Θυμάστε τότε που ζούσαμε σαν άνθρωποι;

Αργύρης Κωστάκης

Μια κοινωνία που σέρνεται όπως εκείνα τα ζόμπι στις ταινίες του «μετρ του τρόμου», ντε Λαουρέντις. Άνθρωποι που έχουν παραδοθεί άνευ όρων στην «επανάσταση» του φραπέ από τη σύνταξη του παππού. Στην αποχαύνωση των τηλεπωλήσεων με βιβλία αθανασίας και επιβίωσης στον… επερχόμενο πόλεμο με τους εξωγήινους. Στα κινήματα «δεν πληρώνω». Στο βόλεμα του δημοσίου με πλαστά χαρτιά. Στον χουλιγκανισμό της εξέδρας των γηπέδων.
Στη βία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Στην ψεύτικη «σιγουριά» της καταγγελίας χωρίς πρόταση. Στο σύγχρονο εμφύλιο «δεξιών και Συριζαίων».
Στο ρόλο του πελάτη με «χρήμα» την ψήφο και «προϊόν αγοράς» από τα κόμματα – «μαγαζιά», ψεύτικες υποσχέσεις για δουλειά, αύξηση μισθών και συντάξεων, διαγραφή χρεών και δανείων, θέσπιση χιλίων δόσεων στην εφορία, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα.
Άλλωστε, ακόμη περιμένουμε το τσάμπα wi fi σε όλη την Ελλάδα!
Το μόνο που απομένει πάνω στην απελπισία τους – τώρα που πλησιάζουν εκλογές – είναι οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων της σημερινής Βουλής να εξαγγείλουν ποτάμια και λίμνες στην Αθήνα – όπως έκανε τη δεκαετία του ’70 ο αείμνηστος Μπάμπης Κωνσταντόπουλος του κόμματος «Ανθρωπιά και Ειρήνη».
Με τη διαφορά ότι ο μακαρίτης ήταν ένας ακίνδυνος γεράκος που έβρισκε μόνο την ψήφο του στις κάλπες και απλώς υπέβαλε μήνυση στο αστυνομικό τμήμα Κολωνακίου κατά των εξωγήινων που απήγαγαν τους υποψήφιους βουλευτές του ανά την επικράτεια!
Αλήθεια, έχετε ακούσει ποτέ τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Τσίπρα, τον κ. Καμμένο, τον κ. Κουτσιούμπα, τον κ. Κουβέλη να χρησιμοποιούν στις ομιλίες και συνεντεύξεις τους λέξεις και έννοιες όπως έρωτας, αγάπη, λεβεντιά, χαρά, αθωότητα, γαλήνη, μπέσα, τρυφερότητα, γλυκύτητα, καλοσύνη, ευαισθησία. Κι αν κάποτε τις ήξεραν τις έχουν ξεχάσει. Σαν εκείνη την καταπληκτική ατάκα στη Χολυγουντιανή ταινία «Φάκελος πελεκάνος», όπου η νεαρή δημοσιογράφος λέει στον διεφθαρμένο γερουσιαστή «δεν μπορεί, πριν γίνεις πολιτικός θα ήσουν άνθρωπος».
Και μια και μιλάμε για κινηματογράφο, καλό θα ήταν να έχουμε στο μυαλό μας αυτό που έχει πει η ηθοποιός Γκρέις Χάνσεν: «Μη φοβάσαι ότι η ζωή σου κάποτε θα τελειώσει. Να φοβάσαι μήπως δεν αρχίσει καν».
Και πολύ φοβάμαι ότι μία ολόκληρη γενιά νέων Ελλήνων, δεν έχει νιώσει τι σημαίνει πραγματική ζωή. Γιατί δεν έχει καν αρχίσει να ζει λόγω της απάνθρωπης πολιτικής της κυβέρνησης, αλλά και της ανεύθυνης εξουσιομανούς αντιπολίτευσης.
Και για τους υπόλοιπους που έζησαν κάποτε σαν άνθρωποι δεν έχει άλλο δρόμο. Ο δρόμος τελείωσε. Και η ζωή τους έμεινε μετέωρη μεταξύ του χθες της ελπίδας και του αύριο χωρίς προοπτική.
Το σήμερα είναι απλώς έξι γράμματα και δεν σημαίνει τίποτα. Και το μόνο φως που μπορεί να έρθει κάποτε στη χώρα, το κρατούν τα παιδιά. Αρκεί οι πολιτικοί να τα αφήσουν να ζήσουν, να ονειρευτούν και να δημιουργήσουν.