Οι… Γκρούεζες της «Αριστεράς»…

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΑΠΟ aixmi.gr

Στη θρυλική μαυρόασπρη κινηματογραφική κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο» οι αξέχαστοι τιτάνες της υποκριτικής Λάμπρος Κωνσταντάρας και Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, έχουν έναν εμπνευσμένο προφητικό διάλογο που έγραψαν οι Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος από το 1965! Μισόν αιώνα πριν τα σημερινά χάλια.

Ο υπουργός Γεωργικής Ανασυγκροτήσεως (Κωνσταντάρας) έχει τον αμίμητο διάλογο με τον κομματάρχη Θόδωρο Γκρούεζα (Παπαγαννόπουλο):

– Και εσύ ρε Γκρούεζα τι δουλειά κάνεις;

– Εγώ τι δουλειά κάνω κ. υπουργέ;

– Πώς ζεις, πώς τα βγάζεις πέρα;

– Από παιδάκι είμαι στο κόμμα κ.  υπουργέ. Σκίζομαι κάθε μέρα γιά το κόμμα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα σε αυτό τον διάλογο για τις ανάγκες του κινηματογραφικού σεναρίου με παρόμοιο αλλά φανταστικό σημερινό διάλογο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με «υπαρχηγό» του ΣΥΡΙΖΑ – αρχηγό συνιστώσας – επίδοξο αρχηγό κόμματος – επίδοξο πρωθυπουργό – σύγχρονο «επαναστάτη του γλυκού νερού» και θιασώτη της επιστροφής στη δραχμή είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» ο υπουργός Μαυρογιαλούρος που διαφωνεί με τη «διαφθορά» στην κυβέρνηση παραιτείται από τη θέση του, αλλά παραδίδει και τη βουλευτική του έδρα, λέγοντας χαρακτηριστικά στη σύζυγο και την κόρη του «από σήμερα θα πληρώνουμε εμείς και όχι το κράτος τον λογαριασμό του τηλεφώνου».

Δυστυχώς όμως φαίνεται πως μόνο στους τίτλους των ταινιών υπάρχει και φιλότιμο. Γιατί στην πολιτική πραγματικότητα του 2015 υπάρχει μόνο η δουλειά στο κόμμα. Οι λέξεις «φιλότιμο» και «παραίτηση» είναι άγνωστες. Είναι αδιανόητο πώς ένας άνθρωπος που δεν έχει εργαστεί ούτε μία ημέρα στην ενήλικη ζωή του – μα ούτε μία ημέρα – δηλαδή κοντά 50 χρόνια, αλλά από παιδάκι είναι στο κόμμα (όπως ο Γκρούεζας) να μπορεί να επιβιώνει άνετα. Και πάντα δίπλα στους αρχηγούς, ώσπου να καταφέρει κάποτε και ο ίδιος να γίνει… χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Τι αγωνία να νιώσει αυτός ο άνθρωπος και τι φόβο για το αύριο, όταν δεν έχει απολύτως καμία επίγνωση της πραγματικότητας και ζει σε ένα παράλληλο δικό του σύμπαν όπου οι άνθρωποι τρώνε «αξιοπρέπεια» και όχι ψωμί και γάλα για να ζήσουν;

Τι ευθύνη και αίσθημα υπέρβασης για το καλό της χώρας και των παιδιών να νιώσει, όταν το μόνο που έμαθε στη ζωή του είναι να βυσσοδομεί, να μηχανορραφεί, να προπαγανδίζει, να λέει ψέμματα, να κάνει μαθηματικούς πολιτικούς υπολογισμούς και να δημιουργεί ανήθικες ίντριγκες;

Τι δημοκρατία να φέρει με τον μουχλιασμένο λόγο του, ο οποίος μοιάζει με πολιτική μουτζούρα σε ένα λευκό χαρτί που οι περισσότεροι σύντροφοί του προσπαθούν με γενναιότητα να ζωγραφίσουν την ελπίδα;

Τι δρόμο προόδου να ανοίξει για τις νέες γενιές, όταν ο ίδιος πάσχει από πολιτική μυωπία και ίσως να είναι και πνευματικά «τυφλός» με τις ιδεοληψίες που τον βασανίζουν;

Σημείωση με ιδιαίτερη σημασία από την επίσημη κινηματογραφική ιστορία: ο αρχικός τίτλος της κωμωδίας «Υπάρχει και φιλότιμο» είναι «ανώμαλη προσγείωση»και πριν βγει στο σινεμά ήταν θεατρικό έργο.

Επίσης συμπτωματική οποιαδήποτε ομοιότητα με την αλλαγή στάσης και φιλοσοφίας της σημερινής κυβέρνησης. Ή μήπως θέατρο παραλόγου;