Αργύρης Κωστάκης
Να σας πω ψέμματα ότι δεν φοβάμαι,
όχι απλά τι μου ξημερώνει (όπως στους περισσότερους Έλληνες), αλλά πόση
οργή θα δεχθώ (από τα ανώνυμα, τις περισσότερες φορές, επιθετικά σχόλια
στο διαδίκτυο) επειδή υποστηρίζω δημοσίως με γενναιότητα πως, αν και όποτε κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας, δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα.
Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν μπορεί. Επειδή δεν θα τον αφήσουν. Επειδή δεν έχει τη δύναμη.
Θέλω να είναι καλά ο άνθρωπος και η οικογένειά του. Το εννοώ από καρδιάς. Όπως θέλω να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι. Απλώς δεν πιστεύω στις υποσχέσεις του, όσο κι αν με συμφέρουν. Όσο κι αν επιθυμώ να γίνουν τόσα κι άλλα τόσα που εξαγγέλλει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική της λεγόμενης συγκυβέρνησης με ισοπέδωσε (όπως και τους περισσότερους Έλληνες) και ακριβώς επειδή δεν ψήφισα κάποιο από τα δύο αυτά κόμματα, έχω ήσυχη τη συνειδησή μου.
Παράλληλα, το ξέρω – απελπισμένος και απογοητευμένος είμαι, δεν είμαι τρελός- ότι δεν θα αλλάξει τίποτα ακόμη και αν γίνει πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας.
Το γράφω ανοικτά, άλλωστε, εδώ κι έναν χρόνο στην aixmi.gr ότι ήταν -είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει η κυβέρνηση.
Κάποιες σκέψεις μου στις 27 Αυγούστου 2013 με τίτλο «Η πεθαμένη Ελλάδα αντιστέκεται», που θα έκανε κάθε νοήμων άνθρωπος, ότι η κυβέρνηση είναι αδύνατον να εξαντλήσει την τετραετία με αυτή την πολιτική, σε ορισμένα λογικά σημεία της οποίας δεν διαφωνώ (όπως και οι περισσότεροι Έλληνες), έγιναν αιτία να μην μου ξαναμιλήσει ο καλυτερός μου φίλος.
Επειδή φαντάζομαι με θεωρεί «φασίστα» Νεοδημοκράτη, κι επειδή αυτός ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, με θεωρεί εχθρό του.
Θα μου πείτε, τι φίλος είναι κάποιος που κόβει την καλημέρα σε έναν άνθρωπο που έζησαν μαζί από παιδιά επί 35 χρόνια, γιά την πολιτική. Αλλά αυτό είναι ένας προσωπικός μου πόνος που δεν ενδιαφέρει κανέναν και κακώς το δημοσιοποιώ.
Όμως, δείχνει τον κοινωνικό εμφύλιο που μαίνεται στην Ελλάδα, όταν γιά χάρη του Σαμαρά και του Τσίπρα, του κάθε πολιτικού χαλάνε τις καρδιές τους φίλοι, γείτονες, συγγενείς, συνάδελφοι. Δυστυχώς. Εδώ φτάσαμε.
Δεν έχω τίποτα με τον κ. Τσίπρα. Όπως δεν έχω τίποτα και με τον κ. Σαμαρά. Ή τον κ. Βενιζέλο. Αν είχα κάτι με κάποιον -που και πάλι δεν έχω- αυτοί θα ήταν οι ψηφοφόροι τους. Αυτοί που τους έκαναν κυβέρνηση ή που – δεν αποκλείεται να τους ξανακάνουν, ή που το πιθανότερο θα κάνουν πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα.
Εδώ έκαναν πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Είναι οι ίδιοι που, ίσως, κάνουν τον κ. Τσίπρα. Η γνωστή «δεξαμενή» των δήθεν «αναποφάσιστων» στις δημοσκοπήσεις, που πάντα στην κάλπη ψηφίζουν αυτόν που τους υπόσχεται ότι «λεφτά υπάρχουν».
Δεν έχω ψηφίσει Νέα Δημοκρατία την τελευταία τριακονταετία και δεν θα ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Κρεμάστε με. Δεν έχω ψηφίσει ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριακονταετία και δεν θα ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Πυροβολήστε με.
Δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Ρίξτε με στην πυρά.
Είμαι βλάσφημος όταν διαφωνώ ότι ο κ. Τσίπρας είναι πολιτικός Μεσσίας. Αποκεφαλίστε με. Εμπιστεύομαι «μικρά» προοδευτικά (με την έννοια της λέξης) κόμματα εκτός συστήματος.
Αυτό είναι το «εγκλημά» μου.
Ανήκω στους λίγους «αόρατους» Έλληνες που δεν θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ. Δεν εργάστηκα ποτέ στο δημόσιο, μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς, δεν έχω πάρει μέσω του μισθού μου ούτε μία δραχμή, ούτε ένα ευρώ από τους φόρους των συνανθρώπων μου. Το γιατί είναι απλό.
Ποτέ ως ώριμος πολίτης, ως εργαζόμενος από το 1986 δεν ανήκω σε κανέναν κομματικό «στρατό». Δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω «την πλάτη» κανενός βουλευτή ή υπουργού.
Κανένα κόμμα, όταν κάποτε φύγω από τη ζωή, δεν θα εκδώσει συλλυπητήρια ανακοίνωση. Το πληρώνω με οικονομική ανέχεια και αγωνία γιά το αύριο.
Ναι. Αλλά ζω με αξιοπρέπεια και το «κούτελο καθαρό».
Αλλά ακόμη κι έτσι, η ίδια η κοινωνία που υποτίθεται ότι θέλει τους δημοσιογράφους ουδέτερους, μακριά από τα κόμματα, ειλικρινείς και έντιμους, κατά βάθος δεν τους θέλει καθαρούς. Θέλει να τους στιγματίζει. «Φασίστες» αν γράφουν ότι ο κ. Τσίπρας λέει κατάφωρα ψέμματα γιά να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών. «Φανατικούς » αν γράφουν ότι η κυβέρνηση καταρρέει. «Πληρωμένους» αν γράφουν ότι το ΠΑΣΟΚ θυμίζει επαρχιακό μπουλούκι που θα μπει οριακά στη Βουλή. «Εχθρούς του λαού» αν γράφουν ότι το ΚΚΕ με τις απόψεις του έχει κολλήσει δύο αιώνες πίσω. «Συνωμότες» αν γράφουν ότι οι ΑΝΕΛ διαλύονται και ίσως μπούνε οριακά στη Βουλή. «Κουμούνια» αν γράφουν ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι λύση ή ψήφος «εκδίκησης» και αποτελεί σαμποτέρ της Δημοκρατίας.
Άντε να βγάλεις άκρη σε αυτό το χάος.
Αυτή η δημόσια εξομολόγηση είναι μιά κατάθεση της αλήθειας μου. Δεν πιστεύω αυτά που τάζει ο κ. Τσίπρας. Δεν πιστεύω αυτά που διαρρέουν οι «παπαγάλοι» της κυβέρνησης. Όπως δεν πίστεψα αυτά που μου έταξε ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος με δύο λέξεις «λεφτά υπάρχουν» έγινε πρωθυπουργός και «ανάστησε το, από το 2010, «πεθαμένο» ΠΑΣΟΚ. Εκατομμύρια Έλληνες τον πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν», όπως πιστεύουν σήμερα και τον κ. Τσίπρα σε μία άλλη λεκτική παραλλαγή του «λεφτά υπάρχουν».
Σας προτρέπω, σταυρώστε με τα δηλητηριώδη σχολιά σας γιατί δεν θα ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ψηφίσω Νέα Δημοκρατία. Δεν θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ή Ελιά ή όπως αλλιώς το ονομάσουν.
Θα ψηφίσω κάποιο «μικρό» κόμμα που μάλλον δεν θα μπει στη Βουλή. Αλλά σέβεται την σκληρή αλήθεια που επιτάσσει να σωθούν τα παιδιά του αύριο.
Θα αναρωτιέστε, ποιο κόμμα είναι αυτό. Το κρατάω γιά μένα, έχω αυτό το δικαίωμα. φαντάζομαι.
Άλλωστε, δεν είμαι τηλεπάστορας απ’ αυτούς που βρίθουν κάθε μέρα τα πάνελ εκπομπών και ειδήσεων γιά να χειραγωγώ τους ανθρώπους. Δεν είμαι «ψεκασμένος».
Κι αλήθεια, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας; Τι ψηφίζω εγώ; Ένας ανώνυμος πολίτης; Ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζει ούτε ένας βουλευτής ή υπουργός; Ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζει ούτε ένας επιτελάρχης κανενός κόμματος εντός κι εκτός Βουλής;
Δεν με ξέρει κανένας και δεν ξέρω κανέναν. Δεν έχω καμία εξάρτηση. Δεν είμαι σε κανένα μυστικό κατάλογο δημοσιογραφικής μισθοδοσίας υπουργείου, οργανισμού ή κόμματος. Είμαι ελεύθερος.
Επιλέγω συνειδητά να ζω φτωχικά στην ειρήνη της ανωνυμίας μου με την οικογένεια και τα σκυλιά μου. Και που και που «ανοίγω το καπάκι» της ψυχής μου και γράφω αυτά που σκέφτομαι με το δικαίωμα της απόλυτης ελευθερίας που μου έδωσε, όπως και σε όλους τους αρθρογράφους, ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος από το 2010 εδώ στην πραγματικά πολυφωνική aixmi.gr. Με το ανεπανάληπτο μότο «ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν».
Μακάρι αν εκλεγεί ο κ. Τσίπρας να τα καταφέρει. Μακάρι να κάνω λάθος στην εκιμησή μου ότι λέει ψέμματα. Μακάρι αν ξαναεκλεγεί (θα είναι πολιτικό θαύμα) ο κ. Σαμαράς να καταλάβει ότι σε αυτή τη χώρα ζούνε άνθρωποι και όχι άβαταρ. Κι ας μην είμαι ψηφοφόρος τους. Το εύχομαι με όλη μου τη δύναμη. Ποιός δεν το εύχεται; Μόνο οι προδότες.
Φοβάμαι, όμως, ότι του χρόνου τέτοια μέρα – αν τελικά έχουν γίνει εκλογές – και κρατήστε το στη μνήμη σας, όταν θα κυβερνά ένας από τους δύο, η μέγγενη θα έχει «πνίξει» κι άλλους συνανθρώπους μας. Οι οποίοι θα αναρωτιούνται, πώς συνέβη αυτό! Μα αφού θα έχουν εμπιστευτεί γιά τη σωτηρία τους έναν από τους δύο.
Και, ίσως, να μην φταίνε και αυτοί οι δύο στην τελική. Αλλά αυτές οι δαιδαλώδεις «αυλές», οι κουστωδίες των ουσιαστικών «πρωθυπουργών», οι οσφυοκάμπτες που στραγγαλίζουν τους αρχηγούς τους και εκμεταλλεύονται είτε τον πανικό, είτε την απειρία, είτε τον θηριώδη όγκο εργασίας , είτε την άγνοιά τους.
Και όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι αρίφνητοι ευκαμψίες, «σύμβουλοι» της κακιάς συμφοράς, επαγγελματίες συνδικαλιστές, διευθυντές πολιτικών γραφείων και διάφορες «σκιές» αποφασίζουν γιά το μέλλον αυτής της χώρας.
Ποτέ δεν έβγαλα το ψωμί μου αυτά τα τριάντα χρόνια του εργασιακού μου βίου επειδή ήμουν «παιδί» της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ (αυτοί κυβερνούν από το 1985 έως σήμερα). Και ποτέ δεν θα βγάλω το ψωμί μου στο μέλλον επειδή θα είμαι παιδί του ΣΥΡΙΖΑ (αυτός θα κυβερνήσει κάποτε, αργά ή γρήγορα).
Έζησα και θα ζήσω όσο θέλει ο Θεός με ψηλά το κεφάλι. Δεν προσκύνησα κανέναν Σαμαρά, κανέναν Παπανδρέου και κανέναν Τσίπρα.
Τελικά, είναι κάτι σαν αυτό που έχει γράψει στο βιβλίο του «Άγριες φοινικιές» ο Ουίλιαμ Φόλκνερ:
«Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και το τίποτα θα διάλεγα τον πόνο». Μόνο που εδώ έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον πόνο και τον μεγαλύτερο πόνο.
Το ποιός από τους δύο, Σαμαράς ή Τσίπρας, είναι ο πόνος ή ο μεγαλύτερος πόνος δεν το ξέρω. Αλλά, δυστυχώς, σίγουρα θα το μάθω κάποια στιγμή. Όπως και όλοι μας. Τότε θα είναι πολύ αργά. Η χαριστική βολή γιά τη χώρα.
Όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν μπορεί. Επειδή δεν θα τον αφήσουν. Επειδή δεν έχει τη δύναμη.
Θέλω να είναι καλά ο άνθρωπος και η οικογένειά του. Το εννοώ από καρδιάς. Όπως θέλω να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι. Απλώς δεν πιστεύω στις υποσχέσεις του, όσο κι αν με συμφέρουν. Όσο κι αν επιθυμώ να γίνουν τόσα κι άλλα τόσα που εξαγγέλλει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική της λεγόμενης συγκυβέρνησης με ισοπέδωσε (όπως και τους περισσότερους Έλληνες) και ακριβώς επειδή δεν ψήφισα κάποιο από τα δύο αυτά κόμματα, έχω ήσυχη τη συνειδησή μου.
Παράλληλα, το ξέρω – απελπισμένος και απογοητευμένος είμαι, δεν είμαι τρελός- ότι δεν θα αλλάξει τίποτα ακόμη και αν γίνει πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας.
Το γράφω ανοικτά, άλλωστε, εδώ κι έναν χρόνο στην aixmi.gr ότι ήταν -είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει η κυβέρνηση.
Κάποιες σκέψεις μου στις 27 Αυγούστου 2013 με τίτλο «Η πεθαμένη Ελλάδα αντιστέκεται», που θα έκανε κάθε νοήμων άνθρωπος, ότι η κυβέρνηση είναι αδύνατον να εξαντλήσει την τετραετία με αυτή την πολιτική, σε ορισμένα λογικά σημεία της οποίας δεν διαφωνώ (όπως και οι περισσότεροι Έλληνες), έγιναν αιτία να μην μου ξαναμιλήσει ο καλυτερός μου φίλος.
Επειδή φαντάζομαι με θεωρεί «φασίστα» Νεοδημοκράτη, κι επειδή αυτός ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, με θεωρεί εχθρό του.
Θα μου πείτε, τι φίλος είναι κάποιος που κόβει την καλημέρα σε έναν άνθρωπο που έζησαν μαζί από παιδιά επί 35 χρόνια, γιά την πολιτική. Αλλά αυτό είναι ένας προσωπικός μου πόνος που δεν ενδιαφέρει κανέναν και κακώς το δημοσιοποιώ.
Όμως, δείχνει τον κοινωνικό εμφύλιο που μαίνεται στην Ελλάδα, όταν γιά χάρη του Σαμαρά και του Τσίπρα, του κάθε πολιτικού χαλάνε τις καρδιές τους φίλοι, γείτονες, συγγενείς, συνάδελφοι. Δυστυχώς. Εδώ φτάσαμε.
Δεν έχω τίποτα με τον κ. Τσίπρα. Όπως δεν έχω τίποτα και με τον κ. Σαμαρά. Ή τον κ. Βενιζέλο. Αν είχα κάτι με κάποιον -που και πάλι δεν έχω- αυτοί θα ήταν οι ψηφοφόροι τους. Αυτοί που τους έκαναν κυβέρνηση ή που – δεν αποκλείεται να τους ξανακάνουν, ή που το πιθανότερο θα κάνουν πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα.
Εδώ έκαναν πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Είναι οι ίδιοι που, ίσως, κάνουν τον κ. Τσίπρα. Η γνωστή «δεξαμενή» των δήθεν «αναποφάσιστων» στις δημοσκοπήσεις, που πάντα στην κάλπη ψηφίζουν αυτόν που τους υπόσχεται ότι «λεφτά υπάρχουν».
Δεν έχω ψηφίσει Νέα Δημοκρατία την τελευταία τριακονταετία και δεν θα ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Κρεμάστε με. Δεν έχω ψηφίσει ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριακονταετία και δεν θα ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Πυροβολήστε με.
Δεν έχω ψηφίσει ποτέ ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα ψηφίσω στις επερχόμενες εκλογές. Ρίξτε με στην πυρά.
Είμαι βλάσφημος όταν διαφωνώ ότι ο κ. Τσίπρας είναι πολιτικός Μεσσίας. Αποκεφαλίστε με. Εμπιστεύομαι «μικρά» προοδευτικά (με την έννοια της λέξης) κόμματα εκτός συστήματος.
Αυτό είναι το «εγκλημά» μου.
Ανήκω στους λίγους «αόρατους» Έλληνες που δεν θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ. Δεν εργάστηκα ποτέ στο δημόσιο, μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς, δεν έχω πάρει μέσω του μισθού μου ούτε μία δραχμή, ούτε ένα ευρώ από τους φόρους των συνανθρώπων μου. Το γιατί είναι απλό.
Ποτέ ως ώριμος πολίτης, ως εργαζόμενος από το 1986 δεν ανήκω σε κανέναν κομματικό «στρατό». Δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω «την πλάτη» κανενός βουλευτή ή υπουργού.
Κανένα κόμμα, όταν κάποτε φύγω από τη ζωή, δεν θα εκδώσει συλλυπητήρια ανακοίνωση. Το πληρώνω με οικονομική ανέχεια και αγωνία γιά το αύριο.
Ναι. Αλλά ζω με αξιοπρέπεια και το «κούτελο καθαρό».
Αλλά ακόμη κι έτσι, η ίδια η κοινωνία που υποτίθεται ότι θέλει τους δημοσιογράφους ουδέτερους, μακριά από τα κόμματα, ειλικρινείς και έντιμους, κατά βάθος δεν τους θέλει καθαρούς. Θέλει να τους στιγματίζει. «Φασίστες» αν γράφουν ότι ο κ. Τσίπρας λέει κατάφωρα ψέμματα γιά να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών. «Φανατικούς » αν γράφουν ότι η κυβέρνηση καταρρέει. «Πληρωμένους» αν γράφουν ότι το ΠΑΣΟΚ θυμίζει επαρχιακό μπουλούκι που θα μπει οριακά στη Βουλή. «Εχθρούς του λαού» αν γράφουν ότι το ΚΚΕ με τις απόψεις του έχει κολλήσει δύο αιώνες πίσω. «Συνωμότες» αν γράφουν ότι οι ΑΝΕΛ διαλύονται και ίσως μπούνε οριακά στη Βουλή. «Κουμούνια» αν γράφουν ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι λύση ή ψήφος «εκδίκησης» και αποτελεί σαμποτέρ της Δημοκρατίας.
Άντε να βγάλεις άκρη σε αυτό το χάος.
Αυτή η δημόσια εξομολόγηση είναι μιά κατάθεση της αλήθειας μου. Δεν πιστεύω αυτά που τάζει ο κ. Τσίπρας. Δεν πιστεύω αυτά που διαρρέουν οι «παπαγάλοι» της κυβέρνησης. Όπως δεν πίστεψα αυτά που μου έταξε ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος με δύο λέξεις «λεφτά υπάρχουν» έγινε πρωθυπουργός και «ανάστησε το, από το 2010, «πεθαμένο» ΠΑΣΟΚ. Εκατομμύρια Έλληνες τον πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν», όπως πιστεύουν σήμερα και τον κ. Τσίπρα σε μία άλλη λεκτική παραλλαγή του «λεφτά υπάρχουν».
Σας προτρέπω, σταυρώστε με τα δηλητηριώδη σχολιά σας γιατί δεν θα ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ψηφίσω Νέα Δημοκρατία. Δεν θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ ή Ελιά ή όπως αλλιώς το ονομάσουν.
Θα ψηφίσω κάποιο «μικρό» κόμμα που μάλλον δεν θα μπει στη Βουλή. Αλλά σέβεται την σκληρή αλήθεια που επιτάσσει να σωθούν τα παιδιά του αύριο.
Θα αναρωτιέστε, ποιο κόμμα είναι αυτό. Το κρατάω γιά μένα, έχω αυτό το δικαίωμα. φαντάζομαι.
Άλλωστε, δεν είμαι τηλεπάστορας απ’ αυτούς που βρίθουν κάθε μέρα τα πάνελ εκπομπών και ειδήσεων γιά να χειραγωγώ τους ανθρώπους. Δεν είμαι «ψεκασμένος».
Κι αλήθεια, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας; Τι ψηφίζω εγώ; Ένας ανώνυμος πολίτης; Ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζει ούτε ένας βουλευτής ή υπουργός; Ένας άνθρωπος που δεν τον γνωρίζει ούτε ένας επιτελάρχης κανενός κόμματος εντός κι εκτός Βουλής;
Δεν με ξέρει κανένας και δεν ξέρω κανέναν. Δεν έχω καμία εξάρτηση. Δεν είμαι σε κανένα μυστικό κατάλογο δημοσιογραφικής μισθοδοσίας υπουργείου, οργανισμού ή κόμματος. Είμαι ελεύθερος.
Επιλέγω συνειδητά να ζω φτωχικά στην ειρήνη της ανωνυμίας μου με την οικογένεια και τα σκυλιά μου. Και που και που «ανοίγω το καπάκι» της ψυχής μου και γράφω αυτά που σκέφτομαι με το δικαίωμα της απόλυτης ελευθερίας που μου έδωσε, όπως και σε όλους τους αρθρογράφους, ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος από το 2010 εδώ στην πραγματικά πολυφωνική aixmi.gr. Με το ανεπανάληπτο μότο «ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν».
Μακάρι αν εκλεγεί ο κ. Τσίπρας να τα καταφέρει. Μακάρι να κάνω λάθος στην εκιμησή μου ότι λέει ψέμματα. Μακάρι αν ξαναεκλεγεί (θα είναι πολιτικό θαύμα) ο κ. Σαμαράς να καταλάβει ότι σε αυτή τη χώρα ζούνε άνθρωποι και όχι άβαταρ. Κι ας μην είμαι ψηφοφόρος τους. Το εύχομαι με όλη μου τη δύναμη. Ποιός δεν το εύχεται; Μόνο οι προδότες.
Φοβάμαι, όμως, ότι του χρόνου τέτοια μέρα – αν τελικά έχουν γίνει εκλογές – και κρατήστε το στη μνήμη σας, όταν θα κυβερνά ένας από τους δύο, η μέγγενη θα έχει «πνίξει» κι άλλους συνανθρώπους μας. Οι οποίοι θα αναρωτιούνται, πώς συνέβη αυτό! Μα αφού θα έχουν εμπιστευτεί γιά τη σωτηρία τους έναν από τους δύο.
Και, ίσως, να μην φταίνε και αυτοί οι δύο στην τελική. Αλλά αυτές οι δαιδαλώδεις «αυλές», οι κουστωδίες των ουσιαστικών «πρωθυπουργών», οι οσφυοκάμπτες που στραγγαλίζουν τους αρχηγούς τους και εκμεταλλεύονται είτε τον πανικό, είτε την απειρία, είτε τον θηριώδη όγκο εργασίας , είτε την άγνοιά τους.
Και όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι αρίφνητοι ευκαμψίες, «σύμβουλοι» της κακιάς συμφοράς, επαγγελματίες συνδικαλιστές, διευθυντές πολιτικών γραφείων και διάφορες «σκιές» αποφασίζουν γιά το μέλλον αυτής της χώρας.
Ποτέ δεν έβγαλα το ψωμί μου αυτά τα τριάντα χρόνια του εργασιακού μου βίου επειδή ήμουν «παιδί» της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ (αυτοί κυβερνούν από το 1985 έως σήμερα). Και ποτέ δεν θα βγάλω το ψωμί μου στο μέλλον επειδή θα είμαι παιδί του ΣΥΡΙΖΑ (αυτός θα κυβερνήσει κάποτε, αργά ή γρήγορα).
Έζησα και θα ζήσω όσο θέλει ο Θεός με ψηλά το κεφάλι. Δεν προσκύνησα κανέναν Σαμαρά, κανέναν Παπανδρέου και κανέναν Τσίπρα.
Τελικά, είναι κάτι σαν αυτό που έχει γράψει στο βιβλίο του «Άγριες φοινικιές» ο Ουίλιαμ Φόλκνερ:
«Αν ήταν να διαλέξω ανάμεσα στον πόνο και το τίποτα θα διάλεγα τον πόνο». Μόνο που εδώ έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον πόνο και τον μεγαλύτερο πόνο.
Το ποιός από τους δύο, Σαμαράς ή Τσίπρας, είναι ο πόνος ή ο μεγαλύτερος πόνος δεν το ξέρω. Αλλά, δυστυχώς, σίγουρα θα το μάθω κάποια στιγμή. Όπως και όλοι μας. Τότε θα είναι πολύ αργά. Η χαριστική βολή γιά τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου