Η ομιλία του Γ. Γαλάνη στην 87η Ολομέλεια της ΔΟΕ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Λίγο καθυστερημένα -άργησε να μου σταλεί- σας παρουσιάζω την ομιλία του Κ. Γ. Γαλάνη των Παρεμβάσεων στην 87η Ολομέλεια της ΔΟΕ.

Γ. ΓΑΛΑΝΗΣ:

Συνάδελφοι,

 θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου το σύνολο των συναδέλφων και των εκπαιδευτικών Σωματείων της χώρας που έδωσαν την ευκαιρία πριν από περίπου ένα μήνα σε μια ολιγομελή αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών οι οποίοι εκπροσωπούσαμε τα Σωματεία μας, να βρεθούμε στη μαρτυρική Παλαιστίνη για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων για γη κι ελευθερία.

Είμαστε μέρος του εργατικού κινήματος που, διαχρονικά, στις σημαίες του έχει προμετωπίδα την αλληλεγγύη στους λαούς που αγωνίζονται για τη γη τους και την ελευθερία τους. Δεν είμαστε οι μόνοι, ούτε οι πρώτοι που το κάνουμε, ελπίζουμε και θα προσπαθήσουμε να μην είμαστε ούτε οι τελευταίοι.

Όπως είναι γνωστό, στην Παλαιστίνη η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη. Η ισραηλινή κατοχή ενισχυμένη από τη βοήθεια του Τραμπ αλλά και την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει βαρύτατες επιπτώσεις στη ζωή των Παλαιστίνιων. Καθημερινή ασύμμετρη βία, δολοφονίες ακόμα και μικρών παιδιών από τον Ισραηλινό στρατό, καταστροφή των υποδομών, επέκταση των εποικισμών δεν αφήνουν περιθώρια ειρήνευσης στην μαρτυρική περιοχή. Ο ιμπεριαλισμός που μοιάζει ανίκητος αυτή τη στιγμή, ένα μόνο φοβάται: Την αλληλεγγύη των λαών, την αλληλεγγύη των εργαζομένων.

 Το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει, πλάι στους παραδοσιακούς τρόπους, να αναζητήσει νέους τρόπους έκφρασης αλληλεγγύης  στον παλαιστινιακό λαό. Οι κριτικές στην πρωτοβουλία «ΈΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ» είχαν συνήθως μικροπαραταξικά κίνητρα και δεν συνέβαλλαν στην ενίσχυση της αλληλεγγύης και στην αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων. Σε κάθε περίπτωση η συγκεκριμένη πρωτοβουλία αντιπαρήλθε κάθε τέτοιου είδους κριτικές και ολοκλήρωσε με επιτυχία το έργο της. Για μια ακόμη φορά ευχαριστούμε τους συναδέλφους και τα εκπαιδευτικά Σωματεία που συμμετείχαν σ’ αυτή την προσπάθεια.

Αγαπητοί συνάδελφοι, σε 4 χρόνια από φέτος, το 2022, η ΔΟΕ συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Στα 100 χρόνια ζωής υπάρχουν και μαύρες σελίδες και φωτεινές σελίδες. Να δούμε πότε μεγαλούργησε η ΔΟΕ και να δούμε πότε συμπλήρωσε τις σκοτεινές σελίδες. Η ΔΟΕ μεγαλούργησε, όταν υποστήριξε το δημόσιο σχολείο, όταν πήρε υπ' όψιν της τις ανάγκες των φτωχών λαϊκών τάξεων, τις ανάγκες των μαθητών των πίσω θρανίων, όταν υποστήριξε τα μορφωτικά δικαιώματα, τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών, τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Όταν συντάχτηκε με τις δυνάμεις του δημοτικισμού στο μεσοπόλεμο και εμπλούτισε τη μορφωτική τους σκεύη  με τις ιδέες και τις πρωτοβουλίες του Γληνού, του Δελμούζου, του Τριανταφυλλίδη, του Παπαμαύρου, της Ιμβριώτη. Όταν τασσόταν ανεπιφύλακτα και υποστήριζε με μεγάλο κόστος (διώξεις, απολύσεις) τα προοδευτικά και ριζοσπαστικά προτάγματα της κάθε εποχής.

Όταν στήριξε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964. Όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1950 αγωνίστηκε και απέτρεψε τη μείωση των ετών φοίτησης των μαθητών στο δημοτικό σχολείο. Όταν αγωνίστηκε για την ίδρυση των παιδαγωγικών τμημάτων.

Έγραψε τις πιο μαύρες σελίδες της όταν υπηρέτησε με υπέρμετρο φανατισμό τις πιο σκληρές κρατικές πολιτικές. Έγραψε τις πιο μαύρες σελίδες της όταν πλάι στους στρατοδίκες, στο μετεμφυλιακό κράτος, συνέβαλλε μέσω των Συμβουλίων ν’ απολύονται οι εκπαιδευτικοί απ’ τα σχολεία. Όταν πρωτοστατούσε στην καθιέρωση του κράτους της εθνικοφροσύνης. Όταν αρνιόταν την αγωνιστική συμπόρευση με τις άλλες εκπαιδευτικές ομοσπονδίες. Όταν οδηγείτο στη διάσπαση εξυπηρετώντας παραταξιακά συμφέροντα. Είναι μεγάλη συζήτηση η ιστορία της Ομοσπονδίας, δεν πρέπει να τη χαρίσουμε σε κανέναν. Χρέος μας είναι ν’ αναδείξουμε τις φωτεινές πλευρές και με φάρο εκείνες τις πλευρές να πορευθούμε.

Αλήθεια τί σχέση έχουν όλα αυτά με το  «σήμερα»; Ποιο είναι το κύριο δίλημμα σήμερα; Η Ομοσπονδία τουλάχιστον στα τελευταία 25 χρόνια που είμαστε μέλη της, έχει ένα πρόταγμα: Την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν σχολείου. Δεν είναι λίγο. Έχουμε συνεννοηθεί νομίζω όταν μιλάμε για το πρόταγμα της Ομοσπονδίας, μιλάμε για το μέσο όρο. Δεν είναι όλες οι πτέρυγες το ίδιο, προφανώς.

Μεγάλη μάχη γίνεται για την ηγεμονία εντός του Συνδικάτου και πρέπει να γίνεται με όρους αξιοπρέπειας και όχι με χτυπήματα κάτω απ’ το τραπέζι. Νομίζω έχουμε συνεννοηθεί γι’ αυτά αν και δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Όμως, η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου δεν είναι μόνο στα χαρτιά και η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και του εκπαιδευτικού, δεν είναι υπόθεση μιας μόνο πτέρυγας του Συνδικάτου.

  Σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν να επιδείξουν καρπούς  πολλές πτέρυγες, και δεν διεκδικούμε εμείς ως Παρεμβάσεις την αποκλειστικότητα αυτής της προσπάθειας.  Ο αγώνας για διορισμούς, η προσπάθεια γι’ αντικειμενικοποίηση των μορίων μεταθέσεων ή αποσπάσεων που τα θεωρούμε μερικές φορές αυτονόητα, καταγράφονται στις καλές πλευρές της σύγχρονης  ιστορίας του Συνδικάτου.

Ποιο είναι σήμερα το δίλημμα; Απ’ τη μια πλευρά υπάρχει και νομίζω δεν το αμφισβητεί κανένας τουλάχιστον σ’ επίπεδο γραπτών, σ’ επίπεδο συνθημάτων, η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου. Από την άλλη, υπάρχει το διακύβευμα της κοινωνικής συμμαχίας. Λέει η κοινωνική συμμαχία λοιπόν σ’ ένα από τα 10 σημεία, στο σημείο 4, για τις «πολιτικές εκπαίδευσης και κατάρτισης που θα ενισχύουν την υγιή επιχειρηματικότητα, τον προγραμματικό σχεδιασμό και το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας».

Σας παρακαλώ να μου πείτε τι σχέση έχει τη υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου με αυτή τη θέση της κοινωνικής συμμαχίας.  Πού συναντιόνται η επιχειρηματικότητα και η στήριξη του δημόσιου σχολείου;   Η πρόκληση των καιρών μας αγαπητοί συνάδελφοι είναι η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και εδώ δεν χωράνε παρεκκλίσεις και  μισόλογα.  

Είμαστε με την υγιή επιχειρηματικότητα ή με το δημόσιο σχολείο;  Η επιχειρηματικότητα πρέπει να μπει στο δημόσιο σχολείο; Με άλλα λόγια: Ο νεοφιλελευθερισμός πρέπει να βάλει τη μπότα του και στο δημόσιο σχολείο με καθολικό τρόπο ή τα δικαιώματα των παιδιών και οι ανάγκες των εκπαιδευτικών πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο; Νομίζω η απάντηση στο δίλημμα, είναι εύκολη στα λόγια, δύσκολη στην πράξη.

Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έχει ριζώσει βαθιά στις συνειδήσεις της κοινωνίας και μεγάλου μέρους των εκπαιδευτικών. Το Σωματείο πρέπει να λειτουργήσει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.  Να συσπειρώσει τα μέλη του σε μια πλατιά αγωνιστική ενότητα έχοντας πάντα κατά νου την βασική, εδώ και 100 χρόνια σχεδόν, θέση του, ότι στο Σωματείο δεν καταταγόμαστε και δεν το υπηρετούμε με βάση την κομματική ταυτότητα, την ιδεολογία ή την ταξική συνείδηση αλλά με βάση την ταξική θέση που έχει ο καθένας μας. Με αυτό τον ενωτικό τρόπο να υπερασπίσουμε το δημόσιο σχολείο και να προωθήσουμε τα αιτήματά μας.

Η κοινωνική συμμαχία, που κάνει τα πρώτα βήματα, θα πρέπει να μας βρει όλους απέναντί της. Εμείς από την πλευρά των Παρεμβάσεων θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό σε αυτό τον αγώνα. Σας ευχαριστώ.