ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Τι είναι ο Τομπούλογλου; Μιζολήπτης!  Για πες. Διαπλεκόμενος! Για πες. Διεφθαρμένος! Για πες.  Αμόρφωτος!  Για πες. Κομματόσκυλο! Για πες. Ισόβιο μέλος  του  Δ. Σ,  του  «Αγλαία Κυριακού». Για πες. Ανεξέλεγκτος! Για πες. Τυπική περίπτωση νεοελληνικού  ξεχαρβαλώματος.  Δηλαδή;

Τι δηλαδή  και δηλαδή. Η σειρά  των πραγμάτων  αποκαλυπτική. Και απείρως χειρότερη  από  τα  25 χιλιάρικα  της «αμοιβής» που  ζητούσε έναντι  των προσφερόμενων  υπηρεσιών του  προς την   διαφημιστική εταιρεία. Πρώτο λοιπόν. Διορίζεται με την  λογική του «πέντε, δύο, ένα». Η άτυπη  συμφωνία των  τριών  εταίρων της πρώτης  κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά. Πέντε από  τη «Νέα Δημοκρατία». Δύο από το μαντρί του Βαγγέλη  Βενιζέλου. Και ένας από την  τάχα μου αριστερή στρούγκα του  κυρ Φώτη  του  κυρ Κουβέλη. Κάπως έτσι διαμοίρασαν  τα ιμάτια της  κρατικής μηχανής.  Τώρα. Εν μέσω κρίσης. Ου να μου  χαθείτε.

Δεύτερο λοιπόν. Κάπως έτσι και προερχόμενος από τον μαγικό αριθμό «5»   της  γαλάζιας,  εθνικοπατριωτικής  παρατάξεως  ενθρονίστηκε ο Χαρούλης ο Τομπούλογλου  ο Λεωνιδόπουλος  στον θώκο  του προέδρου του Νοσοκομείου. Με απλά   λόγια   αξιοκρατία  μηδενική. Αξιοκρατία ίσον  η ροχάλα  του Σαμαρά. Ούτε.

Τρίτο  λοιπόν. Πάμε  παρακάτω.  Τι  ήταν ο  Χαρούλης ο  Τομπούλογλου ο Λεωνιδόπουλος (τρία ονόματα στην συσκευασία του ενός). Σχεδόν ένα  τίποτα.  Τραπεζικός υπαλληλίσκος. Χωρίς πτυχίο. Περίπου κλητήρας.  Ναι αλλά   είναι δικό μας παιδί. Η λογική απλή. Ο αρχηγός  ίσον  το κόμμα. Το κόμμα  ίσον το κράτος.  Εγώ κυβερνώ. Εγώ διορίζω.  Εγώ   κάνω κουμάντο.Τουτέστιν   δικτατορία.

Τέταρτο λοιπόν. Πάμε  παρακάτω. Πιο κάτω.  Ποιο το επιχείρημα του Χαρούλη του Τομπούλογλου του Λεωνιδόπουλου. Αφού, σου λέει, με την τζίφρα μου, «χαρίζω»  190   χιλιάρικα  στην  τάδε επιχείρηση, ε τότε  λογικό είναι να λάβω κι εγώ  το κάτι τις ως άνθρωπος.  Τι σημαίνει αυτό; Ό, τι ακριβώς έχουν κάνει και    εξακολουθούν να  κάνουν   δεκάδες αξιωματούχοι. Το ίδιο  έκανε και  ο Τσοχατζόπουλος. Αφού,  σου λέει,  μοιράζω  δισεκατομμύρια, ε αυτονόητο είναι να λάβω και  εγώ   το μερίδιο  που μου ανήκει

Πέμπτο  λοιπόν. Πάμε     παρακάτω. Ακόμα  πιο  κάτω. Τι σημαίνει αυτό; Οτι   όλοι  αυτοί εκλαμβάνουν    το λειτούργημά τους  ως μπίζνα.  Ως συναλλαγή. Ως  γραφείο   εξυπηρέτησης  πελατών. Ακόμα.  Εκλαμβάνουν    το δημόσιο κορβανά ως προσωπικό τους  ταμείο. Και ακόμα  εκλαμβάνουν την αφεντιά  τους  ως τον   ορισμό της  ζωντανής ασυλίας.  Περίπου όπως ο  εκάστοτε πρωθυπουργός.  Με όποιον  δάσκαλο  κάτσεις  τέτοια γράμματα θα μάθεις!

Το συμπέρασμα  διπλό. Η περίπτωση  Τομπούλογλου  είναι η  μικροσκοπική μικρογραφία αυθαιρεσίας,  διαπλοκής και  δικτατορικής λογικής που  διαπερνάει  όλο το πολιτικό  σύστημα. Μπροστά σε  πρωθυπουργούς,  υπουργούς και άλλους «εκλεκτούς» ο Χαρούλης είναι   ψιλικατζής.  Η μύξα. Και ούτε.

Το τελικό συμπέρασμα. Κάθε  περίπτωση Τομπούλογλου και κάθε περίπτωση  Michel Liapis, ρίχνουν λάδι στην    φωτιά της  Χρυσής Αυγής. Η   λογική του πέντε, δύο, ένα καταλήγει  στο  μηδέν. Αφού  κατά βάση δικτάτορες  κι αυτοί  ε  ας   φέρουμε    αληθινή  δικτατορία   μπας και  ξεβρωμίσει ο  τόπος  απ αυτή  την συμμορία  την  εγκληματική!

Ενημέρωση για την ειδική εισφορά Αλληλεγγύης και τις αιτήσεις διακοπής της παραγραφής

Νομική Σύμβουλος της ΔΟΕ Μαρία-Μαγδαληνή Τσίπρα

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΔΟΕ Αθήνα, 31-12-2013 Αξιότιμες κυρίες και κύριοι, Αναφορικά με το θέμα, που έχει ανακύψει σχετικά με την ειδική εισφορά Αλληλεγγύης ύψους 2% του άρθρου 38 του Ν. 3986/2011 καθώς και την ειδική εισφορά Αλληλεγγύης του άρθρου 29 του ίδιου Νόμου και τις αιτήσεις διακοπής της παραγραφής, που σπεύδουν να υποβάλλουν δεκάδες δημόσιοι υπάλληλοι, θα ήθελα να σας ενημερώσω για τα κάτωθι: 1) Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, μέχρι σήμερα, δεν έχει δημοσιευτεί κάποια δικαστική απόφαση, με την οποία να κρίνεται αμετάκλητα, η συνταγματικότητα ή μη των ως άνω εισφορών. Είναι γνωστό βεβαίως, ότι έχουν υποβληθεί προσφυγές αναφορικά με το θέμα αυτό, οι οποίες ωστόσο, δεν έχουν κριθεί αμετακλήτως. 2) Κατά την προσωπική, νομική μου αντίληψη, οι ως άνω εισφορές είναι αντίθετες τόσο προς το Σύνταγμα όσο και προς τους Διεθνείς κανόνες δικαίου (ΕΣΔΑ), δεδομένου, ότι είναι μη ανταποδοτικές και σε κάθε περίπτωση εντασσόμενες μέσα στο ευρύτατο πλαίσιο των περικοπών των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων έρχονται σε ευθεία αντίθεση προς την αρχή της αναλογικότητας, που πρέπει να διέπει κάθε μέτρο, που λαμβάνει η πολιτεία εις βάρος επιμέρους κατηγοριών πολιτών. 3) Η υποβολή αίτησης διακοπής της παραγραφής μοναδικό σκοπό έχει την διασφάλιση, ότι οι αξιώσεις για επιστροφή των παρακρατηθέντων κατά το έτος 2011 δεν θα υποκύψουν στην διετή παραγραφή, που προβλέπει ο Κώδικας Περί Δικών Δημοσίου. Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονιστεί, ότι η ως άνω διεκδίκηση, η αίσια έκβαση της οποίας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί δεδομένη, είναι προφανώς ζήτημα προσωπικής επιλογής του κάθε εκπαιδευτικού, ο οποίος και μπορεί να επιλέξει εάν θα υποβάλλει την σχετική αίτηση ή όχι ή εάν θα διεκδικήσει ακολούθως δικαστικά την επιστροφή των παρακρατηθέντων.  Παραμένω στην διάθεση σας για κάθε διευκρίνιση.Με εκτίμηση, Μαρία-Μαγδαληνή Τσίπρα Νομική Σύμβουλος ΔΟΕ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ Όλοι σήμερα στη ΔΟΥ στο εισόδημα να υποβάλουμε αίτηση για να επιστραφεί η εισφορά αλληλεγγύης 2%

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ

Όλοι σήμερα στην ΔΟΥ στο Γραφείο Εισοδήματος να υποβάλουμε αίτηση για να επιστραφεί  η εισφορά αλληλεγγύης 2%.

Να πάρουμε οπωσδήποτε αριθμό πρωτοκόλλου της αίτησης έτσι ώστε σε αρνητική απάντηση να μπορούμε να κάνουμε δικαστική προσφυγή.

Το επείγον (μέχρι 31/12/2013) οφείλεται στην παραγραφή λόγω τριετίας

Η αίτηση υπάρχει και στο site της ΔΔΕ ΚΑΒΑΛΑΣ: http://dide.kav.sch.gr/

Η πρώτη προσφυγή κατά της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης και η δεύτερη κατά του ετήσιου τέλους επιτηδεύματος κατατέθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ μέσα στις επόμενες μέρες, ίσως και την Παρασκευή, θα καταθέσει και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών:

(22/09/2011 18:49)  http://www.tovima.gr/society/article/?aid=421

ΔΕΙΤΕ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ

ΑΙΤΗΣΗ

                               ΠΡΟΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟ

ΔΟΥ

ΕΠΩΝΥΜΟ:             

ΟΝΟΜΑ:                  

ΠΑΤΡΩΝΥΜΟ:        

Α.Φ.Μ.:                    

ΣΥΖΥΓΟΣ:                            (ΑΦΜ)

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

ΟΡΓΑΝΙΚΗ:              

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:            

ΘΕΜΑ:     Επιστροφή εισφοράς αλληλεγγύης 2% και εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του νόμου 3986/2011

Παρακαλώ να μου επιστραφεί  η εισφορά αλληλεγγύης 2% και η εισφορά αλληλεγγύης του άρθρου 29 του νόμου 3986/2011 για τα εισοδήματα μου από 1/1/2011 έως 31/12/2013, που παρακρατήθηκε παράνομα και αντισυνταγματικά.

 ………….   31-12-2013

Ο/Η ΑΙΤΩΝ/ΟΥΣΑ

ΔΕΙΤΕ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ: http://agonsysp.blogspot.gr/2013/12/2_30.html

(σημείωση συναδέλφου εκπαιδευτικού: Η νομική σύμβουλος της ΑΔΕΔΥ και της ΔΟΕ κα Τσίπρα δε θεωρεί αναγκαίο να υποβληθεί η αίτηση μέχρι να τελεσιδικήσει. Ο καθένας αποφασίζει)

Οι δέκα κανόνες του παιχνιδιού

Δημήτρης Δανίκας

Ποιος είμαι εγώ που κρίνω και κατακρίνω; Περίπου ο κανείς. Το πιστεύω και το ομολογώ. Όμως αυτό δεν μου στερεί το δικαίωμα να προτείνω και να αναθεωρώ. Όπως τώρα εδώ. Λέω λοιπόν. Στον εαυτό μου. Στο δεύτερο, αόρατο, μισό μου:

Κάνε περισσότερα, μίλα λιγότερο. Do it, don’t say it! Ας πούμε. Σήκω από τον καναπέ. Stop γκρίνια, μουρμούρα, υβρεολόγιο και μούντζα. Γιατί έτσι βολεύεται, προσωρινά, το θυμικό σου. Γιατί έτσι υποβιβάζεις σε καφενείο το επίπεδό σου. Γιατί έτσι εκτονώνεις τον θυμό σου. Και γιατί έτσι παριστάνεις τον μάγκα στον διπλανό σου. Τελείωσε η σχέση σου με τον άνθρωπό σου; Φύγε! Όλα είναι δυνατά. Αρκεί να το θέλουμε πραγματικά!

Κρίνε πρώτα τον εαυτό σου. Ας πούμε. Αν και ο ίδιος φοροφυγάς, μην κρίνεις τον γείτονά σου που κι αυτός έχει κερδίσει με την ίδια λαμογιά. Ας πούμε. Αν κι εσύ έχεις φορέσει κέρατα στον άνθρωπό σου, να περιμένεις να σ' τα φορέσει κι αυτός στο κούτελό σου. Η αυτοκριτική, ο μονόδρομος που οδηγεί στην αρετή της αυτογνωσίας!

Τα αισθήματα, όχι τα εγκεφαλογραφήματα. Ας πούμε. Χτυπάει η καρδιά σου; Τότε αυτό είναι το αυθεντικό αίσθημά σου. Ας πούμε. Όταν κάθεσαι και υπολογίζεις με κριτήριο τον όγκο του πορτοφολιού του απέναντί σου, τότε υποτιμάς τον εαυτό σου. Τότε είσαι copy paste των διαπλεκόμενων πολιτικών σου. Άφησε ελεύθερα τα αισθήματά σου. Τότε μόνο θα νιώσεις τον έρωτα στην καθημερινότητά σου!

Μπες στη θέση του άλλου. Ας πούμε. Όπως οι σημερινοί Αλβανοί, Πακιστανοί και Αφγανοί, έτσι και οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Ξενιτεύτηκαν κι αυτοί. Όπως οι σημερινοί Αλβανοί, Πακιστανοί και Αφγανοί, έτσι και οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας ξεσκάτωναν Γερμανούς, Καναδούς, Αμερικανούς. Το κριτήριο είναι ένα: ο χαρακτήρας και όχι το χρώμα της επιδερμίδας. A few good men!

Άλλαξε τις προτεραιότητές σου. Ας πούμε. Ποιος ο τυχερός, ο καλύτερος και ο έξυπνος ανάμεσα σε κάποιον από τη Δανία που δεν έχει προσωπική ακίνητη ιδιοκτησία και σε σένα που έκανες το σκατό σου παξιμάδι προκειμένου να αποκτήσεις μικρό διαμέρισμα, μικρό εξοχικό και δύο γκαρσονιέρες για να τσοντάρεις στον μισθό; Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα!

Να ακούς τη φωνή σου. Ας πούμε. Προσπάθησε να μαγνητοφωνήσεις τη φωνή σου. Όταν μιλάς στη γυναίκα και το παιδί σου. Και μετά άκου τον εαυτό σου. Τον τόνο της φωνής σου. Τα επιχειρήματά σου. Και τότε θα καταλάβεις ένα πράγμα που θα κοντύνει την ύπαρξή σου: ότι κι εσύ συμπεριφέρεσαι όπως ο χειρότερος εχθρός σου. Τότε θα συναισθανθείς την ασημαντότητά σου. Και τότε ίσως αλλάξεις προς το καλύτερό σου!

Η αληθινή δημοκρατία αρχίζει ή τελειώνει με τη συμπεριφορά σου. Ας πούμε. Προτού φτύσεις τον κατώτερό σου και γλείψεις τον ανώτερό σου σκέψου τον εαυτό σου. Πάντα κάποιος θα βρίσκεται πάνω από το «σπουδαίο» το άτομό σου. Και μην ξεχνάς. Ο σημερινός κατώτερος μπορεί αύριο να σκαρφαλώσει πάνω από το αφεντικό του!

Πίστεψε στις δυνατότητές σου. Ας πούμε. Εκατομμύρια δειλά, μικροσκοπικά πλάσματα μεταμορφώθηκαν στο αντίθετό τους. Οι νάνοι γίνονται γίγαντες όταν οι συνθήκες και οι εποχές είναι δύσκολες. Ανεξάντλητες οι δυνάμεις καθενός ξεχωριστά. Τόνωσε το ηθικό σου εξετάζοντας σε βάθος τον πολιτικό σου. Χωρίς τη δική σου συγκατάθεση όλοι αυτοί οι απρόσωποι «ταγοί» δεν είναι ούτε μισή σπιθαμή!

Άνοιξε τους ορίζοντές σου. Ας πούμε. Όπως η ζωή είναι πλούσια σε ποικιλία και διαφορετικότητα, έτσι να προσπαθήσεις κι εσύ. Όλα είναι απαραίτητα για να θρέψουν τον εσωτερικό οργανισμό σου. Και το καφενείο, και ο χαβαλές, και η τέχνη, και η διασκέδαση, και η πληροφόρηση, και ο έρωτας, και η μόρφωση. Τα πάντα. Όσο πιο πλουραλιστικός τόσο πιο πολυμορφικός. Όσο πιο ανοιχτός τόσο πιο θωρακισμένος και σωστός. Ο μονόχνωτος είναι εχθρός!

Ο μόχθος ο χρήσιμος ο κολλητός σου. Όταν ρώτησαν τον σπουδαίο Σουηδό σκηνοθέτη Ινγκμαρ Μπέργκμαν «τι απ’ όλα είναι πρώτο, το ταλέντο ή η δουλειά», εκείνος απάντησε «95% δουλειά και μόνο 5% ταλέντο». Η ευκολία είναι η λογική του κατήφορου. Ο μόχθος και η δοκιμασία είναι τα εφαλτήρια που εξανθρωπίζουν και εξαγνίζουν. Αυτά τα δύο είναι τα βασικά υλικά κάθε πολιτιστικής κληρονομιάς. Keep trying. Λαός προκομμένος ποτέ νικημένος!

Πρώτη ευχή: δικαιοσύνη

Του Χρήστου Γιανναρά

«Δεν θέλω εκδίκηση, θέλω δικαιοσύνη: Nα τους πάρει το κράτος τις περιουσίες που απόκτησαν όσο είχαν αξιώματα. Kαι να τους δώσει μια σύνταξη τριακόσια ευρώ, όσα δίνουν αυτοί σήμερα σε μάς, που λιώσαμε σαράντα χρόνια στη σκληρή δουλειά».
Aυτή η φράση βγήκε από τα χείλη μιας γυναίκας που δούλεψε, από τα δεκαέξι ώς τα εξήντα της, μαγείρισσα σε δημόσιο ίδρυμα: Σαράντα τέσσερα χρόνια να σηκώνει δεκάδες κιλά τα κατεψυγμένα κρέατα, τσουβάλια τις πατάτες και τα όσπρια, ατελείωτα τελάρα τις ντομάτες, τα φρούτα, τα ζαρζαβατικά – λαχανιασμένο καθημερινό οχτάωρο τρεχαλητό και άγχος να τα προλάβει όλα, μέσα στο πύρωμα από τους φούρνους και τη «στόφα». Mέσα εκεί έζησε τέσσερις εγκυμοσύνες και τέσσερις λοχείες, συν δύο εγχειρήσεις για κιρσούς, τίμημα του φιλότιμου και της ευσυνειδησίας της. Mε μόνη ελπίδα, όλα αυτά τα χρόνια, «να ζήσει σαν άνθρωπος κι αυτή όταν θα φτάσει επιτέλους στη σύνταξη. Aλλά να τώρα, που περιμένει δυο χρόνια να «βγει» η σύνταξη του IKA και η σύνταξη δεν βγαίνει – της δίνουν «έναντι» τριακόσια ευρώ κάθε μήνα.
H σοφή, ισοζυγιασμένη απαίτηση της βασανισμένης γυναίκας για δικαιοσύνη και όχι για εκδίκηση, θα μπορούσε να λειτουργήσει στα χείλη όλων μας σαν ευχή για τον καινούργιο χρόνο. Όταν ξέρουμε τι συγκεκριμένο ευχόμαστε και είμαστε οι πολλοί που το ευχόμαστε, τότε η ευχή μας γίνεται από μόνη της σάλπισμα και προσταγή. Nαι, τόσο συγκεκριμένα: Nα δημευθούν περιουσίες όσων κακούργησαν ασκώντας εξουσία. Nα το ευχηθούμε σαν επίτευγμα ανθρωπιάς. Eπειδή είναι δείχτης ποιότητας του ανθρώπινου βίου η απόδοση δικαιοσύνης χωρίς εκδικητική εμπάθεια. Aν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, συνετή, νηφάλια, αμερόληπτη, δεν κατορθώνεται συνοχή της κοινωνίας. Kαι δίχως κοινωνική συνοχή αποκλείεται νομοτελειακά η ανάκαμψη, αποκλείεται η ελπίδα για ιστορική επιβίωση.
Nα δικαστούν οι αυτουργοί του εξωφρενικού δανεισμού της χώρας, πρωθυπουργοί και υπουργοί που έβαλαν την υπογραφή τους για να συναφθούν τα αλόγιστα δάνεια. Nα δικαστούν, από τους δικαστές που προβλέπει η δημοκρατία και τους ορίζει ως «τρίτη εξουσία». Nα δικαστούν και όσοι διόρισαν (με την υπογραφή τους) υπαλλήλους στον δημόσιο τομέα δίχως κρίση -αξιολόγηση από το AΣEΠ. Όσοι αποφάσισαν τους μισθούς των κομματικών ευνοουμένων στις προεδρίες των δημόσιων οργανισμών και των χιλιάδων εταιρειών του Δημοσίου. Όσοι ενέκριναν (με την υπογραφή τους) να χαριστούν - διαγραφούν τα ιλιγγιώδη χρέη ποδοσφαιρικών ομάδων και τηλεοπτικών καναλιών. Όσοι αποδέχθηκαν (με την υπογραφή τους) υπερβάσεις κόστους σε δημόσια έργα, σκανδαλώδη ποσοστά κέρδους από κρατικές προμήθειες, αναθέσεις δημόσιων έργων και προμηθειών χωρίς μειοδοτικούς διαγωνισμούς. Tο κοινωνικό χρήμα που κλάπηκε για να εξυπηρετηθεί η ατομική ή η κομματική ιδιοτέλεια, να επιστρέψει στον κρατικό κορβανά, να κατασχεθούν οι περιουσίες των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) της κλοπής.
Eυχή μας αυτή η απόδοση δικαιοσύνης να είναι επίτευγμα ανθρωπιάς. Mόνο έτσι θα οικοδομηθεί η κοινωνική συνοχή, η εντελώς απαραίτητη για την επανίδρυση του κράτους, μοναδικός όρος - προϋπόθεση (το βεβαιώνουν οι πάντες, κάθε λογής επαΐοντες) για την επιβίωση και την ακεραιότητα του κρατικού μας σχήματος. H επανάκτηση του κλεμμένου κοινωνικού χρήματος, με την παρέμβαση της Δικαιοσύνης - «τρίτης εξουσίας», θα ήταν ευτύχημα να πραγματωθεί με τη σοφή, ισοζυγιασμένη λογική της φτωχολογιάς που ζητάει το δίκιο, όχι εκδίκηση. Aν δεν παρέμβουν οι δικαστικοί θεσμοί, αν συνεχιστεί ο σημερινός, αδιάντροπος εμπαιγμός του κοινωνικού σώματος από τη δικομματική κυβερνητική παρωδία, το πιθανότερο λογικά ενδεχόμενο είναι οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις της τυφλής λαϊκής απόγνωσης.
H διαβόητη «έκκληση των 58» για συγκρότηση καινούργιου, μακιγιαρισμένου πολιτικού σχήματος της χιλιοκαπηλευμένης «κεντροαριστεράς», αν κριθεί με κριτήρια τις οιμωγές των αδικημένων και εξουθενωμένων από τα εγκλήματα της κομματοκρατίας, είναι μια επιπλέον πρόκληση ανυπόφορης αναίδειας: Oι κυρίως αυτουργοί των κακουργημάτων του υπερδανεισμού, της πελατειακής ασυδοσίας και της κραιπαλικής διαφθοράς επιστράτευσαν τις υπογραφές κάποιων μετανοημένων συνεργών ή πρωτοεμφανιζόμενων αφελών «ρεαλιστών» ως άλλοθι για να επανακάμψουν στο μεγάλο φαγοπότι. O μόνος που πήρε το ρίσκο να τους ξεμπροστιάσει αμείλικτα μιλώντας για το «σημιταριό» που «αναζητάει μια θέση στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ», ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με την (εκ του ασφαλούς) αμερόληπτη, περιστασιακή και ηφαιστειακή του αμετροέπεια.
Σήμερα πια στην πολιτική σκηνή του ελλαδικού κράτους δεν υπάρχει κόμμα ή «πρόταση» ή «συνιστώσα» ιδεολογική, που να μπορεί με κατακτημένη αξιοπιστία να εγγυηθεί την απόδοση δικαιοσύνης ως επίτευγμα ανθρωπιάς, κατάκτηση ποιότητας της ζωής. Tο ρεκόρ της αναξιοπιστίας το κατέχει αναμφισβήτητα το ΠAΣOK, πράσινο και γαλάζιο, δηλαδή οι αυτουργοί των απάνθρωπων μορφωμάτων αδικίας που καταλύουν βάναυσα τις προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής και αξιοπρέπειας. Nηφάλια και ψύχραιμη, ώς τώρα, η οργή και αηδία των θυμάτων τους έχει καθηλώσει τον πράσινο αμοραλισμό στο 4% των προτιμήσεων και θα ήταν ανάλογο και το ποσοστό της N.Δ., αν δεν υπήρχε ο τρόμος για τον χρυσαυγίτικο εφιάλτη που παραμονεύει.
H ποικιλώνυμη και πολυσχιδής «Aριστερά», η μαρξιστογενής, αποκλείει εξ ορισμού τη δικαιοσύνη: μάχεται για ταξικά, συντεχνιακά συμφέροντα, έχει ταυτιστεί με τον εκβιασμό και γκανγκστερισμό των συνδικαλισμένων προνομιούχων, τις απεργίες «κοινωνικού κόστους». Eίναι η «Aριστερά» που ξέρει μόνο «δικαιώματα», δεν ξέρει «σχέσεις», «κοινωνία σχέσεων», «λειτουργήματα», τη χαρά της προσφοράς. Aκούστηκε ποτέ να κατέβηκαν «Aριστεροί» στα γραφεία και ιατρεία του IKA να υπερασπίσουν τον αδύναμο, να παλέψουν για τον φτωχό; Aυτοί μάχονται να επιβάλουν την ιδεολογία τους, δηλαδή το εγώ τους, παλεύουν για «πεποιθήσεις», για ορθολογικότερους συμβιβασμούς, αρνούνται κάθε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, πώς να καταλάβουν τη δικαιοσύνη σαν κατόρθωμα ανθρωπιάς; Aκούστηκε ποτέ μηδενιστές να οργανώνουν συσσίτια για πεινασμένους;
Oύτε η νέα γενιά, ο κ. Tσίπρας λ.χ., καταλαβαίνει τι θα σήμαινε αυτή την ώρα ένα μέτωπο πατριωτικής Aριστεράς, συσπείρωση ανθρώπινης ποιότητας σε στόχους κοινωνιοκεντρικούς. Aπό άκρη σε άκρη του φάσματος, η πολιτική στο Eλλαδέξ είναι παλαιοημερολογίτικη, κολλημένη στον διεθνισμό, δηλαδή στον Iστορικό Yλισμό του μαρξισμού-λενινισμού ή της Goldman Sachs – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
H πίκρα για την κυρίαρχη αδικία θα αιωρείται και στην καινούργια χρονιά δίχως απόηχο ελπίδας.

«Τον πούλο, τον πούλο, Τομπούουουουλογλου!» ή πως γνώρισα τον Τομπούλογλου πριν 30 χρόνια

Μια πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία με τον κ. Τομπούλογλου... Πατήστε εδώ!

Σχόλιο: Εγώ πάντως δεν τα πιστεύω αυτά. Είναι δυνατόν αυτοί οι ιδεολόγοι να κάνουν τέτοια πράγματα;

Η άγρια μέθη του χρήματος

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Αν υποθέσουμε ότι οι Γιορτές είναι περίοδος κραιπάλης αλλά και περισυλλογής (όποιο περιεχόμενο κι αν έχουν πλέον οι δύο λέξεις στην Ελλάδα της κρίσης), η ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο λύκος της Wall Street» προβάλλεται την κατάλληλη στιγμή, σαν υπόμνηση της ανεξέλεγκτης σχέσης των ανθρώπων με το χρήμα. Το ομότιτλο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Τζόρνταν Μπέλφορντ, πάνω στο οποίο βασίζεται το δίδυμο Σκορσέζε – Ντι Κάπριο (η ερμηνεία του ανθολογείται) μπορεί να ακτινογραφεί τον κόσμο της Γουόλ Στριτ μέσα από τη ζωή ενός θρυλικού μεγαλοχρηματιστή και μεγαλοαπατεώνα, που ευθύνεται για ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της δεκαετίας του ’90, όμως δεν είναι παρά μιας πρώτης τάξεως αφορμή για να σκεφτεί κανείς πάνω στην έννοια της συσσώρευσης πλούτου.
Το παγανιστικό όργιο που περιγράφει ο Σκορσέζε στη σχέση του ήρωα και των ομοίων του με το χρήμα, θα μπορούσε να είναι μία –ακόμη– φαντασμαγορικά ρεαλιστική, με καταιγιστικούς ρυθμούς, αποτύπωση της χρηματιστηριακής ζούγκλας, την οποία παρακολουθεί κανείς με απορία, οργή, θαυμασμό, απέχθεια ή απόσταση. Όμως αν ξεφλουδίσουμε την ταινία από τις επιστρώσεις της χρηματιστηριακής ορολογίας, η φιγούρα του Τζόρνταν Μπέλφορντ και των ομοίων του παραμένει αρχετυπική για τη μελέτη της απληστίας. Ο Σκορσέζε, παρότι εξαρχής προετοιμάζει τον θεατή για την πτώση – τιμωρία του ήρωα, δηλώνει εντέλει ότι ο κύκλος του χρήματος είναι ανοικτός και επαναλαμβανόμενος. Το απόλυτο πιστεύω του Τζ. Μπέλφορντ, «το περισσότερο ποτέ δεν είναι αρκετό», αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία οικοδομούνται πάσης φύσεως εξουσίες. Και η κατάρρευση δεν είναι παρά μέρος της δυναμικής τους. Ανατροφοδοτούνται και επιστρέφουν.
Το φιλοσοφικό ερώτημα «όπου υπάρχει απληστία, τι αγάπη μπορεί να υπάρξει;», απαντάται στην ταινία μέσα από έναν καταιγισμό απωλειών. Γιατί όταν το χρήμα σταματά να εξυπηρετεί «πραγματικές ανάγκες» (όση συζήτηση κι αν επιδέχεται ο όρος) αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: πλεονεξία, αλαζονεία, έπαρση, εξαπάτηση, μοχθηρία, εκδικητικότητα. Η απώλεια κρίσης και η απώλεια ευημερίας είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Τίποτα δεν είναι αξιοζήλευτο στη ζωή του Τζόρνταν Μπέλφορντ. Ακόμη και όταν η κάμερα αποθεώνει τα αδιαμφισβήτητα χαρίσματα του 24χρονου πολυεκατομμυριούχου, έχει φροντίσει να αποδομήσει την αξία του χρήματος. Γιατί, ναι, η άγρια συσσώρευση πλούτου είναι μέθη, χωρίς χαρά, χωρίς απόλαυση.

Κούκλες

Δημήτρης Δανίκας 

Και  μια  λεπτομέρεια. Εκτός  πολιτικών   τειχών. Λεπτομέρεια  προερχόμενη από   αυθόρμητη   προσωπική  εξομολόγηση  θηλυκής περσόνας.

Της αλαβάστρινης,  εύθραστης, πανέμορφης και λαμπερής κουκλάρας Δούκισσας Νομικού. Ότι   δηλαδή, νιώθει μουδιασμένη. Και ότι  δεν αισθάνεται  έτοιμη  για ένα νέο έρωτα!

Πλάνη. Γιατί ο  έρωτας, όπως  κάθε τι που  ερεθίζει     ευαισθησίες και  ξεσηκώνει αισθήματα, δεν προγραμματίζεται.  Γιατί η  ερωτική φλόγα  ανάβει από  μόνη  της.  Γιατί  ο  έρωτας προκύπτει από τον πυρήνα  ενός ακατάβητου,  διαχρονικού και αιώνιου μηχανισμού. Ενός  εσωτερικού  μηχανισμού  που λειτουργεί  από  μόνος  του.  Ανεξάρτητα από τις θελήσεις  μας.

Ενός  μηχανισμού  που  ακούει στο όνομα «ένστικο». Όπως το ένστικο  της επιβίωσης.  Πεινάς;  Θα φας. Δεν πεινάς;  Δεν θα   φας.  Διψάς; Θα πιείς. Δεν διψάς; Δεν  θα πιείς. Να το πω πιο απλά;  Σου σηκώνεται; Ορμάς. Δεν;  Ε τότε   σφυρίζεις  αδιάφορα και προσπερνάς.

Απόδειξη;  Όχι  μία  αλλά    δισεκατομμύρια.  Όσα και τα αληθινά  ζωντανά πλάσματα που  κατοικούν  στον πλανήτη. Ο  Τάκαρος, ας πούμε, κούκλος αληθινός.  Ευλογημένος  με όλα τα καλούδια της Φύσης. Θα  μπορούσε  να  την  πέσει ακόμα και στην Ανζελίνα Ζολί.  Κι όμως.  Αυτός  ο  κούκλος είναι ερωτευμένος  μέχρι θανάτου  με  μια  ασήμαντη μικροσκοπική θηλυκή  ύπαρξη που ακούει  στο όνομα Τζόρτζια. Και τούμπαλιν. Πως αυτό;   Το λένε  χημεία. Το λένε «ακαριαίο  χτύπημα».  Το  λένε «κεραυνοβόλος  έρωτας». Όπως  θέλετε  πείτε το.

Σημασία  έχει ένα πράγμα.  Το κύτταρο  είναι  το  μοναδικό στοιχείο που  εξακολουθεί, κόντρα  σε όλα,  να σουλατσάρει μέσα μας, αδέσποτο, ελεύθερο, αμόλυντο, αθώο, πεντακάθαρο και αυτόνομο. Ό,τι  και να του  κάνουμε, όσο και να το μαστιγώνουμε, όσο και να  προσπαθούμε να το ελέγξουμε,  εκείνο δεν καταλαβαίνει Χριστό.  Προχωράει ακάθεκτα,. Ορμάει προς κάθε κατεύθυνση. Πολλές   φορές μας εκθέτει.  Πολλές  φορές  μας βασανίζει. Πολλές φορές μας εκμηδενίζει. Πολλές  φορές μας υποβαθμίζει. Και  πάντα το μυαλό μας το εξαφανίζει.

Ποιο το κριτήριο  το μοναδικό;  Απλό. Σου  την δίνει η γκόμενα; Η απουσία της  σε «σκοτώνει»; Η παρουσία της  σε αναστατώνει;  Ε τότε έχεις  δαγκώσει την λαμαρίνα.  Στοιχειώδες.  Πάει τέλειωσε. Ούτε  Face   control,  ούτε  διπλώματα, ούτε λεφτά,  ούτε τίποτα. Ο Τάκαρος και  η Τζόρτζια πλάσματα   φτιαγμένα από τα ίδια υλικά.

Προσέξτε τώρα μια  διαφορά.  Κρίσιμη. Από  τη στιγμή  που η σχέση    δημιουργείται  για κάποιον «εγκεφαλικό»  λόγο  τότε πάπαλα  ο έρωτας. Τότε εκποιούμε  τις ευαισθησίες  μας.  Τότε  σκοτώνουμε  το ένστικτό μας. Τότε εκπορνεύουμε  τα αισθηματά μας. Τότε εκμηδενίζουμε την ελευθερία μας. Όπως σε όλα.

Από τη  στιγμή που η  σχέση  υπακούει και υποκλίνεται  σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως  χρήμα,  δημοσιότητα, θεαθήναι, ε τότε «πεθαίνουμε». Το ίδιο   και με την δουλειά μας. Το ίδιο με την πολιτική μας συμπεριφορά. Το ίδιο με όλα. Με το  ζόρι  καταλήγουμε  αιχμάλωτοι  της γνωστής αλυσίδας:  Ολίγον έγκυος,  ολίγην  δουλειά, ολίγην σχέση,  ολίγην  χώρα, ολίγην  ελευθερία!

Ζητείται ήθος

Γράφει: Νότα Χόνδρου

Ζητείται ήθος…
Πολιτικό ήθος… σχήμα οξύμωρο… Πιάσαμε πάτο και ακόμα δεν λένε μερικοί να το καταλάβουν. Συνεχίζουν και λειτουργούν όπως και χθες, λεηλατώντας οι μεν την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος και οι δε την εμπιστοσύνη που του έδειξαν τα κόμματα εξουσίας.
Δεν είναι, πλέον, θέμα συμμετοχής ή όχι του ΔΝΤ. Δεν είναι πλέον, θέμα Μνημονίου ή ακύρωσής του. Δεν είναι, πλέον, θέμα σωστής ή λανθασμένης συνταγής. Δεν είναι, πλέον, θέμα καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Δεν είναι, πλέον, θέμα δεξιάς ή αριστερής πολιτικής. Δεν είναι, πλέον, θέμα δραχμής ή ευρώ. Δε φταίει για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα η ανετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η ανεντιμότητα η δική μας.
Μόνο ένα πράγμα μπορεί να σώσει πια αυτή τη χώρα… Ζητείται ήθος… το έχει κανείς;

                                               «Απόλαυσε τα μικρά πράγματα,
                                      γιατί μπορεί  μια μέρα, κοιτώντας 
                                          πίσω, να ανακαλύψεις
                                          ότι υπήρξανε μεγάλα.»

                                       

                                         Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα       

Η παιδεία βυθίζεται, η χώρα ναυαγεί

Aντώνης Ν. Βγόντζας

Η παιδεία βυθίζεται μέσα σε ένα κλίμα γενικής αδιαφορίας. Σαν να μην ενδιαφέρονται, παρά ελάχιστοι, να αποτρέψουν το επερχόμενο ιστορικό ναυάγιό της. Βουλιάζει μέσα στην απαισιοδοξία διδασκόντων και διδασκομένων. Πνίγεται μέσα στον εξευτελισμό των αξιών. Ακαδημαϊκών και ιδεολογικών. Σε όλες τις βαθμίδες της.

Όσα διαδραματίζονται στα κορυφαία ιδρύματα της χώρας ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και συμβάλλουν στη διάχυτη απαξίωση της χώρας.

Η κρίση είναι βαθιά. Είναι ιστορική. Η δημοσιονομική κρίση ανέδειξε απλώς το βάθος και τις διαστάσεις της κρίσης στην παιδεία, η οποία είναι ουσιαστικά αποκομμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας. Η παραγωγή πτυχίων αποτελεί προτεραιότητά μας.

Δευτερευόντως οι γνώσεις. Δεν διδαχτήκαμε από χώρες και καθεστώτα που πλημμύρισαν τις αντίστοιχες κοινωνίες και οικονομίες τους από περιττούς πτυχιούχους. Δεν μας απασχόλησε η παραγωγικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Ούτε η ένταξή του σε έναν εθνικό σχεδιασμό. Αφήσαμε να κυριαρχήσει η αντίληψη ότι η παιδεία βρίσκεται σε διάσταση ή και πόλεμο με την κοινωνία και την οικονομία. Ότι η δική μας παιδεία είναι ξεχωριστή και ιδιαίτερη από αυτήν άλλων προηγμένων χωρών. Απαξιώνουμε τη σύγκριση μαζί τους. Υποδυόμαστε τους αναχωρητές από τη διεθνή πραγματικότητα. Τείνει να μας καθυποτάξει ένας πνευματικός επαρχιωτισμός. Χωρίς ιδεολογική ταυτότητα. Χωρίς ιστορικό ορίζοντα.

Έχουμε ταλαντούχους νέους ανθρώπους -από τη φύση και τον επίμονο και επίπονο κόπο τους- αλλά τους διώχνουμε στο εξωτερικό. Και δεν τους καλούμε να επιστρέψουν ακόμη και όταν εκείνοι ωριμάσουν. Ακόμα και όταν έχουν ανέλθει σε υψηλές ακαδημαϊκές βαθμίδες. Εάν, ποτέ, υπερισχύσει ο νόστος της επιστροφής, τους συντρίβουμε στις μυλόπετρες μιας μίζερης καθημερινότητας.

Παραδώσαμε στα κόμματα, ιδίως, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής και ακαδημαϊκής κοινότητας είναι πάνω απ’ όλα πολίτες. Και, κατά κανόνα, πολίτες με συνεπή και συνεχή ιστορικά ιδεολογική ταυτότητα. Αυτό ίσχυε πάντοτε. Η διαφορά βρίσκεται στο «πού» γεννιούνται οι ιδέες τους, «πώς» διεκδικούνται ή προωθούνται και «πώς» εφαρμόζονται. Το πανεπιστήμιο ήταν φυτώριο ιδεών και αφετηρία αγώνων. Σήμερα, πολλά από αυτά που βιώνονται σε αυτό αποφασίζονται σε άλλους χώρους και η πανεπιστημιακή κοινότητα τα εκτελεί ή τα ανέχεται αδιάφορη.

Σε αυτό συνέβαλε μια αρνητική πλευρά της Μεταπολίτευσης. Το διαρκές φλερτ με την κουλτούρα της «βίας». Με τις καταλήψεις και το ψευδές ιδεολόγημα ότι αυτές συνιστούν άσκηση δήθεν δημοκρατικού δικαιώματος. Που καμιά έννομη τάξη στη διεθνή κοινότητα δεν έχει αναγνωρίσει. Έτσι, κρατήσαμε αίθουσες κλειστές και σπουδαστές και μαθητές σε ομηρία ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικής αδράνειας. Έτσι, λησμονήσαμε ότι η παιδεία είναι θεσμός. Ελεύθερος, δημοκρατικός και ακηδεμόνευτος. Και δεν κατανοήσαμε ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό κάθε δημοκρατικού θεσμού σε μια ανοιχτή κοινωνία: ότι λειτουργεί με αρχές, κανόνες και ιδανικά.

Καμιά χώρα δεν οδηγήθηκε στις πλατιές λεωφόρους της βιώσιμης και ανθεκτικής προόδου χωρίς αληθινή επανάσταση και ανατροπές στην παιδεία. Αληθινή μεταρρύθμιση είχαμε το 1964. Με τον οραματιστή Γεώργιο Παπανδρέου και τον μεγάλο παιδαγωγό Ευάγγελο Παπανούτσο. Πλαισιωμένους από προικισμένους και αδάμαστους δασκάλους. Δεν αρνιέμαι αξιόλογους σταθμούς στη Μεταπολίτευση. Τους έλειψε, όμως, το όραμα των υψηλών οριζόντων. Μας έλειψαν οι εμπνευσμένοι ηγέτες. Και όσοι ανέλαβαν τις σχετικές ευθύνες δεν υποστηρίχτηκαν από ανιδιοτελείς συμμαχητές και συστρατιώτες. Και από την άλλη, η κοινωνία αποδείχτηκε ανέτοιμη να υπηρετήσει διαχρονικά αιτήματα. Με κύρια, αλλά όχι μοναδική ή αποκλειστική ευθύνη της πολιτικής εξουσίας.

Ευτυχώς, δυνάμεις υπάρχουν και στα πανεπιστήμια και στα σχολειά μας. Ένα, όμως, δεν έχουν καταφέρει: την αμοιβαία και αμφίδρομη αναγνώριση. Το αίσθημα και την τεκμηριωμένη (αυτο)πεποίθηση μιας ξεχωριστής ταυτότητας. Δεν έπλασαν την κοινή γλώσσα και λαλιά και δεν κατάφεραν τον εσωτερικό και δημιουργικό συντονισμό τους.

Ευχές που μοιράζονται πιάνουν πάντα τόπο…

Γράφει: Cosmina Furchi Gliatas

 

Ένας χρόνος aixmi.gr για μένα, ένας χρόνος που ως αρθρογράφος μοιράζομαι μαζί σας ιδέες, σκέψεις και κομμάτια από την ψυχή μου.
Ενόψει των γιορτινών ημερών, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και μερικές ευχές, όχι τυπικές αλλά αληθινές, που πηγάζουν από την καρδιά και που ευελπιστώ να πιάσουν τόπο…
Ένας μεγάλος Ιταλός ποιητής, ο Giovanni Pascoli, λέει ότι, μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει κρυμμένο ένα μικρό παιδί. Οι ευχές μου για όλους τους φίλους αναγνώστες, μαζί με την αγάπη και την υγεία, τα δυο σημαντικότερα πράγματα στη ζωή, είναι να κρατάτε ζωντανά μέσα σας αυτό το παιδί.
Ένα παιδί που θα φροντίζετε μονάχα να “ωριμάζει”, αλλά, να μη μεγαλώνει ποτέ, γιατί, όπως λέει και ένας άλλος μεγάλος Iταλός ποιητής, ο Giacomo Leopardi, «Τα παιδιά βρίσκουν το παν μέσα στο τίποτα, οι ενήλικες το τίποτα μέσα στα πάντα» (I fanciulli trovano il tutto nel nulla, gli uomini il nulla nel tutto).
Πιστέψτε με, η ζωή σας θα είναι πιο όμορφη αν καταφέρετε να δώσετε χώρο και φωνή σε αυτό το παιδί, γιατί αν καταφέρουμε να το σώσουμε, θα αλλάξουμε την ασχήμια αυτού του κόσμου και … υπάρχει ελπίδα!
Καλό είναι να θυμόμαστε ό,τι λέει ο R. Russel στο ποίημά του:

ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ…
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

Έχω σταματήσει να γράφω γράμμα στο Αϊ Βασίλη εδώ και καιρό, όχι γιατί δεν πιστεύω στο έργο του, αλλά επειδή οι επιθυμίες και οι ευχές μου, εδώ και πολλά χρόνια, είναι να μη χάσω ό,τι αγαπώ.
Αντιλαμβάνεσαι ότι τα χρόνια περνούν, ότι ωριμάζεις , όταν για τα Χριστούγεννα δεν επιθυμείς πια δώρα αλλά άτομα, να έχεις κοντά αγαπημένα σου πρόσωπα. Γι’ αυτό, όπως συνηθίζω πια, ζητώ και  θερμοπαρακαλώ να φέρει στον κόσμο, όχι μόνο μια μέρα το χρόνο, υγεία, αγάπη, ειρήνη και ελπίδα για όλους, για ένα καλύτερο αύριο, αλλά, πάνω από όλα, να μας φέρει αγάπη, γιατί όταν έχεις αγάπη έχεις και φροντίδα, στοργή, προστασία, σεβασμό, κατανόηση… Αυτή πήρα από τους γονείς μου ως παιδί, αυτή μεταδίδω στα παιδιά μου ως γονέας.
Να είστε καλά και να έχετε αγάπη για το συνάνθρωπό σας και για σάς τους ίδιους. Αυτές τις ευχές στέλνω στους φίλους μου, από τα βάθη της καρδιάς μου! Ας γίνουν και δικές σας για να τις μοιραστείτε με όσους περισσότερους μπορείτε, για να πιάσουν τόπο, για να αλλάξουμε τον τόπο μας και τον τρόπο ζωή μας.
Έτσι, θα δώσουμε το μόνο νόημα που ταιριάζει στη ζωή, την ΑΓΑΠΗ!
Μόνο τότε μπορούμε να γιορτάσουμε αληθινά την κάθε Γέννηση και να ευχηθούμε  σε όλους  “Χρόνια πολλά!”

Άρθρο του υπουργού Παιδείας στα «ΝΕΑ»: Το Μεγάλο Στοίχημα της Παιδείας

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:esos.gr

Του Κ. Αρβανιτόπουλου
Υπουργού Παιδείας
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, το όνειρο σχεδόν κάθε οικογένειας ήταν η εισαγωγή των παιδιών της στο Πανεπιστήμιο, και πολλές φορές η μετέπειτα πρόσληψη στο δημόσιο τομέα.  Αυτή η νοοτροπία απαξίωσε στην πράξη, τόσο την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση, όσο και τον τεχνολογικό τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και στέρησε τη χώρα μας από τεχνικό δυναμικό με δεξιότητες.
Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίσουμε να «παράγουμε» ανέργους πτυχιούχους, τη στιγμή που επαγγελματικοί κλάδοι ζητούν σήμερα επιτακτικά ανθρώπινο δυναμικό ή αναμένεται να ζητήσουν στα επόμενα χρόνια, στα χρόνια της ανάκαμψης.
Γι’ αυτό το λόγο, με το Σχέδιο «Αθηνά» προχωρήσαμε στον εξορθολογισμό και στην αναβάθμιση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, καθώς περιορίσαμε με συγχωνεύσεις όλα τα άσχετα με την Τριτοβάθμια Τεχνολογική Εκπαίδευση αντικείμενα, ώστε οι σπουδές να εφάπτονται με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και τις προτεραιότητες της Εθνικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης. Γι’ αυτό το λόγο συνδέσαμε τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας με τον αναπτυξιακό, ώστε κλάδοι αιχμής για την Ελλάδα (logistics, ιχθυοκαλλιέργειες, αγροτική ανάπτυξη, τεχνολογία τροφίμων, διοίκηση επιχειρήσεων, ενέργεια κ.α.) να αποκτήσουν ικανούς τεχνολόγους, ώστε εκπαίδευση και ανάπτυξη να συναντώνται και να ανατροφοδοτούνται.
Για αυτό δημιουργήσαμε ένα νέο και καινοτόμο Επαγγελματικό Λύκειο με 26 ειδικότητες, στο οποίο εφαρμόζεται καθολικά για όλους τους μαθητές ο θεσμός της μαθητείας, δηλαδή της πρακτικής άσκησης στην επιχείρηση. Για ένα ολόκληρο χρόνο.
Το νέο ΕΠΑ.Λ. καλείται να αποτελέσει μια εναλλακτική εκπαιδευτική διαδρομή του δεύτερου κύκλου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για όσους μαθητές επιθυμούν ένα διαφορετικό τύπο σχολείου, στο οποίο θα μπορούν να αναπτύξουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και δεξιότητές τους. Ένα σχολείο, το οποίο διασφαλίζει στον απόφοιτό του μια ευρύτερη μόρφωση και γενική παιδεία, αλλά και βασικές δεξιότητες.
Με αυτό τον τρόπο, τροφοδοτούμε την ανάπτυξη, αφού παρέχουμε στην ελληνική αγορά εργασίας εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό και στον πρωτογενή και στον δευτερογενή τομέα της παραγωγής. Με το θεσμό της Μαθητείας συνδέουμε τους νέους εργαζόμενους με τις ελληνικές επιχειρήσεις, εξασφαλίζοντας επιμίσθιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Με τον ίδιο Νόμο- Πλαίσιο, που ψηφίστηκε στη Βουλή τον Σεπτέμβριο, ιδρύσαμε για πρώτη φορά δομές Δημόσιας Δωρεάν Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης: τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης, που παρέχουν αρχική επαγγελματική κατάρτιση στους απόφοιτους της υποχρεωτικής τυπικής εκπαίδευσης και τα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, που παρέχουν αρχική επαγγελματική κατάρτιση στους απόφοιτους της τυπικής μη υποχρεωτικής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Γιατί υπάρχουν και παιδιά που δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μεταγυμνασιακή τυπική εκπαίδευση. Αντί λοιπόν να βγουν ανειδίκευτοι στην αγορά εργασίας, τους δίνουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουν δεξιότητες και να γίνουν ελαιοχρωματιστές, υποδηματοποιοί, ζωοτέχνες, φανοποιοί, αμπελουργοί κ.α.
Μέχρι πρόσφατα κατηγορούσαν την Κυβέρνηση ότι ήθελε να καταργήσει τη Δημόσια Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση. Απαντάμε στην πράξη με την αύξηση των προσφερόμενων ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ από 19 σε 26, την αύξηση των Δημοσίων ΙΕΚ από 93 σε 110, την ίδρυση 89 Δημοσίων Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης και την αύξηση των φοιτούντων στη Δημόσια Δωρεάν Επαγγελματική Κατάρτιση από 6.500 σε 12.000.
Για να επιτύχει αυτή η μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να αγκαλιαστεί από την κοινωνία, ώστε να ξεριζώσει τις αιτίες της ύφεσης και της κακοδαιμονίας της ελληνικής οικονομίας. Πρέπει, εκτός των κοινωνικών εταίρων και των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, και οι γονείς να εμπιστευτούν το δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς μας και να εξαλείψουν τα στερεότυπα της περιόδου της Μεταπολίτευσης.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο γιατρούς, δικηγόρους, φιλολόγους. Δεν χρειάζεται μόνο επιστήμονες. Χρειάζεται και τεχνίτες και τεχνικούς, επαγγελματίες και δεξιοτέχνες. Τα παιδιά μας δεν πρέπει να συλλέγουν βαθμούς χωρίς αντίκρισμα, αλλά αντίθετα γνώσεις και δεξιότητες, για να αριστεύσουν αύριο ως άνθρωποι και ως πολίτες.
Είναι στοίχημα για το Υπουργείο, τους εκπαιδευτικούς, τις ελληνικές οικογένειες, αλλά και τους παραγωγικούς φορείς, να ωθήσουμε τα παιδιά μας, προς νέους δημιουργικούς δρόμους. Μέσα από αυτούς τους δρόμους περνά η πορεία της Μεταμνημονιακής Ελλάδας.

(Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"