Η μαγκιά του ήθους

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

• Συνειδητά απέχω από την κριτική για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο. Δεν αξίζει τον κόπο. Και φυσικά δεν είμαι από αυτούς που θα πιστέψουν το παραμύθι ότι αυτά συμβαίνουν γιατί φταίει ΕΝΑΣ. Αυτά συμβαίνουν όταν ένα συμβούλιο λειτουργεί μα καθαρά κομματικά χαρακτηριστικά και δυστυχώς οι αποδέκτες αυτής της κατάντιας είναι τα ΣΧΟΛΕΙΑ και τα ΠΑΙΔΙΑ. 
• Για τον λόγο αυτό επιλέγω να δημοσιεύσω ένα κείμενο ενός δημοσιογράφου που ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ του Κ. Κώστα Κεφαλογιάννη. Έτσι και αλλιώς και τα Σχολεία κάποιοι πάνε να τα καταντήσουν ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Η Ελλάδα και η τζάμπα μαγκιά. Μια σχέση διαχρονική και άρρηκτη.  Παρατηρώ μέχρι και σήμερα ποιους θεωρεί «μάγκες» μια μεγάλη μερίδα του κόσμου και εκπλήσσομαι – μετά απογοητεύομαι. Θα περίμενα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, το κριτήριο μας να έχει λιγάκι οξυνθεί. Αέρες, που λέμε και στην Κρήτη. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.  Το ψέμα, ο λαϊκισμός, ο κουτσαβακισμός έχουν επικρατήσει κατά κράτος σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας και σε μεγάλο βαθμό της ιδιωτικής ζωής   Και η τζάμπα μαγκιά , που υπήρχε πάντα αλλά βγήκε από το καβούκι της δειλά – δειλά τη δεκαετία του 80’, για να εξελιχθεί εν συνεχεία , γρήγορα και δίχως αντίσταση, σε κυρίαρχο μοντέλο συμπεριφοράς των Νεοελλήνων, αποτελεί σήμερα σχεδόν την επίσημη «γλώσσα» της χώρας!  Μια «γλώσσα» βίαιη, άσχημη, που αντιλαμβάνεται ως μοναδική μορφή διαλόγου, το βρίσιμο, τις απειλές και  τη στοχοποίηση οποιουδήποτε εκφέρει διαφορετική άποψη από εκείνη του τζάμπα μάγκα.
Μια γλώσσα, επίσης, «κατηφορική». Αν προσπαθήσεις να αντιπαρατεθείς μαζί της, σε παίρνει η κάτω βόλτα και ,πριν το καταλάβεις, καταλήγεις κι εσύ στον ίδιο θλιβερό βούρκο με τον υβριστή σου – μετά πια, δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιος βρισκόταν εκεί ευθύς  - εξαρχής και ποιος παρασύρθηκε.  Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια όψη.
Η τεράστια ευθύνη των δημοσιογράφων για τη συγκεκριμένη κατάντια είναι αδιαμφισβήτητη. Όχι μόνο επειδή ανάμεσά μας κυκλοφορούν ορισμένοι από τους μεγαλύτερους τζάμπα – μάγκες στην Ελλάδα. Κυρίως επειδή  συνεισφέραμε καταλυτικά στη διαμόρφωση ενός «γηπεδικού» δημόσιου λόγου,  περιθωριοποιώντας συστηματικά και κατ΄ εξακολούθηση τα βασικότερα εργαλεία της δουλειάς μας:  Τα επιχειρήματα, την ψυχραιμία, την έρευνα, την αλήθεια. Το κάναμε οικειοθελώς προς άγραν πελατείας  ή το κάναμε κατά παραγγελία των αφεντικών μας, πάντως το κάναμε. Και τώρα που μαζεύουμε μπινελίκια, κατάρες και «Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι», κάτι πάμε να ψελλίσουμε προς υπεράσπιση του κλάδου, αλλά δεν πείθουμε ούτε τον εαυτό μας. ‘Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.
Υπάρχει αντίδοτο σε όλα τα παραπάνω; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ξέρω μονάχα (το θυμήθηκα ξανά από μια ευτυχή– για εμένα - συγκυρία  πριν από περίπου ενάμιση χρόνο και , έκτοτε,  το διαπιστώνω καθημερινά) ότι η αληθινή μαγκιά είναι το ήθος.  
Και μάγκας πραγματικός, εκείνος που εν μέσω δύσκολων καταστάσεων, στοχευμένων προκλήσεων και πληρωμένων εγκάθετων, δεν κάνει την παραμικρή έκπτωση σε ζητήματα αρχών και δεν διαπραγματεύεται τον κώδικα αξιών που καθορίζει τη ζωή του.  Όχι ένας διευθυντής επικοινωνίας που χυδαιολογεί ακατάπαυστα, βρίζει, απειλεί, στοχοποιεί και τραμπουκίζει όποιον ξεμπροστιάζει τη θλιβερή ανεπάρκειά του. Αυτός είναι ο ορισμός του «τζάμπα μάγκα» - και η μόνη τιμωρία που του αξίζει, του έχει επιβληθεί έτσι κι αλλιώς από τη φύση: Η υποχρέωση να ζει με τον εαυτό του. Η τιμωρία που οφείλει να του επιβάλλει η δικαιοσύνη, είναι ελαφρύτερη.

Μάγκας είναι εκείνος που,  ακόμα και όταν οι συνθήκες καθιστούν εύκολη την διολίσθηση σε διαδικασίες φτηνές (ένα λυτρωτικό ξεκατίνιασμα, έναν δημόσιο καυγά, μια αντιπαράθεση πολύ χαμηλού επιπέδου, όχι στην βάση των επιχειρημάτων, αλλά στη βάση της  χυδαιότητάς), επιλέγει , πάντα,  ως απάντηση το ήθος.
Δεν διαλέγει εχθρούς ανάλογα με το πόσο ισχυροί είναι  - διαλέγει απλώς τον δρόμο που θεωρεί σωστό και τον διαβαίνει με το κεφάλι ψηλά, ανεξαρτήτως κόστους. Δεν μασάει σε τραμπουκισμούς, δεν εκφοβίζεται  από τζάμπα μάγκες, αντιθέτως  υπερασπίζεται τα πιστεύω του, με πάθος και ευγένεια, με θάρρος και σεβασμό, με ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια.
Αυτός, ναι, είναι μάγκας, αληθινός και ατόφιος. Τυχαίνει να γνωρίζω, ευτυχώς,  ότι κυκλοφορούν ακόμα τέτοιοι ανάμεσά μας.  Το  πρόβλημα είναι αν μας έχει απομείνει η ικανότητα ή τη διάθεση  να τους αναγνωρίσουμε…
Υ.Γ. Για την αισιοδοξία του πράγματος, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η μαγκιά του ήθους, παρότι δεν έχει τη δημοφιλία της τζάμπα μαγκιάς, όχι απλώς αντέχει αλλά ενίοτε θριαμβεύει κιόλας, έστω και ως εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. 
Και όσο αντέχει, θα υπάρχει ελπίδα.