Ο αποχαρακτηρισμός του Δ.Σ. Νέου Οικισμού και του Νηπιαγωγείου από δυσπρόσιτα

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,
Μπορεί η ερώτησή μου να είνα αφελής, μπορεί να μου διαφεύγει κάτι από τον νόμο ή μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο που δε γνωρίζω, όμως μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ότι το Υπηρεσιακό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να αποχαρακτηριστούν από δυσπρόσιτα το Δημοτικό Σχολείο και το Νηπιαγωγείο του Νέου Οικισμού. Δεν ξέρω ποιος σοβαρός λόγος μπορεί να υπάρχει για μία τέτοια πρόταση και πραγματικά θα ήθελα κάποιος να μας διαφωτίσει πάνω σε αυτό. Κατακτήσεις χρόνων του Κλάδου μας και της Διεύθυνσής μας δεν μπορούν να απεμπολούνται έτσι αβασάνιστα. Αντί να προταθούν και άλλα Σχολεία να γίνουν δυσπρόσιτα, εμείς προτείνουμε να αποχαρακτηριστούν κάποια από αυτά; Ο Σύλλογός μας έχει άποψη πάνω στο θέμα;
Γαπκιάδης Γιώργος

Να δώσουμε τέλος στα παραμύθια

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

• Ζούμε στην εποχή των παραμυθιών και όποιος τα πιστεύει άκριτα είναι υπεύθυνος γι΄αυτά που συμβαίνουν στον χώρο μας.
• Όλοι αυτοί που στηρίζουν και ψηφίζουν ανοιχτά και συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ξαφνικά έχουν μεγάλη αγωνία για τους συναδέλφους της Ειδικής Αγωγής. Αυτοί που με τη συνδικαλιστική τους δράση στηρίζουν την κυβέρνηση και φυσικά όλες αυτές οι προτάσεις είναι δικές τους αλλά δεν έχουν το θάρρος να το ομολογήσουν. Γιατί παντού και πάντα έχουν μάθει να λειτουργούν υπόγεια.
• Όπως, επίσης, πεθαίνουν από την αγωνία για τους συναδέλφους των Ειδικοτήτων της Αισθητικής Αγωγής αλλά ψηφίζουν ΟΧΙ στη λειτουργία των ΕΑΕΠ.
• Επιπλέον αγωνιούν για το ωράριο των ΠΕ70 αλλά συμπορεύτηκαν με την κυβέρνησή τους στο κουτσούρεμα του ωραρίου μας με αποτέλεσμα να αναγκάζονται οι συνάδελφοι να "κατεβαίνουν" στο ολοήμερο για να  συμπληρώσουν το ωράριό τους.
• Φυσικά, δε σας παρείχαν καμία ενημέρωση για την μεγαλύτερη σύσκεψη συνδικαλιστικών στελεχών (Περιφερειακή Σύσκεψη) που  έγινε στην Καστοριά τα τελευταία χρόνια. Τυχαίο;
• Η αγωνία που έχουν είναι μία και μοναδική: Να ασκούν κυβερνητική πολιτική χωρίς όμως να το αντιλαμβάνεστε. Το κάνουν χρόνια, τους αρέσει αλλά δε θέλουν να το χρεωθούν κιόλας!

Γαπκιάδης Γιώργος

Μια άγνωστη μαρτυρία για το Νίκο Μπελογιάννη

ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Η μάχη της Φλώρινας, η απόπειρα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στις 11 - 12 Φλεβάρη του 1949 να καταλάβει το κρίσιμο για τους κομμουνιστές αντάρτες αστικό κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας, απεδείχθη άπελπις.

Ο Εθνικός Στρατός είχε παρατάξει ισχυρές και αξιόμαχες δυνάμεις απέναντί τους, ήταν καλά προετοιμασμένος μετά τις εμπειρίες της Νάουσας και του Καρπενησίου.

Η ήττα ήταν βαριά και το τίμημα πολύ μεγάλο για τους αντάρτες. Περισσότεροι από 800 οι νεκροί και άλλοι τόσοι οι τραυματίες.

Για τους ιστορικούς εκείνη η μάχη θεωρείται η τελευταία του εμφυλίου πολέμου.

Έκτοτε δεν κατέστη δυνατή η ανασυγκρότηση των δυνάμεων του ΔΣΕ.

Στους μήνες που ακολούθησαν της μάχης της Φλώρινας οι αντάρτες άρχισαν να συγκεντρώνονται στις Πρέσπες κοντά στα Αλβανικά σύνορα.

Μαζί τους και περίπου τρεις εκατοντάδες αιχμάλωτοί τους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού, οι οποίοι όλη την άνοιξη μέχρι και τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού, έσκαβαν, κάτω από άθλιες συνθήκες, ορύγματα για την προστασία των ανταρτών από το συνεχές σφυροκόπημα του Πυροβολικού.

Στις 27 Αυγούστου του 1949 όταν το γενικό στρατηγείο του ΔΣΕ διαπίστωσε κυκλωτικές κινήσεις του Εθνικού Στρατού με σκοπό τον έλεγχο της διάβασης προς την Αλβανία, διέταξε γενική οπισθοχώρηση.

Οι αντάρτες διέφυγαν τότε μαζικά στην γειτονική χώρα, τη μόνη που δέχθηκε να υποδεχτεί τους αντάρτες του Νίκου Ζαχαριάδη, γιατί εν τω μεταξύ ο Τίτο της Γιουγκοσλαβίας τα είχε σπάσει με τη Μόσχα και είχε κλείσει τα σύνορα.

Πήραν βεβαίως μαζί τους και τους αιχμαλώτους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού ως ασπίδα προστασίας και με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Όπως ήταν αναμενόμενο οι αιχμάλωτοι του «μονορχοφασιστικού στρατού» δεν είχαν και την καλύτερη αντιμετώπιση.

Ζούσαν σε πρόχειρα στρατόπεδα στην αλβανική ύπαιθρο σε άθλιες συνθήκες και προορίζονταν για τις φυλακές του Ελβασάν.

Οι αιχμάλωτοι γρήγορα έμαθαν ότι οι συγκεκριμένες φυλακές αναγνωρίζονταν ως κολαστήρια.

Οι περισσότεροι κατάγονταν από την Πελοπόννησο και αποζητούσαν εναγωνίως επαφή με την ηττημένη ηγεσία του ΔΣΕ, προκειμένου να αποφύγουν τα αλβανικά κολαστήρια. Καταλληλότερος από το Νίκο Μπελογιάννη δεν υπήρχε. Ήταν πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ και καταγόταν από την Αμαλιάδα της Ηλείας.

Οι αιχμάλωτοι στρατιώτες απευθύνθηκαν στον πατριώτη τους Νίκο Μπελογιάννη και εκείνος ανταποκρίθηκε. Κατά τις διηγήσεις διασωθέντων διεμήνυσε στους εκπροσώπους τους ότι θα τους πάρει μαζί του στις λαϊκές δημοκρατίες της Ευρώπης.

Και όντως πολλοί αιχμάλωτοι των ανταρτών μεταφέρθηκαν αργότερα μέσω του Δυρραχίου σε λιμάνια της Πολωνίας και από εκεί κατευθύνθηκαν στην τότε Τσεχοσλοβακία και αλλού.

Όσοι διασώθηκαν μετοίκησαν έπειτα από χρόνια στην Ελλάδα. Απέδιδαν οι περισσότεροι τη διάσωσή τους στο Νίκο Μπελογιάννη και τον μνημόνευαν βεβαίως.

Γιατί εκείνοι που για άγνωστους λόγους ξέμειναν στις φυλακές της Αλβανίας πέθαναν από τις κακουχίες, χτυπημένοι άλλοι από φυματίωση και άλλοι από τύφο.

Σε σχολείο της Σουηδίας διδάσκουν τις "Δεκαέξι Συνήθειες του Μυαλού"

Οι «Συνήθειες του Μυαλού» είναι 16 συμπεριφορές, που χαρακτηρίζουν έξυπνους και διακεκριμένους ανθρώπους.

Εκπαιδευτικοί ερευνητές, υπό την καθοδήγηση του Arthur L. Costa, όρισαν τις «Συνήθειες του Μυαλού» ως δεξιότητες που σχετίζονται άμεσα με τη ζωή και είναι απαραίτητες για την επίλυση προβλημάτων και την αποτελεσματική συμμετοχή στην κοινωνία. Προάγουν το στρατηγικό συλλογισμό, την οξυδέρκεια και διορατικότητα, την επιμονή και αποφασιστικότητα, τη δημιουργικότητα και την ανάπτυξη ποικίλων δεξιοτήτων. Η κατανόηση και η εφαρμογή των 16 «Συνηθειών του Μυαλού» παρέχουν στα άτομα ικανότητες για να αντιμετωπίσουν καθημερινές καταστάσεις της ζωής, να ανταποκριθούν σε κοινωνικές περιστάσεις και να κινηθούν με τρόπο που θα φέρει θετικά αποτελέσματα σε κάθε προσπάθεια τους (Arthur L. Costa and Bena Kallick, 2000).

Στο σχολείο της Gottsunda(στη Σουηδία) οι Συνήθειες του Μυαλού είναι μια προσφιλής μέθοδος στους μαθητές/τριες. Τα παιδιά, όπως και κάθε άνθρωπος, δοκιμάζοντας τις διάφορες συνήθειες, εντοπίζουν εκείνη που είτε υποσυνείδητα εφάρμοζαν ως τώρα, είτε ταιριάζει στον τρόπο σκέψης και λήψης αποφάσεών τους. Επιπροσθέτως, γνωρίζοντας 16 συνήθειες αναπτύσσουν εφεδρικές στρατηγικές επίλυσης προβλημάτων, για να αντιμετωπίζουν προβλήματα, διλήμματα και καταστάσεις που απαιτούν αποφάσεις.
Μέσα από τις 16 «Συνήθειες του Μυαλού» και τη διδασκαλία τους στο σχολείο της Gottsunda οι εκπαιδευτικοί προσδοκούν να εφοδιάσουν τους μαθητές/τριες με στρατηγικές που έχουν αποδειχθεί βοηθητικές και να ενισχύσουν την ανάπτυξη ικανοτήτων που θα τους θα επιφέρουν θετικά αποτελέσματα στην προσαρμογή τους στο κοινωνικό σύνολο.
Συνοπτικά οι 16 «Συνήθειες του Μυαλού» είναι οι εξής:

1. Επιμονή: Η έννοια της επιμονής προσεγγίζεται ως την ικανότητα παραμονής σε μια προβληματική κατάσταση και την εφαρμογή διαφόρων στρατηγικών μέχρι την επίτευξη της επίλυσης της. Συχνά οι μαθητές/τριες σταματούν την προσπάθεια καθώς θεωρούν ότι «δεν μπορούν να το κάνουν». Η επιμονή επιφέρει την δοκιμαστική εφαρμογή και άλλων στρατηγικών μέχρι την επίλυση. Επίσης, ενισχύει την ικανότητα ανάλυσης μια κατάστασης και την ανάπτυξη μιας δομής για την αντιμετώπιση της.

2. Διαχείριση παρορμητικότητας: Είναι με άλλα λόγια η σκέψη πριν τη δράση, η κατανόηση του προβλήματος, των δεδομένων και των κατευθύνσεων που αυτό μπορεί να πάρει. Η συλλογή πληροφοριών και η δημιουργία πλάνου δράσης είναι τα πλεονεκτήματα που προσφέρει αυτή η συνήθεια. Όσο αφορά τους μαθητές/τριες τους δίνει το χρόνο να προσεγγίσουν τις εναλλακτικές επιλογές, να κρίνουν και να οργανωθούν. Προάγει την κατανόηση της κατάστασης πριν την αναζήτηση της λύσης της.

3. Ακρόαση με κατανόηση και ενσυναίσθηση: Πολλοί ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι η ακρόαση με κατανόηση και ενσυναίσθηση αποτελεί χαρακτηριστικό των πολύ έξυπνων ανθρώπων. Η συγκεκριμένη συνήθεια συνδυάζει την ακρόαση των όσων ο ομιλητής λέει και την κατανόηση των αιτίων, για τα οποία αυτά ειπώθηκαν, καθώς και των ιδεών που συνειδητά ή υποσυνείδητα ο ομιλητής προσπαθεί να μεταδώσει. Είναι αυτό που ο Piaget ονομάζει «ξεπέρασμα του εγωκεντρισμού» ("overcoming ego-centrism) και αναπτύσσει στα παιδιά την κριτική σκέψη, μειώνει την επίδραση των προκαταλήψεων και στερεοτύπων, ενισχύει την βαθύτερη και πληρέστερη γνώση του υπό συζήτηση θέματος και δίνει σαφή εικόνα των απόψεων και του τρόπου σκέψης του ομιλητή. Η συνήθεια αυτή μπορεί να καταστήσει οποιαδήποτε συζήτηση εκπαιδευτική διαδικασία και την εκπαιδευτική διαδικασία πολύ πιο αποτελεσματική. 

4. Ευέλικτη σκέψη: Η προσαρμοστικότητα της σκέψης και η πλαστικότητα του ανθρώπινου μυαλού είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του είδους μας. Στη συνήθεια αυτή ανήκει και η ταυτόχρονη επεξεργασία πληροφοριών αλλά και η αλλαγή της πορείας της σκέψης, όταν προκύπτουν νέα δεδομένα. Δυστυχώς, πολλοί μαθητές/τριες δυσκολεύονται να προσεγγίσουν ένα θέμα από διαφορετική προοπτική ή να κατανοήσουν και να δεχτούν την ύπαρξη και χρησιμότητα μιας εναλλακτικής. Παρόλα αυτά η ικανότητα να αφήνουμε την υποκειμενικότητα μας και να βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική, αυτό που ο Piaget ονομάζει allocentrism, είναι απαραίτητη για την καθημερινή μας ζωή και αυξάνει τις πιθανότητες κατάληξης σε θετικό αποτέλεσμα

5. Σκέψη για τη σκέψη (μεταγνώση): Πρόκειται για μια εσωτερική συζήτηση, μια ανασκόπηση της πορείας μέσω της οποίας έφτασε κάποιος σε κάποιο συμπέρασμα, έλυσε ένα πρόβλημα ή πήρε μια απόφαση. Η ανασκόπηση αυτή συνήθως συνοδεύεται από κριτική αξιολόγηση και επαναπροσδιορισμό της διαδικασίας που ακολουθήθηκε ώστε να χρησιμοποιηθεί ανανεωμένη και πιο αποτελεσματική την επόμενη φορά. Η συνήθεια αυτή συμπεριλαμβάνει την γνώση των συναισθημάτων και των ιδεών αλλά και την πρόβλεψη των επιπτώσεων αυτών σε μια κατάσταση ή απόφαση. Ο σχεδιασμός και η αξιολόγηση μια στρατηγικής, ο καθορισμός των βημάτων και των στοιχείων που αυτός χρειάζεται για αν είναι αποτελεσματικός φαίνεται πως είναι μια διαδικασία που ακόμα και ενήλικες δεν έχουν πετύχει (Whimbey, A. and Whimbey L. S. (1975). New York: Lawrence Erlbaum, Associates). Για τους μαθητές/τριες όμως οι μεταγνωστική σκέψη είναι απαραίτητη καθώς ενισχύουν την ανάπτυξη της αυτογνωσίας και εφαρμογής της κατάλληλης στρατηγικής και αντιστρόφως.

6. Προσπάθεια για ακρίβεια: Η προσπάθεια για ακρίβεια και τελειότητα συχνά ωθεί τους ανθρώπους σε έλεγχο, αξιολόγηση και αλλαγή προς το καλύτερο. Για αυτό το λόγο και είναι σημαντική ικανότητα για τους μαθητές/τριες. Μεταφέρει το ενδιαφέρον από την εκτέλεση μιας εργασίας στην δημιουργία κάτι ολοκληρωμένου και συντελεί σε καλύτερα αποτελέσματα και πιο επίμονους ανθρώπους, με υψηλότερους στόχους.

7. Διερώτηση: Η επιλογή του κατάλληλου ερωτήματος αποτελεί συνήθη δυσκολία τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά. Ο διαχωρισμός των δεδομένων και των στοιχείων που λείπουν και η διατύπωση του σωστού ερωτήματος που θα οδηγήσει στα στοιχεία αυτά είναι ο ορισμός της συνήθειας της διερώτησης. Τα παιδιά σπανίως μπαίνουν στη διαδικασία αυτή και για αυτό καταλήγουν να αναζητούν στοιχεία που δεν χρειάζονται. Η κατάκτηση της συνήθειας αυτής είναι η αρχή για το σχεδιασμό πορείας προς την επίλυση ενός προβλήματος.

8. Εφαρμογή προϋπάρχουσας γνώση σε νέες καταστάσεις: Η συνήθεια αυτή περιλαμβάνει την αναζήτηση προηγούμενης γνώσης, την αξιολόγηση της ως χρήσιμή ή μη στη συγκεκριμένη περίσταση και έπειτα την εφαρμογή της. Δυστυχώς πολλοί μαθητές/τριες συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα και καταστάσεις σαν να είναι η πρώτη φορά αν και προσφάτους έχουν ασχοληθεί με σχεδόν ίδια. Η ικανότητα να μάθουν από προηγούμενες εμπειρίες και να ξαναχρησιμοποιήσουν τη γνώση αυτή είναι βασική μέθοδος ανάπτυξης τόσο στη σχολείο όσο και στην καθημερινότητα.

9. Σκέψη και επικοινωνία με σαφήνεια και ακρίβεια: Πρόκειται για την ικανότητα να εκφράζεται κάποιος με σαφήνεια, χρησιμοποιώντας δόκιμους όρους, παραδείγματα και δίνοντας εξηγήσεις όπου αυτό χρειάζεται. Τόσο στο γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο η αποφυγή γενικεύσεων, διαστρεβλώσεων και παραλείψεων χαρακτηρίζει μια καθαρή σκέψη η οποία είναι αποτέλεσμα ολοκληρωμένης άποψης, που έχει υποστεί κριτική επεξεργασία. Η απουσία ακρίβειας στο λόγο των μαθητών/τριών είναι ένδειξη επιφανειακής κατανόησης και απόψεων χωρίς βάσεις.

10. Συλλογή δεδομένων με όλες τις αισθήσεις: Οι περισσότερες πληροφορίες που συλλέγουμε προέρχονται από τις αισθήσεις και είναι αυτές που κινητοποιούν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Δυστυχώς πολλοί μαθητές/τριες αρκούνται σε περιγραφές και δεν τολμούν να «δοκιμάσουν με τις αισθήσεις», να συμμετάσχουν σε καταστάσεις, γεγονός που περιορίζει κατά πολύ τα ερεθίσματα τους.

11. Δημιουργία, φαντασία, καινοτομία: Η δημιουργικότητα δεν βρίσκεται στα γονίδια. Είναι μια διαρκής προσπάθεια για βελτίωση, εύρεση εναλλακτικής και μια άρνηση συμβιβασμού με την αποτυχία. Οι δημιουργικοί άνθρωποι συνήθως έχουν εσωτερικά κίνητρα και ανοιχτούς ορίζοντες, καθώς αφήνουν τα έργα τους ανοιχτά σε κριτικές των άλλων.

12. Αντιμετωπίζοντας καταστάσεις με δέος και ενδιαφέρον: Το ενδιαφέρον για τον κόσμο γύρω μας αποτελεί το αρχικό κίνητρο για την γνώση και το «κυνήγι» της. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι «κλειστοί» στο ζήτημα της περαιτέρω μάθησης και θεωρούν συχνά τη γνώση άχρηστη. Η πιο χρήσιμη όμως γνώση προέρχεται με προσωπική αναζήτηση σε θέματα που προκαλούν δέος και ενδιαφέρον και η αναζήτηση αυτή συνοδεύεται από ευχαρίστηση. Το δέος αυτό μπορεί να αποτελέσει βασικό κίνητρο στην εκπαιδευτική διαδικασία.

13. Αναλαμβάνοντας ρίσκα με υπευθυνότητα: Πρόκειται για εκείνη την πλευρά του ανθρώπινου χαρακτήρα που δύσκολα συμβιβάζεται και επιθυμεί να αλλάξει τις καταστάσεις χωρίς να φοβάται την αποτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος. Σαφώς τα ρίσκα αυτά πρέπει να αξίζουν και να μην γίνονται χωρίς προηγούμενη σκέψη, ενώ και η εκτίμηση των εμποδίων είναι απαραίτητη. Η ανάπτυξη μιας τέτοιας συνήθειας από πλευράς των μαθητών/τριών είναι ευεργετικής σημασίας τόσο για την κριτική τους σκέψης όσο και για τη δημιουργικότητα και τη γενικότερη επιτυχία τους.

14. Αίσθηση χιούμορ: Η αίσθηση του χιούμορ είναι γνωστή ένδειξη εξυπνάδας. Δείχνει ανθρώπους που έχουν δυνατότητα να κάνουν συσχετίσεις, προβλέψεις και να αλλάζουν τις αναλογίες για αν προκαλέσουν γέλιο. Το χιούμορ έχει θετικές επιδράσεις στην ψυχολογία των ανθρώπων, απελευθερώνει τη δημιουργικότητα και αποτελεί μέσο κοινωνικοποίησης αλλά και επικοινωνίας. Η δυνατότητα να κατανοούμε ποτέ μια κατάσταση είναι πραγματικά αστεία είναι σημαντική, ειδικά για τα παιδιά που συχνά κάνουν χιούμορ με στοιχεία όπως η διαφορετικότητα και οι δυσκολίες των άλλων. Το δημιουργικό χιούμορ αντιθέτως βοηθά να αναγνωρίζουμε τις εναλλακτικές.

15. Αμοιβαία σκέψη: Πρόκειται για την εργασία σε ομάδες, την ανάπτυξη της συνεργατικότητας και του αισθήματος της αμοιβαιότητας. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό και λειτουργεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα, όταν συνεργάζεται με τους υπολοίπους, καθώς κανείς δεν έχει πάντα όλες εκείνες τις πληροφορίες για να κρίνει μια κατάσταση. Η συνεργασία απαιτεί δικαιολόγηση των απόψεων, εναλλαγή των οπτικών γωνιών, κατανόηση και ενσυναίσθηση, ενώ και η αποδοχή μιας απόφασης με την οποία κάποιο μέλος δεν είναι σύμφωνο αποτελεί ένα δύσκολο στοιχείο της διαδικασίας αυτής. Παρόλα αυτά, οι μαθητές/τριες σε καταστάσεις ομαδικής εργασίας αναπτύσσουν την κοινωνικότητα τους και τον αλτρουισμό, ανταλλάσουν απόψεις, μαθαίνουν να ακούν τους άλλους και να υποχωρούν για το καλό του συνόλου, συμμορφώνονται με κανόνες και τέλος ενισχύουν τις διοικητικές τους ικανότητες. Τα παιδιά πρέπει να μυούνται στην ομαδική εργασία, διότι μια τέτοια κατάσταση έχει ποικίλα οφέλη για αυτά και είναι πολύ κοντά σε αρκετά ρεαλιστικά περιβάλλοντα εργασίας.

16. Με ανοιχτούς ορίζοντες προς τη συνεχιζόμενη μάθηση: Η συνήθεια αυτή αναδεικνύει την αξία της συνεχιζόμενης δια βίου μάθησης. Οι άνθρωποι, που την κατέχουν, είναι ανοικτοί σε νέα γνώση, περήφανοι και ταπεινοί ταυτόχρονα να παραδεχθούν ότι δεν ξέρουν κάτι. Η επιλογή νέων στόχων και η επεξεργασία ποικίλων πληροφοριών ή η εφαρμογή διαφόρων στρατηγικών χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους αυτούς. Οι μαθητές/τριες μας πρέπει να αναγνωρίζουν την αξία της συνεχιζόμενης μάθησης, η οποία θα τους καθιστά ικανούς να παραμένουν ενεργά και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, ειδικά στις συνεχώς αναπτυσσόμενες κοινωνίες, που ζούμε σήμερα[12].

(απόσπασμα από τη μελέτη περίπτωσης δύο δημοτικών σχολείων στην Σουηδία, Πτυχιακή Εργασία για το ΑΠΘ/ΠΤΔΕ) 

Περιφερειακή σύσκεψη στην Καστοριά

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

•         Πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου και ώρα 17:30΄στο 4^ο Δ.Σ. Καστοριάς περιφερειακή σύσκεψη των συνδικαλιστικών στελεχών (αιρετών και μελών Δ.Σ. συλλόγων) της Δυτικής Μακεδονίας με θέμα την αναμοριοδότηση σχολικών μονάδων και τις τρέχουσες εξελίξεις στην εκπαίδευση.
•        Ήμουν  στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε και θεωρώ καθήκον μου να μοιραστώ μαζί σας κάποια από τα πράγματα που ειπώθηκαν. Θέλω να σας επισημάνω ότι δεν κράτησα σημειώσεις και πιθανόν κάτι –ελπίζω όχι ουσιώδες- να μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Να τονίσω την πολύ μικρή συμμετοχή των συναδέλφων και είναι πραγματικά πολύ κρίμα γιατί δε μας δίνονται πολλές ευκαιρίες να ενημερωνόμαστε τόσο άμεσα για τα προβλήματά μας. Θεωρώ ότι είναι ατομική ευθύνη του καθενός μας να ενημερώνεται έγκυρα και έγκαιρα για τις εξελίξεις στον χώρο της εκπαίδευσης. Ενδεικτικά σας αναφέρω κάποια από τα θέματα που μπόρεσα να συγκρατήσω.

Θανάσης Κικινής  (Πρόεδρος ΔΟΕ, ΔΑΚΕ):

•         Η αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων πρέπει να γίνει κάτω από το πρίσμα ώστε να μην αδικείται καμία σχολική μονάδα όπου και αν βρίσκεται αυτή. Δεν είναι θέμα μόνο μίας Διεύθυνσης αλλά αφορά όλες τις Διευθύνσεις της χώρας.
•        Για να έχει νόημα η αναμοριοδότηση πρέπει να γίνουν μεταθέσεις και να καλυφθούν τα ήδη υπάρχοντα οργανικά κενά και κάτι τέτοιο δε φαίνεται να υπάρχει πρόθεση να γίνει από πλευράς Υπουργείου. Αμφισβήτησε και κατά πόσο είναι σύμφωνα με το σύνταγμα να υπάρχουν οργανικά κενά τα οποία δεν καλύπτονται.
•         Προμετωπίδα του αγώνα της ΔΟΕ είναι να γίνουν διορισμοί. Τα νέα δεν είναι ευχάριστα ούτε για τη φετινή ούτε για την επόμενη χρονιά.
•        Δεν υπάρχει κανένα νέο από πλευράς Υπουργείου για τους συναδέλφους που ήρθαν με μετάταξη από τη δευτεροβάθμια. Η απάντηση που παίρνουν είναι ότι εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις και ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
•        Υπάρχει συνεργασία με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και θα συνεχιστεί στο μέλλον με σκοπό να υπάρχει ένα ενιαίο μέτωπο. Δε θα γίνουν άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις τη φετινή σχολική χρονιά.
•         Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή εικόνα στη ΔΟΕ για την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας σχετικά με τους Διευθυντές των Σχολείων. Δεν έχει φτάσει κάτι επίσημο ούτε στο Υπουργείο ούτε σε αυτούς.
•         Δυστυχώς δεν υπάρχουν προτάσεις από τα πρωτοβάθμια όργανα προς τη ΔΟΕ. Σπάνια στις συνεδριάσεις των Συλλόγων υπάρχει απαρτία και ως εκ τούτου η οποιαδήποτε πρόταση δεν μπορεί να είναι κάτι επίσημο που να εκφράζει τη θέληση των συναδέλφων.
•         Οι έντεκα που συμμετέχουν στο Δ.Σ. δεν είναι οι σοφοί για να παίρνουν όλες τις αποφάσεις. Δεν υπάρχουν εισηγήσεις από τους τοπικούς συλλόγους ειδικά για επιστημονικά θέματα. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχει επίσημη θέση της Ομοσπονδίας για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Σταύρος Πετράκης  (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ, ΔΗΣΥ)

•         Η κατάργηση των ΕΑΕΠ οδήγησε στο να έχουμε φέτος 6.000 αναπληρωτές λιγότερους κυρίως δασκάλους και νηπιαγωγούς. Τα (τα ΕΑΕΠ) χαρακτήρισαν «Σχολεία της Διαμαντοπούλου» για να υποβαθμίσουν και να υποτιμήσουν το έργο τους και την προσφορά τους. Φταίνε κάποιες παρατάξεις γιατί με αυτά που έλεγαν για τα ΕΑΕΠ και τα ολοήμερα έστρωσαν τον δρόμο στο Υπουργείο να προβεί στις αλλαγές που ήθελε στο ωρολόγιο πρόγραμμα και να οδηγήσει στην ανεργία χιλιάδες συναδέλφους.
•         Με βάση το Σύνταγμα δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή δυνατότητα να μεταβιβαστούν τα σχολεία στους Δήμους. Όμως γίνονται συστηματικά προσπάθειες για να οδηγηθούμε κάποτε εκεί. Η αλλαγή του προγράμματος στα ολοήμερα νηπιαγωγεία αλλά και τα δημοτικά που χάνουν τον παιδαγωγικό και επιστημονικό τους ρόλο και μετατρέπονται σε χώρους απασχόλησης των παιδιών εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Ήδη υπάρχει σκέψη να μεταφερθούν τα ΚΔΑΠ στα σχολεία οπότε εύκολα στη συνέχεια μπορεί να αναλάβουν όλη την απογευματινή ζώνη από τη στιγμή που ο ρόλος του ολοήμερου σχολείου θα είναι η απασχόληση των παιδιών.
•         Είναι πολύ σημαντική για τον κλάδο μας η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή.
•         Σε παρατήρηση συναδέλφων ότι πολλές φορές φαίνεται ότι η ΔΟΕ απλά παρακολουθεί τα γεγονότα και δεν προηγείται αυτών, απάντησε ότι στην πραγματικότητα το Προεδρείο της ΔΟΕ είναι η μειοψηφία και δεν μπορεί αυτό να πάρει μόνο του την απόφαση για να βγει μία ανακοίνωση. Η πλειοψηφία ανήκει στις Παρεμβάσεις, την ΕΡΑ, το ΠΑΜΕ και την Ανεξάρτητη Κίνηση.
•        Η ανακοίνωση που βγήκε ότι είναι ανεπιθύμητος ο Ομπάμα στην Ελλάδα, η μη ανακοίνωση για τη στάση του Υπουργείου στον αιρετό του ΚΥΣΠΕ Κ. Παληγιάννη  Βασίλη και σε πολλά άλλα θέματα οφείλεται στη στάση αυτών των παρατάξεων.

·         Γιώργος Τρούλης (Μέλος ΔΟΕ, Ανεξάρτητες Κινήσεις)

•         Πρέπει η ΔΟΕ να έχει προτάσεις για όλα τα θέματα που αφορούν την εκπαίδευση και να μην ακολουθεί τις εξελίξεις.
•         Τα ΕΑΕΠ δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καλύτερο στην εκπαίδευση. Δεν είναι λογικό να λέμε ότι με το πρόγραμμα των ΕΑΕΠ θα δούλευαν άλλες έξι χιλιάδες συνάδελφοι, γιατί μετά πρέπει να πούμε ότι θα κρατάμε τα παιδιά μέχρι τις οκτώ στο σχολείο για να δουλέψουν και άλλες 50.000 συνάδελφοι.

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

•        Αυτά μπόρεσα να συγκρατήσω και ελπίζω σε κάτι να μπόρεσα να σας φανώ χρήσιμος. Για το τέλος μία προσωπική μου παρατήρηση: Συνδικαλισμός δεν είναι να πηγαίνεις στα σχολεία και να λες ψέματα. Αυτό είναι απάτη. Μπορεί σε κάποιους συναδέλφους  -που δεν έχουν τον χρόνο να ενημερωθούν σωστά- να φέρνει κάποια αποτελέσματα, όταν όμως προσπαθείς με τα ψέματα να κάνεις διάλογο με συνδικαλιστές που γνωρίζουν καλά τα θέματα, παθαίνεις αυτά που είδαμε προχθές την Δευτέρα.

Σας ευχαριστώ πολύ

Γαπκιάδης Γιώργος

Παραίτηση-βόμβα του Κιμούλη από το Κέντρο Πολιτισμού του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος

Η επιστολή του κ. Κιμούλη έχει ως εξής;
  Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο στοίχημα δυναμικού μετασχηματισμού του πολιτισμικού μας χάρτη. Η τεράστια ευθύνη διοίκησης είχε εξ αρχής ως δεσμευτική παράμετρο την συγκρότηση ενός συλλογικά δημιουργικού και αποφασιστικού Διοικητικού Συμβουλίου το οποίο θα λειτουργεί με απόλυτη διαφάνεια.

Η τελική αποκρυστάλλωση όμως της διοικητικής έκφρασης, προϊόν αναίτιων πολυήμερων “εσωκομματικών διαπραγματεύσεων”, απεδείχθη στην πράξη κατώτερη των περιστάσεων. Παρά το συμφωνημένο πλαίσιο, ο διορισμένος εκ του Υπουργείου Οικονομικών διευθύνων σύμβουλος κ. Μανωλόπουλος - πρώην Διευθυντής του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών -  υποκαθιστά στην ουσία όλο το Διοικητικό Συμβούλιο εκμεταλλευόμενος τις εύθραυστες εσωτερικές ισορροπίες του κυβερνώντος κόμματος στις οποίες αρνούμαι να συμμετέχω.

Ως μέλος μιας συλλογικότητας που δεν δύναται να ενεργοποιηθεί τελικώς  - παρ’ όλες τις προσπάθειες που κατέβαλα όλον αυτόν τον καιρό -  και ενός ασαφούς τοπίου καλλιτεχνικής διεύθυνσης που αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον καθιστώντας σχεδόν απαγορευτικό οποιοδήποτε παραγόμενο έργο εκ μέρους του Κ.Π.Ι.Σ.Ν. ΑΕ, υπέβαλα σήμερα την παραίτησή μου προς το Διοικητικό Συμβούλιο. Σε καμία περίπτωση δεν προτίθεμαι να συμβάλλω στην ακύρωση της δυναμικής του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά ούτε και να συναινέσω σε διαδικασίες που μελλοντικά μπορεί να προκαλέσουν υπόνοιες αδιαφάνειας.

Οι δημόσιες θέσεις δεν είναι επισφράγιση κοινωνικής αποκατάστασης ούτε κάλυψη κάποιου υπαρξιακού κενού. Ναι μεν στήριξα δημοσίως τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί έκρινα πως ήταν η μοναδική λύση εκείνη την περίοδο για τη χώρα μου, αλλά δεν το έκανα για να εγκατασταθώ σε κάποια θέση. Ούτως ή άλλως έχει κατά κόρον γραφτεί πως έχω αρνηθεί αρκετές προτάσεις στο παρελθόν για θέσεις ιδιαίτερα σημαντικές. Ευτυχώς για μένα δεν είμαι ανέστιος. Έχω τον τόπο της τέχνης μου. Εκεί κατοικώ. Ουδέποτε  έχω παίξει ρόλο σε πολιτικά παρασκηνιακά παιχνίδια ή σε εσωκομματικές συγκρούσεις, όπως επίσης ουδέποτε υπήρξα παιδί κομματικού σωλήνα. Ας ελπίσουμε, για το καλό όλων και του ΚΠΙΣΝ η παραίτηση αυτή να αναγκάσει τους αρμόδιους να σκεφτούν με μεγαλύτερη προσοχή τον τρόπο λειτουργίας του.

Τέλος θα ήθελα να υπενθυμίσω δύο βασικά πράγματα: πρώτον η αξιοπρέπεια δεν έχει ανταλλακτική αξία και δεύτερον όταν ρίχνουμε κάποιον εν γνώσει μας στην αρένα, δεν τον αφήνουμε μόνο του να κοιτάζει τι θα δείξει ο αντίχειρας.

Με εκτίμηση

Γιώργος Κιμούλης

Οι συνέπειες από την ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για τη διαδικασία επιλογής των Διευθυντών των σχολείων

Περισσότεροι από 1.000 υποψήφιοι Διευθυντές έχουν έννομο συμφέρον για να διεκδικήσουν τη θέση και το επίδομα.
Μεγάλες αναμένεται να είναι οι διοικητικές και οικονομικές συνέπειες για το υπουργείο Παιδείας από τον αντισυνταγματικό νόμο-οπως κρίθηκε από το ΣτΕ- που εφαρμόστηκε για να γίνει η επιλογή των Διευθυντών Σχολείων.
Οι σημαντικές συνέπειες θα είναι οι εξής:
ΕΝΝΟΜΟ  ΣΥΜΦΕΡΟΝ: Εκτιμάται ότι  πάνω από 1.000 υποψήφιοι Διευθυντές έχουν έννομο συμφέρον για να διεκδικήσουν τη θέση και το επίδομα!
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ: Εάν τα διοικητικά δικαστήρια κάνουν δεκτές τις προσφυγές των υποψηφίων Διευθυντών (σ.σ. Νομικοί υποστηρίζουν ότι θα γίνουν δεκτές αν  τα αντικειμενικά κριτήρια αποδειχθεί ότι τα αντικειμενικά κριτήρια ήταν περισσότερα από τον επιλεγόμενο Διευθυντή), στον καθένα που θα δικαιωθεί το υπουργείο Παιδείας θα πρέπει άμεσα να του καταβάλει το επίδομα θέσης , για δύο χρόνια, δηλαδή 8.400  συν τους τόκους υπερημηρίας.
ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ: Υπενθυμίζεται ότι σχετικά με την καταβολή του επιδόματος για τους υποψηφίους Διευθυντές που δικαιώνονται,  δικαστικά, υπάρχει Γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους η οποία ορίζει τα εξής: “ Δικαιούται του επιδόματος θέσης ευθύνης και ειδικής απασχόλησης Διευθυντή Σχολικής Μονάδος εκπαιδευτικός, ο οποίος διορίστηκε αναδρομικά Διευθυντής Σχολικής Μονάδος βάσει δικαστικής αποφάσεως”.
Η Γνωμοδότηση εκδόθηκε το έτος 2012, ύστερα από σχετικό ερώτημα του υπουργείου Παιδείας.
Το ερώτημα κατατέθηκε από το υπουργείο Παιδείας, μετά από απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών που δικαίωνε προσφυγή εκπαιδευτικού του έτους 2007.
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Μια σειρά από διοικητικές πράξεις ενδέχεται να προσβληθούν στα Διοικητικά Δικαστήρια (Μεταθέσεις – Αποσπάσεις- Τοποθετήσεις ). Σύμφωνα με Νομικούς κύκλους θα δημιουργηθούν τεράστια νομικά ζητήματα στη λειτουργία των ΠΥΣΠΕ-ΠΥΣΔΕ.
ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ: Τα  Συμβούλια Επιλογής και κρίσης στερούνται νομιμοποίησης  εάν προεδρεύουν οι επιλεγέντες με το ν.4327/2015 Διευθυντές Διευθύνσεων  , γιατί στη διαδικασία της ψηφοφορίας  το σώμα που τους ψήφισε κρίθηκε άκυρο.
Η ΗΘΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ: Ίσως ,πέραν των οικονομικών και διοικητικών επιπτώσεων, το μεγαλύτερο ζήτημα είναι τα μηνύματα που στέλνει το υπουργείο Παιδείας προς μαθητές και γονείς, σχετικά με την εφαρμογή του Συντάγματος. Επίσης υποβαθμίζεται το κύρος και η αξιοπιστία του υπουργείου Παιδείας. 
Υ.Γ. Το έντονο χρώμα και η υπογράμμιση στην τελευταία παράγραφο είναι δικά μου.

Σχετικά με την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας

Αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι,

• Δεν ξέρω πόσοι από εμάς μπορούμε να αντιληφθούμε επακριβώς τις επιπτώσεις που θα έχει η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας σύμφωνα με την οποία κρίθηκε άκυρη η διαδικασία επιλογής διευθυντών σχολικών μονάδων με το σύστημα "Κουράκη".
• Δεν είναι μόνο ότι κάθε συνάδελφος, που δεν είχε επιλεγεί με τη συγκεκριμένη διαδικασία, μπορεί να προσφύγει στα δικαστήρια -ειδικά αυτοί που σύμφωνα με τα αντικειμενικά τους μόρια προηγούνταν στους πίνακες- και να ζητήσει να αποζημιωθεί.
• Είναι, επίσης,  ότι και όλες οι αποφάσεις όλων των διευθυτών όλων των σχολείων μπορούν να προσβληθούν με την αιτιολογία ότι αυτοί τοποθετήθηκαν παράνομα.
• Είναι προφανές ότι εφόσον σε αυτή τη χώρα συνεχίσουν να νομοθετούν οι κομματικοί συνδικαλιστές και οι τοπικές κομματικές οργανώσεις, τότε αυτές οι καταστάσεις θα διαιωνίζονται στο διηνεκές.

Γαπκιάδης Γεώργιος

Απόφαση “Βόμβα”: Το ΣτΕ ακύρωσε την απόφαση διαδικασίας επιλογής Διευθυντών Σχολείων

Ακυρώνεται η απόφαση του τότε Αναπληρωτή υπουργού Παιδείας Τάσου Κουράκη που καθόριζε τη διαδικασία , υποβολής αιτήσεων και επιλογής διευθυντών σχολικών μονάδων και εργαστηριακών κέντρων.
Απόφαση “βόμβα” για τη συνταγματικότητα επιλογής των Διευθυντών των σχολικών μονάδων εξέδωσε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία έκανε δεκτή την αποφαση του Γ τμήματος του ανωτάτου δικαστηρίου, μετά την προσφυγή της Πανελλήνιας Ένωσης Διευθυντών  Εκπαίδευσης και 57 Διευθυντών Σχολείων , στο ζήτημα της συνταγματικότητας και την νομιμότητας της κανονιστική πράξης που αφορά τις επιλογές στελεχών σύμφωνα με το Νόμο 4327/2015 των «Μπαλτά-Κουράκη»..
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του esos το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε ομόφωνα:
ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ
Της απόφασης του τότε Αναπληρωτή υπουργού Παιδείας Τάσου Κουράκη που καθόριζε τη διαδικασία  , υποβολής αιτήσεων και
επιλογής διευθυντών σχολικών μονάδων και εργαστηριακών κέντρων.
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΑΚΥΡΏΝΕΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
Αυτό σημαίνει ότι κάθε υποψήφιος Διευθυντής που αποκλείσθηκε στις κρίσεις Διευθυντών με  το σύστημα “Κουράκη”, μπορεί να προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια και να δικαιωθεί, με όλες τις οικονομικές και διοικητικές συνέπειες για το υπουργείο Παιδείας.
Επίσης , σύμφωνα με νομικούς κύκλους, μπορεί να τεθεί και ζήτημα ακύρωσης αποφάσεων των νυν Διευθυντών  εάν κάποιος προσφύγει, που έχει έννομο συμφέρον.
Το ΣτΕ στην απόφασή του διατάσσει την απόδοση του παραβόλου στους αιτούντες, δηλαδή στο υπουργείο Παιδείας.
Οι Νομικοί  των εκπαιδευτικών που δικαιώθηκαν από το ΣτΕ αναμένεται να παραδώσουν την απόφαση, εξωδίκως, στο υπουργείο Παιδείας.

Με το «όχι σε όλα» δίνουμε την εντύπωση συντηρητικών εκπαιδευτικών

 Δημήτρης Τσιριγώτης

Το να ακούγεται ότι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί στις δύσκολες εποχές που διανύουμε κρατάνε όρθιο το σχολείο με την αυταπάρνηση και το μεράκι τους είναι μια μεγάλη αλήθεια αλλά ταυτόχρονα είναι μια μεγάλη παγίδα. Κρατάς όρθιο κάτι που δεν στηρίζεται καλά στα πόδια του. Έτσι δεν είναι;

Ας μην γελιόμαστε. Η κοινή γνώμη εδώ και πολύ καιρό είναι πεπεισμένη ότι η εκπαίδευση στη χώρα μας δεν είναι σε καλό επίπεδο, ότι χρειάζεται βελτίωση. Στην πλειοψηφία τους οι γονείς και οι μαθητές δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση την παρεχόμενη εκπαίδευση. Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς  μαζί τους παρόλο που θεωρώ ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν οι εκπαιδευτικοί δεν ήταν τόσο συνεπείς και φιλότιμοι. Αυτή η αρνητική εικόνα που έχει σχηματίσει η κοινή γνώμη δίνει την δικαιολογία στις διάφορες κυβερνήσεις να εφαρμόζουν προσχηματικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δήθεν για την βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης ενώ οι πραγματικοί λόγοι είναι η εξοικονόμηση χρημάτων και η εναρμόνιση με τα νεοφιλελεύθερα μοντέλα του ΟΟΣΑ και των μνημονίων. Η συνήθης αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας είναι να καταγγέλλει αυτές τις αλλαγές που προωθούνται και να φανερώνει τα πραγματικά κίνητρα πίσω από αυτές. Όμως αυτή η αντίδραση είναι μισή κατά την προσωπική μου γνώμη. Γιατί όταν λέμε «όχι» σε κάθε νέα πρόταση βελτίωσης της εκπαίδευσης και ταυτόχρονα δεν διατυπώνουμε τις δικές μας προτάσεις φαίνεται σαν να δηλώνουμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι από την υπάρχουσα κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και ότι δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξει.

Για ποιο λόγο γίναμε εκπαιδευτικοί αν όχι για να πολεμήσουμε τον δογματισμό, τις προκαταλήψεις, τον συντηρητισμό;

Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί χαρακτηρίζονται γενικά από υψηλά στάνταρ επιστημοσύνης, από εργατικότητα, από ήθος. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που κατά τη γνώμη μου θέλει βελτίωση : η συνειδητοποίηση των κοινωνικού και πολιτικού τους ρόλου. Επί παραδείγματι, ας πάρουμε ένα θέμα που αναδύθηκε κατά την εξαγγελία της περίφημης «θεματικής εβδομάδας» που θα εφαρμοστεί από φέτος στα Γυμνάσια της χώρας (χωρίς να σχολιάζω την ίδια την ουσία της εφαρμογής της θεματικής εβδομάδας αφού ξεφεύγει από τις προθέσεις αυτού του άρθρου). Η «θεματική εβδομάδα» λοιπόν ακούμπησε κάποια δύσκολα κοινωνικά θέματα όπως του Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων, ασχέτως αν αυτό έγινε με λανθασμένο τρόπο κατά την γνώμη μου. Διαφωνώ πάρα πολύ με την αντίδραση πολλών συναδέλφων εκπαιδευτικών που δηλώνουν ότι δεν αισθάνονται επαρκείς να ασχοληθούν με τέτοια δύσκολα θέματα. Διαφωνώ που δεν θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να μιλήσει στα παιδιά για κοινωνικά θέματα και που προβάλλουμε πάντα την δικαιολογία ότι είναι θέματα που αφορούν ειδικούς ή ότι πρέπει πρώτα να μας επιμορφώσουν ή ότι μπορεί να προκαλέσουμε κακό με μια κουβέντα που θα πούμε.

Τότε για ποιο λόγο γίναμε εκπαιδευτικοί αν είμαστε τόσο φοβισμένοι, αν δεν μπορούμε να είμαστε κοινωνικοί προβοκάτορες; Ποιος αλήθεια έχει πει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί οι ουδέτεροι τεχνοκράτες που ξέρουν να διδάσκουν μόνο το αντικείμενο τους και που φοβούνται μην επηρεάσουν τους μαθητές; Μα αυτή είναι η αποστολή τους, να επηρεάζουν. Για ποιο λόγο γίναμε εκπαιδευτικοί αν όχι για να πολεμήσουμε τον δογματισμό, τις προκαταλήψεις, τον συντηρητισμό; Η αποστολή μας δεν είναι να υπνωτίζουμε, να κρύβουμε τα προβλήματα και να αναπαράγουμε το κατεστημένο αλλά να αφυπνίζουμε, να σοκάρουμε αν χρειάζεται και να ενεργοποιούμε αλλαγές. Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να εξηγούν την πραγματικότητα στους μαθητές τους, παράλληλα προτείνοντάς τους λύσεις, ρισκάροντας ακόμα και την τυχόν αντίδραση εναντίον τους από το περιβάλλον των μαθητών τους και όχι να ταμπουρώνονται στην ζώνη ασφαλείας του γνωστικού τους αντικειμένου. Στο φινάλε πως μπορεί ένα παιδί να ωριμάσει κοινωνικά αν δεν έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα όσο σκληρή και δύσκολη είναι πολλές φορές;

Πέσαμε στην παγίδα του ετεροκαθορισμού. Δίνουμε την εντύπωση συντηρητικών εκπαιδευτικών εναντίον τολμηρού υπουργείου

Πέσαμε δυστυχώς στην παγίδα του ετεροκαθορισμού. Επιλέξαμε ως θέση την αντίθεσή  μας στις προτάσεις του υπουργείου Παιδείας. Αυτή τη στιγμή λοιπόν στην κοινή γνώμη δίνουμε την λανθασμένη εντύπωση ενός πολύ συντηρητικού κλάδου που αντιδρά σε όλες αυτές τις δήθεν προοδευτικές και τολμηρές προτάσεις που κάνει το υπουργείο. Δίνουμε την ψευδή εντύπωση πως είμαστε εναντίον των βιωματικών δράσεων, του να συζητούνται στα σχολεία δύσκολα κοινωνικά  θέματα (ανθρώπινα δικαιώματα, ρατσισμός, στερεότυπα φύλων, εθισμών κ.α.) της περιγραφικής αξιολόγησης, των δημιουργικών εργασιών, της κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων και γενικά της αναγκαιότητας να γίνουν αλλαγές στην εκπαίδευση. Αντί λοιπόν να είναι η εκπαιδευτική κοινότητα εκείνη που θα πρότεινε αλλαγές και το υπουργείο εκείνο που θα αντιδρούσε, συνέβη το αντίθετο.

Όλοι κάνουν προτάσεις εκτός από αυτούς που ξέρουν καλύτερα

Η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλει να βγει μπροστά. Να απαιτήσει και να προτείνει εκείνη τις αλλαγές αυτές. Δεν το χωράει ο νους μου ότι οι μόνοι που δεν καταθέτουν αίτημα και πρόταση αλλαγής της εκπαίδευσης είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί . Όλοι οι υπόλοιποι φορείς φαίνεται ότι έχουν προτάσεις εκτός από την εκπαιδευτική κοινότητα. Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα το μετανιώσουμε. Αν δεν κάνουμε εμείς διάλογο μεταξύ μας τότε θα λαμβάνουν χώρα προσχηματικοί διάλογοι με προειλημμένες αποφάσεις. Αν δεν αλλάξουμε εμείς το δημόσιο σχολείο θα το αναλάβουν άλλοι με πιθανόν όχι πάντα ιδιαίτερα αγνές προθέσεις.

Κάποιοι εκμεταλλεύονται αυτή την στιγμή το κενό προτάσεων από μέρος μας και το «γεμίζουν» με τις δικές τους προτάσεις. Μάλιστα το κάνουν με πολύ έντεχνο τρόπο: ντύνουν τις προτεινόμενες αλλαγές με παιδαγωγικό και ανθρωπιστικό μανδύα, πολλές φορές υποκλέπτοντας συνθήματα και αιτήματα που θα έπρεπε να είναι των εκπαιδευτικών. Επί παραδείγματι: το υπουργείο Παιδείας προτείνει την εφαρμογή της περιγραφικής αξιολόγησης ( πιλοτικά από του χρόνου). Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια πρόταση που αξίζει να δοκιμαστεί ως μια λύση στο υπερβολικά μεγάλο πρόβλημα της βαθμοθηρίας που επικρατεί μεταξύ των μαθητών. Αντί λοιπόν να σπεύδουμε ως εκπαιδευτική κοινότητα με κεκτημένη ταχύτητα να την απορρίπτουμε «a priori» θα μπορούσαμε να καταθέσουμε προτάσεις για την σωστή εφαρμογή της. Να βάζαμε εμείς τους όρους. Έτσι θα καταφέρναμε να είναι μια καθαρή πρόταση χωρίς τα σκοτεινά σημεία που πιθανόν αυτή την στιγμή να κρύβει. Είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών όσον αφορά τον ενδεδειγμένο τρόπο αξιολόγησης των μαθητών θα επέλεγε την περιγραφική αξιολόγηση και όχι τη βαθμολογική. Γιατί λοιπόν να λέμε «όχι» και να μην προτείνουμε τους όρους που θα την καθιστούσαν αξιόπιστη και παιδαγωγικά ωφέλιμη; Λέγοντας όμως ένα τεράστιο «όχι σε όλα», «καίμε» και προτάσεις που θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες και υπό άλλους όρους να ήταν προτάσεις ημών των εκπαιδευτικών.

Γενικά, ως έννοια, είμαστε υπέρ της διαφορετικότητας, ειδικά όμως; Γενικά δηλώνουμε μη ομοφοβικοί, είμαστε όμως;

 Δεν γίνεται οτιδήποτε διαταράσσει την τάξη των πραγμάτων να θεωρείται κακό και επικίνδυνο. Το να δηλώνουμε ,ως κοινωνία, υπέρ της διαφορετικότητας ως έννοια γενικά και να «μην ακουμπάμε» τα επιμέρους θέματα στα οποία η διαφορετικότητα βάλλεται είναι υποκριτικό. Στο κάτω κάτω πως θα αντισταθμίσουν και διηθήσουν οι μαθητές μας τις ανεξέλεγκτες πληροφορίες από τις οποίες έτσι και αλλιώς βομβαρδίζονται αν όχι με την βοήθεια των εκπαιδευτικών τους; Δηλαδή τι θεωρούμε πιο επικίνδυνο: την ενημέρωση των μαθητών από το διαδίκτυο ή από τους δασκάλους και καθηγητές τους;   

Είμαστε ευχαριστημένοι που θεωρείται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι άμα μιλήσουμε στα σχολεία για τις διαφορετικές εκφράσεις της σεξουαλικότητας αυτό σημαίνει ότι τις διαφημίζουμε; Πως μπορούμε να ανεχόμαστε την άποψη μεγάλου μέρους συμπολιτών μας ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια ή διαστροφή ή ανωμαλία; Πως επιτρέπουμε τον βασανισμό συνανθρώπων μας που ζουν «κρυμμένοι» φοβούμενοι την κοινωνική κατακραυγή για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό; 

 Είμαστε ευχαριστημένοι που θεωρείται ότι άμα μιλήσουμε στα σχολεία για τις συνέπειες της χρήσης των ναρκωτικών θα είναι σαν να τα προωθούμε; Που κυκλοφορεί μια μορφή παραφιλολογίας ότι άμα λέει ενημερώσεις τα παιδιά για τις συνέπειες της χρήσης απαγορευμένων ουσιών εκείνα δελεάζονται να τις δοκιμάσουν; Πρόκειται για αστειότητες προφανώς.

 Είμαστε ευχαριστημένοι που κάποιοι άνθρωποι ακόμα και της διπλανής πόρτας διαφωνούν στην παροχή εκπαίδευσης σε παιδιά μόνο και μόνο επειδή δεν είναι ελληνόπουλα; Είναι δυνατόν να φοβόμαστε παιδιά; Να χαρακτηρίζουμε μικρά παιδιά ως «υγειονομική βόμβα»; 

Μήπως ανοίγουμε μόνοι μας την πόρτα του σχολείου στους ιδιώτες;

Το περίεργο είναι ότι ενώ το ΙΕΠ τόλμησε να θέσει τόσο «δύσκολα θέματα», μετά τις πρώτες αντιδράσεις των συντηρητικών κομματιών της κοινωνίας, έκανε πίσω επιτρέποντας να ασχοληθούν με όλα σχεδόν τα δύσκολα αυτά θέματα που προτείνονται για τη  «θεματική εβδομάδα» μόνο οι ειδικοί.

Ας προσέξουμε πάρα πολύ τι προβάλλουμε ως θέσεις εμείς οι εκπαιδευτικοί προς τα έξω. Αν ζητάμε συνέχεια ειδικούς στα σχολεία νιώθοντας ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουμε ένα θέμα που δεν είναι στενά συνδεμένο με το γνωστικό μέρος της ειδικότητάς μας ,στην ουσία ανοίγουμε τον δρόμο και στη χώρα μας στην ανησυχητική διεθνή τάση όπου οι «ειδικοί επαγγελματίες» έχουν κυριολεκτικά εισβάλει στα σχολεία. Ας προσέξουν οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών που καταγγέλλουν ότι πίσω από αυτές τις προτάσεις κρύβεται ένα σχέδιο παρείσφρησης στα σχολεία των ΜΚΟ, των εταιριών, των ιδιωτών (είναι πιθανόν κατά την γνώμη μου) μήπως με το να θεωρούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί τους εαυτούς μας ανεπαρκείς να ασχοληθούμε με θέματα που δεν άπτονται αμιγώς του αντικειμένου μας και να επικαλούμαστε την ανάγκη ειδικών ανοίγουμε μόνοι μας την πόρτα.

Όλα τα θέματα μπορούν να «αγγίζονται» στα σχολεία αρκεί να είναι παιδαγωγικώς ανακατασκευασμένα από τους εκπαιδευτικούς

Όταν όμως λέμε ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί μπορούμε και οφείλουμε να μιλάμε στα παιδιά και για θέματα εκτός του στενού πλαισίου ειδικότητας φυσικά εννοούμε με όρους αμιγώς παιδαγωγικούς. Στο κάτω κάτω ποιος είναι ο ποιο κατάλληλος για να κοινωνήσει ένα θέμα σε παιδιά ; Ο ειδικός επί του θέματος ή ο εκπαιδευτικός; Ποιος είναι ο πιο κατάλληλος να ανακατασκευάσει παιδαγωγικά ένα θέμα ώστε τα παιδιά να το κατανοήσουν καλύτερα; Αυτή η παιδαγωγική ανακατασκευή είναι το ζητούμενο. Συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με έναν καθηγητή φυσικής στο σχολείο που δεν παρουσιάζει τους φυσικούς νόμους όπως αυτοί εκφράστηκαν από εκείνον τον επιστήμονα που τους ανακάλυψε αλλά τους φέρνει στα μέτρα των παιδιών. Στο φινάλε τα θέματα που προτείνονται για την θεματική εβδομάδα είναι θέματα γενικού κοινωνικού φάσματος . Δεν πρόκειται για θέματα που άπτονται κάποιο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο ούτε θέματα ειδικής αγωγής οπότε και ενδεχομένως θα δικαιολογούσε  την ανάμειξη ειδικού.

Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός που η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να προκαλέσει η ίδια τις αλλαγές στην εκπαίδευση. Οι όποιες προτάσεις φυσικά για να πιάσουν τόπο δεν θα πρέπει να απευθύνονται τόσο στους πολιτικούς φορείς αλλά κυρίως στους μαθητές, στους γονείς τους και στην ελληνική κοινωνία. 

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός