Μέλλον ευρωπαϊκό και μέλλον των Ελλήνων

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Α​​πορροφημένοι από την εικόνα του ενός δέντρου, όπου έχουμε χτίσει τις φωλιές μας, χάνουμε από τα μάτια μας την εικόνα του δάσους. Όμως η ιστορική μας μοίρα αποκλείεται να είναι μοναχική.
Κοινός τόπος και τον παπαγαλίζουμε όλοι: Η Ευρώπη έχει αλλάξει, δεν αναγνωρίζεται. Όσο υπήρχε η απειλή του εφιάλτη στην Ανατολή, ο ολοκληρωτισμός της Σοβιετίας, του Μάο, των Ερυθρών Χμερ, οι κοινωνίες της Ευρώπης ήταν το σύμβολο της μάχης για την υπεράσπιση των θεσμών της δημοκρατίας, των προϋποθέσεων του κοινωνικού κράτους. Ακόμα και όταν οι ΗΠΑ διολίσθαιναν στην αυθαιρεσία του μακαρθισμού ή στη στήριξη απάνθρωπων δικτατοριών λατινοαμερικανικού τύπου, η κριτική εγρήγορση του πολιτικού αντιλόγου αντλούσε από τις αρχές των ευρωπαϊκών δημοκρατικών κατακτήσεων.
Μόλις η σοβιετική απειλή κατέρρευσε, η Ευρώπη μοιάζει να παραιτήθηκε, αυθωρεί και αμαχητί, από την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και του κοινωνικού κράτους. Παραδόθηκε «ανεπαισθήτως» στην αντίπαλη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού ακρότητα: στον ολοκληρωτισμό των «Αγορών». Και έτσι στην Ελλάδα, στον στενό ορίζοντα της μονόδενδρης οπτικής, έχουμε αφτιασίδωτη την εικόνα της εξωφρενικής κωλοτούμπας: Ο θλιβερός παλαιοημερολογήτης υπερασπιστής της Σοβιετίας να κόπτεται σήμερα στο βήμα της Βουλής, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους (νοσταλγώντας, προφανέστατα, τους τζιχαντιστές της ΟΠΛΑ). Ενώ τα «φιλελεύθερα» και τα «σοσιαλιστικά» κόμματα να φρενιάζουν έξαλλα απαιτώντας την τυφλή, ειλωτική υποταγή μας στους εκβιασμούς των προστάτιδών μας «Αγορών».
Σίγουρα, η σημερινή Ελλάδα είναι ευκρινέστατο πεδίο, προκειμένου να μελετηθεί η παραίτηση της Ευρώπης από την πολιτισμική της ταυτότητα στις μέρες μας. Επιμένουν σε αυτό το τραγικό προνόμιο της Ελλάδας σοβαροί και έμπειροι πρώην ηγέτες ευρωπαϊκών κρατών, κορυφαίοι τίμιοι οικονομολόγοι, συνεπείς μαχητές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Συνόψισε την πιστοποίηση του ελλαδικού προνομίου η γαλλική εφημερίδα Le Monde, καύχημα της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας, με τον πρωτοσέλιδο-ολοσέλιδο τίτλο, την Κυριακή του εδώ δημοψηφίσματος (5.7.2015): «Το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Αθήνα». Όχι ότι παίζεται στην Αθήνα το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας, αλλά ότι στην Αθήνα παίζεται το ευρωπαϊκό ή όχι μέλλον της Ευρώπης.
Δυστυχώς η ελλαδική μας κοινωνία, βυθισμένη σε δραματική ανθρωπολογική παρακμή, ήταν αναπότρεπτο να οδηγήσει τη διαχείριση της κορυφαίας αυτής ιστορικής ευθύνης σε παταγώδες φιάσκο. Την αναμέτρηση της Ευρώπης με την ευρωπαϊκότητά της (έστω και στην εν σμικρώ περίπτωση του ελλαδικού κρατιδίου) –αναμέτρηση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους με τον στυγνό οικονομισμό των απάτριδων «Αγορών»– τη διαχειρίστηκε ελλαδικό πολιτικό προσωπικό φορτωμένο τις αναπηρίες της παρακμής μας: Απροετοιμασία, προχειρότητες, ιδεολογικά ρητορεύματα και ταυτόχρονα επαρχιωτικές πεφυσιωμένες συμπεριφορές, ναρκισσισμός. Κυρίως, όμως, απουσία κοινωνικού οράματος ικανού να αντιπαλαίψει τον μηδενιστικό ιστορικοϋλιστικό ολοκληρωτισμό της νεοκαπιταλιστικής, παγκοσμιοποιημένης Σοβιετίας.
Το υπόλοιπο ελλαδικό πολιτικό προσωπικό, το αντιπολιτευόμενο τους διαχειριστές της ιστορικής αναμέτρησης, αποδείχτηκε ακόμα θλιβερότερη έκφανση της παρακμής μας. Κρίσεις και χαρακτηρισμοί για αναστήματα σπιθαμιαία και κωμικά περιττεύουν. Το αποτέλεσμα βαραίνει: ένας καινούργιος φανατισμός, με πείσμα, πάθος και άρνηση κάθε λογικής, που τον μετάγγιζαν αλλόφρονα τα εκπεσμένα σε επίπεδο πρωτογονισμού εμπορικά τηλεοπτικά κανάλια.
Μεθοδικά διεφθαρμένη και εξηλιθιωμένη με την ποδοσφαιρολαγνεία και τον κρατικό τζόγο η ελλαδική κοινωνία, άγλωσση, ανιστόρητη, με πουλημένη την ψυχή της στη λατρεία του μαμωνά, έδειχνε να εγγυάται ένα θρίαμβο σαρωτικό του «ναι»: την απόλυτη κατάφαση στο χρήμα, στην καταναλωτική υστερική μονοτροπία. «Ναι» στον εκβιασμό των παντοδύναμων αγορών, στην πρόκριση του ειλωτισμού με μόνη προσδοκία τον παρά. Η θηλιά στον λαιμό (οι κλειστές τράπεζες ωμή τρομοκρατία), το φάσμα της λιμοκτονίας να παραμονεύει στο επόμενο εικοσιτετράωρο. Και μέσα σε αυτές τις εξωφρενικές συνθήκες, η παρακμιακή ελλαδική κοινωνία έκανε την έκπληξη: Χωρίς εξάρσεις, χωρίς επαναστατικές ιδεοληψίες, σεμνά, ήρεμα, σοβαρά, το 62% του λαού είπε «όχι». Και οι μανιασμένοι κοσμοκράτορες αφηνίασαν.
Αυτό το απρόσμενο λαϊκό ήθος είχε να διαχειριστεί στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας, αυτό τα ξάφνιασμα. Αλλά με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του έδειξε να μην κατάλαβε ούτε τι ακριβώς συνέβη ούτε τι υποχρεώσεις δημιουργεί αυτό που συνέβη. Με τον ανασχηματισμό έδιωξε τους Δον Κιχώτες, που απαιτούσαν μάχη με τους ανεμόμυλους, δηλαδή επιστροφή στον επαρχιωτισμό της δραχμής. Δεν υποψιάστηκε όμως ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της Ευρώπης είναι συνάρτηση του ελληνικού μέλλοντος της Ελλάδας, επομένως το παιχνίδι θα κριθεί όχι τόσο στα υπουργεία Οικονομίας και Οικονομικών όσο στον ανασχηματισμό Παιδείας και Πολιτισμού. Με τον κ. Μπαλτά και τη διαιώνιση της εκπαιδευτικής αστοχίας, το «όχι» στον αυτεξευτελισμό των Ελλήνων πάει χαμένο, νεκρώνονται οι ρίζες που γεννάνε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Είναι πρόκληση, σε ώρες τόσο οδυνηρά και επικίνδυνα κρίσιμες, να συνεχίζονται οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί, του τύπου της ανακύκλωσης «δευτερεύοντος κομματικού υλικού», που καθιέρωσε ο κ. Σαμαράς.
Έχοντας τώρα την άμεση και αλγεινή πείρα ο κ. Τσίπρας με ποιον αδίστακτο σκοταδισμό αντιπαλεύει, θα ήταν φυσικό να ανασχηματίζει κάθε τόσο το επιτελείο του βελτιώνοντας αδιάκοπα την ανθρώπινη ποιότητα που απαιτούν οι στόχοι της αναμέτρησης.
Ακόμα και στη φανατισμένη στο εσωτερικό της χώρας προκατάληψη δεν έχει ο πρωθυπουργός τίποτα ισχυρότερο να αντιτάξει από την ανθρώπινη ποιότητα των επιλογών του. Χωρίς να περιμένει αναγνώριση ή έπαινο, αφού η σύγχυση που δημιουργείται από την εμπάθεια είναι σωστή σκοτοδίνη: Ακόμα και όταν οι ηγέτες της Ε.Ε. κατέλυαν βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατίας υποδείχνοντας στον ελληνικό λαό τι απαιτούσαν να ψηφίσει, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τούς δικαίωνε, με το δικαιολογητικό ότι οι κυβερνήτες μας ήταν αναξιόπιστοι! Ή ήταν αδύνατο για τους τυφλά φανατισμένους να ξεχωρίσουν αν η «στάγδην» παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες ήταν ωμός, απάνθρωπος γκανγκστερικός εκβιασμός ή παιδαγωγικό επιτίμιο για να συνετιστούν οι κακόδοξοι κυβερνήτες μας.
Την αλήθεια του πρωτοσέλιδου-ολοσέλιδου τίτλου της Monde (ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της Ευρώπης είναι συνάρτηση του ελληνικού μέλλοντος της Ελλάδας) ο κ. Τσίπρας έδειξε να την κατάλαβε τόσο όσο την καταλάβαιναν και ο κ. Σαμαράς, ο κ. Σημίτης, ο βραχύς κ. Καραμανλής. Αν διαφέρει ο κ. Τσίπρας, τουλάχιστον σε ταλέντο, μένει να αποδείξει ότι ξέρει να διδάσκεται «καθ’ οδόν».

Ο εαυτός του ο εχθρός του!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Μοναδική στην Ιστορία της Ελληνικής Επικράτειας. Από το 1830 μέχρι σήμερα. Τέτοιο πράγμα ούτε με τον Εθνάρχη Καρά-Αμάν-Αλή του 1974. Ούτε με τον Ανδρέα του «ΠΑΣΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»!
Σκεφτείτε το απλά. Για πρώτη φορά. Όλοι με το μέρος του Έλληνα πρωθυπουργού: Ομπάμα, Πούτιν, Κίνα, Ολάντ, Σαπέν, Μοσκοβισί, Γιουνγκέρ, Τουσκ, Σουλτς, Ρέντζι, όλοι στηρίζουν Τσίπρα. Ακόμα και τα πρωτοκλασάτα αστέρια του Χόλιγουντ!
Για πρώτη φορά ολόκληρη, σχεδόν, η αντιπολίτευση στηρίζει την κυβέρνηση. Για τους δικούς της λόγους. Όμως την στηρίζει!
Για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση χωρίς αξιόπιστο και ικανό αντίπαλο! Για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση που μέσα στο ελάχιστο χρόνο των πέντε μηνών, παρά γουρουνότριχα να ρίξει την χώρα στον πάτο της Αβύσσου, κατάφερε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να μετατρέψει το 35 σε 42%!
Για πρώτη φορά τόση δύναμη συγκεντρωμένη στα χέρια ενός Έλληνα πολιτικού. Ούτε επί Ελευθέριου Βενιζέλου!
Και για πρώτη φορά μοναδικός αντίπαλος μια φράξια από το ίδιο κόμμα που κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Δεν ξανάγινε!
Ποιο το αποτέλεσμα; Αντί να φύγει προς τα μπροστά. Αντί, με αφορμή το Μνημόνιο, να εφορμήσει «δικτατορικά» εναντίον κάθε παθογένειας που κατατρώει τα σωθικά του τόπου ξαφρίζοντας τα πορτοφόλια των μεροκαματιάρηδων και εξαερώνοντας τις ελπίδες της κοινωνίας. Αντί με το ένστικτο να ακολουθήσει επιθετική πολιτική, εκείνος κάθεται απολογείται και κλαψουρίζει σαν απατημένη νοικοκυρά!
Μα είναι μοναδικός παίκτης στο γήπεδο με το όνομα «Ελλάς». Μα έχει καταβροχθίσει όλους τους αντιπάλους του. Από τον Αλαβάνο και τον Κουβέλη μέχρι Γιωργάκη, Βενιζέλο και Σαμαρά!
Μα στην συνείδηση των περισσοτέρων είναι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Μα είναι η καλύτερη συγκυρία για σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η ευκαιρία να μετατρέψει την κακομοιριά σε ευκαιρία μοναδική για την μεγάλη αλλαγή!
Θα μου πείτε είναι ο Δραχμαζάνης και ο Μπαρουφάκης. Ε, και; Εγώ στην θέση του θα τους παρέδιδα την σφραγίδα του κόμματος και με την παρέα μου θα έφτιαχνα από την αρχή ένα νέο πολιτικό σχηματισμό.
Πως συμβαίνει με κάθε μεγάλο πρωταγωνιστή; Έτσι ακριβώς. Σε όποιο θέατρο θα παίξει ο πρωταγωνιστής εκεί και το πλήθος των θεατών. Δεν έχεις την πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ; Φύγε και να είσαι σίγουρος. Μαζί σου το κοινό!
Γιατί όπως τώρα πορεύεται θα καταντήσει πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κλαψουρίζει θα καταντήσει πρόεδρος φοιτητικής συνέλευσης. Όπως ταλαντεύεται θα καταντήσει αρχηγός κάποιας λέσχης συζητήσεων!
Ποιος ο χειρότερος εχθρός του Τσίπρα; Ο Δραχμαζάνης; Πλάκα κάνετε! Ο Μπαρουφάκης; Να πέσω χάμω από τα γέλια! Τότε; Μα είναι φανερό. Χειρότερος εχθρός ο δικός του εαυτός!
Και τελικά αν συμβεί αυτό τότε όλοι μαζί θα λέμε. Και ως χώρα και καθένας εξ ημών και υμών: «θεέ μου πόσο χαμηλά πέσαμε»! 

Καθαρή επιλογή

Η δημόσια αποδοκιμασία ,από τον πρωθυπουργό των απόψεων Λαφαζάνη, Βαρουφάκη και των βουλευτών που τους ακολουθούν αποτελεί  ένα πρώτο θετικό βήμα ,για να ξεκαθαρίσει το σκηνικό στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο κ.Τσίπρας δεν παίρνει απλώς αποστάσεις από τα σχέδια για έξοδο από το ευρώ, για ΙOU και εισβολές στην Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά τοποθετείται με σαφήνεια ως προς την αναγκαιότητα υπογραφής της συμφωνίας με τους ευρωπαίους.

Αφήνοντας στην άκρη τις παλινωδίες των προηγούμενων εβδομάδων, ο πρωθυπουργός φαίνεται να ξεκαθαρίζει οριστικά ότι η μόνη διέξοδος  για τη χώρα, είναι η ολοκλήρωση του επώδυνου συμβιβασμού που επετεύχθη στη Σύνοδο Κορυφής. Αυτή είναι και η μόνη  ρεαλιστική επιλογή που μπορεί πράγματι να αποτρέψει τα χειρότερα για τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο κ.Τσίπρας έχασε πολύτιμο χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο,υιοθετώντας τις απόψεις και την καταστροφική τακτική στενών συνεργατών του, όπως ο κ.Βαρουφάκης. Ωστόσο πέρα από τις όποιες ευθύνες αυτό που προέχει τώρα, είναι να διασφαλιστεί η ομαλή πορεία της  χώρας μέσα στο ευρώ.

Ο σαφής διαχωρισμός από το τμήμα εκείνο του Σύριζα που επιμένει να θεωρεί καταστροφικό το  συμβιβασμό με τους ευρωπαίους ,επιβάλλεται όμως να ολοκληρωθεί με την ενεργοποίηση όλης της κυβερνητικής μηχανής προς την κατεύθυνση της συμφωνίας.Είναι πέραν πάσης λογικής διάφοροι υπουργοί να καταδικάζουν και να ξορκίζουν δημοσίως  τα μέτρα τα οποία  καλούνται να νομοθετήσουν και  στη συνέχεια να καλούνται να τα εφαρμόσουν.

Πέρα λοιπόν από τον όποιο διχασμό του Σύριζα, ο πρωθυπουργός  πρέπει να βάλει οριστικό τέλος  και στη διχαστική  νοοτροπία που επικρατεί στο  εσωτερικό της κυβέρνησης του. Η καθοριστική διαπραγμάτευση που έχει  μπροστά της η κυβέρνηση, δεν επιτρέπει ούτε καθυστερήσεις, ούτε άλλες υπονομεύσεις.Αρκετά έχει πληρώσει η χώρα ψεύτικές και ανεδαφικές υποσχέσεις.

Πέρα από τις όποιες κομματικές δεσμεύσεις και ισορροπίες, αυτό που προέχει τώρα είναι να μπει ένα οριστικό τέλος στην αβεβαιότητα που μαστίζει την οικονομία και την κοινωνία. Ο κ.Τσίπρας έκανε την επιλογή του,όπως φαίνεται. Ας την ολοκληρώσει λοιπόν ,χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος και τις κραυγές των συντρόφων του.

Με 25.000 κενά η νέα σχολική χρονιά

Η πιο δύσκολη χρονιά στα μεταπολιτευτικά χρονικά ξεκινάει για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια της χώρας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, σύμφωνα με προβλέψεις εκπαιδευτικών αλλά και πολιτικών. Τα κενά σε εκπαιδευτικούς αναμένεται ότι θα ξεπεράσουν τις 25.000 πανελλαδικά σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ και τα πανεπιστήμια βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα με το περίφημο νομοσχέδιο-«κουρελού» του υπουργείου Παιδείας.

Αν και το σχέδιο νόμου έχει περάσει από δημόσια διαβούλευση και βρίσκεται στο κατώφλι της Βουλής, τίθεται ήδη υπό αμφισβήτηση. 

Ανέκδοτο οι διορισμοί μονίμων

Αναστάτωση υπάρχει και στα σχολεία της χώρας, όπου κανείς δεν ξέρει πώς θα ξεκινήσει η νέα χρονιά. Με δεδομένο ότι η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει προχωρήσει ήδη σε επανατοποθέτηση 1.174 διαθέσιμων υπαλλήλων στα πανεπιστήμια της χώρας και στην επανασύσταση περίπου 300 θέσεων για την επανατοποθέτηση των διαθέσιμων καθηγητών τεχνικής εκπαίδευσης, είναι προφανές ότι η πιθανότητα μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση εφέτος μοιάζει με... ανέκδοτο.

Από το υπουργείο Παιδείας σχολίαζαν τις προηγούμενες ημέρες ότι παραμένει ο προ τριμήνου πολιτικός σχεδιασμός για την πρόσληψη περίπου 2.000 μόνιμων εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Θεωρείται εν τούτοις απίθανο κάτι τέτοιο τελικά να γίνει. «Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε πάνω από 10.000 συνταξιοδοτήσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και προσλήψεις μόνο 275 δασκάλων» λέει στο «Βήμα» ο αντιπρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) κ. Κομνηνός Μαντάς. «Πιστεύω ότι δεν θα έχουμε καθόλου προσλήψεις μονίμων εκπαιδευτικών, παρότι τα κενά στα σχολεία θα είναι και εφέτος χιλιάδες».

Για την «πιο δύσκολη χρονιά στη μεταπολίτευση» μιλάει αντίστοιχα εκ μέρους του ΔΣ της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) ο κ. Νίκος Παπαχρήστου. Οπως λέει, σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί, αναμένεται ότι τα κενά θα ξεπεράσουν τις 10.000 πανελλαδικά σε Γυμνάσια και Λύκεια.

Αναπληρωτές εν όψει

Παραδοσιακά τα κενά αυτά καλύπτονταν με κοινοτικά κονδύλια και πρόσληψη αναπληρωτών εκπαιδευτικών, ο αριθμός των οποίων όμως δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί σε αυτή τη φάση. Τις επόμενες ημέρες πάντως αναμένεται η έκδοση εγκυκλίου από το υπουργείο Παιδείας προκειμένου να καθορισθούν οι σχετικές διαδικασίες. «Είμαστε σε κατάσταση αναμονής και περιμένουμε τις σχετικές οδηγίες από το Μέγαρο Μαξίμου» έλεγε στέλεχος του υπουργείου Παιδείας που μίλησε στο «Βήμα».

Πηγή: ΒΗΜΑ 

Θεοδωράκης προς Τσίπρα: «Δεν κάνουν έτσι οι ηγέτες, φίλε Αλέξη»

Με ανάρτησή του στο facebook, με τίτλο «Αναρωτιέμαι», ο Σταύρος Θεοδωράκης απευθύνεται στον πρωθυπουργό, για να του επισημάνει ότι όφειλε να πει ένα ευχαριστώ στους βουλευτές της αντιπολίτευσης που τον στήριξαν.
Αναφέρει χαρακτηριστικά
«251 βουλευτές του έδωσαν εξουσιοδότηση να διαπραγματευθεί – 17 δικοί του δεν του έδωσαν. 229 βουλευτές ψήφισαν τον πρώτο νόμο που τους ζήτησε – 39 δικοί του δεν τον ψήφισαν. Και ο ίδιος δεν ένιωσε την ανάγκη να πει ούτε ένα ευχαριστώ στους βουλευτές της αντιπολίτευσης που τον στήριξαν. Δεν μιλώ για τους βουλευτές του Ποταμιού. Μιλώ κυρίως για τους παλιούς βουλευτές που όταν ψήφιζαν τα δικά τους μνημόνια, όλος ο ΣΥΡΙΖΑ τους έβριζε. Και τώρα, που ψήφισαν το μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δεν έχει κανείς το θάρρος να τους πει έστω ένα ευχαριστώ.
Δεν κάνουν έτσι οι ηγέτες, φίλε Αλέξη. Δεν κάνουν έτσι οι Έλληνες».

Τα μυστικά του βάλτου

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι λεγόμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δημιούργησαν έναν πολιτικό και ιδεολογικό βάλτο. Ανασκαλεύοντας τα υλικά του ελληνικού βυθού, την ακινησία μιας κοινωνίας φοβικής και χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της, θόλωσαν τα νερά της επιφάνειας. Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή βρέθηκε να ψηφίζει με τους ριζοσπάστες αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι χρειάστηκαν τους ξενοφοβικούς Ανεξάρτητους Έλληνες για να κυβερνήσουν και να συμμετάσχουν όλοι μαζί στο υπερήφανο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Μέχρι προχθές, ο βάλτος μπορεί να μύριζε «εθνική κλεισούρα» και απομόνωση, πλην όμως κρατούσε καλά κρυμμένα τα μυστικά του μέσα στις καλαμιές και τα βρύα. Και το μυστικό δεν ήταν τα βατράχια του. Ήταν η δραχμή.
Είχε δίκιο χθες ο Σταύρος Θεοδωράκης, που κατήγγειλε το κόμμα της δραχμής. Αν μη τι άλλο, τις τελευταίες ημέρες ο βάλτος αποκάλυψε τα μυστικά του. Το πολιτικό κουβάρι του αντιμνημονιακού μετώπου έτεκεν το μέτωπο της δραχμής. Θα πρέπει, βέβαια, να αναγνωρίσουμε και στην κ. Κωνσταντοπούλου, και στον κ. Λαφαζάνη, και στους οπαδούς τους, και στη Χρυσή Αυγή, και στον κ. Καμμένο πως βοήθησαν στο ξεκαθάρισμα. Τον άλλον δεν τον αναφέρω, γιατί ο άλλος δεν ενδιαφέρεται ούτε για δραχμή ούτε για ευρώ. Ενδιαφέρεται για τον υπέροχο εαυτό του, τον οποίον είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται ποτέ και για τίποτε να αποχωρισθεί.
Το μπουρλέσκ σχέδιο κατάληψης του Νομισματοκοπείου από τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας, απ’ την άλλη, αναρωτιέμαι μήπως ήταν κάποια λύση. Η ληστεία χρημάτων που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μαζί με το σχέδιο σύλληψης του Γιάννη Στουρνάρα, μπορεί να μην είχε τη χάρη του Πίτερ Σέλερς στο «Ποντίκι που βρυχάται», ή του Βιτόριο Γκάσμαν στους «Γενναίους του Μπρανκαλεόνε», ίσως όμως να οδηγούσε σε μια εξομάλυνση των σχέσεών μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα μας κήρυτταν τον πόλεμο, θα τον χάναμε, και δεκαπέντε χρόνια μετά θα ερχόταν η Μέρκελ του μέλλοντός μας, όπως πήγε η σημερινή στο Βελιγράδι, και θα μας υποδεχόταν και πάλι στην Ευρώπη. Θα υπογράφαμε εκ νέου τις συνθήκες, και μπορεί κάποια μέρα να εντασσόμασταν και πάλι στο κοινό μας νόμισμα. Εγώ αστειεύομαι, όμως ο Λαφαζάνης δεν αστειεύεται απ’ ό,τι φαίνεται.
Όπως και δεν αστειεύεται η Ιστορία. Αναλογίζομαι το 1853 με τη στροφή της Ελλάδας προς τη Ρωσία και τον αποκλεισμό του Πειραιά από τους συμμάχους. Αναλογίζομαι το 1897 με τον οθωμανικό στρατό ante Lamiam, επειδή παρακούσαμε τις συμβουλές των συμμάχων. Το τραγικό 1922, το τραγικό 1946, όταν ο Ζαχαριάδης παράκουσε ή παρερμήνευσε ηθελημένα τις εντολές του Στάλιν, το άθλιο καλοκαίρι του 1974, με το ηλίθιο πραξικόπημα στην Κύπρο. Οι νεοκομμουνιστές της δραχμής, σε συνεργασία με τους προγλωσσικούς νεοναζί, ξέρουν, αν μη τι άλλο, πως η ιστορική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας δεν πάει πιο βαθιά από τα ξενυχτάδικα της Μυκόνου.
Η παράταξη της δραχμής συσπειρώνει τα τελευταία ρετάλια της μεταπολίτευσης. Η αριστερή παιδούλα μπορεί να έχασε την παρθενία της, όμως, στα μέρη μας, οφείλεις να μετράς και τη χαμένη τιμή της οικογένειας. Είναι ζήτημα εθνικής παράδοσης.

Οι… Γκρούεζες της «Αριστεράς»…

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΑΠΟ aixmi.gr

Στη θρυλική μαυρόασπρη κινηματογραφική κωμωδία «Υπάρχει και φιλότιμο» οι αξέχαστοι τιτάνες της υποκριτικής Λάμπρος Κωνσταντάρας και Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, έχουν έναν εμπνευσμένο προφητικό διάλογο που έγραψαν οι Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος από το 1965! Μισόν αιώνα πριν τα σημερινά χάλια.

Ο υπουργός Γεωργικής Ανασυγκροτήσεως (Κωνσταντάρας) έχει τον αμίμητο διάλογο με τον κομματάρχη Θόδωρο Γκρούεζα (Παπαγαννόπουλο):

– Και εσύ ρε Γκρούεζα τι δουλειά κάνεις;

– Εγώ τι δουλειά κάνω κ. υπουργέ;

– Πώς ζεις, πώς τα βγάζεις πέρα;

– Από παιδάκι είμαι στο κόμμα κ.  υπουργέ. Σκίζομαι κάθε μέρα γιά το κόμμα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα σε αυτό τον διάλογο για τις ανάγκες του κινηματογραφικού σεναρίου με παρόμοιο αλλά φανταστικό σημερινό διάλογο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με «υπαρχηγό» του ΣΥΡΙΖΑ – αρχηγό συνιστώσας – επίδοξο αρχηγό κόμματος – επίδοξο πρωθυπουργό – σύγχρονο «επαναστάτη του γλυκού νερού» και θιασώτη της επιστροφής στη δραχμή είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» ο υπουργός Μαυρογιαλούρος που διαφωνεί με τη «διαφθορά» στην κυβέρνηση παραιτείται από τη θέση του, αλλά παραδίδει και τη βουλευτική του έδρα, λέγοντας χαρακτηριστικά στη σύζυγο και την κόρη του «από σήμερα θα πληρώνουμε εμείς και όχι το κράτος τον λογαριασμό του τηλεφώνου».

Δυστυχώς όμως φαίνεται πως μόνο στους τίτλους των ταινιών υπάρχει και φιλότιμο. Γιατί στην πολιτική πραγματικότητα του 2015 υπάρχει μόνο η δουλειά στο κόμμα. Οι λέξεις «φιλότιμο» και «παραίτηση» είναι άγνωστες. Είναι αδιανόητο πώς ένας άνθρωπος που δεν έχει εργαστεί ούτε μία ημέρα στην ενήλικη ζωή του – μα ούτε μία ημέρα – δηλαδή κοντά 50 χρόνια, αλλά από παιδάκι είναι στο κόμμα (όπως ο Γκρούεζας) να μπορεί να επιβιώνει άνετα. Και πάντα δίπλα στους αρχηγούς, ώσπου να καταφέρει κάποτε και ο ίδιος να γίνει… χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Τι αγωνία να νιώσει αυτός ο άνθρωπος και τι φόβο για το αύριο, όταν δεν έχει απολύτως καμία επίγνωση της πραγματικότητας και ζει σε ένα παράλληλο δικό του σύμπαν όπου οι άνθρωποι τρώνε «αξιοπρέπεια» και όχι ψωμί και γάλα για να ζήσουν;

Τι ευθύνη και αίσθημα υπέρβασης για το καλό της χώρας και των παιδιών να νιώσει, όταν το μόνο που έμαθε στη ζωή του είναι να βυσσοδομεί, να μηχανορραφεί, να προπαγανδίζει, να λέει ψέμματα, να κάνει μαθηματικούς πολιτικούς υπολογισμούς και να δημιουργεί ανήθικες ίντριγκες;

Τι δημοκρατία να φέρει με τον μουχλιασμένο λόγο του, ο οποίος μοιάζει με πολιτική μουτζούρα σε ένα λευκό χαρτί που οι περισσότεροι σύντροφοί του προσπαθούν με γενναιότητα να ζωγραφίσουν την ελπίδα;

Τι δρόμο προόδου να ανοίξει για τις νέες γενιές, όταν ο ίδιος πάσχει από πολιτική μυωπία και ίσως να είναι και πνευματικά «τυφλός» με τις ιδεοληψίες που τον βασανίζουν;

Σημείωση με ιδιαίτερη σημασία από την επίσημη κινηματογραφική ιστορία: ο αρχικός τίτλος της κωμωδίας «Υπάρχει και φιλότιμο» είναι «ανώμαλη προσγείωση»και πριν βγει στο σινεμά ήταν θεατρικό έργο.

Επίσης συμπτωματική οποιαδήποτε ομοιότητα με την αλλαγή στάσης και φιλοσοφίας της σημερινής κυβέρνησης. Ή μήπως θέατρο παραλόγου;

Ανεξάρτητη Ενωτική Εκκίνηση ΠΕ: Οι μάσκες έπεσαν στη συγκρότηση προεδρείου της ΔΟΕ

 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΕΚ-ΚΙΝΗΣΗ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε.

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟΥ ΤΗΣ ΔΟΕ

Στη διαδικασία της συγκρότησης του προεδρείου της ΔΟΕ η Ανεξάρτητη Ενωτική Εκ-κίνηση Εκπαιδευτικών Π.Ε., πιστή στις αρχές και τις αξίες που πρεσβεύει, προχώρησε στην κατεύθυνση της ενότητας, της σύμπραξης όλων των προοδευτικών, μαχητικών και αγωνιστικών δυνάμεων που θέλουν και μπορούν να στηρίξουν το δημόσιο σχολείο, το όραμα για ένα δημοκρατικό και δωρεάν σχολείο, με τις δυνάμεις που εκφράστηκαν ότι θέλουν και μπορούν να αγωνιστούν απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε υπουργό, σε οποιαδήποτε δύναμη που οδηγεί την κοινωνικοπολιτική μας ζωή και το σχολείο στην παρακμή και στην ιδιωτικοποίηση.

Ξεκαθάρισε σύντομα από τις πρώτες τοποθετήσεις ότι η ΔΑΚΕ, η ΔΗΣΥ (πρώην ΠΑΣΚ) και το ΠΑΜΕ είχαν μια διαφορετική λογική, όχι τη λογική της προγραμματικής συμφωνίας, της διαμόρφωσης ενός προεδρείου που θα έχει προοδευτική-αγωνιστική κατεύθυνση και θα βγάζει τη ΔΟΕ από την ανυποληψία που έχει βυθιστεί στη συνείδηση των συναδέλφων μας. Η Ανεξάρτητη Ενωτική Εκ-κίνησης Εκπαιδευτικών, από την πρώτη στιγμή τάχθηκε υπέρ της προσπάθειας διαμόρφωσης ενός προγραμματικού προεδρείου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Σε αυτή την προσπάθεια και λογική μπήκαν και οι παρατάξεις των Παρεμβάσεων και η ΕΡΑ. Μετά την πολύωρη συζήτηση, την κατάθεση και εξειδίκευση των κεντρικών κατευθύνσεων και προτάσεων από μέρους μας, τις ενστάσεις και τις διαφοροποιήσεις μας πάνω στο διαμορφούμενο προγραμματικό πλαίσιο (στο  τέλος διαμορφώθηκε μια βάση συζήτησης -βασικών αρχών- ως μια μίνιμουμ πολιτική συνισταμένη για τη διαμόρφωση του προγραμματικού προεδρείου) οι  παρατάξεις ΔΗΣΥ και ΔΑΚΕ συνεργάστηκαν για άλλη μια φορά μπροστά στον “κίνδυνο” η Ομοσπονδία να αλλάξει χέρια, να αποκτήσει ένα διαφορετικό αέρα, μια πιο αγωνιστική και προοδευτική κατεύθυνση. Έτσι με τις ψήφους της ΔΗΣΥ (2 ψήφους) εξελέγη πρόεδρος ο υποψήφιος της ΔΑΚΕ (3 ψήφους) με 5 ψήφους έναντι του υποψηφίου των δυνάμεων (Παρεμβάσεις, ΕΡΑ, Ανεξάρτητη Ενωτική Εκ-κίνηση) που υποστήριξαν το προγραμματικό προεδρείο με 4 ψήφους και με 2 λευκά του ΠΑΜΕ.

«Μερικές παρατηρήσεις για τη στάση των παρατάξεων»

Η ΔΑΚΕ περιχαρακωμένη στην πρωτιά της (3 μέλη στα 11 στο ΔΣ) δεν συζητούσε επί της ουσίας για τίποτα πέρα από το αναλογικό, διαπαραταξιακό προεδρείο (δηλ. σε πλήρη αρμονία με το ΠΑΜΕ και τη ΔΗΣΥ). Ερμήνευσαν τη βούληση των συναδέλφων στις εκλογές της ΔΟΕ ότι έστειλαν μήνυμα να μπουν όλες οι παρατάξεις στο προεδρείο σύμφωνα με την εκλογική τους δύναμη… Δηλ πρόεδρος από τη ΔΑΚΕ και προεδρείο χωρίς ξεκαθαρισμένη κατεύθυνση… Τα συμπεράσματα δικά σας!!!

Το ΠΑΜΕ αγκυλωμένο στις δικές του λογικές, παρέμεινε χωρίς να κάνει κανένα βήμα προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενός πλειοψηφικού προοδευτικού προεδρείου. Στάθηκε απέναντι σε κάθε πρόταση και σε κάθε έκκληση να διαμορφωθεί ένα μπλοκ αντιμνημονιακών και αγωνιστικών δυνάμεων. Με τη στάση του (συνεπή κατά τ’ άλλα) έδωσε χείρα βοηθείας στο να κυριαρχήσουν οι συντηρητικές δυνάμεις του κλάδου.

Η ΔΗΣΥ ήταν αποκαλυπτική περισσότερο από ποτέ. Τι μας είπαν και τι δεν μας είπαν για τα σοβαρά πολιτικά διακυβεύματα; Ότι στο δημοψήφισμα της Κυριακής έριξαν δικό τους ψηφοδέλτιο (δηλ ΑΚΥΡΟ όπως και το ΠΑΜΕ), δεν τοποθετήθηκαν στον εάν συμφωνούν στη διαγραφή του χρέους (μάλλον το αναγνωρίζουν στο σύνολό του  όπως και οι δανειστές μας) και ήταν αντίθετοι στην λαϊκή κυριαρχία του ελληνικού λαού να αποφασίζει μόνος του για το μέλλον του (ακόμα και με μονομερείς ενέργειες όπως μπορεί να εκφραστεί μέσα από δημοψηφίσματα και την εκλεγμένη του κυβέρνηση). Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπαν ότι για αυτούς πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο ευρώ, με κάθε κόστος και με κάθε νέο μνημόνιο. Με ποια κουρελιασμένη ψευδεπίγραφη συνδικαλιστική σημαία άραγε θα μας πουν να αγωνιστούμε απέναντι σε ένα τρίτο μνημόνιο που μπορεί να έρθει; Ρώτησαν τα στελέχη τους και τους συναδέλφους μας εάν θέλουν να ξεπουλήσουν τους αγώνες που έδωσαν τα τελευταία χρόνια απέναντι στα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές; Σε αντίθεση με εμάς που είπαμε ότι δεν αποτελεί το σημαντικό πολιτικό διακύβευμα για τη συγκρότηση του προεδρείου διότι απαιτεί σοβαρή και ενδελεχή ανάλυση και αποτελεί μια πολιτική απόφαση μείζονος σημασίας για τον ελληνικό Λαό, για την κοινωνία και τις όποιες τέτοιες αποφάσεις δεν έχουμε καμία εξουσιοδότηση να τις παίρνουμε εμείς αλλά το σύνολο του ελληνικού Λαού. Στη μείωση της συνδικαλιστική συνδρομής και της αναπροσαρμογής των δαπανών της ΔΟΕ καθώς και στην καθιέρωση θητειών δεν απάντησαν θετικά Κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων δεν έλειψαν οι ειρωνικοί χλευασμοί, οι αυθαίρετες ερμηνείες στις τοποθετήσεις μας, η νεογκεμπελίστικη προπαγάνδιση ότι δηλ αποτελούμε συνδικαλιστικά το μπλοκ της δραχμής (πώς θα μπορούσαν άλλωστε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα που έπραξαν σε ένα κόσμο που τους πίστεψε και τους ψήφισε;) κ.α. Δυστυχώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (ιδιαίτερα όταν ήταν και είναι αποκομμένες από την σκληρή καθημερινότητα των συναδέλφων μας τα τελευταία μνημονιακά χρόνια) πολλές φορές δεν εκφράζουν ούτε τα στελέχη ούτε και τους συναδέλφους που τους στήριξαν οδηγώντας τους στην απογοήτευση. Οδηγώντας όλο και περισσότερο στην απαξίωση και την ανυποληψία το συνδικάτο και τους αγώνες του.

Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και τη διαπίστωση της συμπόρευσης των παρατάξεων ΔΗΣΥ και ΔΑΚΕ (η 1^η με την 3^η παράταξη δηλ. οι 2 στις 6 παρατάξεις) στη θέση του Προέδρου, αποποιήθηκαν κάθε άλλης ευθύνης για τις υπόλοιπες θέσεις στο ΔΣ. Την ευθύνη για τη λειτουργία και τη συγκρότηση πλέον του προεδρείου αποφάσισαν να τη φέρουν, με τον τρόπο που κινήθηκαν, οι δύο αυτοί συνδικαλιστικοί χώροι χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τη στάση του ΠΑΜΕ.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Πιστοί στις αρχές και τις αξίες μας, προσπαθήσαμε να διαμορφώσουμε ένα συνασπισμό των προοδευτικών, μαχητικών και αγωνιστικών δυνάμεων του κλάδου, για την αλλαγή κατεύθυνσης της Ομοσπονδίας και πρέπει να το αναγνωρίσουμε ότι έγινε ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Ο χώρος των ανεξάρτητων φωνών, των προοδευτικών δυνάμεων του κλάδου, δείχνει το δρόμο της ενότητας των δυνάμεων που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν την Ομοσπονδία, να αγωνιστούν για το όραμα ενός νέου δημοκρατικού και ζωντανού δημόσιου σχολείου. Η ευθύνη μας είναι μεγάλη και θα συνεχίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση!!!

Συνεχίζουμε για να υλοποιήσουμε την εντολή που μας δώσατε. Εντείνουμε τις προσπάθειές μας και πάνω σε αυτή τη βάση καλούμε όλες τις δυνάμεις του κλάδου να συνδράμουν ώστε να προχωρήσει το ΔΣ της ΔΟΕ σε συνεδριάσεις που θα λαμβάνει αποφάσεις και θα μπορεί να τοποθετείτε στα εκπαιδευτικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Οι εποχές δεν επιτρέπουν καθυστερήσεις, για εκβιαστικές και γραφειοκρατικού τύπου λογικές. Οι δυνάμεις που έχουν την ίδια άποψη με εμάς για την άμεση λειτουργία του ΔΣ σε επίπεδο λήψης απόφασης, όπως εκφράστηκαν στη συνεδρίαση, είναι οι Παρεμβάσεις, η ΕΡΑ και το ΠΑΜΕ. Για άλλη μια φορά η ΔΑΚΕ σε συνεργασία με τη ΔΗΣΥ μπλοκάρουν τη λήψη των αποφάσεων για τα μείζονα κοινωνικοπολιτικά και εκπαιδευτικά ζητήματα που μας αφορούν.

Τους καλούμε την ύστατη στιγμή να αναλάβουν την ευθύνη που πήραν με τις επιλογές τους και να ξεμπλοκάρουν τη λειτουργία του ΔΣ της ΔΟΕ. Από εδώ και στο εξής η στάση τους μπορεί να αποβεί μοιραία για τους συναδέλφους ενόψει των πολιτικών και εκπαιδευτικών εξελίξεων.
 

Οι καιροί ου μενετοί!!!

ΕΝΟΤΗΤΑ- ΑΓΩΝΑΣ – ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ΚΥΣΠΕ: ΑΜΟΙΒΑΙΕΣ ΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ

Το ΚΥΣΠΕ στη σημερινή του συνεδρίαση ενέκρινε τις παρακάτω αιτήσεις αμοιβαίας μετάθεσης δασκάλων και νηπιαγωγών.Εκκρεμεί η υπογραφή της απόφασης από τον υπουργό.

ΖΑΪΚΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ (ΠΕ70) Δ/ΝΣΗ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ: ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ: Δ.Σ. ΜΑΥΡΟΧΩΡΙΟΥ 

ΤΑΣΟΜΗΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ (ΠΕ70) Δ/ΝΣΗ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ: ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ: Δ.Σ. ΣΙΤΑΡΙΑΣ

Η δύσκολη Δευτέρα…

ΡΑΒΑΝΟΣ ΑΡΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Η χθεσινή κρίσιμη ψηφοφορία ήταν ιστορική για πολλούς λόγους. Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε μια ισχυρή, την πιο ισχυρή από ποτέ, εξουσιοδότηση, για να πάει και να φέρει συμφωνία με τους πιστωτές. Τέτοια στήριξη δεν είχε Πρωθυπουργός ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες και μόνο η Συνθήκη του Μάαστριχτ έτυχε ισχυρότατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφία.
Ο Πρωθυπουργός έχει ένα πολύ μεγάλο «όπλο» στα χέρια του για να επιτύχει συμφωνία. Το μείζον και το εθνικό είναι στην παρούσα φάση να αποφευχθεί το μοιραίο, να επέλθει συμφωνία και να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και στην ευρωζώνη.
Ο ίδιος διέβη το Ρουβίκωνα και έδειξε ότι έχει πλήρη επίγνωση της κρισιμότητας των στιγμών, αντιλαμβανόμενος το ιστορικό βάρος των κινήσεών του. Αντίθετα, η Αριστερή Πλατφόρμα και μεγάλος αριθμός βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ _συνολικά 17  βουλευτές ψήφισαν είτε παρών, είτε όχι, είτε απείχαν, ενώ άλλοι 15 έστειλαν σαφές μήνυμα ότι αν και ψήφισαν θετικά δεν συμφωνούν_ επέλεξαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα, κινούμενοι σε αντίθετη γραμμή από την ηγεσία. Ανάμεσά τους, η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και μέλη της κυβέρνησης, όπως οι Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Δημήτρης Στρατούλης που ψήφισαν παρών.
Επί του τύπου δεν υπάρχει απώλεια δεδηλωμένης, αλλά αποτελεί μείζον πολιτικό θέμα αυτό που καταγράφηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου με τη στάση των 32 συνολικά βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κανείς δεν πρέπει να αγνοεί και τη στάση του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ.
Μπορεί ο Πρωθυπουργός να έχει ως όπλο τη στήριξη των 251 που αποτελεί ένα σαφές μήνυμα προς τους πιστωτές, ότι στην Αθήνα υπάρχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θέλει συμφωνία, αλλά κανείς δεν πρέπει να αγνοεί τους «32» που ήδη εκδηλώθηκαν και την στάση τους από εδώ και πέρα.
Εξάλλου, την ενδεχόμενη συμφωνία με τους πιστωτές, δεν θα κληθεί να την εφαρμόσει η πλειοψηφία των 251 _εκτός εάν υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις και ανασύνθεση του κυβερνητικού σχήματος_ αλλά το κυβερνητικό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Επίσης, είναι εξίσου προβληματικό μέλη της κυβέρνησης να τηρούν αρνητική στάση έναντι της συμφωνίας, παρά το γεγονός ότι έχουν εκπεφρασμένη άποψη για τη θέση της χώρας ακόμα και εκτός ευρωζώνης.
Ο Πρωθυπουργός που ωρίμασε πολιτικά με αρκετά βίαιο τρόπο όλο αυτό το κρίσιμο πεντάμηνο, έχει πολύ δουλειά από τη Δευτέρα, εάν όλα πάνε όπως εύχονται όλοι, καλά και υπάρξει συμφωνία.
Τα δύσκολα είναι μπροστά και από την εφαρμογή των όσων θα συμφωνηθούν θα εξαρτηθούν πολλά…Και κυρίως από το κατά πόσο αυτοί που θα κληθούν να στηρίξουν και να εφαρμόσουν τη συμφωνία θα την πιστεύουν ώστε να την υπηρετήσουν για να αρχίσει σιγά-σιγά πορεία εξόδου από το μνημονιακό λαβύρινθο.

Ο Θανάσης Κικινής νέος πρόεδρος της ΔΟΕ

Η συνεργασία ΔΑΚΕ – ΔΗΣΥ έφερε στην προεδρία της ΔΟΕ και πάλι τον απερχόμενο πρόεδρο Θανάση Κικινή.

Συγκεκριμένα ο κ. Κικινής συγκέντρωσε 5 ψήφους (ΔΑΚΕ – ΔΗΣΥ), ενώ ο έτερος υποψήφιος κ. Γαλάνης πήρε 4 ψήφους (Παρεμβάσεις, ΕΡΑ, Ανεξάρτητη Ενωτική Εκ-κίνηση Εκπαιδευτικών), ενώ βρέθηκαν και 2 λευκά ψηφοδέλτια (ΠΑΜΕ).

ΕΡΩΤΗΣΗ:Υπάρχουν συνολικά έξι παρατάξεις από τις οποίες η μία είναι από κέντρο και δεξιά (ΔΑΚΕ) και οι πέντε από κέντρο και αριστερά (Παρεμβάσεις, ΔΗΣΥ, ΕΡΑ, ΠΑΜΕ, Ανεξάρτητη Ενωτική Εκ-κίνηση Εκπαιδευτικών). Τρία μέλη εκλέχτηκαν από την ΔΑΚΕ και οκτώ από τις υπόλοιπες παρατάξεις. Πώς, λοιπόν, βγαίνει πρόεδρος από την ΔΑΚΕ; Μπορεί κάποιος να μου λύσει αυτήν την απορία;

ΣΗΜΕΡΑ-EΥΡΩΒΟΥΛΗ : Ενώπιον Πρωθυπουργού σχόλια για κομματική επιλογή των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης

Εκπληξη προκάλεσε το γεγονός ότι ο πρόεδρος των Φιλελεύθερων, Γκι Φέρφχοφσταντ στην ομιλία τους σήμερα στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής για το ελληνικό ζήτημα έκανε αναφορά με λεπτομέρειες, λες και ζούσε στην Ελλάδα, στην επιλογή των 13 Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης.

«Μερικές εβδομάδες πριν διορίσατε στο υπουργείο Παιδείας 13 Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης που κατά σύμπτωση οι 12 ήσαν του ΣΥΡΙΖΑ και ο ένας δεν γνωρίζουμε ποιες ακριβώς είναι οι πολιτικοί του δεσμοί/συμπάθειες» , είπε ο πρόεδρος των Φιλελεύθερων, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα και πρόσθεσε « Συνεχίσατε στην τακτική του ΠΑΣΟΚ».
Ο κ. Φέρχοφσταντ κάλεσε τον πρωθυπουργό να δείξει ότι είναι πραγματικός ηγέτης και όχι ψευδοπροφήτης και διερωτήθηκε:” πως θέλει ο κ Τσίπρας να τον θυμούνται, «ως ένα εκλογικό ατύχημα που έκανε το λαό του πιο φτωχό ή σαν μεταρρυθμιστή;”.

Θα οδηγήσετε τη χώρα στην καταστροφή κ.Τσίπρα;

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Η χώρα, οι πολίτες, η οικονομία βρίσκονται μπροστά σε ένα δραματικό αδιέξοδο. Η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής της ευρωζώνης και οι δηλώσεις που ακολούθησαν διέλυσαν και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις. Η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ κρίνεται οριστικά και αμετακλήτως μέχρι την Κυριακή.

Δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για λεονταρισμούς, πανηγυρισμούς και ψεύτικες υποσχέσεις. Με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όλοι οι ηγέτες της ευρωζώνης, με πιο κατηγορηματικό το μέχρι χθες σύμμαχο κ. Γιουνκέρ έκαναν σαφές ότι αν η ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Πέμπτη δεν υποβάλλει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για τρίτο μνημόνιο, η έξοδος από το ευρώ είναι προ των πυλών. Ο πρόεδρος της Κομισιόν προειδοποίησε μάλιστα ότι υπάρχει ήδη έτοιμο το σχέδιο για Grexit.

Είναι πλέον προφανές ότι οι προειδοποιήσεις για τους κινδύνους και το ουσιαστικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος ήταν κάτι παραπάνω από πραγματικοί. Επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο, στη χειρότερη δυνατή κατάσταση για τη χώρα, από τις τοποθετήσεις μέσα και έξω από τη Σύνοδο Κορυφής.

Ο Πρωθυπουργός με τις δηλώσεις του μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, ξεκαθάρισε ότι η εντολή του λαού δεν ήταν ρήξη με την Ευρώπη και έξοδος από το ευρώ. Μια τοποθέτηση που ασπάζεται και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως του τι ψήφισε την Κυριακή.

Έχει λοιπόν την ευθύνη, την υποχρέωση και την εντολή ο κ.Τσίπρας να μην οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή. Οφείλει να υποβάλλει ένα σχέδιο, πολύ πιο επώδυνο δυστυχώς τώρα, που θα διασφαλίζει την παραμονή της χώρας στον πυρήνα της Ευρώπης, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος των επιλογών του.

Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να αποκοπεί από την Ευρώπη. Οι συνέπειες που βιώνουμε σήμερα είναι ένα ελάχιστο δείγμα του τι θα επακολουθήσει, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Οι κατακτήσεις δεκαετιών δεν μπορούν, δεν επιτρέπεται να χαθούν γιατί η κυβέρνηση, η πολιτική μας ηγεσία δεν τολμά να αναμετρηθεί ή φοβάται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Η ώρα των υποσχέσεων και των ψεύτικων διλημμάτων, έχει τελειώσει. Αν ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να καταγραφεί στην ιστορία ως ο Πρωθυπουργός της χρεοκοπίας, οφείλει έστω και την ύστατη ώρα να αναλάβει τις ευθύνες του και να εξασφαλίσει την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρώπη.

Το αύριο ξεκίνησε τώρα

Λάκης Λαζόπουλος
Ο ελληνικός λαός ψήφισε. Αγνόησε πλήρως τους κύρηκες της φοβικής Δημοκρατίας, έδωσε ηχηρή απάντηση στους σκοταδιστές της τηλεόρασης και ανέβηκε τα σκαλοπάτια της αξιοπρέπειας.
Ας αναλογιστούμε τι έπαθαν οι άνθρωποι του συστήματος.
Ξοδέψαν όλα τους τα όπλα, όλους τους δημοσιογράφους, όλη την προπαγάνδα, όλους τους Ευρωπαίους Πρωθυπουργούς, όλο το παλαιό πολιτικό προσωπικό και ο ελληνικός λαός τους αγνόησε.
Το παλιό σύστημα απεβίωσε σήμερα σύσσωμο, Κυριακή 5 Ιουλίου.
Πρόκειται περί ομαδικού θανάτου.
Ο Πρωθυπουργός με το δημοψήφισμα αυτό, οδήγησε τους υποταγμένους της μεταπολίτευσης να συνταχθούν με τα αφεντικά τους.
Ενωμένοι και ανήσυχοι για την Ευρωπαϊκή πορεία του τόπου, από τον ξεχασμένο Καραμανλή έως τον υπέργηρο Μητσοτάκη, ένωσαν τις φωνές τους με την μαύρη προπαγάνδα των καναλιών.
Δεν είπαν όμως τίποτα για το τι πέρασε ο λαός και τι θα περάσει, αν πει ναι σε ότι του επιβάλει από εδώ και πέρα η Ευρωπαϊκή Ένωση και αθώωσαν όλους όσους υπέγραψαν τα Μνημόνια.
Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος θα δρομολογήσουν άμεσες εξελίξεις σε όλα τα κόμματα.
Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να σέρνεται έτσι.
Έχει χάσει τον κεντροδεξιό της χαρακτήρα, έκαψε και τον Καραμανλή με το ανόητο αυτό διάγγελμα, ενώ η εμφανής προώθηση του Κυριάκου, ως μελλοντικού αρχηγού, μόνο ατυχής μπορεί να χαρακτηριστεί.

Ο Τσίπρας βάζει τον πήχη. Σήμερα χωρίς εκλογές, έγινε Πρωθυπουργός του 60%.

Η εποχή των τζακιών και των οικογενειών δυναστείας και καταδυνάστευσης του τόπου, τελείωσε.
Η πολιτικη δεν είναι επιχείρηση, που να πάει από τον παππού στον εγγονό.
Ο Κυριάκος μη υπάρχοντος του μπαμπά του, θα ήταν ξώβεργα για να πιάνουν μπεκάτσες.
Κάτι τέτοιους στο χωριό μου τους κάνουν σκιάχτρα στα αμπέλια για να καταλαχταρνούν οι κάργιες.
Οι γειτονιές της Ελλάδας, οι νέοι άνθρωποι ζητούνε να έχουν φωνή, να έχουν λόγο. Σηκωθήκανε από τους καναπέδες και τα καφενεία και μπήκαν μπροστά. Βαρεθήκαν αυτούς τους άχρηστους λιμοκοντόρους με τα φουλάρια που τους δίνουν εντολές από τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Από σήμερα οι νέοι έχουν τον πρώτο λόγο.

Είπαν στους πατεράδες τους, σας αγαπάμε πολύ, αλλά ζήστε εσείς με τους φόβους σας.

Δεν είναι θάρρος νεανικό και τρέλα της στιγμής, είναι απόγνωση χρόνων, είναι η ενέργεια τους που δεν μπορεί να ξοδευτεί στην χώρα που αγαπάνε και θέλουν να ζήσουν.

Είναι η νέα ταξική συνείδηση.

Φάνηκε αυτό και στους 40% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ, που φαίνεται ότι ψήφισαν ΟΧΙ.
Το ΚΚΕ έπαιξε και αυτό το παιχνίδι του και έχασε. Δεν μπορείς να λες στον εργάτη ότι ο Σόιμπλε και ο Τσίπρας είναι το ίδιο. Το σύστημα βρέθηκε στη γωνία αποδυναμωμένο.
Ο Πρωθυπουργός μεγάλωσε το ποσοστό αποδοχής του.
Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αποφασίσει σήμερα
Τέλος στην σάχλα και στην ακροδεξιά ρητορική, να εκλέξουν νέο αρχηγό για να σταματήσει η μπλε αιμοραγία.
Το κόμμα έγινε ΛΑ.Ο.Σ. και δεν μπορεί να τους σώσει ούτε ο Πρετεντέρης, ούτε η Τρέμη, ούτε καν η Κοσιώνη.
Τώρα που γράφω το κείμενο, βλέπω τον Ευαγγελάτο να μαλώνει δήθεν τον Κυριάκο.
“Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν φαίνεται να είναι καλό για εσάς”, του λέει.
Αφού επί μία εβδομάδα πλέκανε μαζί το υφαντό του ΝΑΙ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν χρειάζεται να κάνει κάτι. Ας περιμένει ήσυχα τον θάνατο του.
Η Γεννηματά θα αποδειχθεί δεξιότερη του δεξιοτροπούντος Βενιζέλου. Της λείπει άλλωστε, το επίπεδο γνώσεων του Βενιζέλου, απέχει πολλά χιλιόμετρα από την ευστοφία του και αν εξαιρέσω ότι απλά βάφεται λίγο καλύτερα από ότι πριν, ο λόγος της είναι στεγνός, ξύλινος και προκαλεί ρίγη αδιαφορίας.
Αν ήταν αυγό, θα ήταν άβραστο. Αν ήταν λόγος, θα ήταν μελάτος.
Παράλληλα στη συγκέντρωση που έγινε για το ΝΑΙ, επιχειρήθηκε από το σύστημα να προβάλει τον Καμίνη, ως μία μελλοντική πολιτική φιγούρα του κέντρου.
Είναι παντελώς κουτσό άλογο για να τρέξει σε τέτοιους αγώνες.
Η φωνή του επίσης δεν τον βοηθά, διότι τραβάει κάτι τρελά κικιρίσματα, τα οποία σε μακρά συνέντευξη μπορούν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο και παλιές απονευρώσεις δοντιών.
Όπως θα έλεγε και ένας πιτσιρικάς με δύο λέξεις αντί της δικής μου μακροσκελούς διατύπωσης:
ΔΕΝ ΤΟ “ΧΕΙ.
Ο Θεοδωράκης έχασε το τρένο της ανατροπής του Τσίπρα και τον είδα μαύρο και καταστεναχωρημένο στις δηλώσεις του.
Το εισητήριο που του είχε υποσχεθεί ο Σουλτς στη κυβέρνηση της επόμενης μέρας, ακυρώνεται από τα σημερινά αποτελέσματα.
Πάλεψε με τους συντρόφους του, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, Mega, Ant1, ΣΚΑΙ και έχασε.
Πρέπει τώρα να ψάχνουν για άλλον Θεοδωράκη.
Όμως σε δύσκολη θέση θα βρεθεί και ο Τσίπρας. Παρά το ΟΧΙ που κρατάει στα χέρια του. Και είναι τεράστια νίκη, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτό το αποτέλεσμα είναι με κλειστές τράπεζες και με έναν λαό στα όρια της έκρηξης.
Είναι σε δύσκολη θέση γιατί ο κόσμος τον διάλεξε ουσιαστικά ως μόνο εκπρόσωπο του, από δω και στο εξής.
Έκλεισε την πόρτα στους παλιούς και του είπε τρέξε!
Μαζί με το ΟΧΙ, πρέπει στις βαλίτσες του να πάρει και το ΝΑΙ.
Πρέπει να πάρει μαζί του όλους τους Έλληνες και να γίνει πιο αποφασιστικός.
Υπήρχε μία διαπραγματευτική ομάδα που επί τόσους μήνες τώρα, αντί να εστιάζουμε στην διαπραγμάτευση, εστιάζαμε στον διαπραγματευτή.
Τον Γιάννη Βαρουφάκη εννοώ.
Δεν τον αξιολογώ, αλλά το σύστημα στηρίχτηκε πάνω στην εικόνα του για να μακρύνει ασύμφωρα τις συνομιλίες.
Επιπροσθέτως, οι ετερόκλητες δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης όλο αυτό το διάστημα, δημιούργησαν μία ασάφεια περί του σχεδίου που είχε εκπονήσει η κυβέρνηση.
Οι 5 μήνες που πέρασαν, είναι αρκετοί για να διαπιστώσει ο ίδιος, τι έκανε, τι δεν έκανε και τι δεν πρέπει να ξανακάνει.
Θα πρέπει να τραβηχτεί μία οριζόντια γραμμή στα λάθη αυτής της χρονικής περιόδου, να προχωρήσει ο Πρωθυπουργός σε νέο σχήμα, να απομακρύνει χωρίς δισταγμούς όσους εμπόδισαν τις διαπραγματεύσεις αυτές με ισόγειους, υπόγειους και υπέργειους δρόμους, να καθορίσει σαφή γραμμή και σαφές σχέδιο και να κινηθεί με γρηγοράδα στο εσωτερικό της χώρας, όπου την εξουσία την ελέγχει απόλυτα το προηγούμενο σύστημα.
Δεν έχουν κανένα λόγο να παρευρίσκονται στα κανάλια που επί μία εβδομάδα στήριζαν απολύτως το ΝΑΙ, πρέπει να σταματήσει επιτέλους να τους δίνει άλλοθι σε αυτή την ιδιοτελή ιδιωτική τηλεόραση.

Μ.Μ.Ε. σημαίνει πλεόν Μέσα Μονομερούς Ενημέρωσης.

Δεν μπορεί επί μία εβδομάδα η τηλεόραση να αποκλείει την φωνή της Ελλάδας και να μας λέει μόνο την δική της. Έφτασε η Ελλάδα να μιλάει στο Σύνταγμα και η τηλεοράση να μιλάει ακόμα με τον Άδωνι και τον Βορίδη για να μάθει το μέλλον της χώρας.
Ανάγκη να μην υπάρξει καθυστέρηση πουθενά. Ούτε στις αλλαγές της κυβέρνησης, ούτε στις αλλαγές που πρέπει να κάνει η αντιπολίτευση.

Το αύριο είναι τώρα για όλους.

Τα όνειρα περί Αριστερής παρένθεσης ολοκληρώθηκαν σήμερα, οι παπαγάλοι στα σπίτια τους και οι δημοσιογράφοι ας προσπαθούν από αύριο το πρωΐ να το παίζουν αντικειμενικοί πάλι.
Έχουν γελοιοποιηθεί άπαντες.

Η επόμενη μέρα είναι η καθοριστική μέρα της νέας μας Ιστορικής διαδρομής.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΣΕ ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΚΕΝΑ

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
συνεδρίασε σήμερα, Παρασκευή 3-6-2015, το Υπηρεσιακό Συμβούλιο για να εξετάσεις τις δηλώσεις συναδέλφων οι οποίοι δεν τοποθετήθηκαν στην πρώτη φάση και κλήθηκαν να κάνουν νέα δήλωση σχολείων με τα εναπομείναντα κενά. Σύμφωνα με τη νέα δήλωσή τους τοποθετούνται:

• Γερακιώτη Ελένη, στο Δ.Σ. Ασπροκκλησιάς
• Ζάρρου Ναούμα, στο Δ.Σ. Διποταμίας
• Καλαμπούρη Ελένη, στο Δ.Σ. Επταχωρίου
• Λιώπας Αστέριος, στο Δ.Σ. Διποταμίας

Το θέμα είναι μην σου πάρουν την Ιθάκη.

 Λάκης Λαζόπουλος

Αμέτρητοι οι εχθροί. Ορθώθηκαν.
Ύψωσαν μακρύ τηλεοπτικό τείχος. Αδιαπέραστο. Όταν επικρατήσει ο πανικός σταματάει ο λαός να μιλάει την γλώσσα που μίλαγε.
Βγάζει άναρθρες κραυγές και αναγνωρίζει μόνο την φωνή αυτού που τον φοβίζει. 
Μοιάζει ξαφνικά σαν να σβήσαν τα φώτα κι αχρηστεύτηκαν τα μάτια μας.
Μπορούμε να ακούμε μόνο φωνές στο σκοτάδι.
Απο δωωω. Όχι απο δω!
Η σύγκρουση είναι ιδεολογική. Η Ελλάδα πάλεψε και παλεύει για μια Ευρώπη δημοκρατική, προσπαθώντας να ζήσει ο λαός μας έξω από μνημόνια και βάρβαρη λιτότητα.
Έριξε όλες τις κυβερνήσεις που του υπογράψανε τις συμφωνίες των δανειστών.
Αυτή ήταν η έμμεση απάντηση του λαού ότι δεν θέλει αυτή την πολιτική. Αυτοί διορίζαν άλλο πρωθυπουργό και συνεχίζανε.
Και ο Τσίπρας αποφάσισε να δώσει τον λόγο στον λαό ώστε να μην έχουν καμμία αμφιβολία για την απάντηση οι δανειστές μας. 
Μια τέτοια απάντηση δεν θα επέτρεπε νέους διορισμένους πρωθυπουργούς.
Αλλά οι ευρωπαίοι, που κινούνται σε απόλυτα νεοφιλελεύθερη γραμμή είχαν κι αυτοί μπροστά τους μια μοναδική ιστορική ευκαιρία.
Να εμποδίσουν την Ευρώπη να στρίψει αριστερά.
Η τιμωρία της Ελλάδας έπρεπε να είναι παραδειγματική. Οδήγησαν τη χώρα, με μεθοδικότητα και μακιαβελικό σχεδιασμό, στην ασφυξία.
Πρώτος αναφέρθηκα στην εκπομπή μου για την ανατροπή του Ιουνίου.
Επί τόσους συνεχείς μήνες τελειώναν οι διαπραγματεύσεις κάθε φορά και ουδέποτε οι θεσμοί παρέδωσαν ένα κείμενο, ότι αυτές είναι τελικά οι προτάσεις τους.
Με σύστημα άδειασαν τις τράπεζες και παρέδωσαν τις τελικές προτάσεις τους, το μόνο κείμενο που παρέδωσαν το παρέδωσαν στις 25 Ιουνίου, οπότε όποια κίνηση είχε να κάνει ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να την κάνει πλέον με κλειστές τράπεζες.
Όλο αυτό τον καιρό ο Σόιμπλε εκβίαζε, η Μέρκελ ηρεμούσε, ο Ομπάμα στήριζε με λόγια, η Ρωσία προσπαθούσε να παίξει ένα ρόλο, αλλά ο ρόλος αυτός θα μπορούσε να είναι μόνο συνδρομητικός ή επικουρικός. Όχι καθοριστικός.
Η Ελλάδα ανήκει στην Δύση είχε πει ο γέρο- Καραμανλής.
Έξω απ” την ΕΟΚ, έξω απο το ΝΑΤΟ διαλαλούσε προεκλογικά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και στο ΝΑΤΟ παρέμεινε και όλα τα κονδύλια της ΕΟΚ ξεκοκκάλισαν οι δικοί του.
Άπειρες φορές υποτιμήθηκε η δραχμή για να σταθούμε όρθιοι και, ανέτοιμοι όντες, μπήκαμε στο ευρώ.
Από τότε παραπατάμε. Τέσσερα μόνο χρόνια μετά την είσοδο μας στο ευρώ είδαμε την δραχμή να συνθλίβεται στην ισοτιμία της με το ευρώ κι αμέσως μετά να ξεκινάει ο σχεδιασμένος από τον Σημίτη δημοσιονομικός εκτροχιασμός.
Στην πολιτική οι σχεδιασμοί είναι μακρόπνοοι.
Πως άλλωστε να εξηγηθεί ότι μέσα σε εφτά χρόνια από την είσοδό μας είμασταν έτοιμοι να οδηγηθούμε στην έξοδο; Και έξι χρόνια τώρα προσπαθούμε να μην χρεωκοπήσουμε.
Αν αυτό δεν είναι στημένο τότε ποιό είναι στημένο;
Στα χρόνια αυτά παραδώσαμε σχεδόν όλα μας τα όπλα. Οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες σωθήκανε, μας πετάξαν τα χαλασμένα ομόλογα στα ταμεία μας, διαλύσαμε τα πάντα, καταστρέψαμε την ρευστότητα κι όλες μας τις αποθήκες ενώ μετατραπήκαμε σε μία χώρα αντιπαραγωγική που μας δίναν ένα πουρμπουάρ οι ξένοι για να περνάει η μέρα μας και να πάμε στην επόμενη. Ζούσαμε με πλασματική ρευστότητα. Η ρευστότητα που είχαν οι τράπεζες ήταν για να μπορούν να ξανανοίξουν την επόμενη μέρα. Όχι για να στηρίξουν την πραγματική οικονομία.
Το μεγάλο καράβι στο οποίο μεταφερθήκαμε όταν αφήσαμε την δραχμή, άρχισε να βουλιάζει. Υπογράψαμε το πρώτο μνημόνιο κι αφού πετάξαμε πολλούς στην θάλασσα, πολλούς στην ανεργία, πολλούς στην φτώχεια, μπήκαμε σε ένα μικρότερο καράβι.
Κι ύστερα, με το δεύτερο μνημόνιο, πετάξαμε κι άλλους. Και στο τρίτο μνημόνιο θα μπούμε σε ακόμα μικρότερη βάρκα.
1.500.000 άνεργοι, 3.000.000 στην απόλυτη φτώχεια, πλέουν στα παγωμένα νερά και οι υπόλοιποι, εμείς οι διασωθέντες, παλεύουμε με τα κύματα για να φτάσουμε ασφαλείς στο λιμάνι του Σόιμπλε.
Αυτό κι αν είναι τραγωδία.
Στις φουρτούνες ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις. Να κολυμπήσεις ήρεμα. Ή πνίγεσαι ή διασώζεσαι με σωσίβια λέμβο.
Γι΄αυτό γελούσαν οι εχθροί. Γι΄αυτό χαιρέκακα ουρλιάζαν στις τηλεοράσεις περιμένετε να έρθει ο Ιούνιος. Γιατί γνωρίζαν το σχέδιο.
Δύο οι αράχνες που υφάναν τον ιστό.
Έρχεται ο πρωθυπουργός λοιπόν , όταν επιτέλους παραλαμβάνει το τελικό κείμενο των προτάσεων, και το θέτει στην κρίση του λαού.
Ναι ή Όχι σε ένα τρίτο μνημόνιο; Αλλά οι τηλεοράσεις είναι οι μεταφραστές.
Όταν δεν μιλάς μια γλώσσα κι αναλαμβάνει ο μεταφραστής να μεταφέρει στον άλλον τα λόγια σου, αν θέλει μεταφέρει άλλα λόγια.
Σ΄αυτές τις συγκυρίες, εφ΄όσον οι εχθροί μεταφέρουν τα λόγια σου, μην ελπίζεις να τα μεταφέρουν ορθά. Και μάλιστα με κλειστές τράπεζες και με την Μέρκελ να λέει τώρα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι το δημοψήφισμα.
Γιατί απλούστατα μέχρι το δημοψήφισμα θέλουν να πράξουν και όλα τα υπόλοιπα ώστε την Κυριακή ο λαός σχεδόν να παρακαλάει για ένα μνημόνιο. 
Γιατί τον έλεγχο τώρα της πραγματικότητας, τον έχει ο πανικός. Αυτός πρωθυπουργεύει.
Την μία μέρα στο Σύνταγμα φωνάζαν ΌΧΙ στα νέα μέτρα, ΌΧΙ στο μνημόνιο, την άλλη μέρα φωνάζαν ΝΑΙ στην ευρώπη.
Στο τέλος τι καταλαβαίνεις; Ότι οι μισοί θέλουν Ευρώπη και οι άλλοι μισοί δεν θέλουν. Το δίλλημα μνημόνιο ή όχι μνημόνιο θα φύγει, θα έρθει το δίλλημα Ευρώπη ή όχι Ευρώπη. Ευρώ ή όχι ευρώ.
Πάνω σ΄αυτό το νέο δίλλημα θα στηθεί το ευρωπαικό λαικό μέτωπο με συνύπαρξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού και νέου κόμματος δημαρχιακής υφής , που ράβεται τώρα.
Ο νέος διχασμός ήρθε.
Δεν έχουν κανένα πρόβλημα την Κυριακή του δημοψηφίσματος να φτάσουν στα άκρα. Και τα άκρα σ΄αυτές τις καταστάσεις τα βάφουν πάντα με κόκκινο χρώμα. Οι προβοκάτορες και οι εντεταλμένοι. Αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα; Οχι!
Το δίλημμα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα μέτρα. Ποιός θα το θυμάται αυτό ως την Κυριακή; Όταν οι εφημερίδες σήμερα μιλάνε για κούρεμα καταθέσεων; 
Ένας ήταν ο Οδυσσέας που δεν άκουσε τις σειρήνες. Οι άλλοι κατεβήκαν και γίναν γουρούνια.
Όταν θα βομβαρδίζεται η χώρα απο δηλώσεις ευρωπαίων, απο σχολιαστές τι ελπίζεις;
Είναι ξεκάθαρο για μένα ότι αυτός που ψηφίζει ΟΧΙ στα μέτρα θέλει αυτό να συμβεί εντός Ευρώπης. Κι αυτοί που πάνε την μία μέρα στο Σύνταγμα και οι άλλοι που πάνε την επόμενη έχουν μια ίδια βάση. Δεν υπάρχει σχέδιο δραχμής στο νου τους.
Κακώς μπήκαμε στο ευρώ, πολύ κακώς αν βγούμε. Είναι αδύνατον.
Πως λοιπόν θα φτάσει αυτός ο λαός στο δημοψήφισμα; Με ποια νηφαλιότητα; Με ποια ψυχραιμία θα προσέλθει ο λαός; Ποιός μπορεί να εγγυηθεί μ” αυτό το μίσος που αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τώρα μάλιστα που το σύστημα κρατάει το παιχνίδι στο ένα του χέρι;
Αυτή η ώρα είναι δύσκολη για όλους. Κι ο ψύχραιμος άνθρωπος κρατάει και ζυγίζει τις φωνές όλων. Εχθρών και φίλων. Γιατί διχασμός δεν σημαίνει ότι ο ένας έχει δίκιο κι άλλος άδικο. Σημαίνει ότι και οι δύο έχουν δίκιο και άδικο μαζί, αλλά δεν υπάρχει ψυχραιμία και η δημοκρατία για να ζυγιστεί και να αποτιμηθεί το δίκιο ή το άδικο του καθενός.
Έτσι ο καθένας βαφτίζει το δικό του σαν δίκαιο απόλυτο και βρίσκεται στην μία άκρη του σκοινιού τραβώντας.
Παρ” ότι υπάρχει μια κοινή γραμμή. Λύση εντός ευρώ. Εντός Ευρώπης.
Εκτός από το ΚΚΕ που μιλάει για έξοδο απο την Ευρώπη και επιστροφή στην δραχμή, σε όλους τους άλλους υπάρχει αυτή η ίδια γραμμή απόφασης.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να εκτιμήσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει τώρα η χώρα. Άσχετα αν τα κανάλια υποδαυλίζουν την κατάσταση οι εικόνες είναι υπαρκτές.
Υπάρχει σχέδιο ανωμαλίας και έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Και οι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν. 
Θα τις παρακολουθήσει ως το τέλος ή θα βάλει ένα τέλος;
Η ιστορία είναι ανυπόμονο και αδηφάγο ζώο. Ο χρόνος τελειώνει.
Ανάγκη πρώτη να έρθει η ηρεμία στον τόπο.
Ο εθνικός διχασμός πρέπει να σταματήσει τώρα. Άλλο πολιτικές διαφορές, άλλο έντονες περίοδοι κι άλλο ο διχασμός.
Απομονώνεις τις ακραίες φωνές και κρατάς τις ήρεμες. 
Η χώρα που έχει περάσει απο εμφύλιους προσέχει. Έχουμε κληρονομικότητα στην πάθηση αυτή.
Κάποια στιγμή οι άνθρωποι αγριεύουν και εκτρέπονται και τότε τα σχέδια των εχθρών μοιάζουν σαν φυσικές εκδηλώσεις.
Πρέπει να επανέλθει η χώρα στην κανονικότητα.
Ο Σόιμπλε κατάφερε να φτάσει την χώρα μας εδώ. Δεν το ξεχνούμε. Όποιος πατάει επάνω σε παλιές πληγές δεν τον ξεχνούμε.
Αλλά και σ΄αυτούς η κληρονομικότητα είναι υπαρκτή.
Τα λόγια τελειώνουν σήμερα. Μάλλον χτες!
Ο Οδυσσέας ήταν πολυμήχανος. Υπάρχει πάντοτε κι ένας άλλος δρόμος για να φτάσεις στη Ιθάκη. Το θέμα είναι να μην σου πάρουν την Ιθάκη.

Τα μοιραία λάθη του κ. Τσίπρα

 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ο κ. Τσίπρας έκανε δύο πολύ μεγάλα λάθη. Ή μάλλον τρία. Το πρώτο ότι βιάστηκε να έλθει στην εξουσία. Τυφλώθηκε από τη σαγήνη της και έπεσε στον λάκκο με τα φίδια. Λίγη υπομονή να είχε κάνει θα ήταν πολύ καλύτερα για τον ίδιο, για τη χώρα και -ίσως το κυριότερο- για τους ταλαιπωρημένους πολίτες που τον ψήφισαν. Αν είχε πάρει την εξουσία τον Σεπτέμβριο θα είχε παραλάβει μία χώρα σε τάξη, η οποία θα είχε αφήσει πίσω της τον μεγάλο κάβο που ο ίδιος προσπαθεί να περάσει. Δεύτερο λάθος, η παντελής έλλειψη σχεδίου και σοβαρής τεχνοκρατικής ομάδας, ικανής να διαχειρισθεί τόσο κρίσιμες υποθέσεις. Για τ’ όνομα του Θεού, πού νόμιζε ότι πήγαινε ο κ. Τσίπρας; Γεωπολιτικές απειλές, θεωρίες παιγνίων, χρεοκοπίες, κλειστές τράπεζες και προ παντός τα PLAN B θέλουν σχέδιο και έμπειρους ανθρώπους. Τρίτο μοιραίο λάθος, το γεγονός ότι έβαλε απέναντι τους πάντες, έκοψε γέφυρες και δεν δημιούργησε καμία σοβαρή συμμαχία.
 Τώρα, όμως, φτάσαμε στο απόλυτο αδιέξοδο. Ασχέτως του τι θα γίνει σήμερα ή αύριο είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός μπήκε μόνος του σε μια τρύπα. Μαζί του και η χώρα.
Ζούμε ιστορικές ώρες. Νομίζω ότι πλέον μπορούν άνετα να συγκριθούν, από άποψη ιστορικής βαρύτητας και κρισιμότητας, με το καλοκαίρι του 1974 ή άλλες εξίσου ταραγμένες στιγμές. Ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Είναι απροετοίμαστοι, άπειροι, βαθιά διχασμένοι μεταξύ τους. Θα μπορούσαν, αν ήταν η επιλογή τους, να μας πάνε σε μια μη ευρωπαϊκή κατάσταση, που θα ήταν απολύτως στα μέτρα κάποιων εξ αυτών. Η Ελλάδα έχει διανύσει πολύ δρόμο τα τελευταία 40 χρόνια για να την αφήσει αυτός ο λαός να βαδίσει σε τέτοια τριτοκοσμικά μονοπάτια και ψευτοεπαναστατικές χίμαιρες. Η Ευρώπη δεν θα κόψει τα σχοινιά. Ο πρωθυπουργός έχει καταλάβει πού έχει μπλέξει και πως είναι παγιδευμένος. Το δημοψήφισμα ήταν μία λάθος ζαριά. Μέσα σε τρεις ημέρες η χώρα έζησε αυτά που οι παλαιότεροι ήθελαν πάντοτε να ξεχάσουν και να μη ζήσουν τα παιδιά τους. Η ηρωική έξοδος δεν είναι λύση, γιατί θα συνοδευτεί από μια καταστροφή. Οι εκλογές μπορεί να είναι μία άλλη πάλι ζαριά, που θα αποτελειώσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και θα μας παρατείνει την αβεβαιότητα.
Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν πολλές καλές λύσεις ούτε για τον κ. Τσίπρα ούτε και για τη χώρα. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες έχω τη συνήθεια να γίνομαι γραφικός, συστήνοντας ψυχραιμία και εθνική συνεννόηση. Το ξέρω ότι αυτό δεν αρέσει στους ακραίους και τους παλαβούς κάθε απόχρωσης. Δεν βλέπω άλλο δρόμο όμως. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα βγούμε από τον λάκκο στον οποίο πέσαμε χωρίς μία κυβέρνηση που θα στηρίζεται σε ευρύτατη συνεννόηση στελεχωμένη από ό,τι καλύτερο έχουν τα κόμματα και η κοινωνία. Μία κυβέρνηση, όχι προφητών ή εντεταλμένων τεχνοκρατών, αλλά ανθρώπων που θα πάρουν την εντολή από τον λαό να σώσουν και να ξανακτίσουν τον τόπο. Με σχέδιο όμως, επαγγελματισμό και όραμα.

ΑΦΡΙΚΗ

Δημήτρης Δανίκας από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Προφανώς όλα αυτά είναι επικοινωνιακά κόλπα του Αλέξη και της παρέας του!

Προφανώς με τις τελευταίες προτάσεις τους και με την αναμενόμενη αρνητική απάντηση των δανειστών, στοχεύουν στην συσπείρωση των οπαδών του Όχι.
Προφανώς το κάνουν για να τροφοδοτήσουν το θυμικό και την «εθνική» υπερηφάνεια των «τυφλών».
Προφανώς οι πειστωτές είναι αδύνατον να συμφωνήσουν σε διετή προστασία της ελληνικής οικονομίας χωρίς συγκεκριμένα μέτρα. Δηλαδή σου δίνω λεφτά με Carte Blanch!
Προφανώς η άρνησή τους οφείλεται και υπαγορεύεται από την μηδεμινή αξιοπιστία που έχουν απέναντι σε ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό προσωπικό!
Προφανώς εκτιμούν ότι μια τέτοια οικονομική «προστασία» θα καταλήξει, εν Ελλάδι, σε τρικούβερτο γλέντι και ξεσάλωμα για το βόλεμα της «πελατείας».
Και προφανώς ο Αλέξης με το Δημοψήφισμα είναι κερδισμένος εις διπλούν.
Με το «Όχι» εξασφαλίζει ψήφο εμπιστοσύνης των πολιτών. Θρίαμβος!
Με το «Ναι» παραδίσει την καυτή πατάτα σε κάποια υπηρεσιακή κυβέρνηση και ο ίδιος με την παρέα του εξασφαλίζουν, στην χειρότερη περίπτωση, τραπέζι πίστα ως κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φανταστείτε λοιπόν. Μια κυβέρνηση που έφτασε στο σημείο να σε πετάξει στα βράχια. Που μπορεί να σε βγάλει από την ευρωζώνη. Μια τέτοια κυβέρνηση να απολαμβάνει της εκτιμήσεως μεγάλης μερίδας των Ελλήνων πολιτών!
Δηλαδή με την καταστροφή κερδίζω ψήφους. Με την καταστροφή αναδεικνύομαι σε Κολοκοτρώνη της εποχής μας!
Γιατί εγώ δεν έκανα κωλοτούμπα. Γιατί εγώ δεν υπογράφω Μνημόνια. Γιατί εγώ είμαι υπερήφανος Έλληνας!
Το χειρότερο; Μα φυσικά το γεγονός ότι εντελώς αναξιόπιστο, άχρηστο και σκουριασμένο το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό!
Ποιος μπορεί, αυτές τις κρίσιμες ώρες να σηκώσει το ανάστημά του χωρίς να προκαλέσει τον χλευασμό και τα πετροβολήματα των πολιτών; Κανείς!
Θα πείτε ο Λαός! Μα αυτός είναι διχασμένος, προδομένος, ζαλισμένος, φοβισμένος, ταραγμένος, θολωμένος!
Επομένως το ζήτημα δεν είναι τόσο το control των τραπεζών. Δεν είναι τα εικοσάρικα-που κι αυτά θα εκπνεύσουν-των ΑΤΜ των τραπεζών. Και δεν είναι το γεγονός ότι ουδείς πληρώνει κανένα και ότι η Αγορά έχει στεγνώσει μέχρι τελευταίας ρανίδας από ευρώ!
Το πρόβλημα είναι το αύριο. Ότι δηλαδή, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική ηγεσία αξιόπιστη και ικανή. Χωρίς συγκροτημένους και αδιάφθορους θεσμούς. Και χωρίς Οικονομία σταθερή, πορευόμαστε, ανήμποροι και τυφλοί. Πορευόμααστε τρελαμένοι, φοβισμένοι και ο ένας με τον άλλο φανατικοί εχθροί. Πορευόμαστε διχασμένοι, ρημαγμένοι, κατεστραμμένοι χωρίς πυξίδα. Πορευόμαστε πάνω σε μια σάπια βάρκα με προορισμό να προσαράξουμε κάπου στην Αφρική. Ας ελπίσουμε να σταματήσουμε στην Βόρεια Αφρική!