Τοποθετήσεις και Διαθέσεις Αναπληρωτών Εκπαιδευτικών Μουσικής

Κοπιδάκη Αριάδνη:

• 1ο Δ.Σ. Καστοριάς, 4 ώρες
• 2ο Δ.Σ. Καστοριάς, 5 ώρες
• 3ο Δ.Σ. Καστοριάς, 5 ώρες
• 7ο Δ.Σ. Καστοριάς, 4 ώρες
• Δ.Σ. Δισπηλιού, 4 ώρες

Στεργιοπούλου Στεφανία:

• 1ο Δ.Σ. Άργους, 6 ώρες
• 2ο Δ.Σ. Άργους, 5 ώρες
• 3ο Δ.Σ. Άργους, 8 ώρες
• 4ο Δ.Σ. Άργους, 5 ώρες

Γαβρίλη Παρασκευή:

• Δ.Σ. Μαυροχωρίου, 6 ώρες
• Δ.Σ. Κωσταραζίου, 6 ώρες
• Δ.Σ. Κορησού, 6 ώρες
• Δ.Σ.  Τοιχιού, 3 ώρες
• Δ.Σ. Πολυκάρπης, 3 ώρες

Αμασλίδου Ιφιγένεια:

• 1ο Δ.Σ. Μανιάκων, 8 ώρες
• 2ο Δ.Σ. Μανιάκων, 5 ώρες
• Δ.Σ. Κολοκυνθούς, 2 ώρες
• Δ.Σ.  Χιλιοδένδρου, 5 ώρες
• Δ.Σ. Οινόης, 4 ώρες

ΣΥΡΙΖΑ VS ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή και τοποθέτηση Διευθυντών Π.Ε και Δ.Ε.

Είναι αλήθεια ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση ανακοίνωνε στις 18/11/2014  ότι « ο ΣΥΡΙΖΑ… θα προχωρήσει, σε συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα, στην αναδιάρθρωση του πλαισίου διοίκησης και οργάνωσης της εκπαίδευσης και θα επαναπροκηρύξει όλες τις θέσεις», (εδώ)

δεν προδιέθετε πολλούς για αυτό που θα ακολουθούσε, δηλαδή:

1.      Τον τρόπο επιλογής των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης.

2.      Τον τρόπο συγκρότησης των Περιφερειακών Υπηρεσιακών Συμβουλίων (ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΔΕ).

3.      Τον τρόπο και τη διαδικασία επιλογής των Διευθυντών Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης.

Και δεν προδιέθετε επειδή δεν υπήρχαν ενδείξεις σχετικά με τις προθέσεις του.

 Το αντίθετο μάλιστα:

Α. ΣΕ ΣΧΕΣΗ  ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ  ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Στις 14/01/2013, ο ΣΥΡΙΖΑ σε Ερώτηση στη Βουλή με θέμα:

«Διορισμός των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης με αναξιοκρατικά, αδιαφανή και κομματικά κριτήρια», ρωτούσε τον αρμόδιο υπουργό:

 «Προτίθεστε να προχωρήσετε άμεσα στην αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που διέπει τη διαδικασία επιλογής και διορισμού των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης»;

Και αυτό επειδή, –σύμφωνα πάντα με την ερώτηση-, «ορίζονται ως μετακλητοί στις συγκεκριμένες θέσεις με εντελώς αναξιοκρατικά, αδιαφανή και κομματικά κριτήρια… Στην ουσία δεν υπηρετούν την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς, αλλά στηρίζουν παραταξιακά συμφέροντα, … τα κριτήρια επιλογής σε σχέση με τις αρμοδιότητες μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο εκάστοτε Περιφερειακός Διευθυντής τοποθετείται για να εξυπηρετεί το κομματικό συμφέρον και σε αυτό το επίπεδο…» (Η ερώτηση εδώ)

Δεν ήταν όμως η μόνη ένδειξη ότι στο επίπεδο αυτό θα άλλαζαν - προς το καλύτερο- τα πράγματα…

Στις 9/2/2015 ο Υπουργός Παιδείας Αρ. Μπαλτάς στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε σχετικά με το θέμα:

 «Ένα ερώτημα που πλανάται στο διαδίκτυο και φτάνει και σε εμένα: περιφερειακοί και νομαρχιακοί διευθυντές εκπαίδευσης, ποιους θα επιλέξουμε, ποιους δικούς μας θα βάλουμε, τι θα γίνει εδώ, τι θα γίνει εκεί. Η απάντηση και εδώ είναι πάρα πολύ απλή: κείμενες διατάξεις κατά τη νομοθεσία που σημαίνει ανοιχτή προκήρυξη, αδιάβλητη επιτροπή αξιολόγησης και απόλυτη, επαναλαμβάνω, απόλυτη πολιτική ανεξιθρησκία…» (η δήλωση εδώ)

Οι δηλώσεις  Μπαλτά συνεχίστηκαν στις 25/2/2015:  «Είναι καθαρή κρυστάλλινη από την πρώτη στιγμή  η θέση. Δεν υπάρχουν κομματικά κριτήρια σε τέτοιου τύπου διαδικασίες. Υπάρχουν σύμφωνα με τους νόμους και στο πλαίσιο αυτών των νόμων, αξιολογήσεις όσο το δυνατόν αντικειμενικές στα περιθώρια που αφήσει ο νόμος πάντα. Αυτό είναι θέση αρχής. Δεν υποχωρούμε . Δεν έχουμε κανένα λόγο να διορίσουμε ανθρώπους που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ».

Η επιλογή των Περιφερειακών Διευθυντών, έγινε τελικά, - παρά τις περί αντιθέτου δηλώσεις- με βασικό κριτήριο την συνδικαλιστική και κομματική τους δράση.

Β. ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

Αλλά και σε σχέση με τη συγκρότηση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων των εκπαιδευτικών τα πράγματα έδειχναν διαφορετικά από κει που κατέληξαν…

Στις 26/01/2015 ο συντονιστής του τομέα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης, λίγο πριν αναλάβει καθήκοντα ως αναπληρωτής Υπουργός, δηλώνει σχετικά με το θέμα:

«Τα Υπηρεσιακά Συμβούλια θα λειτουργούν με πλήρη διαφάνεια και με 3  αιρετά μέλη. Σήμερα το ΠΔ 1/2003 προβλέπει 2 αιρετά μέλη, θα προχωρήσουμε σε  τροποποίηση του ως προς τον αριθμό των αιρετών μελών. Το τρίτο αιρετό μέλος, λόγω του ότι ήδη έχουν γίνει οι εκλογές ανάδειξης τους, θα ορίζεται από τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές οργανώσεις και για όσο διάστημα θα ισχύει το μεταβατικό θεσμικό πλαίσιο».

Τι συνέβη όμως τελικά;

Στο νόμο 4342/15, ΦΕΚ(143/9-11-2015) το άρθρο 42 προβλέπει νέο τρόπο συγκρότησης των υπηρεσιακών συμβουλίων, σύμφωνα με τον οποίο,-όχι μόνον δεν υλοποιείται η δέσμευση για τρίτο αιρετό μέλος-, αλλά επιπλέον,  ο ορισμός των δύο από τα πέντε μέλη, γίνεται από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης χωρίς προηγούμενη εισήγηση του Διευθυντή Εκπαίδευσης και χωρίς άλλο κριτήριο παρά μόνον την δεκαπενταετή εκπαιδευτική υπηρεσία.

Γ. ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Κορύφωση της λογικής αυτής, αποτελεί  η τροπολογία που κατατέθηκε εσπευσμένα για ψήφιση από τον Υπουργό Παιδείας  στο Σχέδιο Νόμου, «Βοσκήσιμες γαίες Ελλάδας και άλλες διατάξεις».

Σύμφωνα με την τροπολογία για την «Επιλογή και τοποθέτηση Διευθυντών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης», τα  επταμελή Συμβούλια επιλογής του Ν.3848/2010 αντικαθίστανται από πενταμελή, στα οποία  πρόεδροι είναι οι Περιφερειακοί  Διευθυντές  Εκπαίδευσης και μέλη ένας Σχολικός  Σύμβουλος , ένα μέλος Δ.Ε.Π. (που ορίζονται με απόφαση Υπουργού)  και οι  δύο αιρετοί  εκπρόσωποι  των εκπαιδευτικών στα ανώτερα  περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλια της αντίστοιχης βαθμίδας.

Αν και η στόχευση της συγκεκριμένης σύνθεσης των συμβουλίων επιλογής είναι προφανής, εκεί που δοκιμάζεται η λογική είναι το σημείο της συνέντευξης.

Στις 14/5/2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φέρνει και ψηφίζει  στη Βουλή το νόμο  4327/15. «Επείγοντα μέτρα για την Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και άλλες διατάξεις»

Στην αιτιολογική έκθεση του νόμου, (εδώ) (σελ.3 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄ ΣΤΕΛΕΧΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ) αναφέρεται ότι:

«Η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων κρίνει αναγκαίο να προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση για την επιλογή των Διευθυντών σχολικών μονάδων και των Διευθυντών Εκπαίδευσης. Τα στελέχη Εκπαίδευσης που αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης έχουν ως κύρια αποστολή να συντονίζουν και να διευκολύνουν το εκπαιδευτικό και διοικητικό έργο που επιτελείται...

Οι παραπάνω  προϋποθέσεις δεν είναι δυνατόν να διαπιστωθούν εάν συντρέχουν ή όχι στη διάρκεια μιας  ολιγόλεπτης συνέντευξης η οποία στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για την επιλογή «ημετέρων» της εκάστοτε εξουσίας. Γι’ αυτόν τον λόγο, η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων αποσύρει τη διαδικασία της συνέντευξης».

Σήμερα,  έξι μήνες μετά από την κατάργηση της συνέντευξης από τον ΣΥΡΙΖΑ,

 ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει τη συνέντευξη των υποψηφίων στην υπό ψήφιση τροπολογία, την οποία μάλιστα μοριοδοτεί με 15 μόρια…

Ανδρέας Παπαδαντωνάκης

Φιλόλογος

Προσλήψεις Αναπληρωτών Εκπαιδευτικών (Μουσικής) στην Καστοριά

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι.
ανακοινώθηκε σήμερα η πρόσληψη 790 εκπαιδευτικών ειδικοτήτων με πλήρες και μειωμένο ωράριο στην Πρωτοβάθμα Εκπαίδευση. Στην Καστοριά έρχονται οι συναδέλφισσες:

• Κοπιδάκη Αριάδνη, ΠΕ 16.01 (Μουσικής)
• Στεργιοπούλου Στεφανία, ΠΕ 16.01 (Μουσικής)
• Γαβρίλη Παρασκευή, ΠΕ 16.01 (Μουσικής)
• Αμασλίδου Ιφιγένεια, ΠΕ 16.01 (Μουσικής)

Ερώτηση μια και έρχονται τα Χριστούγεννα: Υπάρχει περίπτωση να κάνουμε δεύτερη ξένη γλώσσα φέτος;

Γιατί σκοτώνετε την ανθρωπιστική παιδεία των νέων;

 Γράφει: Στέλλα Πριόβολου

Αυτή στην ουσία είναι με άλλα λόγια η ερώτηση που θέτει στους καθοδηγητές της παιδείας των νέων ο καθηγητής της Ιταλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλαβρίας και γνωστός φιλόσοφος Νούτσιο Όρντινε μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «Η χρησιμότητα του άχρηστου», μεταφρασμένο στην Ελληνική από τον αλησμόνητο μεταφραστή Ανταίο Χρυσοστομίδη.
Σε σχετική διάλεξη που έδωσε τις προάλλες στην Αθήνα με τίτλο «Σε τι είναι χρήσιμη μια άχρηστη γνώση» ο Ιταλός καθηγητής θέλησε να τονίσει τη χρησιμότητα της γνώσης εκείνης που δεν σχετίζεται άμεσα με ωφελιμιστικό σκοπό αλλά έχει καθοριστική σημασία για τη διαμόρφωση του πνεύματος και τον πολιτισμό της ανθρωπότητας, θέλησε ουσιαστικά να υπογραμμίσει την αναγκαιότητα της καλλιέργειας των ανθρωπιστικών επιστημών, των κλασικών γλωσσών, της φαντασίας και της τέχνης.
Ο φιλόσοφος και δάσκαλος Ν.Όρντινε μπαίνει βαθιά στη λογική που επικρατεί στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κερδοσκοπική πραγματικότητα και που στηρίζεται στη λατρεία της χρησιμότητας της γνώσης της συνδεδεμένης με την αγορά εργασίας και μοιραία οδηγεί στην υπονόμευση θεμελιωδών ανθρωπίνων αξιών.
Η λογική του κέρδους υπονομεύει εκ βάθρων τους θεσμούς τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα, τα μουσεία ,τις βιβλιοθήκες αλλά και τις ανθρωπιστικές σπουδές, η αξία των οποίων υπακούει στην αρχή «η γνώση για τη γνώση»και όχι στην αρχή της άμεσης, πρακτικής αποδοτικότητας.
Είναι αστείο, πιστεύει , και μόνο να σκεφθεί κανείς ότι ο καθορισμός των πανεπιστημιακών μαθημάτων σε συνάρτηση με τις ανάγκες της αγοράς θα αρκούσε για να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων. Πρόκειται για ένα τεράστιο σφάλμα – τονίζει ο Ν.Όρντινε σε Έλληνα δημοσιογράφο– το να υποβάλλεις την εκπαίδευση των νέων στους ρυθμούς της αγοράς, είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα. Η εκπαίδευση απαιτεί χρόνο. Αλήθεια, τι ξέρουμε για τα επαγγέλματα που θα προσφέρουν δουλειά στους φοιτητές μας όταν θα είναι έτοιμοι για εργασία, και όταν η αγορά εξελίσσεται με ταχύτητες τόσο δύσκολα προβλέψιμες ώστε αυτό που σήμερα έχει αξία θα έχει αύριο ξεπεραστεί;
Δυστυχώς , στο όνομα αυτής της αυταπάτης – παρατηρεί ο Ν.Όρντινε- καταστρέφουμε την οικουμενική εκπαιδευτική λειτουργία της διδασκαλίας. Απαιτώντας από έναν νέο φοιτητή να διαλέξει το μελλοντικό του επάγγελμα , σκοτώνουμε την περιέργεια και την ελευθερία του να πετάει σαν μέλισσα από τη μια γνώση στην άλλη. Αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα δεν είναι οι ειδικοί με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά καλλιεργημένοι πτυχιούχοι , ικανοί να προσαρμόζονται στις μεταβολές του κόσμου της εργασίας.
Με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις πολλές χώρες προσπαθούν να «επαγγελματοποιήσουν» τα προγράμματα σπουδών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια . Δεν αντιλαμβάνονται ότι η υποταγή της Παιδείας και της εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της αγοράς είναι μια ήδη χαμένη μάχη. Κανένα επάγγελμα δεν μπορεί να ασκηθεί συνειδητά χωρίς γενική παιδεία. Μερικοί δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι υπάρχει ένα «χρήσιμο» που δεν έχει υλική διάσταση και που απαιτεί μακρούς χρόνους :η λογοτεχνία, η τέχνη, η φιλοσοφία μπορούν να σώσουν τον κόσμο από τη βία, τους εγωισμούς και τη βαρβαρότητα. Εάν η φιλοσοφία δεν μετατραπεί σε τρόπο ζωής, θα έχουμε αποτύχει.
Σε συνέντευξή του τις ημέρες αυτές στην Αθήνα και σχετικά με τους κινδύνους από την υποβάθμιση των ανθρωπιστικών σπουδών, ο καθηγητής τονίζει χαρακτηριστικά: σήμερα δυστυχώς θεωρούνται «άχρηστες» οι γνώσεις που δεν ευνοούν άμεσα κέρδη. Όμως συχνά ο κόσμος των πανεπιστημιακών αποδέχεται την κατάσταση και παρατηρεί παθητικά αυτή την πτώση.
Οδεύουμε προοδευτικά προς την απώλεια της «μνήμης», έχουμε επικεντρωθεί στο παρόν , σκεφτόμαστε ότι το παρελθόν δεν έχει πλέον σημασία. Όμως, η απώλεια της μνήμης σημαίνει απώλεια της ικανότητας να κατανοήσουμε το παρόν και να προβλέψουμε το μέλλον. Όταν θα χαθούν και οι τελευταίοι γνώστες των αρχαίων ελληνικών, των λατινικών, των σανσκριτικών κανείς δεν θα είναι πλέον σε θέση να αποκωδικοποιήσει μια επιγραφή ή να μεταφράσει μια περγαμηνή. Θα αναγκαστούμε να κλείσουμε τις βιβλιοθήκες και τα μουσεία με τρομακτικές συνέπειες για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Να γιατί αποφάσισα να γράψω αυτό το «Μανιφέστο». Πρέπει να αντιδράσουμε πριν να είναι πολύ αργά.
Ο Ν.Όρντινε εκφράζει με το βιβλίο, τις διαλέξεις και τις συνεντεύξεις του μια μεγάλη αλήθεια : πρέπει να αντιδράσουμε , και πρώτοι εμείς οι Έλληνες και μάλιστα τώρα που συζητείται για πολλοστή φορά η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Ας αφουγκραστούμε το «μέγιστο μάθημα του Ιταλού φιλοσόφου, αλλά και την αγωνία και την απογοήτευση της νέας γενιάς, που ζει σ’έναν κόσμο αμφισβήτησης των αξιών και των ανθρωπιστικών ιδεωδών.

Η Μονοεδρική Περιφέρεια

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η ​​αλυσιδωτή συνάρτηση είναι ολοφάνερη. Την πιστοποιούμε, αλλά δεν βγάζουμε τις συνέπειες.
Για να εκλεγεί βουλευτής ένας πολίτης σήμερα, χρειάζεται πολλά χρήματα. Για να πετύχει ένα κόμμα την είσοδό του στη Βουλή, πρέπει να επιβαρύνει το ταμείο του κράτους με το κόστος χιλιάδων πρόσθετων διορισμών στη δημοσιοϋπαλληλία. Γιατί; Επειδή το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί με τη λογική και τους νόμους της αγοράς. Η ψήφος του πολίτη εξαγοράζεται από το κόμμα με αντάλλαγμα την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά. Ή υποκλέπτεται η ψήφος του πολίτη με τη μεθοδική πλύση εγκεφάλου του, τα χρυσοπληρωμένα τεχνάσματα της εμπορικής διαφήμισης.
Για να εξασφαλιστούν οι μισθοί των προεκλογικά διορισμένων, το κράτος υποχρεώνεται σε εξωφρενικό υπερδανεισμό, ο υπερδανεισμός έχει οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδη χρεοκοπία, η χρεοκοπία σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, σε εξευτελιστική επιτρόπευση της λειτουργίας του κράτους, σε διεθνή εξευτελισμό και ατίμωση του ελληνικού ονόματος. Για το κόστος τής (παρ’ όλα αυτά συνεχιζόμενης) διαφημιστικής πλύσης εγκεφάλου των ψηφοφόρων, πολιτευτές και κόμματα καταφεύγουν στη «διαπλοκή»: Αρμέγουν μυθώδη ποσά από κεφαλαιούχους, στους οποίους ανταποδίδουν, όταν κερδίζουν την εξουσία, ασύδοτες προνομίες – σκανδαλώδεις αναλήψεις δημόσιων έργων, προμήθειες του Δημοσίου, διαγραφές χρεών κ.τ.ό. Έτσι, ένα σημαντικό μέρος του κοινωνικού ή του δάνειου δημόσιου χρήματος περνάει στα χέρια ιδιωτών (μαστροπών) και καταλήγει, το συνηθέστερο, σε ξένες Τράπεζες.
Η πολιτική της εξαγοράς ψήφων (και «πραιτωριανών» αφοσιωμένων στο κόμμα) με αντιπαροχή διορισμών στο Δημόσιο, οδηγεί νομοτελειακά την Ελλάδα σε όλο και βαθύτερη παρακμή. Τα χρήματα της εξαγοράς μένουν (ίσως) στη χώρα συντηρώντας προκλητική και επικίνδυνη κοινωνική αδικία, όμως επιτείνεται η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, των οργανωτικών προϋποθέσεων της παραγωγικότητας, της επιχειρηματικής ανάπτυξης, της επιστημονικής έρευνας, η αποσάθρωση των δομών σχολικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Τα κόμματα ψηφοθηρούν ιδρύοντας οπουδήποτε πανεπιστημιακές σχολές ή Τμήματα, ακόμα και νοσοκομεία χωρίς υποδομές και προσωπικό – μόνο για να κερδίζουν εντυπώσεις. Γέννημα της ψηφοθηρίας ο κρατικός μηχανισμός στην Ελλάδα είναι ένα πελώριο, πολυπλόκαμο, νοσηρό κοινωνικό εκτόπλασμα, που το συγκροτούν, σε μέγιστο ποσοστό, αργόσχολοι, παραιτημένοι από την πάλη της ζωής, με νόημα ύπαρξης μοναδικό την προσμονή μιας πρόωρης σύνταξης. Αν ψευτολειτουργεί ακόμα αυτό το άσυλο της ραστώνης και της ολιγοεργίας, είναι χάρη στις εξαιρέσεις: ανθρώπους με συνείδηση θύματος σε ρόλο λειτουργού.
Η ιστορική μας λοιπόν πραγματικότητα καταστροφής και ατίμωσης που ζούμε, είναι μια αλυσιδωτή συνάρτηση συμπτωμάτων: Όσοι μας κυβερνούν, εξαρτούν την εξουσία τους από μαστροπούς (απροσχημάτιστα ή συγκαλυμμένα). Οι μαστροποί είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, ανεξέλεγκτοι. Η κρατική υπαλληλία αναπαράγει τη συνάρτηση της εξουσίας με άνομα συμφέροντα (ιδιοτελή): χρηματίζεται, συνδικαλίζεται, εκβιάζει με λογική και μεθόδους μαφίας. Οι υπόλοιποι πολίτες αμύνονται απέναντι στη θεσμοποιημένη ζούγκλα αντιτάσσοντας επίσης εγωκεντρική ιδιοτέλεια: φοροδιαφυγή, αργομισθία, πλαστογραφημένη ή πρόωρη σύνταξη, καταπάτηση δημόσιας γης, αυθαίρετο κτίσμα.
Ολα ξεκινάνε, είναι ολοφάνερο, από την πελατειακή σχέση πολίτη - πολιτευόμενου, πολιτευόμενου - μαστροπών κεφαλαιούχων ή κυβέρνησης - ξένων δανειστών. Η πελατειακή σχέση συνιστά τον τρόπο εκλογής βουλευτών και κομμάτων, αυτήν κατασφαλίζει κάθε ώς τώρα Εκλογικό Σύστημα. Επομένως, όλα μπορούν να αλλάξουν, αν αλλάξει το Εκλογικό Σύστημα: ας υιοθετήσουμε σύστημα που να αποκλείει την πελατειακή σχέση ελευθερώνοντας πολιτευτές και κόμματα από τον εφιάλτη της εξαγοράς ψήφων και διαφημιστικής άγρας ψήφων. Και τέτοιο Εκλογικό Σύστημα μοιάζει να είναι το βασισμένο στη μονοεδρική περιφέρεια.
Που σημαίνει: ότι η χώρα διαιρείται σε (περίπου ισόποσες πληθυσμικά) εκλογικές περιφέρειες, τόσες όσα τα δύο τρίτα του αριθμού των μελών του Κοινοβουλίου. Σε κάθε περιφέρεια προβλέπεται ένας υποψήφιος από κάθε κόμμα για να διεκδικήσει τη μία έδρα που δικαιούται κάθε περιφέρεια. Ο μικρός αριθμός ψηφοφόρων στην εξαιρετικά σμικρυμένη περιφέρεια και η απουσία συνυποψηφίων από το ίδιο κόμμα καθιστούν περιττή την πολυέξοδη διαφήμιση. Υποχρεωτικά τα κριτήρια επιλογής επικεντρώνονται στις ικανότητες και στην ποιότητα των προσώπων.
Το υπόλοιπο ένα τρίτο των μελών του Κοινοβουλίου εκλέγεται από ένα δεύτερο ψηφοδέλτιο που το ρίχνει ο πολίτης σε ξεχωριστή κάλπη επιλέγοντας το κόμμα της προτίμησής του. Είναι ψηφοδέλτιο «επικρατείας» (ίδιο σε όλες τις περιφέρειες) και συγκροτείται από κάθε κόμμα για να προτείνει στους ψηφοφόρους την επιτελική ομάδα (κατά σειρά αξιολογικής προτεραιότητας των προσώπων) που θα διαχειριστεί τους τομείς λειτουργίας του κράτους. Ο πολίτης επομένως ρίχνει δύο ψηφοδέλτια σε διαφορετική το καθένα κάλπη: Με το ένα επιλέγει το πρόσωπο που θα αντιπροσωπεύσει στη Βουλή την τοπική του περιφέρεια, και με το άλλο επιλέγει το κόμμα που προτιμάει για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Δεν απαγορεύεται η ταυτόχρονη υποψηφιότητα του ίδιου προσώπου και στα δύο ψηφοδέλτια. Και ο πολίτης μπορεί να ψηφίσει υποψήφιο ενός κόμματος για την περιφέρειά του, και άλλο κόμμα για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Το εκλογικό αυτό σύστημα εφαρμόζεται στη Γερμανία από τη δεκαετία του 1960 – είναι δοκιμασμένο υπεραρκετά. Το μεταπρατικό μας κρατίδιο έχει αντιγράψει από τους Γερμανούς, επί διακόσια χρόνια τώρα, όλους σχεδόν τους θεσμούς κρατικού βίου – διοίκηση, σύστημα Δικαίου, σχολικό σύστημα, άρθρωση πανεπιστημιακών Σχολών κ.λπ. Δεν θα υποστεί μείωση του κύρους του με μια ακόμη αντιγραφή, προκειμένου να αντιπαλαίψει τον πνιγμό ιστορικού τέλους, καταστροφής και ντροπής, που ζει σήμερα.
Λογικό θα ήταν, την πρόσληψη του γερμανικού εκλογικού συστήματος να την συνοδεύει, για πληρέστερη εξυπηρέτηση του στόχου, και ο συνεπής διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία: το ασυμβίβαστο υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος. Όπως και το μέτρο δραστικής μείωσης του αριθμού των βουλευτών.
Δεν είναι απίθανο, η τίμια πρόσληψη της Μονοεδρικής Περιφέρειας να είναι η σωτηρία μας. Πάντως αξίζει να γίνει στόχος κινήματος, κοινή απαίτηση πολιτών από κάθε κομματική προέλευση.