρίσκεται στην πολιτική μυλόπετρα ενόψει της έλευσης των δανειστών για την αξιολόγηση του προγράμματος που θα κριθεί από τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης του ασφαλιστικού συστήματος, ο λόγος του καθηγητή Τάσου Γιαννίτση έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Ο κ. Γιαννίτσης, αποδιοπομπαίος τράγος του ΠαΣοΚ το 2001, δεκαπέντε χρόνια μετά λέει και πάλι την αλήθεια, θέτοντας όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά όλα τα κόμματα πρό των ευθυνών τους.

Είπε λοιπόν το βράδυ της Δευτέρας απευθυνόμενος σε όλους όσοι ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί πώς φτάσαμε στην κρίση του 2009 και πως οδηγηθήκαμε στα μνημόνια τα εξής:

* Τα αθροιστικά ελλείμματα και οι συνολικές δημόσιες δαπάνες για το ασφαλιστικό αντιπροσώπευαν 71 δισ. ευρώ ή το 83% των αθροιστικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων της περιόδου 2006-2009 (γύρω στα 80 δισ. Ευρώ), που οδήγησαν στην μεγάλη κρίση της χώρας.

* Οι ετήσιες δημόσιες δαπάνες για το ασφαλιστικό κυμαίνονταν στην τελευταία δεκαετία μεταξύ 120% και 237% των μη κρατικών πόρων (εισφορές, πρόσοδοι περιοπυσίας κλπ) του συστήματος. Το Κράτος δηλαδή δεν χρηματοδότησε απλώς το ασφαλιστικό. Για πολλά χρόνια διέθετε πόρους, που ξεπερνούσαν σημαντικά τα ετήσια έσοδα του συστήματος.

Αθροιστικά τα ελλείμματα που καλύφθηκαν από κρατική χρηματοδότηση αντιπροσώπευαν το 83% της αύξησης του δημόσιου χρέους στην περίοδο 2000-2009 και το 405% της αύξησης το δημόσιου χρέους στην περίοδο 2010-2014.

Το συμπέρασμα, είναι προφανές. Χωρίς την επίδραση αυτή η χώρα θα βρισκόταν το 2009 με το μισό δημόσιο χρέος και δεν θα είχαμε ζήσει αυτή την τραγωδία.

Κατόπιν τούτων η πρόταση του να υπάρξει μια μεγάλη «κοινωνική συμφωνία» με ευρύτερες πολιτικές συνεννοήσεις αν όχι συμμαχίες για την επίλυση του ασφαλιστικού ζητήματος είναι η μόνη ρεαλιστική οδός για να ξεπεράσουμε την κρίση.

Ο σαλταρισμένος Βαρουφάκης και η ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα…

 O Aixmiros από Aixmi.gr
Bλέποντας και ακούγοντας τον Βαρουφάκη στον Παπαχελά βεβαιώθηκα ότι διατρέξαμε τεράστιο κίνδυνο. Ο άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα και, όμως, ο πρωθυπουργός του είχε αναθέσει την ευθύνη της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Όλα είναι ξεκάθαρα πια. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε ενστερνιστεί τη βλακώδη θεωρία του ότι θα πάθαινε νευρική κρίση η Ευρωζώνη αν απειλούσαμε με αποχώρηση και αμέσως θα υποχωρούσε και θα δεχόταν τις θέσεις της κυβέρνησης. Για την απίθανη δε περίπτωση που γινόταν «στραβή» και μας έδιωχναν εκείνοι από το ευρώ, του είχε δώσει οδηγία να συντάξει σχέδιο αντιμετώπισης της τεράστιας κρίσης που θα ξέσπαγε (plan x, το ονόμαζαν).
Τι προέβλεπε; Μονομερές «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, που διακρατεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και δημιουργία παράλληλου τραπεζικού συστήματος, με παράλληλο νόμισμα, για τη στιγμή που δεν θα μπορούσαμε να εισάγουμε φάρμακα, καύσιμα και πρώτες ύλες. Σχέδιο που ούτε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσε να σταθεί. Και, όμως, με αυτό πορεύτηκε ο πρωθυπουργός σχεδόν μέχρι το τέλος. Έκανε και το δημοψήφισμα, με καμπάνια υπέρ του «Όχι», ενώ γνώριζε -όπως αποκάλυψε ο Βαρουφάκης- ότι θα έκλειναν οι τράπεζες.
Στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε μέχρι το «παρά ένα» τη διαπραγμάτευση, ελπίζοντας ότι κάτι θα κερδίσει, ώστε να επιβεβαιώσει τον πενταετή αντιμνημονιακό του αγώνα. Σταμάτησε μόνο όταν κατάλαβε ότι τέλειωσε ο χρόνος και θα μας πέταγαν έξω από το ευρώ, με συνέπεια η χώρα να μετατραπεί σε ερείπια. Στη στροφή του συνέβαλε καθοριστικά η άρνηση του Γιάννη Δραγασάκη να συνταχθεί με το το σχέδιο Βαρουφάκη.
Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη του ίδιου του είναι μεγάλη, αλλά ο κόσμος δεν του την καταλόγισε τον περασμένο Σεπτέμβριο, διότι αναγνώρισε την προσπάθειά του. Άλλωστε, έπρεπε να «χωνέψει» και την αποτυχία της στρατηγικής περί ύπαρξης άλλου δρόμου, πέραν των μνημονίων, μέσα στην Ευρωζώνη. Και, βέβαια, να κηδέψει και τις δικές του προσδοκίες…

Τελικός Πίνακας Υποψηφίων Διευθυντών Εκπαίδευσης για τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
μετά και το τέλος της συνέντευξης ο τελικός πίκακας Υποψηφίων Διευθυντών Εκπαίδευσης για τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς είναι ο εξής:

• Μασλάρης Γεώργιος, σύνολο μορίων 39,70
• Μήτσιαλος Βασίλειος, σύνολο μορίων 35,30
• Μπουτσιάδης Νικόλαος, σύνολο μορίων 34,40
• Δέλλας Ιωάννης, σύνολο μορίων 32,50
• Λυκομήτρου Σόνια, σύνολο μορίων 22,73

Συγχαρητήρια και καλή θητεία στον Κύριο Μασλάρη Γεώργιο, συγχαρητήρια στη συναδέλφισσα και τους συναδέλφους που πήραν μέρος στη διαδικασία αυτή.

Επιστολή προς τους συναδέλφους του 5ου Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς

                                             ΠΡΟΣ

                                      Κ. Διευθυντή και Διδακτικό Προσωπικό του 5ου Δ.Σ. Καστοριάς

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Περίμενα, επί ματαίω, απάντηση στην από 14-12-2015 επιστολή σας προς το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. Καστοριάς. Επειδή κάτι τέτοιο δε συνέβη, οφείλω να σας διευκρινίσω τα εξής:

• Στο βαθμό που μου αναλογεί ζητώ προσωπικά συγγνώμη από καθένας σας για την από 1-12-2015 ανακοίνωση της Ανεξάρτητης Κίνησης.
• Θέλω όμως να γνωρίζετε ότι ουδεμία γνώση είχα ούτε ως προς τη σύλληψη ούτε για τη δημοσίευση της συγκεκριμένης ανακοίνωσης.
• Σέβομαι απόλυτα την απόφαση του Συλλόγου σας και δεν είχα ποτέ καμία πρόθεση να σας κάνω υποδείξεις ούτε για τη δημοκρατικότητά σας ούτε για το πώς θα διαχειριστείτε τον ελεύθερο χρόνο σας.

Με σεβασμό
Γαπκιάδης Γιώργος
Υ.Γ. Την ημέρα εκείνη με συναδέλφους από το σχολείο, μετά το πέρας της γιορτής, βγήκαμε για καφέ. Η πλειοψηφία των συναδέλφων είχε πράξει κάτι ανάλογο. Προς τι λοιπόν τόση υποκρισία;

Το δράμα της παιδείας και της δημοκρατίας

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Η εισβολή φοιτητών και εκπαιδευτικών που ματαίωσε τη συνεδρίαση της επιτροπής για τον εθνικό διάλογο στην Παιδεία, είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα να διαμορφωθεί ένα κλίμα στοιχειώδους συνεννόησης. Η αντιμνημονιακή ρητορική και δημαγωγία που καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει αφενός στη νομιμοποίηση της βίας και αφετέρου στην επικράτηση ενός κλίματος ανομίας. Κάθε ομάδα που πιστεύει ότι θίγονται δικαιώματα της ή απλώς διαφωνεί με προτάσεις, ιδέες και πολιτικές, θεωρεί ότι μπορεί να καταλαμβάνει κτίρια, να διαλύει συνεδριάσεις ή στην ακόμα πιο ακραία περίπτωση να εκτοξεύει μολότοφ, για να ...υπερασπίζει τις απόψεις της.

Η κυβέρνηση του Σύριζα, πληρώνει και αυτή σήμερα το κόστος της πολιτικής ανοχής σε αυτά τα φαινόμενα που ακολούθησε όλα τα προηγούμενα χρόνια εν ονόματι του αντιμνημονιακού αγωνα. Το παράλογο είναι μάλιστα ότι ακόμα και τώρα υπάρχουν υπουργοί και στελέχη της που καλούν τους πολίτες που αντιδρούν στα μέτρα που παίρνει, να διαδηλώνουν στους δρόμους για να τη στηρίξουν υποτίθεται απέναντι στις απαιτήσεις της τρόικας...

Ο χώρος της παιδείας υπήρξε τα τελευταία χρόνια το θερμοκήπιο που άνθισαν όλες αυτές οι αντιδημοκρατικές πρακτικές εν ονόματι μάλιστα της δημοκρατίας.Ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια αρκούσε - και αρκεί δυστυχώς ακόμα - η θέληση μιας μικρής ομάδας δυναμικής πίεσης για να παραλύσει η λειτουργία τους. Αντί για χώρος ελεύθερου διαλόγου, κριτικής και αντιπαράθεσης ιδεών, με την ανοχή πολιτικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της αριστεράς, αμφιθέατρα και πανεπιστημιακοί χώροι έχουν μετατραπεί σε πεδία μάχης και επιβολής της βίας.

Ίσως λοιπόν το πιο σημαντικό έργο της επιτροπής διαλόγου για την παιδεία θα έπρεπε να είναι όχι οι αλλαγές στη λειτουργία της εκπαίδευσης, αλλά η αποκατάσταση των αξιών της δημοκρατίας σε όλο το φάσμα της  εκπαίδευσης. Ίσως η καθιέρωση ενός μαθήματος δημοκρατίας μήπως μπορέσουμε κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε την αξία
του διαλόγου, της κριτικής και γιατί όχι της στοιχειώδους επικοινωνίας και συνεννόησης...

Από φέτος αλλάζω τη μονάδα μέτρησης του χρόνου

Αργύρης Κωστάκης από Aixmi.gr

Σε αυτή την πρώτη «εξομολόγηση» για το 2016 στην aixmi.gr, νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ σε έναν φίλο μου. Όχι «πρώτης γραμμής», αδελφικό ή παιδικό, αλλά πάντως φίλο μου. Που στάθηκε φωτεινός φάρος στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της ζωής μου, όταν πριν αρκετά χρόνια το τσακισμένο βαρκάκι της ψυχής μου, πήγαινε κατευθυνόταν χωρίς κουπιά στα βράχια. Κι «έβαλε πλάτη» να βγω ασφαλής στη στεριά και να συνεχίσω.
Τα τελευταία τρία χρόνια περιμένω με λαχτάρα το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα που μου στέλνει στο τηλέφωνο. Στ΄ αλήθεια δεν είναι ευχή, αλλά μάθημα ζωής. Απόσταγμα πνευματικότητας και εμπειρίας. Και ειλικρινά δεν με νοιάζει τι λένε ορισμένοι γι αυτόν στο δημοσιογραφικό χώρο, ούτε τι έχει κάνει στην προσωπική του ζωή. Ο Θανάσης με τα περίεργα γυαλιά μυωπίας, με περίεργα σχήματα και απρόσμενα χρώματα, είναι φίλος μου. Ή τουλάχιστον έτσι τον νιώθω εγώ. Παραμονή πρωτοχρονιάς λοιπόν μου έγραψε:
«Αυτό που ζούμε κάθε πρωτοχρονιά, δεν είναι μιά νέα αρχή. Μιά συνέχεια είναι. Νομίζουμε ότι ξαναρχίζουμε. Μιά συνέχεια που έγινε συνήθεια είναι και μας πνίγει. Ενώ την επιθυμούμε όσο τίποτε άλλο στη ζωή μας, αυτή η συνήθεια μας πνίγει όπως κάθε μορφής εθισμός. Μας βυθίζει η συνήθεια να αρχίζουμε, ενώ συνεχίζουμε. Όντα παράλογα είμαστε. Γιορτάζουμε την ψευδαίσθηση μιάς νέας αρχής, ενώ στην πραγματικότητα άλλος ένας χρόνος πέρασε. Γιορτάζουμε ενώ στην πραγματικότητα «κηδεύουμε» άλλον έναν χρόνο από τη ζωή μας, που χάθηκε ή μήπως κερδήθηκε; Όμως, πάψε να αναρωτιέσαι. Ό,τι κι αν είναι ο «νεκρός», ηττημένος ή νικητής είναι «νεκρός». Γι αυτό η μόνη αλήθεια που ανθίζει είναι «ζήσε αυτό που απομένει σαν συνέχεια, που είναι αδύνατον να λογαριάσεις». Άλλαξε, όμως, τη μονάδα μέτρησης. Αυτή η μικρή αλλαγή, μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου όλη. Μέτρα τη ζωή με στόχους, με όνειρα, με αγάπη, με έρωτες, με φίλους, με ταξίδια, με βιβλία, με γέλια, με τραγούδια, με ποιήματα, με απίστευτα κι όμως αληθινά, με λάθη μεγάλα, με μοναξιά, με λύτρωση, με συγχώρεση. Κάνε ακόμη και τον πόνο, τη μουσική παρτιτούρα της αληθινής μάθησης. Της χαράς που κρύβεται στις λέξεις, στις αναμνήσεις. Συνεχίζουμε να ζούμε το υπόλοιπο σαν όλο. Σαν μιά νέα γνωριμία».

Σε ευχαριστώ Θανάση. Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω από φέτος. Από την πιο δύσκολη χρονιά έως τώρα της ζωής μου (και πολύ φοβάμαι κι άλλων ανθρώπων σε αυτή τη χώρα). Θα αλλάξω τη μονάδα μέτρησης του χρόνου. Χωρίς ρολόι. Αλλά με όλα αυτά που μου έδειξες. Κι όσα άλλα ανακαλύψω μόνος μου. Ναι, θα συνεχίσω να ζω το υπόλοιπο σαν όλο. Σαν μιά νέα γνωριμία. Στο υπόσχομαι. Αυτό θα μου δίνει κουράγιο και ελπίδα στη μαρτυρική ανηφόρα του 2016. Και, φυσικά, θα θυμάμαι αυτό που έλεγαν οι παππούδες μας:

Παιδί μου, το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα, αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα σε αυτή. Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η ζωή συνεχίζεται…

Δώστε σύνταξη στον... λαϊκισμό

 ΠΟΛΥΜΙΛΗΣ ΣΗΦΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι οποιαδήποτε πρόταση για το Ασφαλιστικό θα προκαλούσε αναταράξεις και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Θα περίμενε όμως κανείς ότι κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα επιδείκνυαν λίγο περισσότερη σοβαρότητα και λιγότερη αλαζονεία για να υποστηρίξουν ένα σχέδιο που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα κραύγαζαν λίγους μήνες πριν. Όσο και να παριστάνουν τους νέους μεταρρυθμιστές, είναι τραγικό να εκστομίζουν επιχειρήματα του τύπου «δεν σας πείραξαν οι 11 περικοπές στις συντάξεις και σας πειράζει η δωδέκατη...».

Έπειτα από τόσες επιτόπιες στροφές, μετά την πλήρη κατάρρευση των λαϊκίστικων υποσχέσεων και προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει, τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και τα στελέχη του επιμένουν να παριστάνουν τις αθώες περιστερές και να μεταθέτουν μονίμως τις ευθύνες τους. Εξπέρ στην προπαγάνδα, διαστρέφουν μονίμως την πραγματικότητα, θεωρώντας ότι οι πολίτες εξακολουθούν να τρώνε το κουτόχορτο που σερβίρουν. Αυτοί κάνουν... σκληρή διαπραγμάτευση, υιοθετώντας τις μνημονιακές υποχρεώσεις, αλλά για όλα φταίνε οι προηγούμενοι που έσπευδαν να υποταχθούν ασμένως στην τρόικα.

Είναι αυτονόητο ότι στην κατάσταση που βρίσκεται το Ασφαλιστικό, η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση δεν θα μπορούσε παρά να έχει οδυνηρές επιπτώσεις σε νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους. Για να συνεχίσει ο σημερινός συνταξιούχος των 700 ή των 1.000 ευρώ να παίρνει τη σύνταξή του πρέπει ο αντίστοιχος εργαζόμενος των 600 ή των 1.000 ευρώ να πληρώνει μεγαλύτερες εισφορές, φόρους και ταυτόχρονα να ζει ο ίδιος και η οικογένειά του. Η εξίσωση δεν μπορεί παρά να είναι σε βάρος του εργαζομένου, όσο ωραιοποιημένη και αν παρουσιαστεί...

Κάποιοι - σχεδόν όλοι δηλαδή - πρέπει να πληρώσουν αν θέλουμε να έχουμε ένα στοιχειωδώς βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Αλλά κάποιοι πρέπει να τους πουν την αλήθεια και να τους πείσουν ότι οι θυσίες που προτείνουν είναι τουλάχιστον δίκαιες. Και αυτό δεν γίνεται κάνοντας το άσπρο  μαύρο, ούτε μεταθέτοντας τις ευθύνες που σου αναλογούν. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι και η Αριστερά υπήρξε διαχρονικά πρωτοπόρος στην προάσπιση συντεχνιακών και πελατειακών διεκδικήσεων.

Και αν σε κάτι έχει δίκιο η αντιπολίτευση, που της ζητείται τώρα η συναίνεση, είναι ότι κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ψελλίσει έστω ένα mea culpa για όσα έκανε και έλεγε στο παρελθόν, αλλά επιμένουν να παριστάνουν τους αγνούς και αμόλυντους αγωνιστές.

Η κοινωνία της προσφοράς

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ένα μεγάλο «μπράβο» αξίζει στα ιδρύματα, στις οργανώσεις και στους μεμονωμένους πολίτες που έχουν δραστηριοποιηθεί στον χώρο της κοινωνικής αρωγής. Σε μια χώρα όπου οι ανάγκες είναι τεράστιες, είναι σημαντικό –και συγκινητικό– να βλέπει κανείς πόσο έχει γιγαντωθεί η κουλτούρα της προσφοράς. Η κρίση στον τόπο μας είναι διπλή. Από τη μία, το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν έχει πλέον τα στοιχειώδη προς το ζην και, από την άλλη, οι πρόσφυγες. Είναι σημάδι παρήγορο και ενθαρρυντικό ότι σε αυτήν τη διπλή πρόκληση μεγάλο τμήμα της κοινωνίας των πολιτών ανταποκρίνεται και με το παραπάνω.

Διευκρίνηση σχετικά με τη δημοσίευσή μου για την ψηφοφορία για την πλήρωση της θέσης του Διευθυντή

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
μίλησα τηλεφωνικά με το Διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Μασλάρη Γεώργιο, σχετικά με την προηγούμενη ανάρτησή μου που αφορά τον πίνακα εκλογέων για την πλήρωση της θέσης του Διευθυντή της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς.
Μου διευκρίνησε ότι ο πίνακας συντάχθηκε από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς και όχι από την Περιφερειακή Διεύθυνση. Επίσης, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με την Περιφερειακή Διεύθυνση είχε τη διαβεβαίωση ότι μπορούν να ψηφίσουν και οι σύζυγοι και οι συγγενείς των υποψηφίων. Θεώρησε δε πιθανό ότι θα έχει και γραπτή νομική άποψη για το θέμα αυτό.
Η δική μου άποψη είναι:
Είναι αυτονόητο ότι θα δημοσιεύσω οποιαδήποτε γραπτή άποψη πάνω στο θέμα αυτό. Θεωρώ όμως ότι αυτή τη γραπτή άποψη έπρεπε να την έχει ζητήσει η Εφορευτική Επιτροπή και να την έχει στα χέρια της πριν τη διενέργεια της ψηφοφορίας.

Ενημέρωση για την ψηφοφορία για την πλήρωση θέσης του Διευθυντή Εκπαίδευσης της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς

 Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

επειδή κάποιοι συνάδελφοι με ρώτησαν γιατί ίσχυσαν διαφορετικά κριτήρια σε αυτούς που είχαν δικαίωμα ψήφου στις επιλογές Διευθυντών Σχολείων και στην επιλογή Διευθυντή Εκπαίδευσης, σας ενημερώνω ότι ο κατάλογος όσων είχαν δικαίωμα ψήφου συντάχθηκε από την Περιφερειακή Διεύθυνση και αρμόδια για τον έλεγχο της ορθότητάς του ήταν η Εφορευτική Επιτροπή. Για ενημέρωσή σάς παραθέτω το άρθρο 36 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ ́

ΚΩΛΥΜΑΤΑ

Άρθρο 36

Κώλυμα συμφέροντος

1. Ο υπάλληλος δεν επιτρέπεται είτε ατομικώς είτε ως μέλος συλλογικού οργάνου να αναλαμβάνει την επίλυση ζητήματος ή να συμπράττει στην έκδοση πράξεων, εάν ο ίδιος ή σύζυγος του ή συγγενής του εξ αίματος ή εξ αγχιστείας έως και τον τρίτο βαθμό ή πρόσωπο με το οποίο τελεί σε σχέση ιδιαίτερης φιλίας ή έχθρας έχει πρόδηλο συμφέρον στην έκβαση της υπόθεσης.

2. Η παράβαση της διάταξης της προηγούμενης παραγράφου αποτελεί λόγο ακυρώσεως της σχετικής διοικητικής πράξης.

3. Υπάλληλοι που είναι σύζυγοι ή συγγενείς μεταξύ τους έως και τον τρίτο βαθμό εξ αίματος ή εξ αγχιστείας δεν επιτρέπεται να είναι μέλη του ίδιου συλλογικού

οργάνου.

4. Ο υπάλληλος υποχρεούται να ζητήσει την εξαίρεση του από κάθε ενέργεια των παραγράφων 1 και 3 του παρόντος άρθρου, όταν ο ίδιος έχει κώλυμα.

Γαπκιάδης Γεώργιος

Αποτελέσματα ψηφοφορίας για την πλήρωση της θέσης του Διευθυντή Εκπαίδευσης της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καστοριάς

Έλαβαν σταυρούς προτίμησης (ψήφους):

• Δέλλας Ιωάννης του Αθανασίου: 11 ψήφους

• Λυκομήτρου Σόνια του Βασιλείου: 2 ψήφους

• Μασλάρης Γεώργιος του Αριστείδη: 18 ψήφους

• Μήτσιαλος Βασίλειος του Νικολάου: 2 ψήφους

• Μπουτσιάδης Νικόλαος του Ζήση: 0 ψήφους

Ευχαριστώ πολύ τον Πρόεδρο της Εφορευτικής Επιτροπής κ. Τοτονίδη Ιωάννη για την ενημέρωση που μου παρείχε.

Μια βαθιά ανάσα απ’ όλους για το ’16

ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Από το 2008, από τη χρονιά δηλαδή εισόδου στον καιρό της μεγάλης κρίσης, έχουν περάσει επτά βασανιστικά χρόνια, χωρίς για την ώρα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η διαχείριση της μεγάλης οικονομικής κρίσης απεδείχθη αν μη τι άλλο προβληματική και εν πολλοίς ασυνεχής.

Η προηγούμενη κουλτούρα του γενικευμένου λαϊκισμού και των πελατειακών σχέσεων, αλλά και τα απίθανα ελλείμματα κατανόησης των πολλών εκδηλώσεων της κρίσης που φανερώθηκαν στην πορεία, παρέτειναν την παραμονή της χώρας σε τούνελ βαθύ και απόλυτα σκοτεινό.

Κοινή είναι η πεποίθηση ότι όλες οι απόπειρες ελέγχου της κρίσης απέτυχαν εξαιτίας ακριβώς της αδυναμίας των πολιτικών δυνάμεων και του πολιτικού προσωπικού της χώρας να εφαρμόσουν με συνέπεια τα κατά καιρούς συμφωνηθέντα με τους εταίρους προγράμματα οικονομικής εξυγίανσης.

Με αποτέλεσμα τα μνημόνια να αποτυγχάνουν και οι κυβερνήσεις να βυθίζονται στην ανυποληψία και να καταρρέουν υπό το βάρος των αντιδράσεων ενός λαού πλανημένου, που πίστευε ότι θα επέστρεφε ως διά μαγείας, χωρίς κόπους και θυσίες, στην προηγούμενη περίοδο της ευφορίας των καρπών της γης.

Επτά χρόνια μετά υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία και απόλυτη γνώση.

Όλες οι εκδοχές διαχείρισης της κρίσης έχουν πλέον κριθεί και όλες οι συνταγές των κομμάτων εξουσίας, από τη Δεξιά, το Κέντρο και την Αριστερά, έχουν δοκιμασθεί, χωρίς καμία να καταφέρει να ξεφύγει από το πλαίσιο που οι εταίροι και οι δανειστές εξαρχής έθεσαν.

Με την τραυματική εμπειρία του κ. Τσίπρα ολοκληρώθηκε ο κύκλος συνειδητοποίησης της έντασης και του βάρους του προβλήματος της χώρας.

Τώρα ωστόσο δεν υπάρχει χρόνος ούτε περιθώριο για άλλες εμπειρίες.

Επτά χρόνια είναι υπεραρκετά.

Ο ελληνικός λαός εξαντλήθηκε και δεν αντέχει αναστολές και αναμονές.

Έφθασε ο καιρός το πολιτικό σύστημα να πάρει μια βαθιά ανάσα και να αναλάβει πλήρως το βάρος που απομένει, ώστε η χώρα να βαδίσει με συνέπεια τα τελευταία μέτρα του δρόμου για τη σταθεροποίησή της.

Η ευκαιρία υπάρχει και η αξιοποίησή της θα κριθεί στο πρώτο δίμηνο του 2016.

Το Ασφαλιστικό και τα εναπομείναντα μέτρα θα ορίσουν την αξιολόγηση, θα επιτρέψουν την έναρξη των συζητήσεων για τη ρύθμιση του χρέους και βεβαίως θα ανοίξουν τον δρόμο για την αποδοχή των ελληνικών αξιών από το διεθνές οικονομικό σύστημα.

Τούτη τη φορά δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους, ούτε για δικαιολογίες του τύπου «δεν ήξερα», «δεν γνώριζα», «οι άλλοι φταίνε».

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση οφείλουν να λάβουν τώρα αποφάσεις, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, παρά μόνο με γνώμονα το ορατό πια από όλους συμφέρον της χώρας.