Πήγαμε 60 χρόνια πίσω

Μαλούχος Γεώργιος Π.

Ισχύει από την 1η Φεβρουαρίου, αλλά είχε να συμβεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια – αν είχε συμβεί και τότε σε αυτή τη μορφή, γιατί αυτό που κυρίως συνέβαινε τότε ήταν ότι οι αμερικανοί πρέσβεις συνυπέγραφαν τις κρίσιμες ελληνικές αποφάσεις: να τοποθετηθεί ξένος σε νευραλγική θέση της διοίκησης του ελληνικού κράτους. Αυτό συνέβη τώρα, με την ανακοίνωση της τοποθέτησης του Ολλανδού Πολ Κόστερ στην ηγεσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας την οποία μόλις διόρισε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας.

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι για καλό: το σχετικό «επιχείρημα» περίπου λέει ότι «έτσι που τα κάναμε εμείς, να έρθουν επιτέλους οι ξένοι να βάλουν τάξη».

Το «επιχείρημα» είναι φυσικά κάτι περισσότερο από σαθρό, είναι παιδαριώδες. Απλώς, αυτό που τώρα συμβαίνει, είναι ότι παίρνει σάρκα και οστά η άποψη που δημόσια έχει εκφράσει ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για τις ελληνικές ελίτ: τις βλέπει με πλήρη απαξίωση, τις αντιμετωπίζει ως υπεύθυνες για την ελληνική καταστροφή.

Ο Σόιμπλε σε μεγάλο βαθμό δεν έχει άδικο: έτσι συνέβη. Οι ευθύνες της ελληνικής ελίτ για την τραγωδία της χώρας είναι απροσμέτρητες. Όμως, ανάμεσα σε αυτές τις ευθύνες, η μεγαλύτερη είναι εκείνη για την οποία ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανείς άλλος από την πλευρά αυτή, αναφέρει: ότι, τελικά, τα παρέδωσαν όλα.

Πρέπει να είναι κανείς κάτι περισσότερο από αφελής για να φαντάζεται ότι η υποκατάσταση, ακόμα και σε τυπικό πλέον επίπεδο, των ελληνικών αρχών από τους ξένους θα οδηγήσει σε οτιδήποτε θετικό. Οσοι περιμένουν ότι κάτι καλό θα βγει για την Ελλάδα από τον πλήρη αφελληνισμό (και) της οικονομικής της διοίκησης, θα πρέπει να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές.

Καλώς ή κακώς, το πολιτικό σύστημα υποτάχθηκε πλήρως από το 2010 και μετά. Σήμερα, το 2013, τι έχει βγει από όλο αυτό; Ποιος φαντάζεται ότι το επόμενο βήμα, που είναι καθοριστικής σημασίας πολύ περισσότερο από ότι με πρώτη ματιά φαίνεται, θα βοηθήσει την οικονομία και τη χώρα; Με ποιον τρόπο; Σε τι; Θα έρθουν εδώ οι άνθρωποι αυτοί για να «βάλουν τάξη»; Κάτι τέτοιο, δεν έγινε ποτέ και πουθενά.

Η Ελλάδα παραχωρεί σήμερα, και μάλιστα με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ένα ακόμα πεδίο, ένα ακόμα κρίσιμο εργαλείο για την όποια προσπάθεια ανόρθωσής της. Και η «τάξη» που θα επέλθει από αυτή την παραχώρηση θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από εκείνο που πολλοί αιθεροβάμονες φαντάζονται.

Η χώρα πήγε τώρα και τυπικά 60 χρόνια πίσω. Δεν έχει πια ούτε καν το πρόσχημα του αυτοδιοίκητου. Δεν είναι πλέον χώρα. Κάθε κρίσιμη, ή και λιγότερο κρίσιμη επιλογή θα γίνεται ερήμην της σε όλα τα επίπεδα.

Αν το γεγονός αυτό, το αδιανόητο για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ακόμα και πτωχευμένη, συνιστά τη «σωτηρία» της, τότε το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η λέξη «σωτηρία» θα πρέπει να ξαναγραφτεί με νέο νόημα στα λεξικά…

1η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ ΠΥΣΠΕ Ν. ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Πέμπτη 31-1-2012

1. Έγινε επικύρωση του πρακτικού της προηγούμενης συνεδρίασης.

2. Τροποποίηση προσωρινών τοποθετήσεων εκπαιδευτικών.

Κελεμάνη Ευτέρπη, από Δ.Σ. Νεστορίου στο Δ.Σ. Πενταβρύσου-Τσάκονης, από 9-1-2013.

Τσιρανίδης Θεολόγος, από 4ο Δ.Σ. Καστοριάς στο Δ.Σ. Πενταβρύσου-Τσάκονης, από 28-1-2013.

Δημοπούλου Βασιλική, από 2ο Ν/Γ Μανιάκων 1ο Ν/Γ Άργους Ορεστικού, από 18-1-2013.

3. Ανάθεση υποχρεωτικής υπερωριακής διδασκαλίας σε 3/θ Δ.Σ.

Χασάπης Χαριζάνης, του Δ.Σ. Πενταβρύσου-Τσάκονης, 5 ώρες την εβδομάδα από 9-1-2013 μέχρι 27-1-2013 και 2 ώρες την εβδομάδα από 28-1-2013 μέχρι 21-6-2013.

Κελεμάνη Ευτέρπη, του Δ.Σ. Πενταβρύσου-Τσάκονης, 5 ώρες την εβδομάδα από 9-1-2013 μέχρι 27-1-2013.

Τσιρανίδης Θεολόγος, του Δ.Σ. Πενταβρύσου-Τσάκονης, 2 ώρες την εβδομάδα από 28-1-2013 μέχρι 21-6-2013.

Η αλλαγή επείγει στον συνδικαλισμό

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου   Μια μεγάλη μερίδα συνδικαλιστών προσκείμενων επί δεκαετίες στο ΠΑΣΟΚ αυτομόλησαν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόμοιος συνδικαλιστικός οπορτουνισμός σημειώθηκε και στις γραμμές της Ν.Δ., κυρίως προς την πλευρά Καμμένου. Υπήρξαν, βεβαίως, και άλλες, πιο εξτρίμ ιδεολογικές περιπτύξεις. Σε λίγες εβδομάδες θα διεξαχθεί το 35ο Συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Ελλάδος (ΓΣΕΕ). Παρά ταύτα, μέχρι στιγμής, καμία δημόσια συζήτηση για τα κρίσιμα ζητήματα εκπροσώπησης των εργαζομένων δεν έχει τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, πλαγιοκοπούμενη τα τελευταία χρόνια από την αυτονόμηση τύπου ΠΑΜΕ, καταγγελλόμενη εναργώς από ακροδεξιά και ακροαριστερά στοιχεία, περιχαρακωμένη πίσω από τα προνόμια της εργατικής αριστοκρατίας, είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Είναι πιθανόν (και το εύχομαι!) να κατακρημνιστεί μαζί της και το αντίστοιχο εργοδοτικό κατεστημένο. Η πολιτεία, με την εισήγηση της κυβέρνησης, την επιμονή της τρόικας, την ψήφο της Βουλής και την ορθόφρονα ερμηνεία της Δικαιοσύνης, δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον συλλογικών διαβουλεύσεων και συμφωνιών. Η σωστή προετοιμασία του μπορεί να βοηθήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας. Η μεγάλη στρέβλωση στον ελληνικό συνδικαλισμό προέκυψε από δύο χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας σε συνδυασμό με μια αυταρχική πολιτική παράδοση. Στον υπερτροφικό δημόσιο τομέα υπήρξε σχεδόν υποχρεωτική συμμετοχή στον σύλλογο ή το σωματείο. Χιλιάδες εργαζόμενοι έσπευδαν να εκλεγούν, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα στην τεμπελιά, αφού απαλλάσσονταν από κάθε εργασία με τη δικαιολογία της «επίπονης επαγγελματικής εκπροσώπησης». Τα περισσότερα απ’ αυτά τα στελέχη εντάχθηκαν σε κυκλώματα προστασίας, πλαισίωσαν βουλευτές και, κατά κανόνα, αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά των κομμάτων. Ο στρατός αυτός δεν πληρώνεται από τα συνδικάτα ούτε από τα κόμματα, αλλά από τους πελάτες, δηλαδή τους φορολογούμενους πολίτες. Αντιθέτως, στον κατακερματισμένο ιδιωτικό τομέα, με τις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ο συνδικαλισμός έχει αφεθεί σε κατά περίσταση εκβιασμούς κομματικής απορρόφησης ή σε στενές διασυνδέσεις εργοδοτών με τους συνδικαλιστές «τους». Ολα τούτα περιβάλλονται από ένα κυβερνητικά ελεγχόμενο νομικό πλαίσιο, που ευνοεί τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Το σύστημα του συνδικαλισμού ήταν ό,τι πιο κοντινό διέθετε η χώρα προς τους θεσμούς σοβιετικού τύπου. Πρόκειται για κομμάτι του πιο σκληρού κατεστημένου. Η διάλυσή του, που διαφαίνεται, δείχνει την ανάγκη για μια νέα εκπροσώπηση, που θα στηρίζεται στη συναίνεση, τη διαφάνεια των διαδικασιών και την απαγόρευση κάθε δεσμού με την κρατική εξουσία.

Η Ελλάδα των ολίγων

Στην Ελλάδα- αλλά και διεθνώς- ακούγονται διάφορα αισιόδοξα σενάρια τα οποία βασίζονται στο ίδιο μοτίβο: «Θέτουμε σταδιακά την κρίση υπό έλεγχο, αποφύγαμε τα χειρότερα, αν προσέξουμε, θα γλιτώσουμε την καταστροφή».

Πρόκειται για μια πλαστή εικόνα, μια προπαγάνδα, η οποία κατά βάση χτίζεται γύρω από το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, το «εμείς». Η «ελίτ» που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες μαζί με τον χρηματοπιστωτικό τομέα καταβάλλει αγωνιώδεις προσπάθειες τα τέσσερα τελευταία χρόνια προκειμένου να περιορίσει τις επιπτώσεις από το σκάσιμο της «φούσκας» και να αφήσει τα πράγματα όπως είχαν, διατηρώντας το status quo.

Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν: απώθησαν την πίεση που γεννήθηκε για ελέγχους και φραγμούς στη λειτουργία του διεθνούς τραπεζικού συστήματος μετά το σκάσιμο της «φούσκας» το 2008 και, αντιθέτως, μετέφεραν τα βάρη στις κοινωνίες και τους πολίτες. Ετσι, τα κράτη ανέλαβαν να διασώσουν τις τράπεζες, φορτώθηκαν χρέη και τα μετέφεραν στους εργαζόμενους και τους φορολογούμενους. Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι το διεθνές τραπεζικό λόμπι και η ελίτ των τεχνοκρατών και των πολιτικών δυνάμεων που τους υποστηρίζουν... κατάφεραν να θέσουν τα πράγματα υπό έλεγχο και έχουν αποφύγει τα χειρότερα χωρίς να υποχρεωθούν σε μεγάλες αλλαγές και ανατροπές στη δομή του συστήματος.
Αυτοί πετυχαίνουν τον στόχο τους.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί δεν είναι «εμείς». Στην Ελλάδα τα προβλήματα είναι λίγο διαφορετικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι αναλογίες ίδιες. Η κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου συνεχίζεται στη χώρα μας, η ανεργία επελαύνει, οι πλέον έγκυροι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα θα υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά «το σύστημα σταθεροποιείται», μας λένε. Σε λίγο, μάλιστα, θα γίνουν και δουλειές. Ιδιωτικοποιήσεις, επενδύσεις, εξαγορές και ανάπτυξη. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι αυτή η νέα ανάπτυξη δεν μας περιλαμβάνει όλους.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η Ελλάδα οδηγείται σε μια κατάσταση όπου μόνο ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας θα έχει μερίδιο στη νέα οικονομική και επιχειρηματική πραγματικότητα που διαμορφώνεται υπό την καθοδήγηση των δανειστών και την αποδοχή μιας εγχώριας πολιτικής ελίτ η οποία ακολουθεί τις επιταγές χωρίς δικό της σχέδιο.

Το μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης θα φτωχοποιείται σταδιακά, ενώ τα πιο αδύνατα στρώματα θα συνθλιβούν σε βαθμό που δεν θα μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κοινωνική πρόνοια. Ποιος φανταζόταν ότι στην Ελλάδα του 2013 θα σχεδιάζεται διανομή πρωινού στους μαθητές των σχολείων;
Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι σε ποιον βαθμό η ελληνική μεσαία τάξη θα συνεχίσει να συναινεί στην καταστροφή της.
Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Γ.Χ. Παπαγεωργίου

«ΟΡΙΣΜΟΣ ΜΕΛΩΝ ΠΥΣΠΕ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ»

Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι,

Η παράγραφος 8 του άρθρου 47 του Ν. 3848/2010, αναφέρει: «Δύο εκπαιδευτικούς με βαθμό Α΄ πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που υπηρετούν σε οργανική θέση στην περιφέρεια του οικείου Π.Υ.Σ.Π.Ε. και οι οποίοι επιλέγονται με τους αναπληρωτές τους μεταξύ των δεκαπέντε που κατά την ημερομηνία συγκρότησης κατέχουν τη μεγαλύτερη πραγματική διοικητική υπηρεσία σε θέσεις διευθυντή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, προϊσταμένου γραφείου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ή διευθυντή σχολικής μονάδας πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης».

Αλήθεια, για την επιλογή των μελών του ΠΥΣΠΕ, λαμβάνονται υπόψη άλλα προσόντα, πχ μεταπτυχιακό στη Δημόσια Διοίκηση , διδακτορικό, δεύτερο πτυχίο, κλπ  που μπορεί να έχει κάποιος συνάδελφος ή ο νομοθέτης τα θεωρεί άχρηστα;

Το κριτήριο για τον ορισμό των δύο μελών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια είναι σαφέστατο: «κάνουμε όποιους θέλουμε εμείς», γιατί, δεν μπορεί, όλο και κάποιος δικός μας θα είναι μέσα στους πρώτους δεκαπέντε με τη μεγαλύτερη διοικητική εμπειρία!  Πουθενά δεν αναφέρεται ότι ορίζονται αυτοί με τη μεγαλύτερη διοικητική εμπειρία, γιατί ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να είναι κάποιος από τους «απέναντι». Για τους αναπληρωτές τους ισχύει η μεγαλύτερη διοικητική εμπειρία ή όχι; (αφελής ερώτηση)

Όταν εσκεμμένα δεν ορίζονται σαφή και δίκαια κριτήρια, είναι αστείο να μιλάμε για δίκαιους ορισμούς. Το να βαφτίζουμε ένα κριτήριο δίκαιο απλά γιατί μας βολεύει, υποτιμά την κρίση και τη νοημοσύνη μας.  Όπως καταφέρνουν οι διάφοροι συνδικαλιστές και παίρνουν  τα μόρια τους στις κρίσεις στελεχών με σαφή κριτήρια, έτσι θα πρέπει να αγωνιστούν για να υπάρχουν παντού σαφή και δίκαια  κριτήρια σε όλες τις κρίσεις .

Εννοείται, βέβαια, ότι δεν έχω τίποτε με τους δύο αξιολογότατους συναδέλφους,  τους οποίους και εκτιμώ βαθιά.

Με τιμή

Γαπκιάδης Γιώργος

Αιρετός με την Ανεξάρτητη Κίνηση.

"...ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ"

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ' ένα μουλάρι σ' ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.

Στο δρόμο που επήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά: «Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;». «Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι» σχολίασε ο επιθεωρητής.

Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία. «Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».

Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας. «Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος. «Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.

Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:

«Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα), ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).

Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;». «Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;». «Ο επιθεωρητής, κύριε». «Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ' το αλλιώς»:

«Ο επιθεωρητής, (κόμμα), είπε ο δάσκαλος, (κόμμα), είναι γαϊδούρι».

Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;». «Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;» «Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.

Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει: «Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο».!

Είπε μονολογώντας ο παππούς, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση που ανακοίνωνε και νέες μειώσεις στις συντάξεις: Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τη δασκάλα μου να λέει: «Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!» Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε."

Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Απ' το αυτί και στον ... μαυροπίνακα

Στεφανάκου Π.

Με τη δημοσιοποίηση του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών έπεσαν και οι μάσκες. Σκοπός της «αξιολόγησης» δεν είναι «η βελτίωση του της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας της εκπαίδευσης», αλλά η νομιμοποίηση των απολύσεων, σύμφωνα με τις επιταγές της τρόικας.

Η «αθώα περιστερά» της αξιολόγησης απαλλάσσει τον θύτη και δικάζει τον εκπαιδευτικό

Ακόμη κι αυτοί που πιστεύουν στις αγαθές προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και θεωρούν τη διαδικασία της αξιολόγησης ουδέτερη, αθώα και ικανή να διακρίνει τους «καλούς» από τους «κακούς», δεν μπορεί να μην παρατήρησαν ότι στο σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος δεν υπάρχει ούτε λέξη για το πώς θα γίνει καλύτερος ένας εκπαιδευτικός. Επομένως, τα περί βελτίωσης της εκπαίδευσης είναι έπεα πτερόεντα... Οπότε ας περάσουμε στο ψητό.

Σύμφωνα με το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος, οι εκπαιδευτικοί θα περνούν περιοδικά από διοικητική και εκπαιδευτική «αξιολόγηση». Η διοικητική αξιολόγηση θα γίνεται κάθε χρόνο από τον διευθυντή του σχολείου και η εκπαιδευτική κάθε τρία χρόνια από τον σχολικό σύμβουλο. Το αποτέλεσμα της αξιολόγησης θα είναι η κατάταξη του εκπαιδευτικού σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες: «Ελλιπής» θα χαρακτηρίζεται ο εκπαιδευτικός που θα συγκεντρώσει από 0-30 βαθμούς, «Επαρκής», από 31- 60 βαθμούς, «Πολύ καλός» από 61-80 βαθμούς και «Εξαιρετικός», από 81-100 βαθμούς.

Ο χαρακτηρισμός «Ελλιπής» θα οδηγεί τον εκπαιδευτικό αυτομάτως στα μαύρα κατάστιχα: «Οι εκπαιδευτικοί που χαρακτηρίζονται ελλιπείς σε περισσότερα του ενός κριτηρίου προβλέπεται στο Π.Δ., «εγγράφονται στον πίνακα των μη προακτέων». Ο πίνακας αυτός προβλέπεται από το νόμο 4024/11 και όσοι εγγράφονται εκεί χάνουν το δικαίωμα προαγωγής για δύο χρόνια. Και πάλι μισές αλήθειες από το υπουργείο Παιδείας. Βάσει του άρθρου 95 του νόμου 3528/2007, «υπάλληλος ο οποίος εγγράφεται σε δύο διαδοχικούς πίνακες μη προακτέων στον ίδιο βαθμό παραπέμπεται (...) υποχρεωτικώς προς κρίση στο υπηρεσιακό συμβούλιο, το οποίο (...) μπορεί να τον απολύσει ή να τον υποβιβάσει κατά έναν βαθμό».

Ορίστε λοιπόν πώς δρομολογούνται... «νόμιμες» απολύσεις στην εκπαίδευση. Μα η αξιολόγηση δεν γίνεται στο κενό. Υπάρχουν «αντικειμενικά» κριτήρια, μπορεί να είναι ο αντίλογος. Πράγματι, το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος ορίζει πέντε κατηγορίες κριτηρίων. Απ’ αυτές οι τρεις είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα και οι δύο διοικητικού.

Αναλυτικά οι κατηγορίες αυτές είναι:

- Εκπαιδευτικό περιβάλλον. Εδώ κρίνονται οι διαπροσωπικές σχέσεις, το παιδαγωγικό κλίμα και η οργάνωση της τάξης.

- Σχεδιασμός, προγραμματισμός και προετοιμασία της διδασκαλίας. Στην κατηγορία αυτή ο εκπαιδευτικός θα κριθεί για την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες και τις ανάγκες των μαθητών και να θέτει στόχους. Επίσης, θα κριθεί για το περιεχόμενο της διδασκαλίας, τις διδακτικές ενέργειες και τα εκπαιδευτικά μέσα που χρησιμοποιεί (εννοούνται και τα εποπτικά;).

- Διεξαγωγή διδασκαλίας και αξιολόγηση των μαθητών. Αξιολογούνται τα παρακάτω: προετοιμασία των μαθητών για διδασκαλία, διδακτικές ενέργειες, εκπαιδευτικά μέσα, βαθμός εμπέδωσης της νέας γνώσης και τρόπος αξιολόγησης.

- Υπηρεσιακή συνέπεια και επάρκεια. Τα επιμέρους κριτήρια είναι: Τήρηση των τυπικών υπαλληλικών υποχρεώσεων, συμμετοχή στη λειτουργία της σχολικής μονάδας και στην αυτο-αξιολόγησή της, επικοινωνία και συνεργασία με γονείς και φορείς που δεν προσδιορίζονται.

- Τυπικά προσόντα και επαγγελματική ανάπτυξη (π.χ. συμμετοχή σε σεμινάρια).

Μόνο όποιος δεν έχει μπει ποτέ σε τάξη μπορεί να θεωρήσει τα παραπάνω κριτήρια (με εξαίρεση το τελευταίο) μετρήσιμα και αντικειμενικά και άρα να θεωρήσει και τη διαδικασία της αξιολόγησης αντικειμενική. Πολύ περισσότερο που όλα αυτά που περιγράφονται στο Προεδρικό Διάταγμα, από τις διαπροσωπικές σχέσεις μέχρι τη διδακτική ικανότητα, θα αξιολογούνται από δύο επισκέψεις του σχολικού συμβούλου στην τάξη του αξιολογούμενου εκπαιδευτικού και μια «συζήτηση - αναστοχασμό»!!!

Όχι, τα παιδία δεν παίζει. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Στόχος τους είναι να χρεώσουν στον εκπαιδευτικό όλη την κατάντια του δημόσιου σχολείου και τη φρίκη των αναλυτικών προγραμμάτων και των βιβλίων που οι ίδιοι έφτιαξαν. Να του χρεώσουν τα μύρια όσα προβλήματα προκαλούν τη σχολική αποτυχία και την παραίτηση. Να τον κρίνουν και να τον κατακρίνουν αν δεν υλοποιεί τις εντολές του υπουργείου Παιδείας και δεν σκύβει το κεφάλι στην προϊσταμένη αρχή. Να τον ενοχοποιήσουν και να τον αφήσουν απαξιωμένο και οικονομικά εξαθλιωμένο, με τη ρετσινιά του «ελλιπούς», που του αξίζει τελικά να υποστεί οποιαδήποτε συνέπεια.

Το ίδιο θα κάνουν σε δεύτερη φάση και με τα σχολεία. Η εκπαίδευση, ακόμη και τώρα, τους στοιχίζει πολύ. Και η... ουδέτερη και αντικειμενική «αξιολόγηση» μπορεί μια χαρά να νομιμοποιήσει τις περικοπές και τις απολύσεις. Όσο για τις προαγωγές, αυτές υπόκεινται σε ποσοστώσεις...

Η ΑΥΓΗ, 27/1/2013

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

 Tο Σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης 

Ένα ...άλλο ΠΥΣΠΕ ξεκινά!

Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι,

Μετά την απόφαση συγκρότησης από τη νέα περιφερειακή διευθύντρια του Υπηρεσιακού Συμβουλίου Καστοριάς, θέλω να ευχηθώ στον κ. Πρόεδρο και σε όλα τα μέλη να έχουμε καλή και δημιουργική συνεργασία. Επίσης, ευχαριστώ ιδιαίτερα το συνάδελφο αιρετό κ. Οικονομίδη Λεωνίδα για τις ευχές του και τον διαβεβαιώνω ότι θεωρώ αυτονόητο ότι θα έχουμε ειλικρινή και αρμονική συνεργασία από τη στιγμή που πιστεύουμε ότι όντως όλοι οι συνάδελφοι έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά και τα ίδια δικαιώματα.

Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι η επιλογή των διορισμένων μελών του υπηρεσιακού συμβουλίου έγινε για ακόμη μία φορά με κομματικά κριτήρια και με σκοπό τον έλεγχο της πλειοψηφίας του συμβουλίου. Δε θέλω όμως με κανέναν τρόπο να προδικάσω τις προθέσεις των συναδέλφων και ελπίζω όλοι μας να ανταποκριθούμε στις δίκαιες απαιτήσεις και τις ανάγκες των συναδέλφων μας και της εκπαίδευσης.

Όταν όμως η ίδια η Πολιτεία δε μας εμπιστεύεται το ίδιο και δε μας  βλέπει όλους ισότιμα σε θέματα εκπαίδευσης - που εννοείται ότι είναι εθνική υπόθεση- πώς θα καταφέρουμε να πείσουμε τους συναδέλφους μας ότι θα αξιολογηθούμε και θα αξιολογήσουμε δίκαια; Πότε, τέλος πάντων, η αξιοκρατία θα πάει πέρα και πάνω από κομματικές επιλογές και προτιμήσεις; Γιατί συνεχίζονται οι ίδιες τακτικές και επιλογές του «αμαρτωλού» παρελθόντος;

Με τιμή,
           Γαπκιάδης Γιώργος.