ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Οι Ελληνες χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες λέει φίλος μου. Στην πρώτη ανήκουν όσοι είναι ΠΑΣΟΚ και το ξέρουν. Στη δεύτερη όσοι είναι ΠΑΣΟΚ χωρίς να το ξέρουν. Θα προσέθετα και μία τρίτη, εξίσου ισχυρή. Σ’ αυτήν κατατάσσονται όσοι είναι ΠΑΣΟΚ, το ξέρουν αλλά κάνουν πως δεν το ξέρουν. Νομίζω πως σ’ αυτή την τρίτη απευθύνθηκε η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά, η οποία απουσίασε μεν από την ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης, την επομένη όμως τουίταρε ευθαρσώς πως το ΠΑΣΟΚ, με τη θετική του ψήφο, συνέβαλε στο μεγάλο βήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Και για το σύμφωνο συμβίωσης υπάρχουν οι δύο ευδιάκριτες κατηγορίες όσων το αποδέχονται και όσων δεν το αποδέχονται. Υπάρχουν όμως και οι υποκατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν όσοι το αποδέχονται μεν, αλλά απουσίαζαν, για να τα ’χουν καλά και με όσους δεν το αποδέχονται. Στη δεύτερη όσοι δεν το αποδέχονται, αλλά απουσίαζαν επίσης για να τα ’χουν καλά και με όσους το αποδέχονται. Και στην τρίτη όσοι θα όφειλαν να το αποδεχτούν αλλά απουσίαζαν για να μην αναγκαστούν να το ομολογήσουν. Ελάτε τώρα. Δεν υπήρξαν ομοφυλόφιλοι βουλευτές που απουσίασαν από την ψηφοφορία για να μην παραβούν τη γραμμή του κόμματός τους ή για να μην εκτεθούν στους ψηφοφόρους τους; Ανδρες ή γυναίκες.
Η αλήθεια είναι ότι η όλη συζήτηση για την ψήφιση ενός από τα ελάχιστα νομοσχέδια που δεν εντάσσονται στο κεφάλαιο «μνημονιακές υποχρεώσεις» έμοιαζε με μια δημόσια άσκηση υποκριτικής τέχνης. Από τις εκατέρωθεν μεγαλοστομίες και υπερβολές, λες και θα γκρεμιζόταν ο κόσμος, ώς την έκρηξη χυδαιολογίας του κ. Αμυρά, για μια ακόμη φορά οι βουλευτές μας έδωσαν την ευκαιρία να αντιληφθούμε πόσο φτενή είναι η σκέψη τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πραγματικό πρόβλημα. Πώς τους λείπουν οι λέξεις που θα τους επέτρεπαν να οργανώσουν μια πειστική επιχειρηματολογία για να αιτιολογήσουν την ψήφο τους.
«Η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση, είναι θεσμός προστασίας των παιδιών, όπως διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας, του καπιταλισμού». Φράση από την αγόρευση του κ. Γιάννη Γκιόκα του ΚΚΕ, μια αγόρευση που του επιτρέπει να διεκδικήσει τον τίτλο του νικητή στον αγώνα υποκριτικής. Διότι αφού διαπιστώνει πως γάμος δεν υπήρχε πριν τον καπιταλισμό συνεχίζει εξηγώντας πως «αν δεν υπήρχε σύμφωνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια δεν θα έμπαινε ζήτημα καταδίκης της Ελλάδας». Προεκτείνοντας τον λογισμό του μπορώ να σας πω πως αν δεν υπήρχε η Ευρώπη και η Ελλάδα, η πρώτη δεν θα καταδίκαζε τη δεύτερη.
Αλήθεια, τι γνώμη έχει η κ. Κανέλλη για τις απόψεις του συντρόφου της; Η λαλίστατη και μονίμως θυμωμένη απουσίαζε χθες απ’ την ψηφοφορία κι έτσι δεν θα μάθουμε αν συμφωνεί με την άποψη του κ. Γκιόκα ότι «ο ομόφυλος σεξουαλικός προσανατολισμός έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα». Περιμένει πότε θα ξαναγίνει θέμα το ψωμί για να ανέβει στο βήμα κρατώντας καμιά φραντζόλα.
Απεχθάνομαι την ενιαία σκέψη. Δεν περιμένω από την εκκλησία για παράδειγμα να αποδεχθεί το σύμφωνο συμβίωσης. Η ποιότητα όμως της δημοκρατίας κρίνεται από την ισχύ των επιχειρημάτων, κυρίως δε την εντιμότητα όσων τα υποστηρίζουν.
Οι Ελληνες χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες λέει φίλος μου. Στην πρώτη ανήκουν όσοι είναι ΠΑΣΟΚ και το ξέρουν. Στη δεύτερη όσοι είναι ΠΑΣΟΚ χωρίς να το ξέρουν. Θα προσέθετα και μία τρίτη, εξίσου ισχυρή. Σ’ αυτήν κατατάσσονται όσοι είναι ΠΑΣΟΚ, το ξέρουν αλλά κάνουν πως δεν το ξέρουν. Νομίζω πως σ’ αυτή την τρίτη απευθύνθηκε η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά, η οποία απουσίασε μεν από την ψηφοφορία για το σύμφωνο συμβίωσης, την επομένη όμως τουίταρε ευθαρσώς πως το ΠΑΣΟΚ, με τη θετική του ψήφο, συνέβαλε στο μεγάλο βήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Και για το σύμφωνο συμβίωσης υπάρχουν οι δύο ευδιάκριτες κατηγορίες όσων το αποδέχονται και όσων δεν το αποδέχονται. Υπάρχουν όμως και οι υποκατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν όσοι το αποδέχονται μεν, αλλά απουσίαζαν, για να τα ’χουν καλά και με όσους δεν το αποδέχονται. Στη δεύτερη όσοι δεν το αποδέχονται, αλλά απουσίαζαν επίσης για να τα ’χουν καλά και με όσους το αποδέχονται. Και στην τρίτη όσοι θα όφειλαν να το αποδεχτούν αλλά απουσίαζαν για να μην αναγκαστούν να το ομολογήσουν. Ελάτε τώρα. Δεν υπήρξαν ομοφυλόφιλοι βουλευτές που απουσίασαν από την ψηφοφορία για να μην παραβούν τη γραμμή του κόμματός τους ή για να μην εκτεθούν στους ψηφοφόρους τους; Ανδρες ή γυναίκες.
Η αλήθεια είναι ότι η όλη συζήτηση για την ψήφιση ενός από τα ελάχιστα νομοσχέδια που δεν εντάσσονται στο κεφάλαιο «μνημονιακές υποχρεώσεις» έμοιαζε με μια δημόσια άσκηση υποκριτικής τέχνης. Από τις εκατέρωθεν μεγαλοστομίες και υπερβολές, λες και θα γκρεμιζόταν ο κόσμος, ώς την έκρηξη χυδαιολογίας του κ. Αμυρά, για μια ακόμη φορά οι βουλευτές μας έδωσαν την ευκαιρία να αντιληφθούμε πόσο φτενή είναι η σκέψη τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πραγματικό πρόβλημα. Πώς τους λείπουν οι λέξεις που θα τους επέτρεπαν να οργανώσουν μια πειστική επιχειρηματολογία για να αιτιολογήσουν την ψήφο τους.
«Η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση, είναι θεσμός προστασίας των παιδιών, όπως διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας, του καπιταλισμού». Φράση από την αγόρευση του κ. Γιάννη Γκιόκα του ΚΚΕ, μια αγόρευση που του επιτρέπει να διεκδικήσει τον τίτλο του νικητή στον αγώνα υποκριτικής. Διότι αφού διαπιστώνει πως γάμος δεν υπήρχε πριν τον καπιταλισμό συνεχίζει εξηγώντας πως «αν δεν υπήρχε σύμφωνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια δεν θα έμπαινε ζήτημα καταδίκης της Ελλάδας». Προεκτείνοντας τον λογισμό του μπορώ να σας πω πως αν δεν υπήρχε η Ευρώπη και η Ελλάδα, η πρώτη δεν θα καταδίκαζε τη δεύτερη.
Αλήθεια, τι γνώμη έχει η κ. Κανέλλη για τις απόψεις του συντρόφου της; Η λαλίστατη και μονίμως θυμωμένη απουσίαζε χθες απ’ την ψηφοφορία κι έτσι δεν θα μάθουμε αν συμφωνεί με την άποψη του κ. Γκιόκα ότι «ο ομόφυλος σεξουαλικός προσανατολισμός έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα». Περιμένει πότε θα ξαναγίνει θέμα το ψωμί για να ανέβει στο βήμα κρατώντας καμιά φραντζόλα.
Απεχθάνομαι την ενιαία σκέψη. Δεν περιμένω από την εκκλησία για παράδειγμα να αποδεχθεί το σύμφωνο συμβίωσης. Η ποιότητα όμως της δημοκρατίας κρίνεται από την ισχύ των επιχειρημάτων, κυρίως δε την εντιμότητα όσων τα υποστηρίζουν.
